Een verhaaltje voor het slapengaan…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoe beschrijf je gevoelens?, vroeg ze. Met je hart, antwoordde hij. Maar hoe weet je dan dat je hart de pen wordt die je duim en wijsvinger omklemt?, drong ze aan. Gewoon, je pen glijdt over je blad, zoals je hart onmerkbaar als een spons samentrekt en alle bloedvaten opnieuw van nieuw bloed voorziet. Kan er soms bloed uit je pen druipen?, vroeg ze nu wel opvallend nieuwsgierig. Soms wel, als je hart huilt, zei hij. Ik dacht dat alleen ogen konden huilen en dat daardoor mijn wangen nat werden, was haar antwoord. Nee, mijn kind, ook je hart kan huilen. Uit verdriet om het heengaan van een geliefde of als je liefde voor iemand niet beantwoord wordt. Noemen ze zoiets 'liefdesverdriet', riep het kind opgetogen, alsof ze de hoofdprijs van een tombola had weggekaapt. Ja, zei de vader glimlachend. Je bent een flinke meid, maar nu moet je slapen, je oogjes dichtdoen en denken dat je op het paardje van Malegijs zit. Ze waren toch met drie zusjes, verweerde het meisje, in de hoop het verhaal nog eens te kunnen horen. Ja, je hebt gelijk, maar vanavond is het paardje helemaal voor jou alleen en mag jezelf kiezen waar je naartoe wil. Hij gaf zijn dochter als teken van afscheid een kruisje op haar voorhoofd en fluisterde zacht: Ssst, ik hoor het paardje reeds aandraven... Weet je al waar je naartoe gaat? Ze sloot haar oogjes en zei haast geluidloos, ... naar het hart van jou.