Iedereen heeft wel eens een schouder nodig,
om steun te zoeken in moeilijke tijden.
Als je die krijgt aangeboden,
dan maak je dankbaar gebruik,
om je weer op een normaal leven,
voor te bereiden.

Deze hulpverleners zijn anoniem,
ze treden niet voor het voetlicht.
Maar ze zijn ontzettend belangrijk,
vandaar de hommage in dit gedicht.
Een ieder is blij, als je die schouder krijgt
en je problemen kunnen worden besproken,
alle aandacht is dan op jou gericht.


Hulde aan alle mensen,
die zich geheel belangeloos beschikbaar stellen.
Die als het nodig is zeggen;”kom maar bij mij”
Je kunt met alles vertellen, ik luister,
ik sta aan je zij”.
Dan kom je weer tot rust
en zet je alles weer op een rij