04 Dag 3 Sclayn – Buzet woensdag 18 april 2012

Gelukkig heb ik mijn gsm stopwatch om 7h45 laten aflopen. Hugo is al klaar en Antoine is badkamer gebruiker. Mijn slaapmaatje Pol weet nog van de wereld niet.

Toch zijn we net op tijd beneden en laten we het gastgezin niet wachten om te ontbijten. Mieke en Georges  zijn druk in de weer en presenteren ons een fameus maal. Ook zij, als fervente stappers en fietsers, weten dat een goed ontbijt wordt gewaardeerd .  “Trek maar een extra jas aan”, verwittigd onze gastheer ons.

“’t Is slechts 6 à 7 °C  en langs het water staat de wind op kop”.

Met spijt verlaten we “L’écluse”,  het was een onvergetelijk verblijf. Hierover zullen we nog jaren spreken, verzekeren we het gastgezin. Ondertussen hebben we al wat Waalse maniertjes geleerd, iedereen kust iedereen hier, waarom zouden wij het ook niet doen. Voilà, om 9h00 stipt zijn we opnieuw vertrokken voor een volgend avontuur.

Rustig aan volgen we de Maas, het blijft een goede trekweg. Toch moeten we af en toe de oever verlaten, industriekaaien verhinderen soms de doorgang.  Het zicht op de linker oever is fenomenaal. Iets voorbij Namèche rijden we voorbij de fameuze rotsen van Marche-les-Dames…..Geschiedenis jongens…..”Wat hebben we op school geleerd” ???  Koning Albert I is hier verongelukt bij de beklimming van de rotsen aldaar. Toch blijft er een duister waas over dit ongeval hangen. Heel logische vragen bleven onbeantwoord!!

Wij trekken het ons echter niet aan en peddelen rustig verder richting Namen.

Namur, de Waalse hoofdstad en zetel van het Waalse parlement.

We herkennen duidelijk de gebouwen gelegen op de samenvloeiing  van Sambre et Meuse met op de achtergrond  de citadelle.  

Geen van ons begrijpt hoe het mogelijk is dat Wallonië twee regeringen heeft,  dat van het Waalse gewest hier in Namen en dat van de Franstalige gemeenschap in Brussel.  Na een poosje worden we het over een zaak eens, er zijn in ons land zes regeringen. Ja teveel, veel teveel….Toch denken we dat er tweemaal zoveel Vlamingen zouden zijn! Raar hé. We blijven niet filosoferen, want het verkeer vraagt teveel van onze aandacht. We moeten over “Pont des Ardennes “ van Jambes naar Namur. Het drukke verkeer doet ons voor alle veiligheid op het voetpad rijden. Zo geraken we zonder probleem op de kade aan de rechteroever van de Samber.

We moeten onder enkele bruggen door en houden halt recht tegenover de “Citadelle”. Maar we laten ons niet verleiden om de steile hellingen op te klauteren.

We moeten ons echter met drank bevoorraden. We vrezen dat we straks kilometers lang geen verkooppunten meer zullen tegenkomen.

We blijven de Samber volgen tot we niet meer verder door kunnen rijden. Noodgedwongen stappen we af en wagen ons over de sluis en stuw naar de andere oever. Na enkele industriezones  rijden we nu in een groen landbouwgebied . De rivier maakt kort na elkaar een viertal slingerbochten.

Links van ons zien we het “Monastère des Clarisses de Malone”. Maar dat dit zo’n bekende plaats zou worden wisten we toen helemaal nog niet!

Het bochtige parcours doet ons duizelen omdat de wind soms links en soms rechts van ons blaast…..We vorderen langzamer dan voorzien. Steeds meer krijgen we af te rekenen met grijze donkere wolken die op ons afkomen. Hopelijk blijven we gespaard van veel regen. Kort na elkaar rijden we dorpen zoals Floriffoux, Floreffe, Franière en Soye voorbij, zonder veel teken van leven. We zullen het vandaag opnieuw zonder aperitiefpauze moeten doen. Gelukkig hebben we onze bidons met water gevuld! Mornimont en Han-sur-Sambre zijn de volgende dorpen zonder zichtbare eetgelegenheden. Dus doorstuiven tot Auvelais en daar hebben we prijs.

Het is er zelfs wekelijkse markt, en dit vlak bij de oever….Hebben we geluk ja! Honger maar vooral dorst doet ons het dorp binnen fietsen op zoek naar een terrasje.

Een terras is vlug gevonden .We wringen ons tussen de marktbezoekers en worden onmiddellijk bediend……oh lala die Leffe smaakt zeg!  Eten kunnen we hier niet krijgen, maar de mensen naast ons verwijzen ons naar het warenhuis “Champion” iets verder. Daar maken ze sandwiches en is er een kleine zitplaats. Kom jongens we laten het ons daar smaken. Een broodje met een soepje.…..en een biertje natuurlijk.

Wanneer we in Tamines over de brug naar de andere oever moeten hebben we juist 50km op ons tellertje. Het is niet te geloven hoeveel kilometers we afgelegd hebben langs die erg kronkelende Samber! We vermoeden dat de afstand langs de rivier dubbel zolang is als deze langs de weg. Zo  heeft onze gastheer Georges er deze morgen ook overgedacht!  

In Châtelet moeten we de Samber verlaten. We klauteren rechts naar boven langs een smal paadje. We rijden recht naar het station van Châtelineau. Gelukkig kan ik nu met de gps het traject van de Ravel1 blijven volgen…..De groene pijlen op de baan hebben hun beste tijd gehad en zijn dringend aan vernieuwing toe.

Nu kunnen we langs een groen pad met prima asfalt een oude spoorwegbeding blijven volgen.  Af en toe zijn er gevaarlijke kruisingen tussen verlaten industrie gebouwen.  In Gilly, moeten we  kort na een enkele drukke autowegen en een spoorlijn kruisen.

 Jumet, op ons tellertje staan er ondertussen 70 kilometers. We stoppen onafgesproken aan een volkscafé.  Wat een gezellige drukke boel is het hier…..Gelach en getater stopt wanneer we binnenstappen. Wanneer we elk een blonde Leffe en onze Antoine een Duvel bestellen, komen de tooghangers terug in actie. Een van de mannen, een jongeling,  hoort ons West-Vlaams. Fier als een gieter, komt hij een mondje meepraten. Hoe is die hier in godsnaam aangespoeld?

Van Jumet moeten we naar Roux, het blijft nog altijd oplopend vals plat. Wat een aangename weg door het bos d’Heigne. Toch zijn er hier en daar sluikstorten die de natuur verstoren, schande!

Iets voorbij Roux duiken we door een park naar beneden en stuiven over een smalle brug. Eindelijk zijn we aan het kanaal Brussel-Charleroi gearriveerd.

We volgen het kanaal en rijden voorbij Gosselies, Courcelles en Viesville.

Het wordt steeds donkerder, tot iets voor Luttre, het onvermijdelijke gebeurd. Onder een brug moeten we onze zeiltjes aantrekken, niet zo aangenaam natuurlijk.  In Luttre moeten we over een voetgangersbrug…..ai het is de fietsen naar boven en beneden dragen. Een fietsgootje naast de trappen, daar hebben ze hier blijkbaar nooit van gehoord!  Mijn maatjes moeten mij nu volgen ,enkel de gps weet langs waar we moeten rijden. De hellingen volgen elkaar op, dat was te verwachten.

Dwars door uitgestrekte landerijen is het opboksen tegen regen en wind.

Vlak bij een grote boerderij kunnen we gelukkig enkele minuten schuilen.

Lang duurt het niet eer we bezoek krijgen van de nieuwsgierige boer. En jaja het is een Vlaming. Blij dat hij nog eens echt Vlaams met ons kan spreken…..Wanneer de vlaag voorbij is kunnen wij verder .Het is echter oppassen geblazen voor zoveel slijk op boerenwegels!

We kruisen een spoorlijn en volgen deze tot in het dorp Obaix. Dan moeten we door een tunnel onder de spoorweg en arriveren in Buzet. Zonder probleem brengt de gps ons bij  “Le coteau du Buzet”, onze vooraf gereserveerde chambre d’hôtes voor vandaag. Het is 17h30, iets vroeger dan de afspraak, gelukkig worden we verwelkomd door een van de dochters. We krijgen onmiddellijk twee mooie ruime kamers met prima sanitair ter beschikking.  

Terwijl we onze tassen van de fietsen afnemen komt onze gastvrouw Isabelle toegelopen. Ze had ons wat later verwacht, maar is heel enthousiast! Enkele minuten later is haar man Pierre er ook…..

Zoals we gewoon zijn in Wallonië krijgen we onmiddellijk een stevig biertje aangeboden…..natuurlijk appreciëren we dat!

 Pierre, onze gastheer, is een hartstochtelijke fietser en laat ons genieten van een heerlijke magnum “St-Feuillen Tripel”. We zijn opgetogen , wat een smaak, een unieke combinatie van hop- mout- en gistaroma ,echt verrassend lekker.

Onze fietsen kunnen we in een fietsenstalling bergen…..Neen toch ! het is hier werkelijk een fietsatelier. Pierre doet met de gehele familie jaarlijks ook grote tochten.

Na onze was- en plasbeurt willen we de innerlijke man versterken. Onze gastvrouw belt enkele adresjes dichtbij, maar deze zijn dicht. Ze stelt voor ons tot Pont à Celles te voeren en straks terug te halen. Wat een service krijgen wij zeg!

In L’Improviste worden we door de chef, de man is van Bosnische origine, echt verwend……Hij presenteert ons een overvloedig Italiaanse maaltijd, met prima aangepaste wijnen. We zijn het er over eens, hier hebben we genoten van een prachtig eetfestijn. 

Pierre komt ons ophalen en na een slaapmutsje kruipen we moe maar voldaan… deze avond op tijd, onder de lakens. Slaapwel jongens, zullen we oordopjes nodig hebben???

Start :         Sclayn   9h00

Aankomst: Buzet  17h30

Afstand :    88km

Weer:         Fris, grijs veel wind +/- 4 à 5BF & 11°C

Verblijf:

 Chambre d’hôtes  Le Coteau du Buzet 

Rue du Marais 11  6230 Buzet

Isabelle & Pierre Grégoire-Taminiaux

071 84 39 38  of  0475 87 11 73  of  0477 55 93 04

Pg61@skynet.be

http://home.scarlet.be/lecoteaudubuzet/

05-11-2012 om 18:26 geschreven door Via de la Plata

03 Dag 2 Visé – Sclayn dinsdag 17 april 2012

“Het regent niet maar ’t ziet er wel grijs uit”. Dat zijn de eerste woorden van Hugo, nadat hij de gordijnen openschuift. Zondag hebben ze op het KMI voor vandaag heel slecht weer voorspeld, veel regen en stormwind. We hopen dat Frank Deboosere zich vergist heeft en dat de andere kant van het land, waar wij ons nu bevinden, gespaard blijft van regen en wind.

Om 8h00 zitten we knus aan tafel in een warme eetkamer. Ghislaine legt ons in de watte. Ook Christiaan wilt dat wij niets tekort komen, we moeten er sterk op staan om door Wallonië te fietsen, beweert hij in ‘t Vlaams. Na een poosje krijgen we het gezelschap van een Engelstalig koppel. De man spreek een beetje Frans maar moet alles voor zijn vrouw vertalen en toch begrijpt iedereen elkaar, raar hoe vlug wij ons aanpassen….maar ’t is blijkbaar niet voor iedereen even gemakkelijk !

Stipt om 9h00 nemen we afscheid van het gastenpaar van “Chambre d’hôtes Vers l’Oie”. Hugo neemt enkele foto’s en daar gaan we dan……Spijtig, de foto’s kunnen niet worden getoond , onze vriend heeft zijn fototoestel ergens laten liggen, we vrezen tussen Visé en Luik.

We zijn goed ingepakt, want het is heel fris, we vermoeden zo’n 8°C. We fietsen over een brug en verder  langs het Albertkanaal . Zo komen we terug op onze Ravel.

Mooi achter elkaar volgen we het water, de wind wakkert aan maar het lukt ons om goed vooruit te geraken. Aan 20km/h rijden we zonder veel aandacht voorbij Hermalle en Herstal tot waar het kanaal aansluit op de Maas. Een enorm groot standbeeld van Koning Albert I, op de uiterste landpunt van het schiereiland, doet ons halt houden.  Het Albertkanaal, gegraven in de jaren 30 van vorige eeuw, verbindt Luik met Antwerpen en is in gebruik genomen in 1946.

We blijven de drukke Quai Wallonie volgen tot we links over de Pont de l’Atlas moeten naar een eiland in de Maas. Druk, druk, druk verkeer op de kaaien, het blijft gevaarlijk. Op de slechte bestrating moeten we goed uitkijken. Fietsers worden met moeite geduld op Quai Godefroid en Quai Van Beneden! We moeten over Pont Mativa en een eindje langs de Ourthe.

Na een bocht van 180° komen we via een kanaaltje opnieuw aan de Maas. Langs een spoorwegbruggetje steken we de stroom over en moeten nu als fietsers kilometers lang ons leven riskeren tussen het eerder gekke verkeer. Nu voorbij Sclessin, Tilleur en Jemeppe. We moeten heel goed opletten en van langs om meer opboksen tegen de wind…..We hebben bijna geen tijd om de triestige omgeving te bekijken. Het is ook niet om aan te zien, overal staan roestige en vervallen fabrieksgebouwen .Dit is dan Wallonië ’s vergane glorie !

Slechts één herkenbaar gebouw ziet er nieuw en heel opvallend uit! De steenrode voetbaltempel van Standard de Liège, wat een gedrocht midden geplooide en roestende gebinten van half afgebroken fabriek-sites.

Zo’n fietsmaten hebben is zalig. Nadat ik Hugo en Antoine verwittigd heb dat we na Luik minsten 20km de Maas moeten volgen op een heel drukke baan,nemen de twee sterke bonken één na één, kilometers aan een stuk de leiding.

Het is tegen de wind opboksen, ik ben blij te kunnen volgen achter hun brede ruggen _. Ze laten mij helemaal niet de kans om ook maar eenmaal op kop te komen. Onbegrijpelijk eigenlijk dat de ontwerpers van deze Ravel de fietsers op zo’n verkeersader sturen. Zijn er dan werkelijk geen alternatieven ???

En jawel een van mijn mail-fietsmaten “Jos Collin” heeft mij nadien het volgend alternatief doorgemaild. Volgens hem heel wat veiliger en mooier, misschien lastiger. Zeker te onthouden…..bedankt Jos. Zie hierna zijn voorstel:

Vanaf Luik (monding Ourthe) de Ourthe volgen tot in Tilff langs de Ravel5.

Vervolgens vanuit Tilff over Pleinevaux en Neuville-En-Condroz tot Engis fietsen en daar terug de Ravel 1 volgen naar Huy.

Wanneer we in Flémalle over “Pont-Barrage d’Ivoz-Ramet” naar de andere oever van de Maas moeten, vermoeden we dat het gedaan is met de verkeersellende.

Ondertussen zijn we al 30km ver, we stormen na de brug de helling naar beneden.

Hier krijgen we echter een heel ander probleem te verwerken. Het betonnen oeverpad is in staat van ontbinding……we dokkeren aan slechts 15km/h voorbij het kasteel van Flémalle. Hoog tijd voor een sanitaire stop!

Na een tijdje worden we de slechte weg gewoon, toch blijft het goed opletten om de langse barsten in de betonplaten te ontwijken. Nochtans is het zicht naar de andere oever toe niet te versmaden.  Hoge rotswanden afgewisseld met groen brengen ons voorbij piepkleine dorpen zoals Clermont en Hermalle-sous-Huy. 

In Ombret moeten we onder een brug door en krijgen we toch een iets beter_ fietspad. Gelukkig maar, we zijn helemaal door elkaar geschud en krijgen stilaan honger en vooral dorst.  

Tihange, dat we zo dicht bij de nucleaire centrale zouden komen is werkelijk een verrassing. We rijden tussen de Maas en een hoge afsluiting, even halt houden is de boodschap natuurlijk. De indrukwekkende koeltorens wekken bouwkundige bewondering op…… bij mij!

We hebben al meer dan 50 km op ons tellertje vandaag , wanneer we Huy binnenrijden. Het is ons nog niet veel voorgevallen,  een gehele voormiddag zonder aperitief.  Hier in Huy zal het eten en drinken worden……Plots rijden we naar rechts over de Pont de L’Europe. We moeten normaal de Maas op de andere oever volgen. We rijden echter rechtdoor de stad binnen met de hoop hier een eetgelegenheid te vinden. Iets verder stoppen we aan Café” Le Parc”.  We ploffen ons neer en bestellen onmiddellijk voor elk van ons een blonde Leffe…..dat doet deugd zeg!

De mannen aan de toog willen weten waar we vandaan komen.  Ze denken dat we wielerliefhebbers zijn die “le flèche Wallonne” die hier morgen aankomt,  komen bekijken.  Er ontstaat een heftige woordenwisseling tussen de aanwezigen over het stijging percentage van de muur……..Volgens sommigen zouden er stijgingen zijn van 25°. De mannen, duidelijk supporters van Philippe Gilbert, zetten het café op stelten.  Wat is het nu eigenlijk: “pourcentage(%) ou degrés(°)”  ???

Ze blijven maar opscheppen……De patroon kan de tooghangers bedaren en brengt ons een tweede Leffe. Eten is hier niet krijgen, maar frietjes kunnen we aan het kraam hier recht tegenover kopen en rustig binnen komen opeten. Maakt hij ons duidelijk. We vinden het een prachtig voorstel, wat we dan ook gretig doen.

Met nog ongeveer 20km voor de boeg vertrekken we vanuit Huy met een gevuld buikje. Bij Statte  ‘Déviation” we worden door wegwerkzaamheden het dorp ingestuurd.  Plots is het steil omhoog door troosteloze en onverzorgde straatjes. Het is duidelijk, eenmaal 100m weg van de Maasoever en je moet omhoog  op je kleinste verzet………we zijn het niet meer gewoon. Ik hoor wat gevloek en ketting gekraak.  Gelukkig stuurt een vriendelijke bewoner ons via een klein spoorwegtunneltje terug naar de oevers van de Maas.

In Ahin moeten over een heel mooie kabelbrug “Pont père Pire” naar de andere oever. Wonder boven wonder,  we krijgen hier zelfs een flauw zonnetje .

Plots rinkelt mijn gsm.  Pol staat vertrekkend klaar in Brugge. We moeten hem overtuigen om te starten, blijkbaar is het al een gehele dag hondenweer in Brugge. Storm en regen doen hem twijfelen. Wanneer wij hem vertellen hoe goed het hier is besluit hij de trein te nemen en zal rond 19h in Andenne toekomen. We wensen hem goede reis en zullen hem straks traceren natuurlijk!

Na Ben en Andenne komen we in Sclayn. We blijven op de oever en herkennen onmiddellijk de gevel van onze vooraf gereserveerde “Chambre d’hôtes  L’écluse”. Wat een hartelijke ontvangst! Gastheer Georges helpt ons naar de fietsenstalling en presenteert ons direct een biertje. Caracole, voor ons een helemaal onbekend streekbiertje. Lekker en bitter met een heerlijk dorstlessende hoppesmaak. Mieke , onze gastvrouw, komt ons vervoegen en zorgt voor hapjes. Het wordt een hartelijke babbel tussen pot en pint, een  meer dan humoristisch gesprek.

 Georges laat ons de complete Caracole collectie proeven.  Na troublette (wit) moeten we ook nog Ambe, Saxo en Nostrademus (diep bruin) proeven…..we worden er duizelig van.  Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! Ook al spreken we een andere taal iedereen begrijpt iedereen…..’t Kan ook niet anders….. of is de Caracole die er voor iets tussen zit? Toch onthouden we het volgende: Caracole is geïnspireerd op de bijnaam voor de inwoners van Namen. “Trage slakke” . ‘t Is trouwens het embleem van de Waalse hoofdstad. Ons gastgezin kan er heel wat grapjes over maken. ’t Zijn plezante gasten die Walen……..

Na de lange en zware ontvangst willen we ons toch wat verfrissen en een ander pak aantrekken. We worden hier werkelijk totaal verwend, de gehele 2° verdieping krijgen we ter onzer beschikking. Een grote living met een fameus uitzicht op de Maas tot bij Marche les Dames.  Twee kamers en een badkamer met alle snufjes.

In speeltempo nemen we om beurten een lekkere douche. Rond 20h zijn we heel verwonderd dat onze vriend Pol zich nog niet heeft gemeld . Wat blijkt wanneer ik hem telefonisch oproep…..??  De sloeber, zit beneden al meer dan een half uur te pintelieren samen met het gastenpaar…..

Op aanraden van de gastvrouw gaan we souperen in Brasserie “Midis” . Pol moet ons veel vertellen , hij heeft een bewogen dag achter de rug. Ieder van ons kent  _zijn vandaag begraven vriend. We kwamen hem regelmatig tegen op onze dagritten  in de omgeving van Damme. De man wist, als gepensioneerde bierhandelaar, alle goede terrasjes te waarderen…..Gelukkig heeft hij er goed van genoten!

Met een goed gevuld buikje slenteren we terug naar ons verblijf….

Maar wat blijkt, het gastenpaar samen met enkele familieleden zitten ons nog op te wachten. Ze willen ons nog trakteren op een slaapmutsje. Het wordt echter nog een heel lange praatavond. Terwijl we gaan eten waren hebben ze mijn blog bekeken en hebben kunnen vaststellen dat wij alle vier oud “Compostela pelgrims “ zijn.

De band als gelijken is dus heel groot als blijkt dat Mieke en Georges het stuk tussen Leon en Ponferrade met als hoogtepunt de “Cruz de Ferro” als pelgrims gestapt hebben.

Hun B&B hier in Sclayn ligt zelfs op een pelgrimsroute de “Via Mosana” een veel gestapte pelgrimsweg langs de Maas, hoofdzakelijk gebruikt door Nederlanders en Duitsers.   Regelmatig hebben ze stappers, die komen via Maastricht of Luik om zo langs de stroom in Namen te geraken.

De weg door Namen wordt zelfs aangegeven door bronzen jakobsschelpen die stevig verankerd zijn in de Waalse grond. Vanaf de "Pont des Ardennes", leiden deze schelpen hen op weg naar Compostela door de Waalse hoofdstad. We zullen ze morgen wel opmerken verzekert Georges ons.

Het wordt heel moeilijk om nog deftig de gesprekken in een mengelmoes van Waals, Frans en West-Vlaams en af en toe algemeen Nederlands  te blijven volgen…..We spreken af - morgen om 8h30 ontbijt! Slaapwel iedereen!

Start :         Visé   9h00

Aankomst: Sclayn  16h30

Afstand :    74km

Weer:         Fris, grijs veel wind +/- 4 à 5BF & 14°C

Verblijf:

Chambres d’hôtes  L’Ecluse

 Rue du bord de L’eau 250   5300 Sclayn

Mieke  &  Georges Henriette-Delory

081 58 82 97   of  0473 38 09 27

Mieke.delory@skynet.be

02-11-2012 om 17:09 geschreven door Via de la Plata

02 Dag 1 Hasselt - Visé   maandag 16 april 2012

“Eén week, dicht bij huis en vlakke weg” deze opdracht kreeg ik van de bende om een lentetocht te organiseren. Moeilijk was het niet. Nochtans, de vrienden Hugo, Antoine en Pol, echte Vlamingen, waren eerder verwonderd toen ik hen voorstelde in Wallonië te gaan fietsen.

Het grootste probleem bleek echter de datakeuze. In elke familie was er minstens één feest voor een van de kleinkinderen. Daarom kwam deze rit heel vroeg, de week volgend op de Paasvakantie. Onze grote tourrit  “Canal du Midi “ zat geklemd tussen maandag 7 mei en zaterdag 19 mei.

Fietsnummers zijn bij onze Waalse vrienden onbekend. Toch hebben ze iets uitgedokterd voor langeafstand fietsers de “RAVel”. Een letterwoord voor “Réseau Autonome Voie Lente”. Vrij vertaald als het “Netwerk van Autonome Trage Wegen”. Later hebben we ondervonden dat “autonome” een heel optimistische begrip is. Bij het samenstellen van deze rit koos ik als startplaats Hasselt om via de nummertjes op Ravel 1 te komen. Deze Ravel 1 loopt normaal van Maastricht tot Armentière.  Om terug te keren wilden we de Schelde gevolgen tot Gent en daarna de kanalen naar Brugge.

 Pech, op vrijdag 13 april krijg ik een triestige telefoon van Pol. Een van zijn vrienden is plots overleden. De begrafenis is op dinsdagmorgen. We beslissen om toch zoals gepland  te vertrekken. Pol zal ons op dinsdagavond vervoegen.

Het is 9h30 wanneer de fietswagon van de IC 1509 dubbeldekstrein stopt waar ik me bevind op het perron Brugge. Even wachten en daar komt een vriendelijke treinbegeleider de deur openen. Hugo is een half uur geleden vanuit Knokke vertrokken en is opgetogen wanneer ik mijn fiets naast zijn stalen ros vastleg. Het is echt een plezier om in deze soort rijtuigen te reizen. Alhoewel sommige treinbegeleiders het vertikken om de deuren van de fietswagon te openen. Ze zien je als fietser liever sukkelen, trap op trap af door smalle gangen, met risico op beschadigingen. Onbegrijpelijk en toch is het ons al voorgevallen. Een van mijn fietsvrienden heeft zelfs al enkele stations verder moeten meerijden omdat de begeleider de deur niet opende…..Een triestige houding van sommige medewerkers bij het spoor. Eens te meer een antireclame voor de NMBS.

In Brussel-Noord is het gedaan met de rust in het fietsrijtuig.  Met veel getater  stappen er twee zwaar bepakte fietsers binnen samen met een grote groep familieleden. Het wordt ons onmiddellijk duidelijk  dat de jonge mannen zojuist terug gekeerd zijn uit Santiago de Compostela via Zaventem. Ze zijn heel enthousiast ontvangen door vrienden en familieleden.

De mannen zien er erg vermoeid uit, voor zover we kunnen begrijpen, zijn het leerkrachten van een school uit Munsterbilzen. Ze zijn de fietstocht gestart op vrijdag 30 maart en hebben dus in twee weken ruim 2000km gereden.

Kris en Luc worden op de middag verwacht op hun school met hun bepakte trekfietsen. Wanneer wij hen vertellen dat wij in 2005 ook naar Compostela gefietst hebben, zijn we onmiddellijk hun beste vrienden.

http://www.gsm-opwegnaarcompostela.blogspot.be/

Na een poosje is het duidelijk dat zij veel te weinig pelgrim waren en niet genoeg genoten hebben van alle rituelen onderweg. Toch zijn ze voldaan en tevreden met de onderneming als steun aan gezinnen in nood. De jongens zijn dolblij dat ze vannacht in hun eigen bedje zullen slapen.

Om 11h50 stipt lopen we het station van Hasselt binnen. We worden op het perron hartelijk begroet door onze vriend Antoine. Hij is vanuit Beveren-Waas net als wij naar Hasselt gespoord.  Hij is iets vroeger dan wij toegekomen.

Op het middaguur vertrekken we, voor onze Walloniëtocht richting Hasselt Centrum.

We volgen de nummertjes langs de Demer. We komen in Diepenbeek voorbij de Universiteit, het Provinciehuis en zo aan het Albertkanaal. We blijven dit kanaal volgen , komen voorbij een elektriciteitscentrale met twee koeltorens. Aan punt 69, midden een enorme industriezonen steken we het water over en verlaten het kanaal richting Zutendaal. Het doet deugd om nu door een groengebied langs Rekem tot in Oud-Rekem te geraken.

Het plaatsje waar we nu binnen rijden, kennen we een beetje.

Oud-Rekem is een verrassend en prachtig  dorpje  dat we bezochten op onze Vlaanderen Fietsroutetocht in 2008. ( zie verslag op mijn blog linkerkant Vlaanderenfietsroute)

Destijds hebben we in café-restaurant “In de oude god” een verrassend streekgerecht gegeten. Na onze maaltijd moesten we van de kwieke waardin beloven voor haar dorp te stemmen via internet. En inderdaad Oud Rekem is het mooiste dorp van Vlaanderen gebleken. Dank zij onze stem natuurlijk!

Na wat zoekwerk, vinden we in een wat verlaten hoek naast een poort het Café – restaurant. Teleurstelling, het is gesloten en ziet er wat verwaarloosd uit. Niet getreurd, we zijn zojuist voorbij een andere herberg gefietst. Enkele minuten later genieten we van een met zorg geserveerde “Tripel” in “Onder de Linden”

Het dorpje heeft ook een waterkasteel “Aspremont-Lynden” en historisch waardevolle prachtige gevels. We blijven nog wat rondrijden en verlaten het dorp door de poort naast “de oude god”. We zijn het eens met de aanwijzing van mooiste dorp……Limburg is niet alleen een fietsparadijs het bezit ook heel wat verrassende plaatsjes waar je je onmiddellijk thuis voelt.

We hebben al een flink deel van onze kilometers in de benen en willen absoluut Maastricht bezoeken. Na het volgen van de Zuid-Willemsvaart zijn we zo’n 6 à 7 km verder verrassend vlug in de stad. Maastricht is een bruisende stad vol winkelstraten en mooie pleinen. We rijden over enkele bruggen tot op het marktplein. Je kunt het moeilijk geloven en toch is deze Limburgse stad in Nederland gelegen. Het lijkt echt Vlaams en er heerst volgens ons een Bourgondische sfeer. Hier kunnen we niet weg zonder te genieten van een terrasje in ’t flauwe zonnetje.

We beseffen niet goed hoe we de stad uit geraken…..plots hebben we opnieuw de nummertjes en komen via Oost-Maarland en Eijsden opnieuw aan het water.

In Lixhe moeten we over een brug een door een gigantische bouwwerf.

Zijn we nu in Vlaanderen, Nederland of Wallonië we hebben er absoluut geen benul van. Natuurlijk heb ik veel te veel belangstelling, als bouwkundige, voor de bouw van het sluis-en stuwcomplex. Automatisch en via omleidingen belanden we langs het Albertkanaal in Visé.

Nu de gps instellen en op zoek naar onze Chambre d’hôtes “Vers l’Oie”.

Na een telefoontje met de gastvrouw, worden we enkele minuten later hartelijk begroet door Ghislaine en Christiaan. Het gastenpaar weet hoe ze fietsers moeten ontvangen. We mogen onze fietsen in de garage stallen. Onmiddellijk worden we in de woonkamer getrakteerd op enkele frisse biertjes .

Na meer dan een uur babbelen weten we alles over “les oies de Vis锠 de ganzen van Visé. Het gesprek verloopt zonder probleem in een mengelmoes van Frans en Vlaams, iedereen begrijpt iedereen.

Na een wasje en een plasje krijgen we grote honger, op aanwijzen van onze gastvrouw wandelen we naar het centrum van Visé. We genieten van een prachtig Italiaans souper bij “la Mamma”……

Na enkele slaapmutsjes en een gezellige babbel waarbij we beseffen dat we feitelijk ,ook al blijft het goed fietsweer met wat zon, geluk hebben. Nog een korte wandeling en we liggen vlug onder de dekens.

Er zal wel gesnurkt worden zeker !!!

Start :         Hasselt   10h00

Aankomst: Visé  17h30

Afstand :    70km

Weer:         Fris, grijs met een flauw zonnetje 14°C

Verblijf:

Chambre d’hôtes “Vers l’Oie”

Avenue Roosevelt 53   4600 Visé

Madame Ghislaine Bonheur   0496 465 415

Bonheurghislaine2012@hotmail.com 

www.verloie.be

29-10-2012 om 15:51 geschreven door Via de la Plata

Ravel Wallonie 2012

Langs de Maas, de Samber,

de kanalen van Henegouwen & de Schelde

Met de “Bende van Bob”

Dagboek van een fietstocht van 16/04 tot 21/04/2012

29-10-2012 om 15:31 geschreven door Via de la Plata