Sommige zaken vergeet je niet, al zou je dat willen.
Ik bereidde het eten. De aardappels waren halfgaar gekookt en ik was bezig de schijfjes te bakken. Die gebakken waren, kiepte ik op een bord waarop een blad keukenrol lag.
Plots stond hij naast mij, mijn echtgenoot. Wellicht om (af) te keuren waar ik mee bezig was.
Ik had mijn hand boven het bord met de gebakken aardappelschijfjes en wou net eentje eruit vissen om te proeven of die gaar was, toen hij de pan nam en ze over mijn hand uitkiepte.
Die blik van hem... de pijn van het me branden was niet half zo erg als de pijn van die wreedheid, dat niet eens verborgen leedvermaak. Dat hij met opzet gloeiendhete aardappelschijfjes over mijn hand goot... . Zijn reactie was dat ik maar niet zo'n aardappelschijfje had moeten nemen... .
Ze was mijn lievelingstante... . Tot ze me zonder me wat te vragen begon te veroordelen.
Wat kwamen die veroordelingen hard aan, die scherpe verwijten. Ze doorboorden mijn hart, vervulden me met afschuw, en snoerden me de mond. Maar eerst kwam dit... .
Ik was al enkele jaren gehuwd. En telkens we langs mijn tante gingen, kon mijn toenmalige partner het niet laten op haar af te geven. Smaad, spot, beledigingen aan haar adres.
Maar eenmaal terplaatse was hij een en al aardigheid. Wat was mijn tante gecharmeerd door die aardige, attente, voorkomende man van me... . En telkens dacht ik met pijn in mijn hart : ze moest eens weten hoe hij over haar spreekt... . Maar ik kon haar dat niet zeggen, wilde haar niet kwetsen. Dus zweeg ik. Al bleef ik me verzetten bij zijn laatdunkende opmerkingen aan haar adres, aan de beledigingen... .
Ach... en zij... bleef gecharmeerd door deze ongelofelijk lieve man.... .
In het begin nodigde ze mij uit om samen te zwemmen. Dat vond ik fijn. Tot ze op een keer zei dat mijn man het blijkbaar niet zo leuk vond. Hij zei niets, maar liet het wel merken.
Dat vond ze een reden om dat uitje dan maar te schrappen.
En zo zorgde zij er ook voor dat ik stilaan afgesloten werd van goede vriendinnen en familie.
Dat huwelijk werd een echte hel. En toen ik op een keer bij haar was en er iets over wou zeggen, snoerde ze me bijna meteen de mond door te reageren met :'zo'n fijne man, zorg maar dat je hem houdt'....!
En ze gaf me nog een veroordeling mee... die verspreid werd door iemand van een sportclub waar zij lid van was. Of ze me vroeg of dat klopte? Neen, het bleek in mijn familie gangbaar om maar aan het veroordelen te gaan zonder uitleg te vragen. Gek genoeg ging dit vaker op naar het vrouwelijke geslacht toe.
Echter toen die keer antwoordde ik, vertelde haar hoe hij naar mij toe deed, wat hij, die aardige vader, tekeer ging tegen ze... . Het enige dat ik me verder nog herinner is hoe ze toen antwoordde, zichtbaar geschrokken van dat andere gezicht van die 'aardige man' dat je ja... nooit weet hoe het er aantoe gaat binnen de muren van je huis.
Dat begreep ze uiteindelijk toch.
Later, al jaren was ik inmiddels van hem gescheiden, kwam er nog een gruwelijke veroordeling... een die zo mogelijk nog meer schade van binnen aanrichtte, omdat ze niet alleen vreselijk onterecht was maar in het licht van wat er echt gebeurd was, ronduit wreed mocht genoemd worden... . Ze weigerde toen zelfs nog maar te luisteren naar mijn versie... naar de reden van mijn 'afwezigheid' toen... .
Toen is er iets veranderd in me... en werd ik... nog banger voor haar, en haar scherpe, veroordelende tong precies om de verwoestende impact die haar woorden en houding op me hadden.
Het vergrootte nog meer dat gevoel alleen te staan tegen al die veroordelende rechters zonder ooit maar de kans gekregen te hebben of te zullen krijgen mezelf te laten horen.
Ze hadden me graag aan de schandpaal... .
Niet mijn vader, of mijn grootmoeder, zusje, twee hele lieve vriendinnen... maar zij zijn intussen allemaal overleden. Eén na één.
