Toen wij aan ons huis kwamen zag hij een tent met receptietafels voor de 64 genodigden . Bijna iedereen die uitgenodigd was door mij, en dat amper 2 dagen geleden voor ik vertrok naar Santiago, was er. Ik had een paar goeie helpers die dit tijdens mijn afwezigheid hadden klaargezet. Ook tijdens het onthaal kreeg ik de helpende handen van velen. Deze moet wil ik hierbij ook hartelijk danken. Dank ook aan allen die aanwezig konden zijn. Het was een warm welkom voor Jan, die de droom van zijn leven heeft kunnen waar maken. Dank aan alle volgers en degenen die ook mij gesteund hebben tijdens zijn afwezigheid want het was ook voor mij niet zo gemakkelijk. De onzekerheid dat hem iets zou overkomen was soms groot vooral in het begin. Maar nu is alles voorbij en het was goed.
Santiago is mooi en inderdaad het oude deel is niet zo groot. Maar wij vonden ook de winkelcentrum heel goed, ook de binnenmarkt waar vis, vlees, tapas, bloemen waren bewonderenswaardig. Wat Jan maar wij niet zagen waren de zwierende wierookvaten. Maar wij hadden toch Jan mee naar huis en de verrassing voor hem was nog niet gedaan.
De volgende dag hoorden we Jan al toen we gingen eten. Hij zou ook naar ons verblijf komen want we hadden voor hem ook nog 1 nacht geboekt voor we samen zouden naar huis vertrekken. We zijn samen van Santiago naar Barcelona gevlogen en van daar naar Lille waar de zoon van vrienden ons kwam oppikken.
Op woensdag, 30 oktober 2013 zijn mijn dochter en ik ook naar Santiago de Compostella vertrokken. We namen daarvoor het vliegtuig van Charleroi naar Madrid. Daar de metro naar het station Charmartin en de trein van Madrid naar Santiago. De treinreis duurde 5.45 u. Het was een hele onderneming. We wilden hem verrassen, maar toen we daar kwamen rond 20.55 u. wisten we uiteindelijk niet goed, hoe we hem moesten vinden. Via een vriend wisten we dat hij in San Lazaro was. We dachten ook de straat te kennen, maar niets was minder waar. De taxi bracht ons naar het Hotel San Lazaro, daarnaast was een pelgrimsherberg die echter niet San Lazaro heette. Toch geraakten we daarbinnen via een behulpzame Spanjaard. Mijn dochter mocht tussen de bedden lopen om haar vader te zoeken, maar vond hem niet. Na een zoektocht op de gsm van diezelfde Spanjaard vonden we uiteindelijk het adres. Ik had hem ondertussen ook nog gebeld om zeker te zijn van zijn verblijf daar. Dus gingen we met valies op zoek naar het verblijf. We vroegen het nog eens in een bar en waren op de juiste weg. Daar aangekomen was ook alles pikdonker alleen zagen we in een afdeling licht en gingen erop af. Twee vrouwen daar gaven ons toch wat moed als we hem beschreven en lieten ons binnen in de slaapzaal. Hij lag met zijn hoofd naar de deur zodat we hem toch nog niet onmiddellijk zagen. Jan rechtte zijn hoofd en was heel verrast ons daar te zien. Toen hebben we nog wat bijgepraat in het salon. Daarna moesten wij weer verder naar ons hotelletje die veel verder daar vandaan lag. Jan ging met ons mee naar de bushalte waar de bus ons moest afzetten op een plein en wij dan verder konden. Dat ging echter niet zo vlot als gedacht. We vroegen het aan een studente die het kennelijk goed wist zijn, maar we moeten wat te ver gelopen zijn en vroegen het in een bar. Die gasten keken weerom op hun gsm maar lieten ons dan ook nog wat te ver lopen. Uiteindelijk vroeg Emmelie het in een heel duur hotel die nog open was en we kregen we ook een plannetje mee. Wij liepen verder de duisternis in een helling op. Ik dacht dat mijn hart eruit ging springen van de stress. Op de helling belde Emmelie naar ons hotel om te zeggen dat we eraan kwamen maar het niet juist vonden. Het was toen 23.30 uur. Zij zei enkele herkenningspunten maar die klopten niet met wat wij zagen, op het plan zag ik dat wij toch niet meer de helling af moesten en op goed geluk af gingen we rechtdoor en uiteindelijk zagen we de zuster op de hoek van de straat staan. Oef... we sliepen in de campus en deze werd uitgebaat door zusters. Eindelijk een kamer en een bed want we waren doodmoe van de trip en de stress.
Je ziet een foto waar we Jan vonden in de pelgrimsherberg San Lazaro.
Deze namiddag heeft hij gebeld en hij zei dat het erg aandoenlijk was om de vele mensen die hij onderweg had leren kennen, terug te zien. Er waren er die nog naar Finisterre waren geweest, die hij nu terug zag. Hij had alle formaliteiten nu achter de rug, diploma en stempel. Hij was al naar de eucharistie geweest voor de pelgrims en had de wierookvaten zien vliegen. Spijtig dat wij hem niet hebben zien aankomen, maar we maken het goed! Hij zal morgen niet naar Finisterre gaan, zoals hij eerder gezegd had. Dit zou met de bus 6 uur heen en terug zijn. Dat wou hij wel eens met mij doen vanuit Portugal met de mobilhome. Ok, Jan ! Morgen gaat hij naar La Coruna. Alles afprinten om dan vrijdag terug te keren. Donderdag loopt hij nog wat rond in Santiago. Misschien koopt hij nog een paar cadeautjes en komt dan met het vliegtuig om 9 u naar Lille waar hij om 14.35 u zal landen. Daar zullen we bij zijn . Wie de blog volgt moet zeker het vervolg nog lezen want dit krijgt nog een staartje. Maar hierbij alvast mijn dank aan alle volgers. Dank voor jullie meeleven en sympathie.
Gisteren heb ik nog wat foto's bij de tekst geplaatst. Dat is niet altijd gemakkelijk om ze op de juiste plaats te krijgen op de blog van de senioren. Ja ik dacht neem maar deze van de senioren. Dat zal eenvoudig zijn, maar niets is minder waar. Mijn excuses als het dan ook niet voor iedereen duidelijk is.
Gisteren hebben we nog eens kunnen skypen. Hij zag er goed uit, glad geschoren en hij blonk in zijn vel zou je zeggen. De zon scheen in de kamer. Nog 52.2 km van het doel en reeds 2225 km afgelegd. Hij had me wijs gemaakt dat het er maar 1950 waren!!! Nu in Melide. De wegen waren nu niet meer zo droog als te voren door de regen van vorige dagen. Hier is wel een keuken maar geen potten of pannen, dat gebeurt dikwijls hier. Dus dan maar wat opgewarmd. Hoe dan? Hij zat groenten te eten heb ik gezien. Anderen waren Pulpo gaan eten. De 2 bekendste restaurants voor inktvis staan in Melide. Dus allen daar heen!!! Niets voor mij en Jan eet dat ook niet.
Ik voeg hier wat foto's bij van Palas de Rei. Dit ligt op een hoogte van 574 m. Talrijke beekdalen doorsnijden het laagland van Galicië. Je moet er over loopplanken en oude bruggen.
Zonder veel regen is hij aangekomen in Hospital de la Cruz. Hij moet nu niet te vlug meer stappen anders komt hij te vroeg aan in Santiago. Nu nog 78 km. Het vliegtuig is maar op 1 november. Hij is toch van plan de woensdag even met de bus naar Finisterre te gaan of eventueel dinsdag al wanneer hij wat te vroeg aankomt. Als je maar op tijd je vliegtuig haalt JAN!!!
Aan km paal 100!!! In de gietende regen lopen maar nog 10 km verder! Om 14.31 u. schrijft hij een gsm bericht dat hij toch gestopt is aan 98 km en dat het ook slecht vermeld stond langs waar hij verder moest.
Om15.57u gestopt in Samos. Hij vertelt me dat hij in de Benedictijnenabdij is. Ondertussen had ik al op maps gekeken en streetview, zo kon ik ook zien hoe mooi deze lokatie is. Na 2 uur in de regen, was het mooi weer geworden. In de abdij zou hij de mis bijwonen en om 21.45 u. waren er plaatsen gereserveerd voor de pelgrims om de lauden te zingen.
Inderdaad, een hevige regenbui in de voormiddag. Hij had gedacht aan stoppen in de voormiddag niet te doen. Veel wind tot 100 km/u en die regen. Op tv daar heeft men er beelden van getoond. In de namiddag werd het toch zonniger en hij kwam om 15.33 u. aan in Hospital de Condesa. Een herberg met 18 slaapplaatsen. Geen keuken. Dus maar uit eten met enkele nieuwe vrienden. O Cebreiro is voorbij. Een lastige tocht en dan nog die regen en die wind erbij. Zijn schoenen waren doorweekt en konden wel wat drogen bij de verwarming van de herberg.
Zie jij daar Jan? Zo mager!
Inderdaad, een hevige regenbui in de voormiddag. Hij had gedacht aan stoppen in de voormiddag niet te doen. Veel wind tot 100 km/u en die regen. Op tv daar heeft men er beelden van getoond. In de namiddag werd het toch zonniger en hij kwam om 15.33 u. aan in Hospital de Condesa. Een herberg met 18 slaapplaatsen. Geen keuken. Dus maar uit eten met enkele nieuwe vrienden. O Cebreiro is voorbij. Een lastige tocht en dan nog die regen en die wind erbij. Zijn schoenen waren doorweekt en konden wel wat drogen bij de verwarming van de herberg.
