François Haverschmidt stierf op 59 jarige leeftijd een niet natuurlijke dood in het Nederlandse Schiedam. Zijn depressies, gevoegd bij toenemende twijfel omtrent het geloof en nog verergerd door het overlijden van zijn vrouw, waren deze romanticus of eerder nog melancholicus teveel geworden. Zijn hele studententijd, van 1852 tot 1858 woonde deze Friese dichter-predikant boven een doodbidder in Leiden. Na zijn theologische studies werd François predikant in verschillende gemeentes; in Schiedam bleef hij zelfs 30 jaar maar daarvan is hij niet bekend. Wel als Piet Paaltjens, dichter van sentimenteel-satirische poëzie die hij merendeels in zijn bewogen studententijd schreef. Van Piet, vanwege zijn opvallend snel lopen de "haas" genoemd, is immers geweten dat hij 's middags met zijn vrienden meestal ging eten in de Leidse Breestraat, waarna ze al snel in een kroeg belandden. Daar bespeelde hij de Turkse trom of declameerde hij beurtelings vrolijke en droevige balladen (bron: NRC). Vele van zijn gedichten zijn uitingen van een romantische en tragische persoonlijkheid. O.a. zeer bekend is de bundel "Snikken en Grimlachjes" waarin ook een kostelijke tekening van de geest der 19de-eeuwse studentenwereld wordt gegeven. Zijn werk doet, door het levensgevoel dat eruit spreekt, nog steeds modern aan. Gedichten van Piet werd vertaald in het Frans, Duits en het Latijn.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

IMMORTELLE C

Zooals ik eenmaal beminde,

Zoo minde er op aarde nooit een,

Maar 'k vond, tot wien ik mij wendde,

Slechts harten van ijs en van steen.

Toen stierf mijn geloof aan de vriendschap,

Mijn hoop en mijn liefde verdween,

En zooals mijn hart toen haatte,

Zoo haatte er op aarde nooit een.

En sombere, bittere liedren

Zijn aan mijn lippen ontgeleen;

Zoo somber en bitter als ik zong,

Zoo zong er op aarde nooit een.

Verveeld heeft mij eindlijk dat haten,

Dat eeuwig gezang en geween.

Ik zweeg, en zooals ik nu zwijg,

Zoo zweeg er op aarde nooit een.