Bangkok - Ayutthaya

We hebben zojuist weer heerlijk en experimenteel gegeten, haha, de baas komt iets voorstellen en met veel handen-en voetenwerk (want het Engels is niet je dat) worden we het eens, maar lekker dat het was!

Ik zal bij gisteren beginnen. Dat was de dag dat we Bangkok in zouden gaan, naar het Koninklijk Paleis o.a. Wij dus naar een opstapplaats voor een tuktuk. Dat is dus niet zomaar instappen en wegwezen, o nee, daar moet eerst driftig over onderhandeld worden met een regelaar ter plekke. Uiteindelijk zouden we voor 50 B (ongeveer 1 Euro) naar het Paleis gebracht worden. Ja, had je gedacht. Onderweg begon meneer over alle andere mooie dingen die er nog te zien waren en daar kon hij ons dus ook best wel naar toe brengen. Nee meneer, dat willen we niet, we willen alleen maar naar het Paleis. Dan werd er nog een heel verhaal gehouden wat we absoluut niet begrepen en op een gegeven moment stopte hij bij een soort groot winkelcomplex. Nu, achteraf hebben we dat pas begrepen, we hebben toen het verhaal ook van anderen gehoord. Wat bleek: Als tuktuk-drivers hun klanten bij zo'n winkel droppen, krijgen ze een bon voor gratis benzine. Het enige wat we moesten doen is even binnengaan, rondkijken en de chauffeur kreeg z'n bon. Maar.... dat wisten we dus niet, voelden ons beetgenomen, ik werd een beetje kwaad en weigerde die winkel binnen te gaan: dat was tenslotte niet de afspraak. Toen wilde hij ons niet verder brengen, haha, maar we hebben dan ook niet betaald natuurlijk. Nu waren we al behoorlijk ver gekomen, dus de rest te voet gedaan. Achteraf voelde ik me wel wat schuldig, toen ik precies wist hoe de vork in de steel zat. Op de terugweg hebben we ons netjes gedragen en zijn even een soort kleermakerswinkel binnengeweest, en direkt weer buiten dus. De voettocht door dat stuk van Bangkok was wel spectaculair, het Paleis viel mij eigenlijk wat tegen, maar we hebben door straatjes gelopen waar verder geen buitenlander te bekennen was en dat was toch wel een hele ervaring. We zijn na het Paleis naar de rivier gewandeld (en we hebben ons rot gezocht, want die stad zit niet simpel in elkaar hoor, en op de kaart staat de helft van de straatjes niet aangegeven, bovendien zijn de straatnaambordjes vaak alleen in Thaise letters, dus dat schiet ook niet op).  Bij de rivier zagen we een plaats waar zwervers blijkbaar hun plek hebben, ik zal niet in detail treden, maar wat we daar zagen daar werd je niet blij van. Maar allemaal even vriendelijk, ongelofelijk.

Teruggekomen in het hotel waren we echt wel helemaal gaargestoofd, maar gelukkig was daar nog het zwembad! 't Is hier trouwens ongelofelijk mooi weer, nog geen wolkje gezien en blijkbaar ook hier te warm voor de tijd van het jaar. Maar het begint al te wennen.

Vanmorgen trokken we verder naar Ayutthaya. We dachten dat de gemakkelijkste manier om naar de busterminal te komen, weer een tuktuk zou zijn, maar die mannetjes schudden allemaal hun hoofd, begrepen het blijkbaar niet of daar begonnen ze niet aan. Dan maar een taxi, maar wat bleek: die chauffeur begreep ook helemaal niet waar we naar toe wilden. Ging wel rijden, maar moest eerst drie keer stoppen voor hij iemand vond die genoeg Engels kende om te begrijpen wat ' busterminal'  betekende. Ook het aanwijzen op de kaart leverde niets op. Lachen dus. Uiteindelijk er toch geraakt en comfortabel met een airco-bus naar hier en ... jawel, per tuktuk naar het guesthouse, in 1 keer goed, zonder gezever. Het verschil hier is al direct merkbaar, een klein ontspannen provinciestadje waar iedereen veel relaxter is dan in Bangkok, vriendelijker ook. We hebben een guesthouse gevonden in de Planet (Chantana), eergisteravond al telefonisch gereserveerd, bij aankomst natuurlijk niks van een reservatie bekend, maar gelukkig was er toch een kamer vrij, met eigen badkamer(tje) zelfs. En leuk! Wel de schoenen uit bij de voordeur, maar dat is hier bijna overal, zelfs hier in het internetcafe.

Vanmiddag na de lunch zijn we over de markt gelopen, Willem wilde een soort van laken of lakenzak hebben, omdat er verder niets op bed ligt. Lap stof gekocht en bij een verkreukeld oud vrouwtje achter een naaimachine dat in de juiste vorm laten naaien. Haha, m'n handen jeukten om het zelf effe te doen, wat een geklungel!

Om vier uur hebben we een boottocht gemaakt door de kanalen hier, was een mooie manier om in twee uur tijd al een en ander van dit plaatsje te zien, want veel plekjes zijn alleen maar per boot bereikbaar. Gestopt bij 3 Wats (tempels), en 1 ervan was helemaal mijn favoriet. De meeste tempels hier zijn van die opgepoetse goudblinkende gevallen, wel mooi natuurlijk, met heel veel details en ongeloooooofelijk veel Boeddha-beelden en -beeldjes, maar hier stonden oude Kmertempels, opgravingen waar ze verder ook niks aan doen en dat verschil is natuurlijk heel groot. En dan ben ik weer in m'n element he, al die ouwe rotzooi zie ik toch het liefste.

Vanavond heb ik voor het eerst een Mai Tai gedronken, een cocktail, ik weet nog niet eens wat erin zit, maar het smaakt naar meer! Dan vis gegeten (zie boven) en hier zitten we nu. Het is onvoorstelbaar wat we in die paar dagen allemaal al voor indrukken hebben opgedaan! Het is echt wel een groot avontuur en we lachen ook heel wat af om de soms wel komische situaties.

07-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Ayutthaya
Vrijdag 12 januari – dinsdag 16 januari

Ik meld me maar even, nu het nog kan, hier in Ayutthaya. Hier is het nog volop bewoonde wereld, dus geen problemen op dat gebied.

Zaterdag hebben we een dagje chill-out gehad. 't Was nodig hoor, we hadden inmiddels al zoveel indrukken opgedaan dat die dringend eerst even verwerkt moesten worden . We hebben lang geslapen en de rest van de morgen wat aangerommeld, een wasje gedaan, enz. ' s Middags zijn we per tuktuk naar het zwembad van een verderop gelegen hotel gegaan, heerlijk even afkoelen, beetje zwemmen, beetje opdrogen, beetje lezen, nog wat zwemmen, enz. Dat deed goed! Daarna hebben we ons bij een nabijgelegen marktje uitgeleefd bij de tropische vruchten, we hebben een zakje vol gekocht, een paar van verschillende soorten, geen idee welke het waren, alleen de mango konden we herkennen. Dan de tuktuk terug, dit keer zaten er al twee vrouwtjes in. Een ervan had blijkbaar haar inkopen op de markt gedaan en had een aantal plastieken zakjes bij. Toen ze uitstapte en Willem haar een handje hielp met al haar zakjes, gaf ze ons, met natuurlijk een big smile, een van die zakjes, zomaar. Lief he. Er zaten twee muffins in.

Bij ons guesthouse aangekomen een bordje versierd en buiten op het terras ons tegoed gedaan aan de vruchten, zalig. Na het fruit bij het guesthouse een aperitiefje gaan halen en dan weer heerlijk gegeten: vlees, noodles, groenten en natuurlijk heel veel kruiden. Tot op heden ben ik er nog steeds in geslaagd om 'eetbaar'  gekruid te vinden, dus zonder dat de vlammen eruit slaan...

Gistermorgen om 07h30 opgestaan, een snel ontbijtje en toen de bus genomen naar Lopburi, een stadje op kleine 2 uur rijden met de bus vanaf Ayutthaya. We wilden aapjes kijken. Onderweg ook leuk, het Thaise platte landschap met de rijstvelden, de dorpen waar je doorkomt, het geeft een goede indruk van het leven daar. De conductrice met haar ronde trommeltje met wisselgeld, de rammelende bus, het verkeer, moesten we meegemaakt hebben.

Lopburi is een stadje met oude Kmer-ruines, boeddhistische tempels en vooral (op bepaalde plekken) apen. Niet van de grote en als je ziet hoe ze zich voortbewegen via de elektriciteitsdraden boven de straat, tegen de gevels, prachtig is dat. Maar het zijn wel krengen van beesten hoor, ik was amper de bus uit of m'n waterfles werd al van de zijkant van m'n rugzak gejat! Voor ik er goed en wel erg in had zat hij al boven in de lantaarnpaal, beet het plastic kapot en dronk de inhoud op. Verderop in de stad zagen we ze niet meer. Naar het oudheidkundig museum geweest, gevestigd in een oud paleis en daar de historie van de regio bekeken. En natuurlijk ook de Kmer-ruines. Alles midden in de stad. Gegeten bij een soort Thaise McDonald, met dim-sums. Zoals alles hier, leek dat heel eenvoudig, maar het tegendeel was waar: van de kaart kiezen vonden ze maar vreemd, dus werd ik al snel meegesleurd naar de counter, om daar onze gerechtjes uit te zoeken. Ja, begin er maar eens aan. We kregen een o.a.  een bakje met gefrituurde kippenvoeten. Ik ben er dapper aan begonnen, maar toch maar niet, dank u! De rest was overigens wel heerlijk.

Het leefritme hier is toch iets anders: mensen zijn vroeg op en gaan ook vroeger naar bed kennelijk. Met dat in het achterhoofd zijn we bijtijds gaan zoeken hoe we terug zouden gaan. De laatste bus vertrok ook rond 18h00. De trein geprobeerd: ook laatste mogelijkheid om 18h.05. Trein genomen. Zoals je ziet in docu's: veel mensen op het perron maar ook evenveel steken het spoor over en wachten aan de andere kant. De trein goed vol, ook door de vele verkopers die met manden en tassen probeerden hun waren te verkopen, van drankjes tot complete maaltijden.

Vanavond heerlijk gegeten in het buurtje. Ik had groene curry met vlees en groenten en Willem gele curry en nog fried rice daarbij. Met het water, bier en 2 espresso's was de rekening 360 bath. Goh, zei ik, we gaan wel steeds duurder eten. Klopt, maar na enig rekenwerk kwamen we erachter dat we voor 3.50 Euro’s per persoon hadden gegeten en gedronken, haha. Lon, ik herken wel wat jij vertelde over het gemis aan wijn. Bijna niet te krijgen hier, en porto natuurlijk al helemaal niet, dus ik ben aardig aan het afkicken.

Morgen nog een dagje hier in de buurt. Willem moet nog iets regelen voor thuis, dus ergens een printer zien te vinden die werkt en dan een fax, zal wel weer tuktuk worden. In de middag gaat Willem een fiets huren en een tochtje maken, ik ga me vast verdiepen in de volgende locatie, waarschijnlijk richting noord-oosten.

Wat ik vooral het vermoeiendst vind, tot nu toe, is het eindeloos gezoek naar alles. We hebben natuurlijk de Planet, en kaarten, maar welke kaart je ook krijgt, ze zijn geen van allen duidelijk, heel veel straatjes en steegjes worden gewoon weggelaten. Ook straatnaambordjes vinden ze niet zo belangrijk en als je er al een vindt, is het vaak in het Thais, dus dat schiet ook niet op. Daardoor doen we toch op zo'n dag als bijvoorbeeld vandaag minder dan we ons hadden voorgenomen, het zoeken kost gewoon heel veel tijd. Maar we moeten natuurlijk onszelf steeds voor ogen houden dat we in de riante positie zitten van vijf weken hier, en dat we dus niet alles achter elkaar moeten willen afwerken. En zien we iets niet, nou dan maar niet, er blijft genoeg over. Dus op z'n Thais: rustig aan, dan breekt het lijntje niet! Ik moet zeggen, we beginnen er toch al aardig aan te wennen!

06-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Ayutthaya-Pak Chong
Dinsdag 16 januari – vrijdag 19 januari

Ik kan weer even online, de afgelopen dagen was er geen mogelijkheid en een sms versturen lukte ook al niet. Maar ja, jullie moeten maar denken, geen bericht goed bericht!

Alles gaat prima, we hebben het geweldig naar ons zin. Na Ayutthya zijn we naar Pak Chong getrokken, we vonden daar een guesthouse aan de rand van het nationaal park Khao Yai, dus prachtig natuurgebied. Zoek maar op: www.greenleaftour.com , dat scheelt me een hele uitleg! Het is echt ongelofelijk wat je hier meemaakt, we hadden de avond tevoren gemaild of er nog een kamer vrij was, en we kregen bericht dat we maar even moesten bellen als we met de trein waren aangekomen, dan kwamen ze ons ophalen. De trein had 'maar' 2 uur vertraging en toen we uit het station kwamen, stond de auto van het guesthouse er al! Wat een hartelijke mensen, ongelofelijk. Ze hebben daar een heel familiegedoetje en je wordt er echt ontvangen bij de mensen thuis. Basic kamer, maar meer is ook niet nodig, veel gezelligheid aan de voorkant, waar zo'n beetje de huiskamer en eetruimte was (allemaal buiten, alleen overdekt). De hele familie slooft zich uit om het de gasten naar de zin te maken, komen praatjes maken aan tafel en geven gelijk heel veel informatie over de omgeving of over hoe je verder moet reizen. Een paar van de jongens zijn natuurgidsen, diie hebben ons een hele en nadien nog een halve dag meegenomen op tocht door het natuurpark. Prachtige plekjes gezien, bijzondere vogels, heel veel apies, een trekking door de jungle van zo'n 4 uur, gezwommen onder de waterval, en tegen de avond  nog op olifantenjacht. Helaas, die hadden geen zin om zich te laten zien, ze waren allemaal wel net voorbij, gezien de enorme hopen ´shit´ die we tegenkwamen.

Gisteren nog de halve dagtocht meegedaan, in een grot geweest onder een tempel, waar monniken o.a. mediteren, maar waar ook vleermuizen huizen. Nu, die vleermuizen hebben we later weer gezien, tegen de schemering stopten we ergens in een veld, de telescoop werd uitgeladen en we waren juist op tijd om de 2.000.000 vleermuizen aan hun nachtelijke trektocht te zien beginnen! Heel indrukwekkend.

Vanmorgen met wat pijn in het hart afscheid genomen van die fantastische mensen, maar het guesthouse lag iets te geïsoleerd om er lang te blijven, er was eigenlijk geen mogelijkheid om nog te wandelen of zo, want het park kon je in je eentje niet in, dat was zonder gids niet te doen. Dus inpakken en wegwezen. We werden weer keurig bij het busstation afgezet, hebben de bus naar Nakong Ratchasima (Khorat) genomen en vandaar naar Phimai, waar we verblijven in Boon Siri Guesthouse. Leuk (gelukkig klein) plaatsje, met weer van alles te zien in en rondom het dorp en een gezellige stek met zelfs een overdekt terras met ligstoelen. Haha, misschien dat ik nu eens aan lezen toekom!

Het is hier puffen en zweten, we hebben al bijna twee weken temperaturen van meer dan 30 graden en zelfs veel dagen boven de 35! Is ook voor hier abnormaal warm. We begrepen maar niet goed waarom we nog altijd niet aan het warme weer gewend raakten, totdat we dus hoorden dat het niet aan ons lag. We hebben al die tijd nog geen druppel regen gezien! En al goed dat in de bus een scheurkalender hing, zodat we tot onze verbazing zagen dat het alweer vrijdag is.... Die bussen zijn echt een avontuur apart, je snapt niet dat het nog rijdt, maar wel dus, ze zijn wel heel mooi versierd met minitempeltjes, boeddhatjes en slingers. En verder word je in de watten gelegd, want er is niet alleen de chauffeur, maar ook nog een mannetje die op de treeplank meerijdt en bij elke halte een rondje loopt en roept of er nog mensen mee moeten, hij zorgt ook voor de bagage en helpt mensen in-en uitstappen. Dan is er nog een conductrice voor de kaartjes, en als ze dat jobje gedaan heeft gaat ze gezellig zitten borduren en zitten tateren. 

05-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Goed en schoon guesthouse, The Boon Siri Guesthouse, gevonden. Phi Mai is een klein stadje, niettemin krioelt het overdag hier in de straat van autos, fiets-tuk-tuks enz. Er is een mooie Khmer ruiine, gerestaureerd als leerschool voor de restauratie van de beroemde Angkor Wat in Cambodja. We zijn ook bij de heilige boom geweest, net buiten Phi Mai (leuke wandeling). Een toch wel bijzonder bos, vreemde bomen, want er huizen geesten in. Helaas hebben we ze niet gezien. Des te meer tarot-leggers, handlezers en soortgelijke vakmensen. Rondom toeristische markt.

´s Middags -Willem ging even water ofzo kopen - kwam hij bij de tempel. De tempels staan op een plein met allerlei bijgebouwen, een soort salle de fete, een huisvesting voor de monniken etc. In die salle de fete keek hij nieuwsgierig binnen. Komt een knappe jonge vrouw naar hem toe en vroeg hem om binnen te komen. Wat bleek, haar grootvader was overleden en lag daar opgebaard. Gelijk een glas limonade. Nog een andere vrouw erbij die beter Engels sprak en enige uitleg gaf. Willem kreeg het overlijdensbericht (onleesbaar natuurlijk) en ze vertelden hem dat de volgende middag de verbranding zou plaatsvinden. En vanavond komt de familie bijeen, kom aub ook. Dus ´s avonds zijn we daarheen gegaan. Er werd een soort 'gebedswake'  voor een overledene gehouden, maar dan op z'n Boeddhistisch natuurlijk. Natuurlijk begrepen we er maar weinig van, maar het was toch indrukwekkend om mee te maken. De monniken prevelden wat, de aanwezigen prevelden wat en toen iedereen, wij ook, aan tafel en lekker eten. Zo'n ceremonie is geen trieste bedoening, maar eerder een blije gebeurtenis. Deze meneer van 87 (ongeveer) was overgegaan naar een volgend leven, dus leek het meer op een feest.  We kregen elk een soort ' gelukssteentje' cadeau, en we werden ook gevraagd om de volgende dag op de crematie te komen. Na afloop hebben we met een van de monniken zitten praten, die een klein beetje Engels sprak. Nu hadden we toch wel wat last van het communicatieprobleem, want we hadden zoveel vragen, maar daar kwam hij toch niet goed uit. Maar hij nodigde ons wel uit om zondag mee naar z'n familie te gaan, in een dorpje 30 km verderop. 

De volgende dag moesten we dus ook komen voor de verbranding (om met Willem z'n woorden te spreken: het barbeque-feestje). Hetzelfde beeld. Een van de vrouwen die Willem ´s middags had ontmoet was daar ook met haar echtgenoot: Gijs. Een Nederlander dus, was wel plezierig. Afijn, het hele ritueel ga ik niet beschrijven, maar was indrukwekkend.  Ik kan er niet over uit, hoe die mensen je bij alles betrekken en helemaal voor je zorgen, dat je niets tekort komt. Ze zijn zo verschrikkelijk aardig, nooit opdringerig, glimlachen naar je zonder enige bijbedoeling. Wat een heerlijk land.

Zondag hetzelfde. Met Kummoon, de monnik, de bus in, en bij z'n familie aangekomen in Chom Phuong, weer direct van eten en drinken voorzien. Pa, ma, broers, zussen, een stuk of 10 kleinkinderen, alles zwermde daar om ons heen. Wandeling gemaakt in de buurt, naar o.a. een in aanbouw zijnde tempel. Het is onbegrijpelijk hoe zulke arme mensen (want dat waren de meesten toch wel) toch het geld voor zo'n tempel bijeenbrengen. Maar ze zijn hier allemaal zo devoot, onvoorstelbaar. De tuin van z'n moeder, het huis van z'n zus.... Een andere broer (of zus) heeft een fabriekje voor noodles en we hebben het fabricageproces life meegemaakt. Onvoorstelbaar: antieke (in onze ogen) machines (bij elkaar gehouden dmv touwtjes en plakband) maken het deeg, dat wordt met een soort douche in kokend water gespoten, er uit gevist, gespoeld en gespoeld en dan worden er mooie bundeltjes van gemaakt. De verpakking van een paar kilo noodles is in een bananenblad. Alles heel ambachtelijk. Aandoenlijk als je ziet wat voor machines ze gebruiken. Warenwet???, maar alles is gekookt, dus toch wel redelijk veilig. 

 Toen ze eenmaal door hadden dat Willem en ik geen koppel zijn, werd er ook nog rap even een tante-weduwe van stal gehaald en aan Willem voorgesteld. En geen grap hoor, dat was echt serieus, Kummoon vroeg later nog van man tot man aan Willem wat hij van tante dacht (´good cooking, good massage, good wife...´). Want het arme mens was zonder geld achtergelaten en haar twee stiefzoons zorgen niet voor haar. Dus kwam het goed uit dat er nu een ' rijke'  farang opdook, die zou wel eens voor haar kunnen zorgen. En dat merk je steeds, ze zijn er voortdurend op uit om mannen uit het rijke westen te strikken. Maar je kunt ze ook geen ongelijk geven natuurlijk.

Maandagmorgen hebben we het Historical Parc bezocht met de antieke Kmer tempels.  Gerestaureerd weliswaar, niet echt teruggebracht in de originele staat, maar genoeg om een goede indruk te krijgen van bouwkunde van de 11e eeuw. Indrukwekkend daar rond te lopen en de vele gebeeldhouwde stenen te zien. Het geheel stond in een groot park,waar we lekker gewandeld hebben temidden van de antiquiteiten.

Maandagmiddag hadden we een 'vrije middag': Ik onderwierp me aan een Traditional Thai Massage, omdat ik wat nekklachten had en natuurlijk omdat het gewoon deugd doet! Je wordt van teen tot top onder handen genomen, en niet alleen onder handen, voeten en ellebogen kwamen er ook aan te pas. Maar heel kundig, vooraf ging ze nog even in conclaaf met Boeddha, en met goed resultaat.

Willem heeft zich beziggehouden met het overzetten van foto’s van zijn toestel naar CD-rom. Ging niet van een leien dakje, maar is uiteindelijk toch gelukt.

>> Willem schreef naar huis: Daarna heb ik een fiets gehuurd en in het drukke verkeer een lekkere fietstocht gemaakt. Het verkeer lijkt chaotisch, maar men respecteert elkaar en daarom gaat het bijna altijd goed. Wel even wennen om links te rijden. Het weer is hier uitzonderlijk heet. Was gisteren 37 graden, veel te hoog voor de tijd van het jaar, maar dat komt door El Ninja, vertelde men hier. Elke dag stralend heet weer, behalve vanmorgen: regen. Een klein beetje, straten nauwelijks nat en om een uur of 10 brak de zon weer door en vanaf 11 uur weer als elke andere dag

Er is nu in de binnenlanden wat minder mogelijkheid om te internetten, maar maak je geen zorgen. Els past op me en ik pas op Els en alles gaat heel goed!

04-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Phimai – Kanchanaburi via Singburi
Dinsdag 23 januari – woensdag 24 januari

De volgende dag, dinsdag, zijn we vertrokken. Altijd weer een beetje pijnlijk. Het echtpaar van de Boon Siri spreekt alleen maar Thai, maar zo verschrikkelijk lief en aardig, je wordt er verlegen van; zo kregen we een paar keer een stuk fruit en ze regelden alles voor ons, de was, het internet en noem maar op. Zonder meerprijs. En natuurlijk, bij het vertrek nog een fles water mee voor allebei!

We hebben de bus genomen naar Nakong Ratchasima en vandaar naar Pat Chong, naar Lopburi en verder naar Singaburi. Wel een hele dag reizen, van de ene bus in de andere. Aansluitingen wonderbaarlijk, we konden overal zo van de ene in de andere bus overstappen op de bus-terminal. Uiteindelijk dus aangekomen in Singburi en een hotel/guesthouse gezocht. In de Planet niets te vinden over Singburi. Vreemd maar naderhand wel duidelijk: een vies stadje, druk, stoffig. We vonden een hotel bij de bus-terminal, ook al vies, goedkoop, vervallen, maar goed voor 1 nacht. 

03-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Kanchanaburi
Woensdag 24 januari – zondag 28 januari

Willem aan het woord: Vandaag doorgereisd naar Kanchanaburi, om een uur of 1 aangekomen, een guesthouse gezocht aan de River Kwai en wat een verademing: mensen weer gewoon heel vriendelijk, een schoon guesthouse, een prachtige ambiance. We zitten op een boot in de River Kwai, met een balkon, kijken uit op de luidruchtige  longtailboats, maar echt geweldig, en ook vlakbij DE BRUG. Vanmiddag de omgeving wat verkend. Morgen gaan we naar het Erawan National Park met een waterval over 7 niveaus, waar je kunt zwemmen etc.

Weer wat wetenswaardigheidjes uit het warme Thailand. Elke dag zo'n 35 graden, meestal met veel zon, maar zoals eergister toch een dikke nevel, bewolking. De nevel is niet vanwege de luchtvervuiling, maar houdt verband met de hoge vochtigheidsgraad. De pollutie valt me reuze mee. Thailand beleeft een economische groei en dat is te merken. Reden 10 jaar geleden nog de meeste auto’s op loodhoudende benzine, nu erg veel nieuwe auto’s op loodvrij. En vooral grote autos, SUV's en heel veel pickups, die personenauto’s met een klein laadbakje.

Het blijft een leuk land, de geuren van het eten, de gehele dag door, de vriendelijke mensen, behulpzaam zonder enige tegenprestatie. Vanmorgen nog: we waren in de buurt van 'de brug' in Kan'buri. Willen oversteken, lopen er schoolkinderen voorbij en gelijk "Hello"met een big smile. Els merkte op, ja, dat doen ze in Cairo ook, maar dan houden ze gelijk hun hand op. Evenals in Marokko. Maar hier is het een spontane groet.

........
Gisteren zijn we naar het Erawan National Park geweest met de bus. We hebben niet zo'n zin in die excursies die overal aangeboden worden, maar gaan liever op eigen gelegenheid. Dus met de taxi (is hier in K'buri een bromfiets met daaraan op ingenieuze wijze bevestigde zijspan. Voor 40 Bath naar de bus-terminal. Daar de bus naar het park voor nogeens 40 Bath anderhalf uur bussen in een bus als een museumstuk.

Het park was schitterend met zijn 7 watervallen die eigenlijk uit een veelvoud daarvan bestonden met talloze terrassen en bassins. In enkele konden we zwemmen, maar vanwege de vele hongerige vissen die aan je benen knabbelden, was dat geen echt plezierige bezigheid, maar wel enigszins verkoelend. Naast de 7 watervallen lag een steil, rotsachtig pad, dan weer een steile trap met enorme treden, het was een prima gymnastische oefening, en dat in 35 graden! Dus daar hebben we de gehele dag doorgebracht. Apen in de bomen, die spullen van de toeristen jatten en pijlsnel ermee hoog in de bomen verdwijnen. Na enige tijd vallen - als je geluk hebt - je spullen wel weer naar beneden als het niet eetbaar is. Was oppassen dus. Om 16h00 ging de laatste bus weer terug naar K'buri.

Vanmorgen zouden we een rustig dagje houden, na de klimtocht in Erawan. Geen spectaculaire dingen. Met de taxi naar de binnenstad gegaan omdat de bril van Els verbogen was en we dus naar een opticien moesten. Terug zouden we een eindje te voet gaan. Nou dat werd de halve ochtend. Was wel warm, maar in een rustig tempo naar de Brug gelopen, een paar kilometer. Bij die brug is het net kermis, een grote toeristische attractie, maar wel leuk. Hebben wat kleren gekocht, Els topjes en een wijde broek, ik een zijden overhemd voor 250 Bath, iets van 5 euro’s. Er rijdt ook een toeristentreintje elk kwartier naar de Hell Fire Pass, maar toen wij na het eten wilden gaan, kon het niet meer, want de rails waren bezet voor een reguliere trein. Vonden we geen ramp.
Ook weer terug gewandeld naar ons guesthouse, dus toch weer een sportieve dag.

We blijven nog een paar dagen in Kanchanaburi op ons boatguesthouse. Morgen gaan we naar Don Tha Peth, een klein dorpje hier in de buurt waar ik 10 jaar geleden ook was. Ik ben benieuwd hoe dat nu is.

Verder denken we het Bounty-eiland gevonden te hebben in de Planet, een klein eilandje Ko Tao, meer in het zuiden. We hebben bij een reisbureautje geinformeerd en kunnen met een nacht-VIP-bus naar het zuiden, via Bangkok. Kost ook niet veel.

…..
Vanmorgen zijn we in Don Tha Peth geweest Toch veel veranderd. Het ligt op 1 km vanaf de bushalte en we hadden besloten de 'taxi’s' te negeren en lekker te lopen. Hebben we 50 meter afgelegd, stopt er een auto en de chauffeur vraagt ons of we mee willen rijden en wie we willen bezoeken in Don Tha Peht. Ik zei dat we naar de familie Promchana wilden. "Maar dat is mijn familie" zei de chauffeur. Bleek dus een broer te zijn van Manop, die ik kende. Wij in de auto en direct naar de huizen van de familie.  Het weerzien toch een beetje stroef, ze spreken nauwelijks Engels. De jongste broer gaf een rondleiding: hij had onder het huis van zijn moeder een internet- en spelletjesruimte gebouwd, wat vol zat met jongetjes die spelletjes deden. Verder had hij nog een fabriekje om houtskool te maken. Verkocht hij via internet(?).
Verder een rondje gelopen naar de plekken waar ik geweest was en toen toch maar weer terug naar K'buri.

In de bus ook zoiets leuks. Wij gingen links op de achterbank zitten, heb je tenminste ruimte voor je benen, want daarvoor is een bagageruimte. Rechts zit een monnik in zijn oranje gewaad. Komen er 2 toeristen binnen, 2 vrouwen, en gaan tussen ons en de monnik inzitten. De monnik begon wild te gebaren, want een monnik mag/kan niet naast een vrouw zitten. Geharrewar dus. Uiteindelijk begrepen de vouwen de bedoeling en zochten een andere plaats. Couleur Locale.

Vanmiddag terug in het guesthouse, maar bloedheet daar. Els ging wat rusten, ik maakte nog een fietstochtje. Naar De Brug en nog verder, waar iets te doen was, gezien de mensenmenigte. Er is in K'buri een festival van The Siam Riders Cluc, een motorclub, die leden heeft "van Chang Mai tot Phuket" geheel Thailand dus en vandaar dat we die enorme hoeveelheid motorfietsen zien. Ik heb er eentje gezien, leek me een eigen bouwsel, met een hoog stuur, een hoge benzinetank waar de driver nog net overheen kon kijken en een verchroomde motor waar je wel een tank op vooruit krijgt. Een blok enorm. Vreemd volk allemaal en dat rijdt nu weer hier door de straten met veel herrie.

Morgen vertrekken we naar Ko Tao, het bounty-eiland halverwege de zuidelijke slurf van Thailand. We hebben nu drie weken cultuur en natuur gehad en ervan genoten, we gaan de indrukken verwerken op een rustig, klein eiland met de palmbomen, de witte stranden en de azuurblauwe zee. Maar of er ook internet is? De stroomvoorziening is er meer niet dan wel, dus 's avonds bij candlelight is heel normaal.

Gezondheid gaat uitstekend, alleen de benen zijn aardig gestoken door velerlei insecten behalve malariamugen, want die zijn er niet

02-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Van Kanchanabury  naar Ko Tao
Zondag 28 januari, m´n verjaardag.

Maar geen tijd om te vieren, want op die dag vertrokken we naar het zuiden. Om half twee werden we bij het guesthouse opgehaald door een mini-busje, dat ons naar Bangkok bracht. Daar moesten we nog wel een paar uurtjes zoet brengen, want de VIP-bus naar het zuiden vertrok pas om 19.00 uur. Geen probleem, we konden de bagage achterlaten in het kantoortje van het reisbureautje en er was een heel uitgebreide markt in de buurt en een markt zorgt altijd  weer voor leuke en verbazingwekkende dingen. Toen het tijd was, draafden we met een groepje achter het meisje van het reisbureau aan naar de busterminal, met alle bagage, verdorie wat zette die meid er een tempo in! En warm! We waren dus blij dat we uiteindelijk op onze plaatsen konden ploffen, in de VIP-bus zijn dat best wel comfortabele stoelen, er is airco en we kregen ook nog een dekentje uitgereikt. De eerste uren wat lezend doorgebracht en af en toe naar de film gekeken, om een uur of elf werd er een stop gemaakt bij een soort openlucht-supermarkt, waar iedereen nog wat eten insloeg (tegen exorbitante prijzen uiteraard). Daarna gingen de lichten uit en konden we wat dommelen. Ho, dommelen, ik moet zowaar echt in slaap gevallen zijn, want om drie uur had de ´steward´ nogal moeite met ons wakker te krijgen, we moesten eruit! Wij werden gedropt in Chumphon, de bus ging verder naar het zuiden (o.a. Puket, brrrr, zij liever dan wij!).

Dan weer met een minibusje naar de wachtruimte van de ferry. Nog maar wat lezen, wat internetten, want de ferry vertrok pas om 7 uur ´s morgens!
Bij het vertrek werden er plastic zakjes uitgedeeld….. Dat bleek geen overbodige luxe, want de zee was erg ruw en meer dan de helft van de passagiers hebben dus druk gebruik gemaakt van de zakjes en van de reling! Wij niet dus, haha, de ouwetjes doen het nog best! Het was wel een spectaculaire tocht, achteraf hoorden we dat we nog geluk hadden gehad dat de ferry ging…
Na drie en een half uur op het bovendek vastgeklampt gehangen te hebben aan een muurtje (want eenmaal op zee konden we geen 2 meter meer lopen zonder het risico te lopen van het dek afgezwierd te worden) zagen we dan eindelijk…. ons Bounty-eiland!

01-03-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Ko Tao

Maandag 29 januari – dinsdag 6 februari

Pfffff, we stappen van de ferry, met nog wat zwaaiende benen. Eerst even bekomen met wat drinken, dachten we. Maar onmiddellijk worden we ´aangevallen´ door een mannetje die een taxi bleek te hebben, wilde ons best vervoeren naar het guesthouse dat we op het oog hadden: Tao Thong Villa. Hij vroeg wel 400 Bath. Watte???  Achteraf hebben we dat wel begrepen (zie verdere beschrijving), maar op dat moment viel dat wel even als een koude douche op ons neer! Wij waren gewend aan prijsjes van 40, 50 Bath of zo, voor een taxirit…. Eerst maar eens telefonisch geïnformeerd of er bungalowtje vrij was bij Tao Thong Villa, want dat lag nogal afgelegen en wat als we daar aankwamen en er was niets vrij?? En inderdaad, voor de komende nacht was er niets vrij, dus hebben we een guesthouse in het dorp genomen en voor de volgende dag afgesproken, de eigenaar zou ons komen halen. Dat was een rit om nooit te vergeten, tenminste de eerste dagen niet, allebei hadden we beurse billen. Het vervoer ging per truck, zo´n open vrachtwagentje, wij achterin dus, over een weggetje dat je amper een weggetje kunt noemen, heel steil en de helft is weggespoeld….

Het is hier wel paradijselijk. Het is een klein maar prachtig eiland, erg rotsachtig, met maar een paar strandjes (jawel, met palmbomen!), waarvan sommige moeilijk te bereiken zijn. Zoals ons guesthouse, de bungalowtjes liggen tegen de rots aangeplakt, en als we buitenstappen moeten we ofwel de rots af naar beneden naar het restaurant en strand ofwel naar boven naar de rest van het eiland. Een van de dagen besloten we te voet naar de volgende baai te gaan, maar dan wel via een klein paadje dat over de rotsen langs de kust liep. Het was verschrikkelijk steil en af en toe errug smal, maar we hadden schitterende vergezichten over de zee. Voor de terugweg toch maar voor de ´gewone´ weg gekozen, mmm, dat was al niet veel beter!
Een ontspannen wandeling is er dus niet bij, voortdurend klimmen en klauteren. Om naar het dorp te gaan een dikke 40 minuten, bergje op en bergje af, zweten, puffen, dus dat doen we niet elke dag! Bovendien is internetten hier nogal duur, dus beperk ik het een beetje. Maar we amuseren ons rot, echt waar, ook als we een dag op ons domeintje blijven, beetje zwemmen, beetje lezen in de hangmat, beetje op het strandje, nog maar eens wat zwemmen, wat eten, enz. Zaaaaalig! Ook wordt ´ons´ baaitje veel bezocht door boten van de diverse duikscholen. Ze komen voor de beginners-lessen, in ondiep water. Zo leren we nog wat bij, kunnen we volgende keer direct doorstromen naar een gevorderden-cusus, haha. Toch overwegen we om nog een keer te verkassen, dus misschien nog een paar dagen aan de kust op het vasteland door te brengen, voordat we volgende week zondag terug naar Bangkok gaan.  Want luieren is wel leuk, maar nog een hele week, dat is iets te veel van het goede, vonden we allebei.

28-02-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Chumphon
Dinsdag 6 februari.

We maakten de oversteek naar het vasteland, dit keer met een catamaran en gelukkig een rustiger zee. Het plan was om vanuit Chumphon direct door te bussen of treinen naar Prachuap Khiri Khan, maar kwamen tot de ontdekking dat we pas de volgende dag weer een mogelijkheid hadden om verder te reizen. Dus dan maar de dag doorgebracht met een guesthouse zoeken (Fame) en wat in het plaatsje rondwandelen. Niet echt indrukwekkend, de Planet had weer eens helemaal gelijk!

27-02-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Prachuap Khiri Khan
Woensdag 7  februari – zondag 11 februari

184 km met de trein naar Prachuap Khiri Kan. Gezellig tussen de Thais gezeten in de 3e klas coupe, waar een Thaise mevrouw haar tas vol heerlijk fruit verdeelde over de mensen rond haar, zoals wij. Om half elf aangekomen in Prachuap en een tuktuk genomen naar een leuk plekje aan het strand met enkele resthouses. We kozen voor the Happy Inn, een bungalowtje met fan, een kleine badkamer, erg schoon en gezellige mensen die een fles koud water of fruit komen brengen als we thuiskomen.

De eerste dag zijn we naar het noorden gegaan, richting strand Ao Noi. Welgemoed begonnen we aan de wandeling (want wat is nu 6 km?), maar we hadden het nog steeds niet geleerd: 6 km in de blakende zon en bij een temperatuur van zo´n  35 graden is toch iets anders dan 6 km op de Kalmthoutse Heide of 6 km in de omgeving van Lanuéjoules…..  Haha, toen we het kookpunt bereikt hadden en onze watervoorraad alweer voor de helft was geslonken, hebben we dan toch maar een tuktuk aangehouden. We werden afgezet bij een ´resort´, dat gesloten bleek te zijn, maar daardoor was het strand dan ook voor ons alleen! We hadden verwacht daar wel iets te eten te vinden, maar niet dus. Dan zijn we maar over het strand naar het nabijgelegen vissersdorpje gelopen, waar met duidelijk niet gewend was om farangs te zien! Het is hier sowieso een streek waar voornamelijk Thaise families voor hun vakantie komen. Terug naar het resthouse: we probeerden eerst een paar tuktuk´s, maar die wilden er een slaatje uit slaan, dus dan maar te voet terug, het was nu niet zo warm meer, dus dat moest kunnen. Maar we waren nog maar net op weg, toen er een vrouw met dochter op een brommer met zijspan voorbijkwam en ons een lift gaf! En als je ze dan iets wilt geven voor de moeite, wordt dat vlakaf geweigerd!

Vandaag zijn we de hele dag op een luchtmachtbasis geweest hier aan de kust, omdat daar een van de mooiste stranden te vinden is, Ao Manao, een paar km ten zuiden van het dorp. Na registratie mag je gratis het terrein op, (ik had een bromfiets gehuurd bij het resthouse) en steek je op een gegeven moment de startbaan over. Er staat een mannetje in uniform met een rode vlag als je even moet wachten op een vertrekkend of landend vliegtuig, van die klein propvliegtuigjes. Daarna was er een overheerlijk strand met gratis ligstoelen, eettentjes, lauw water, schitterend uitzicht en betrekkelijk weinig mensen. Er kwamen een paar bussen met schoolkinderen en verder wat dagjesmensen. In de middag hadden we wel weer even genoeg van strandliggen en zijn we de omgeving wat gaan bekijken. Er was een soort historical parc, op dat punt waren namelijk de Japanners binnen gevallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Helaas alle informatieborden alleen in het Thais! Vanavond op de brommert terug naar Prachuap, een lekker Singha-biertje gedronken, gewinkeld en lekker gegeten. Het Thaise eten bevalt ons uitstekend, soms wel erg spicy, maar meestal erg lekker en goedkoop. Hier weer echte Thai prijzen: een heel maal voor 40 Bath, met kip, noodles, groenten. Wel even anders dan de Ko Tao-prijzen.

Zaterdag weer met de brommer er op uit getrokken, wat verder naar het zuiden dit keer. Weer via de luchtmachtbasis, weer in- en uitchecken dus, naar het Marine Science Park. Daar was o.a. een groot aquarium waar je tussen de tropische vissen, zelfs kleine haaien en prachtige koralen kon lopen. In de namiddag … toch nog maar even naar het strand, en we vonden daar een paar honderd meter verder  een prachtig strand, waar niemand te zien was, totaal verlaten! Overal kun je ook goed in zee zwemmen, op de ene plek is de zee al wat heftiger dan op de andere, maar nergens onveilig.

Willem was uiteindelijk toch een beetje verbrand, dus wij op zoek naar een after-sun-product. Haha, niet te vinden dus, logisch, de Thaise mensen weten wel beter en die zie je nooit in de zon zitten of liggen. Wel vonden we ´whiteners´, geen koffiemelkpoeder, maar producten om de huid witter te maken. Vooral jonge meisjes zie je nogal eens met van die onnatuurlijk grijs-witte gezichtjes rondlopen, zonde eigenlijk.

´s Avonds onze laatste maaltijd in een restaurantje vlakbij het resthouse, waar we op het strand gegeten hebben. Na de maaltijd vertelden we aan Oei, de bazin van het spul, dat we de volgende dag zouden vertrekken: roerend afscheid, en we kregen nog wat zakjes met banana-chips en ananascrackers mee!

Zondagmorgen vertrekken we naar Bangkok, waar we het Reno hotel al besproken hebben.

26-02-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Bangkok

Zondag 11 februari

Willem aan het woord: We zijn vanmorgen van Prachuap Khiri Khan vertrokken met de 3e klas trein naar Bkk. Een rit van 6 uur, kost welgeteld 68 Bath, nog geen 2 Euro. Wel lang, maar best gezellig tussen al die Thai. En overdag, genietend van het afwisselende landschap: rijstvelden, palmbossen, bergen, de zee en veel stoppen op tientallen kleine stationnetjes. Aangekomen in Thon Buri, een voorstad van Bangkok. Eerste taxi kostte 400 Bath naar het hotel, de tweede 300 en tenslotte vonden we een tuktuk die het ritje voor 200 Bath wilde maken. Zo moet je dat doen.

We zijn weer teruggekeerd naar het Reno-hotel. Wel weer even wennen aan de luxe. Een bed met lakens, een ruime badkamer met ligbad, airco, zwembad erbij, een mannetje dat de koffers naar de kamer brengt, alles OK, en dat voor ook maar 20 eurotjes per nacht.

Na een lekkere Singhabeer gaan we ons douchen, verkleden, (je wordt wel vies in die trein, zweten, stof enz.) en vanavond gaan we met de skytrain naar de Pat Pong night market, wat souveniertjes kopen, kleding en wat we nog meer tegenkomen. We zijn al met al toch beneden ons budget gebleven, konden alles doen wat we wilden, lekker gegeten, biertje op z'n tijd, een whisky ´s avonds, leuke, gezellige guesthouses, echt een eindeloze vakantie, maar helaas bijna ten einde.

 De mensen zijn hier ook zo anders, zoveel vriendelijker, betrouwbaarder dan in sommige andere landen. Bleek ook vandaag: in de trein lopen aardig wat mannetjes en vrouwtjes eten en drinken te verkopen. Ik vroeg 2 blikjes ice-coffee, hij had er maar een. Ik had geen kleingeld meer, alleen een briefje van 500 Bath. Had hij niet van terug. Kom zo terug, zei hij. De prijs van het blikje was 20 Bath.  Met een beetje pijn in  m'n hart dacht ik nog "die zien we nooit meer terug". Maar jawel hoor, na 10 minuten kwam hij terug met een tweede ice-coffee en m'n 480 Bath. Zou ik in bepaalde andere landen nooit geriskeerd hebben. Ook in de coupe: mensen delen fruit en vanalles met de medepassagiers, wij ook dus, hadden speciaal wat extra fruit ervoor gekocht. Een heerlijke mentaliteit, een land om naar terug te keren!

13-02-2007 om 00:00 geschreven door Els  

Woensdag 14 februari  

Tja, het is zover, we moeten vertrekken! We hadden op voorhand al een taxi geregeld, die ons om 5 uur ´s morgens zou komen ophalen. En het werkt  nog ook: de taxi is ruim op tijd! De koffer van de taxi is aanmerkelijk voller dan toen we hier aankwamen....

Het nieuwe vliegveld van Bangkok is erg mooi, we hadden gehoord dat er nogal wat problemen zijn, maar daar hebben we zelf niets van gemerkt. Alleen misschien een tip voor wie vanaf Bangkok terugreist: vóór de douane is er maar één restaurant, een soort chique lounge, erg duur ook. Maar ben je eenmaal door de douane, dan zijn er genoeg mogelijkheden voor een ontbijtje, een snackje, of wat dan ook, tegen schappelijke prijzen.

Over de vlucht valt natuurlijk weinig te zeggen, alleen dat Etihad Airlines een prima maatschappij is, je wordt voortdurend van (lekker) eten en drinken voorzien, de zitplaatsen zijn wat ruimer, je hebt je eigen videoschermpje voor je neus. Best comfortabel voor zo´n lange vlucht.

Wat ons opviel: de controles bij douane (en vooral ´het poortje´) zijn veel minder streng dan in Europa en Amerika, niks geen gedoe over geen vloeistoffen, tandpasta e.d. in de handbagage.

Op Zaventem worden we opgewacht door Lon, Steven en zelfs de kleine Jesse. Gelukkig hebben ze onze winterjassen bij zich, want brrrrrr…..

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Els