Gevangen in hersencellenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zoek ik een uitweg doorheen

het labyrint van m’n bestaan.

Dolend tast ik reeds gekende paden af

op zoek naar die ene ultieme afslag,

die ene boulevard, die ene arrivé.

Op een zoveelste tweespalt van m’n leven

lijken de windrichtingen in tienvoud

te bestaan. Ik tol rond tussen

hemel en aarde en smeek God om raad.

Ik loop m’n geest achterna,

als een schaduw van m’n ziel

om ’s avonds laat een spiegel

te worden van m’n eigen ik.

Rust, zielenrust…

Het lijkt een onbestaand woord.