Van Kanchanabury  naar Ko Tao
Zondag 28 januari, m´n verjaardag. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar geen tijd om te vieren, want op die dag vertrokken we naar het zuiden. Om half twee werden we bij het guesthouse opgehaald door een mini-busje, dat ons naar Bangkok bracht. Daar moesten we nog wel een paar uurtjes zoet brengen, want de VIP-bus naar het zuiden vertrok pas om 19.00 uur. Geen probleem, we konden de bagage achterlaten in het kantoortje van het reisbureautje en er was een heel uitgebreide markt in de buurt en een markt zorgt altijd  weer voor leuke en verbazingwekkende dingen. Toen het tijd was, draafden we met een groepje achter het meisje van het reisbureau aan naar de busterminal, met alle bagage, verdorie wat zette die meid er een tempo in! En warm! We waren dus blij dat we uiteindelijk op onze plaatsen konden ploffen, in de VIP-bus zijn dat best wel comfortabele stoelen, er is airco en we kregen ook nog een dekentje uitgereikt. De eerste uren wat lezend doorgebracht en af en toe naar de film gekeken, om een uur of elf werd er een stop gemaakt bij een soort openlucht-supermarkt, waar iedereen nog wat eten insloeg (tegen exorbitante prijzen uiteraard). Daarna gingen de lichten uit en konden we wat dommelen. Ho, dommelen, ik moet zowaar echt in slaap gevallen zijn, want om drie uur had de ´steward´ nogal moeite met ons wakker te krijgen, we moesten eruit! Wij werden gedropt in Chumphon, de bus ging verder naar het zuiden (o.a. Puket, brrrr, zij liever dan wij!).

Dan weer met een minibusje naar de wachtruimte van de ferry. Nog maar wat lezen, wat internetten, want de ferry vertrok pas om 7 uur ´s morgens!
Bij het vertrek werden er plastic zakjes uitgedeeld….. Dat bleek geen overbodige luxe, want de zee was erg ruw en meer dan de helft van de passagiers hebben dus druk gebruik gemaakt van de zakjes en van de reling! Wij niet dus, haha, de ouwetjes doen het nog best! Het was wel een spectaculaire tocht, achteraf hoorden we dat we nog geluk hadden gehad dat de ferry ging…
Na drie en een half uur op het bovendek vastgeklampt gehangen te hebben aan een muurtje (want eenmaal op zee konden we geen 2 meter meer lopen zonder het risico te lopen van het dek afgezwierd te worden) zagen we dan eindelijk…. ons Bounty-eiland!