Turend aan de waterkantxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zag men eens een visser staan

Het was niet ver bij ons vandaan

Een hengel zag men in zijn hand

Wat ons opviel was zijn moedig wachten

Lokaas strooiend om te vangen

Had hij maar één groot verlangen

Steeds tobbend in  gedachten

Hoe vang ik nu de meeste vissen

K ’wil ze zo graag laten  bijten

Zonder vis naar huis, zou hem zo  spijten

Niet één kon hij er missen

Wat hij niet zag dat diep in t ’water

Menig vis afkeurend zag

Terwijl het toch niet aan zijn viskunst lag

Hij ving niets, hoorde men  later.

Zo zijn er ook vissers van mensen

Die dag in, dag uit ook mogen zaaien

Niet wetend, waar het heen mag waaien

Maar al strooiend vurig wensen

Dat Hij alleen de wasdom geeft

Die door Zijn vissers nog steeds laat horen

Dat Hij zoekt, wat is verloren

Te mogen verkondigen, Mijn Verlosser leeft.

Dienstknecht te mogen zijn in s ’Heren wijngaard

Zoals een hovenier ook eens mocht vragen

Wat extra meststof aan mocht dragen

Opdat die boom nog werd gespaard

Ook mag men nu nog steeds weer horen

Soms in een dorp, zelfs in een stad

Zoals eens iemand aan Zijn voeten zat

Er is een mens opnieuw geboren.

Ter bemoediging voor predikanten.