|
niet eenvoudig te benoemen
blubber, dik, ondoorzichtig
alsof het je hersenen aantast
je zicht beperkt
je voelen verdooft
je stappen verlamt
niet eenvoudig te benoemen
de pijn van binnen
de immer stille schreeuw
en toch blijf je vechten
en je verzetten
als een leeuw
altijd op zoek naar nieuwe technieken
een gang door de tunnel
zonder zicht op wat licht
maar prent in je hoofd
dat het er is
ook al denk je van niet
er ook al-tijd iemand is die jou kent
en zoals je bent,
jou ook ziet
ook al is die tijdelijk aan je zicht onttrokken
hoe vaak geloof je, ook ik, dat er niemand meer is?
er altijd iemand blijft
die je nodig heeft
en die je graag mag,
waar jij van onschatbare waarde voor bent
omdat jij weet hoe hét is
daardoor wordt jouw luisterend oor
van onschatbare waarde
dus aub blijf hier
op deze soms heel pijnlijke aarde
tot je opnieuw leven kan voelen
tot je opnieuw waar kan nemen
dat mensen om je geven
tot je die mens(en) ontmoet
in net zulke diepe nood
die jij door je begrip
omdat je het kent
kan helpen uit de donkere nood.
werd de overmacht te groot
en het onrecht
de pijn
het verdriet
schrijf, spreek, schilder,
doe wat dan ook
maar ga niet op in rook
omdat de boodschap die je uit kan dragen
anderen mee helpt te dragen
die anders stilaan alleen komen te staan
dat is wat ik me ook voornam
die mij kwaad deden
klaag ik aan met het woord
word je gepest,
misbruikt
gekwetst
laat ze niet winnen
vecht mee
met mij
en al die anderen
psychische zeer kwetsbaren
samen
wel iets veranderen...
al is het door een woord, een beeld,
een ontmoeten van gelijk-voelenden
of door een strijd door spreken
schrijven
of er simpel zijn
alvast door te vechten
om er te blijven.
©Marie-Gabrielle
|
