|
Sta er liever niet te lang bij stil
maar gisteren pas kreeg je een harde noot te kraken
je dacht nog dat ze nog bezorgd om je was
dat het verdriet je niet te erg zou raken...
voorzichtig heeft ze het je verteld...
misschien vat ze niet hoe je door het nieuws werd getroffen en gekweld?
Want amper een dag later
bezorgde ze je een optater
Het stille dreigende dat uit de woorden steeg
je dacht dat je een vuistslag kreeg
los in je hart en je gelaat
weet ze nog steeds niet hoe je er voor staat?
Met je gezondheid en de pijn
ze laten je geen mens meer zijn
de zweep slaat je onzichtbaar hard
omdat je door je ziekte, verdriet en pijn
steeds langzamer begrijpt, en soms verward...
ze willen dat niet weten
slechts slaan en slaan omdat jij je in hun ogen niet zorgvuldig
van je taak hebt gekweten.
een schepje te weinig
en een koek teveel
en niets... lieten ze van al wat je bent
en wel goed doet héél
niet voor herhaling vatbaar, dit kon zo niet langer
want zij allemaal schreven en ook nog vertelden,
kwetste me niet alleen ontzaglijk erg
maar maakte mij zo dat nog mogelijk is
nog banger.
De hoop is gedood
ik functioneer nog slechts op automatische piloot.
Het leven zoals het werd door al die slagen
kan me alleen nog maar meer belagen
het evenwicht is verstoord
een te groot deel uit mijn omgeving
is slechts bezig met een soort psychisch gemoord.
mogelijk zijn ze zich daar niet van bewust
dat zij mij in mijn beperkingen niet willen horen stelt me dan ook niet gerust.
ze begrijpen niet dat er mensen zijn waarbij het iets langzamer moet
en hoeveel kwaad ongeduld en gesnauw ze doet.
Ik wou dat ik kon vluchten ver weg van dit onzichtbaar
maar steeds groter wordende gevaar
zo diep verlang ik 'kon ik dat maar'.
©Marie-Gabrielle
|
