|
Er zit een koude in je wezen
een koude in je hart
een koude in je huid
hoe kom je ooit die ijsblok uit
zwart, donker, somber
is je zicht
nu al zo lang
't gedoofde innerlijke licht
maakt je soms bang
huilen doe je alleen nog maar van binnen
zonder tranen
maar wel een onhoorbaar
onbegrijpeljjk, innerlijk
gillen.
voor de wereld ben je verstomd
geen woord komt nog uit je mond
door zwijgen heb je je omgeven
om dié veiligheid die het vergiftigde onbegrip
je, wat dacht je dan, niet kon geven.
©Marie-Gabrielle
|
