De reizigers zijn ondertussen al een dikke week terug thuis. We hebben al veel foto's gezien en verhalen gehoord en ik denk dat nog wel een tijdje zal doorgaan. Het was immers een overgetelijke ervaring. Eén van de korte filmpjes die Stefaan met zijn digitale toestel maakte, is me erg bijgebleven :
De verwelkoming door de jongens van Annick en Karin : een dertigtal jongens zongen "Vrolijke vrienden"; ja hoor, in het Nederlands ! Daarna kregen de meisjes ook nog verse veldbloemen ;-)
Vrijdagmorgen heeft iedereen veilig voet aan grond gezet in Zaventem.
Ons vader had problemen om zich weer hier aan te passen en had ook last van krampjes door de westerse voeding. En dat op zijn verjaardag, want ja, ja, gisteren vierde hij zijn 55ste verjaardag ! Nog eens proficiat !
De foto's waren ook al klaar en Stefaan Jacobs had met zijn gesofisticeerd digitaal fototoestel ook kleine filmpjes gemaakt en op cd rom gezet. We hebben gisteren onze ogen dus goed de kost gegeven.
Wat me van de foto's vooral is bijgebleven, is de discipline in Jongensstad. Op alle foto's werken de jongens in harmonie samen, of spelen ze spelletjes. Tijdens het avondgebed staat iedereen mooi op rij. Mijn vader zei dat hij op de 4 weken dat hij er was, geen één keer ruzie tussen de jongens heeft gehoord of gezien. Dat is toch wonderbaarlijk !
Wat mij het meest is bijgebleven uit de verhalen van mijn vader is dat India toch nog een achtergesteld land is, heel vuil, overal chaos, het stinkt er geweldig en het is er erg onhygiënisch.
Er wordt goed gezorgd voor de gasten in Jongensstad : zo krijgen ze als middagmaal : rijst, pompoen, bonen en gekookte aardappelen met vooraf nog een soepje en als dessert yoghurt, pap en lekkere banaantjes. Als ontbijt wordt er gezorgd voor gekookte eitjes.
Ondertussen zijn ons vader en de anderen niet meer in JOngensstad, maar zijn ze naar New Delhi gereisd om toch wat van India te zien.
De dagen vliegen voorbij en met de verbouwingen bij ons thuis, vergat ik hier nog enkele nieuwtjes mee te delen. Sorry daarvoor.
Annick en Karin zijn goed toegekomen. Beide meisjes waren erg onder de indruk en kregen een cultuurshock te verwerken.
Karin heeft ook last van buikkrampen (ondertussen heeft iedereen toch al eens last gehad, behalve Annick voor zover ik weet; mijn vader noemde haar een "kranige" meid)
Om aan te tonen hoe eenvoudig het leven ginds is : er is geen stromend water en amper electriciteit. Elke morgen komt men dus emmers water aan de gastenkamers zetten, waar onze familie verblijft. Met dit water moeten ze zichzelf en hun kleren wassen. Er wordt erg vroeg opgestaan: om 5u30, om 6u30 naar de mis en daarna om 7u30 beginnen de dagaktiviteiten. Om 20u30 kruipen ze ginder weer onder de wol.
Enkele nieuwsjes van mijn vader. Hij stelt het gelukkig goed !
Hij laat weten dat hij versteld staat van de armoede en de chaos in Ranchi. Hij had gedacht dat de mensen het er toch beter hadden : "Ranchi in de buitenwijken is hectisch (...), vuil, druk, krotten, slechte behuizing, cowboy stijl verkeer, claxoneren, rodeo rijden"
De natuur vindt hij wel schoon, als je tenminste naast de rommel kan kijken.
In een oud ziekenhuisbedje met harde ligging waant hij zich weer bij het leger. Nog even, schrijft hij, en ik kan ook op de grond slapen.
't Is alweer enkele dagen geleden dat we nog wat gehoord hebben. Mijn voornaamste inlichtingenbron is dan ook voor enkele daagjes met vakantie vertrokken. Hopelijk snel meer nieuws. Ondertussen is de website in een acceptabele situatie geraakt. Hij is nog niet af, maar iedereen die dat wenst, mag toch al eens een kijkje gaan nemen op : www.kishornagar.com Tot later !
Men had mijn vader verwittigd dat hij waarschijnlijk wel ziek zou worden : van het andere eten, de warmte, het water ...
Wij gaven hem grote dozen immodium mee en wat blijkt ?
Hij heeft er geen last van !
Maar wie wel, denkt u ? Wel Stefaan Jacobs, die toch al dikwijls daar is geweest, is wat slapjes en zelfs nonkel Vic heeft een dagje in het hospitaal doorgebracht om zijn vochtgehalte weer op peil te brengen.
Ook in het hospitaaltje van Jongensstad is het druk. Dokter Mukerjee heeft er 80 jongens te verzorgen.
In het regenseizoen is dit normaal. Jongens worden makkelijker ziek en de virussen en bacteriën verspreiden zich sneller zodat iedereen iedereen aansteekt.
Veel beterschap dus aan iedereen !
Ondertussen zijn mijn nichtjes Annick en Karin vrijdag ook vertrokken, via dezelfde route, over Wenen. Hopelijk zijn ook zij goed aangekomen en weet ik snel wat meer over hen.
Na een 2de kort telefoontje zijn we te weten gekomen dat de mannen onmiddellijk in aktie zijn geschoten. Ze hebben, samen met de jongens, beton gemaakt om een weggetje aan te leggen.
Verder werden er ook rotsblokken en bakstenen besteld, want er moet een muur gebouwd worden.
Het werken in de extreme vochtige hitte en het andere voedsel maakt de hele onderneming heel erg zwaar.
Mijn vader wist enkel te melden dat het erg nat en modderachtig was en dat het korte gesprekje dat hij met het thuisfront voerde "al 115 roepies" kostte ...
Het heeft even geduurd, maar in een korte boodschap hebben we vernomen dat de twee reisgezellen goed aangekomen zijn.
Ze hebben geprobeerd te telefoneren, maar net op dat moment viel de stroom uit en konden ze dus geen verbinding krijgen met het thuisland.
We wachten in spanning op meer nieuws !
Vandaag om 10u30 zijn mijn vader en Stefaan opgestegen vanuit Zaventem, om over Wenen, naar New Delhi te vliegen.
Eens aangekomen in New Delhi zullen ze +/- 8 uur moeten wachten op de binnenlandse vlucht die hen naar Ranchi zal brengen.
Het wordt een lange en vermoeiende reis.
Ik wens hun een goede vlucht en een behouden aankomst !
Leuk dat er op zo'n korte tijd al zo'n leuke reacties zijn. Mijn nonkel zal het appreciëren.
Omdat ik voorlopig nog zonder foto's zit, duik ik even in het verleden en ga naar het jaar 2002.
Op 17 mei 2002 kreeg Vic een eredoctoraat voor algemene verdienste van de Universiteit Antwerpen. De uitnodiging tot het bijwonen van de uitreiking hiervan werd geschreven door de eerder vernoemde Stefaan Jacobs en ik geef u hieronder graag de inhoud weer omdat deze in een notedop het project van Vic samenvat :
Vlakbij de Indiase stad Ranchi, hoofdstad van de deelstaat Jharkand, bevindt zich een heel bijzonder dorpje: Kishor Nagar ofwel Jongensstad.
Zo'n negenhonderd jongens wonen, werken en leren daar. Het is een thuis voor de allerarmste kinderen.
Dankzij de inspanningen van Kishor Nagar zijn reeds duizenden jongeren opgegroeid tot zelfstandige en zelfredzame burgers, terwijl zij anders zeker tot de armsten zouden hebben behoord.
Ieder jaar komen meer dan duizend kinderen vragen om tot deze "familie" te kunnen behoren. Vanuit deze verschrikkelijk grote groep kan de Antwerpse Pater Van Bortel (76 jaar) er ieder jaar weer slechts een hondertal aannemen. Zij behoren tot de gelukkigen.
Alleen de kinderen waarvoor géén andere uitweg bestaat en die zich willen inzetten om van hun leven iets te maken kunnen in aanmerking komen. En of ze iets van hun leven maken ! Zij bouwen met elkaar een groot gezin op, waarin de jongeren het meeste werk in de keuken, op de boerderij, in het ziekenhuis en in de school zelf doen.
Het werk van Kishor Nagar, van Pater Van Bortel en zijn staf medewerkers (slechts 14) verdient ruimere belangstelling in onze huidige maatschappij. In een steeds verder globaliserende wereld, moeten wij aandacht blijven schenken aan al wie uit de boot dreigen te vallen. De jongens leren in Jongensstad voor zichzelf, maar ook voor mekaar en anderen op te komen.
Om dit project, dat rond 1970 is ontstaan, meer in de publieke belangstelling te trekken, biedt de Universitaire Instelling Antwerpen op 17 mei 2002 het eredoctoraat aan pater Van Bortel aan.
Hallo,
Graag stel ik mezelf en deze blog even voor : ik ben Els Van Haellewijn, een nichtje van Vic Van Bortel. Voor wie Vic niet kent, kan ik u vertellen dat hij missionaris is in Ranchi in India. Hij heeft daar "Jongensstad" gesticht, waar straatjongens opgevangen worden, onderdak en onderwijs krijgen. Op 11 juli vertrekken mijn vader, 2 nichtjes en Stefaan Jacobs (een leraar die zich al jaren belangenloos inzet voor Vic en zijn project) naar Ranchi.
Via deze blog wil ik hen volgen en het prachtige werk dat ginder gebeurt aan de hele wereld bekend maken.
Ook hoop ik een website in elkaar te knutselen waar ik jullie wat meer kan vertellen over Vic's jeugd, opleiding en hoe hij in India terecht is gekomen.
Welkom iedereen op deze mini-site over het levenswerk van pater Vic Van Bortel.
Beetje bij beetje ontdekt u hier het leven en werken van pater Vic in "Jongensstad"
Veel plezier
Els
Vandaag om 10u30 zijn mijn vader en Stefaan opgestegen vanuit Zaventem, om over Wenen, naar New Delhi te vliegen.
Eens aangekomen in New Delhi zullen ze +/- 8 uur moeten wachten op de binnenlandse vlucht die hen naar Ranchi zal brengen.
Het wordt een lange en vermoeiende reis.
Ik wens hun een goede vlucht en een behouden aankomst !
Leuk dat er op zo'n korte tijd al zo'n leuke reacties zijn. Mijn nonkel zal het appreciëren.
Omdat ik voorlopig nog zonder foto's zit, duik ik even in het verleden en ga naar het jaar 2002.
Op 17 mei 2002 kreeg Vic een eredoctoraat voor algemene verdienste van de Universiteit Antwerpen. De uitnodiging tot het bijwonen van de uitreiking hiervan werd geschreven door de eerder vernoemde Stefaan Jacobs en ik geef u hieronder graag de inhoud weer omdat deze in een notedop het project van Vic samenvat :
Vlakbij de Indiase stad Ranchi, hoofdstad van de deelstaat Jharkand, bevindt zich een heel bijzonder dorpje: Kishor Nagar ofwel Jongensstad.
Zo'n negenhonderd jongens wonen, werken en leren daar. Het is een thuis voor de allerarmste kinderen.
Dankzij de inspanningen van Kishor Nagar zijn reeds duizenden jongeren opgegroeid tot zelfstandige en zelfredzame burgers, terwijl zij anders zeker tot de armsten zouden hebben behoord.
Ieder jaar komen meer dan duizend kinderen vragen om tot deze "familie" te kunnen behoren. Vanuit deze verschrikkelijk grote groep kan de Antwerpse Pater Van Bortel (76 jaar) er ieder jaar weer slechts een hondertal aannemen. Zij behoren tot de gelukkigen.
Alleen de kinderen waarvoor géén andere uitweg bestaat en die zich willen inzetten om van hun leven iets te maken kunnen in aanmerking komen. En of ze iets van hun leven maken ! Zij bouwen met elkaar een groot gezin op, waarin de jongeren het meeste werk in de keuken, op de boerderij, in het ziekenhuis en in de school zelf doen.
Het werk van Kishor Nagar, van Pater Van Bortel en zijn staf medewerkers (slechts 14) verdient ruimere belangstelling in onze huidige maatschappij. In een steeds verder globaliserende wereld, moeten wij aandacht blijven schenken aan al wie uit de boot dreigen te vallen. De jongens leren in Jongensstad voor zichzelf, maar ook voor mekaar en anderen op te komen.
Om dit project, dat rond 1970 is ontstaan, meer in de publieke belangstelling te trekken, biedt de Universitaire Instelling Antwerpen op 17 mei 2002 het eredoctoraat aan pater Van Bortel aan.
