Dit verhaal gaat over een vrouw die Tira altijd hielp bij de aanschaf van make-up bij een Parfumeriezaak in Maastricht, zij heet Uschi. Toen ik aan Tira vroeg wie ik van de winkeltjes een kaart zou brengen na haar overlijden vond ze dat ik maar naar 1 winkel moest gaan, en wel naar de Parfumeriezaak om Uschi een rouwkaart te brengen.

Eind september ging ik daar een rouwkaart brengen, helaas was Uschi niet aanwezig, het personeel zou de kaart bezorgen aan Uschi.

En nu de tekst van Uschi op de kerstkaart:

Duizend maal excuses dat ik u niet eerder op de hoogte heb gebracht van Tira’s laatste woorden. “Uschi, doe mijn man de groeten van me”.

Ik snapte er niets van en zei nog tegen Tira, u zult hem eerder zien dan ik, maar ze was al weg.

De laatste keer dat ik u in de winkel zag en u over Tira’s ziektebed sprak zei ik dat ik haar nog pas gezien had in de winkel. U zei toen dat dit onmogelijk was en ik merkte de teleurstelling… en ik was dat ook in mijzelf. Ik snapte er niets meer van, ik had toch echt Tira gezien!?! De twijfel sloeg toe, zou ik zwangerschapsdementie hebben?

(Uschi was n.l. in verwachting).

Toch had ik in deze voor mij donkere dagen een machtig mooi geschenk gekregen en dan heb ik het niet alleen over mijn zoontje die in maart 2008 is geboren, maar ook over uw bijzondere mooie vrouw Tira!

Alles viel veel later op zijn plaats. Maar ik ben Tira al die tijd blijven zien en met haar blijven praten, totdat ik haar overlijdenskaart vond tussen de papieren op het kantoor met haar foto op de kaart. Toen wist ik het zeker!

Even daarna nam Tira afscheid op afstand, ze straalde alsof ze licht gaf, machtig mooi om te zien.

Er vielen veel dingen op zijn plaats, ik dacht al dat Tira wat overspannen was, ze zei wat “vreemd dat je mij kan zien?”

Ik zei: “ook al koopt u niets ik zie u echt wel staan hoor!” Want ze was al bijna elke dag in de zaak geweest. En ze vroeg hoe het met me ging en hoe het ging met mijn studie natuurgeneeswijzen.

Ik vertelde haar dat ik teleurgesteld was in de leraar en dat mijn studie vriendin was opgegeven aan borstkanker en ik daardoor geen interesse in het spirituele meer had op het moment.

Het was druk op het werk en mijn collega vroeg of ik even wilde komen helpen, maar ik vroeg of ik deze zeer dierbare mevrouw de foto van zoontje Mauro kon laten zien.

“Waar is die mevrouw dan?“ vroeg ze. Oh, ze zal wel in het hoekje zijn bij de ronding, achter in de winkel. Ik heb Tira toen de foto van Mauro laten zien. Ze zei dat ze ook pas weer Oma was geworden, vol trots.

Ik zei dan geniet er nog maar van, en ik zag het verdriet in haar ogen. En dat kon ik wel begrijpen, omdat ze me al een tijd terug had gezegd dat ze er ernstig aan toe was.

Maar dat moest toch wel meevallen, aangezien ze me steeds bleef opzoeken?!

Ze had me wel gezegd dat ze het door meditatie kon. (Ik dacht kracht herwinnen in jezelf en het positieve eruit halen oké”), maar dat ik astraal werd bezocht had ik nooit verwacht.

Totaal géén verschil met een sterveling.

Ze had me al eens gevraagd: “heb je altijd al overleden mensen kunnen zien”. Ik vertelde haar dat ik dat inderdaad wel vaker had meegemaakt, niet wetend dat ik op dat moment met zo iemand sprak.

Ik dacht nog meer dat ze een soortgenootje was.

Nog nooit zo tastbaar iemand meegemaakt en nog nooit een dierbare en ik heb er al heel veel verloren.

Tira is schijnbaar zo sterk geweest dat ze op haar ziektebed al Astraal deed reizen. En is dit een geruime tijd blijven doen, want ik heb haar overlijdensbericht pas 3 maanden later gevonden.

Sorry, ik kan het niet bevatten maar ik wil het toch echt met U en Uw dierbaren delen.

Uw vrouw is een Engeltje.

Hoop dat u gaat genieten van de Kerst en Oud en Nieuw, wetend dat ze echt altijd bij u is!

Koude rillingen, warm gevoel in uw hart! Dichter bij dan men kan verklaren.

Uschi heeft pas in december van 2009 dit verhaal kunnen schrijven omdat ze tijd nodig had om alles te laten bezinken.

Naar aanleiding van dit prachtige verhaal heb ik een afspraak gemaakt bij deze lieve familie om hen mijn dank uit te spreken en er nog verder op door te gaan. Hier hoorde ik dat Tira tijdens haar ziekbed altijd volledig in het zwart was gekleed in de winkel, Tira kon vanaf  augustus 2007 tot aan haar overgaan op 17 september 2008 niet meer lopen en liggen, ze heeft alleen zittend doorgebracht, vanwege de botkanker in haar hele ruggenwervel. Zelf heb ik vanaf die begindatum de boodschappen gedaan voor Tira ook voor make-up.

Zodoende vond ik het al heel vreemd dat Uschi Tira in de winkel had gezien, ik dacht zelf dat ze haar misschien met iemand had verwisseld.

Toen Uschi de foto van haar zoontje liet zien, die was toen 9 maanden, vertelde Tira dat ze ook weer Oma was geworden (toen was Tira al enkele maanden over), ze keek heel bedroefd bij het uitspreken. Uschi wilde een arm om haar heen doen, en bemerkte dat ze door haar lichaam ging. En nog geen besef van wat daar gebeurde, ze had zelfs nog wat monstertjes voor Tira op de toonbank gezet. Ze vond het maar vreemd dat Tira die liet staan. Het was voor mij bijzonder om deze lieve spirituele familie te mogen ontmoeten, bij deze dank aan haar man Mark, zoontje Mauro een schatje en Uschi, we hadden een prachtige spirituele herkenning en dat is prachtig.