Ik ben François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De wandelende Pajot.
Ik ben een man en woon in Aalst (België) en mijn beroep is Gepensioneerde.
Ik ben geboren op 30/10/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
De wandelende Pajot
Belevenissen van een actieve wandelaar
03-07-2021
2021-07-03 Jezus-Eik
Bosuiltocht in het Zoniënwoud
Vertrek: Jezus-Eik
Club: IJsetrippers vzw
Afstand: 15,0 Km
Deelnemers: 273
Pajotten: 3
Weer: Zwaar bewolkt af en toe wat regen: 22°C
Klassieke wandeling door het Zoniënwoud vanuit Jezus-Eik. De vertrekplaats lag er wat triestig bij. Wat tafels langs de kant van de weg. Net als in Kerksken was er geen catering. Het was een echte boswandeling en we doorkruisten het bos tussen Jezus-Eik en Tervuren. Onderweg kreeg ik steun van een sportieve gast en een flinke dame.
Ik hoop dat er spoedig terug catering mogelijk is.
De wandelaars hebben terug de weg naar onze dinsdagavond wandelingen gevonden. Het was wat somber weer maar het is gelukkig droog gebleven.
We stapten voorbij de Abdij van Affligem en langs de hopvelden naar de wijk Waver en wandelden langs de Faluintjes naar Meldert. Via de rand van het Kloosterbos kwamen we terug aan de Abdij.
Na twee keer uitstellen kon Vlaanderen Wandelt "Lokaal" dan toch doorgaan. In tegenstelling tot wat in Oostduinkerke kon mocht er hier geen catering aangeboden worden. De inschrijving gebeurde buiten.
Er waren twee lussen, één richting Heldergem en één richting Denderhoutem. Op die lussen kon men een verkorting nemen. Ik heb voor de lus naar Heldergem gekozen.
Zoals steeds bij De Ijsbrekers was het een wandeling met veel bos en veld. Dat was nu dus ook zo maar ik had de indruk dat er nog onbekende wegjes bijgekomen waren. De smalle wegjes langs de beken hadden het met de zware regenval van de laatste tijd zwaar te verduren gekregen. Het was overal nog wel begaanbaar.
Als ik iets over halfweg was, begon het te donderen en even later liep ik in de regen. Gelukkig was het vrij warm, maar het lange gras maakte wel dat het water in mijn schoenen stond.
Weer: Zwaar bewolkt af en toe een bui - 16°C -18°C
Deelnemers: 574
Pajotten: 3
Eerste wandeling na de corona-stop. Het was een wandeling met catering en betaling met bankkaart was mogelijk. De gemeente Koksijde is blijkbaar soepel voor wat het organiseren van wandeltochten betreft.
Ik heb eerst de lus van 8 Km gewandeld. Via veel woonwijken bereikten we het duinengebied Ter Yde. We stapten voorbij het Domein Westhoek en kwamen zo in het mooie Hannecartbos. Om terug naar de vertrekzaal te keren wandelden we door De Plaatsduinen. Het was zwaar stappen in het mulle zand.
De lus van 6,5 Km bracht ons via de Doornpanne naar de Zeedijk. Het regende af en toe maar er was toch enige ambiance bij de garnaalfeesten. Voor de paardenvissersoptocht kwam ik waarschijnlijk te laat. De terugweg ging langs de brede weg die Oostduinkerke-Bad met Oostduinkerke verbindt.
Vandaag alweer de laatste dag en nu scheen de zon eens. Het was prachtig wandelweer en ook goed om foto's te nemen.
In Durbuy voel ik me altijd wat in vakantiestemming. Het is er wel wat mondain maar er komen steeds meer jongeren.
We stapten eerst wat langs de Ourthe tot het eigenlijke begin. Zolang alle afstanden samen waren stapten we door de straten van Durbuy en daarna trokken we het moeras in. Gelukkig regende het niet want anders was het nog erger dan dinsdag in Marche-en-Famenne geweest. Na een rondje door de bossen kwamen we terug samen en bereikten we de rustpost. We mochten gebruik maken van de kantine van een modern complex. Durbuy heeft heel wat te bieden voor de jongere generatie. Er zoefden kinderen door de lucht en er is een heel tentendorp in opbouw.
Na de rustpost kwam het zwaardere werk met de langste beklimming van de vierdaagse. Boven hadden we een mooi zicht op dit stuk Ardennen. Daarna restte er alleen nog de lange afdaling naar Durbuy. Het was wel een parcours met omgevallen bomen en smalle wegeltjes.
Het was een mooie vierdaagse en ik zie al uit naar die van volgend jaar.
Vertrek in Bastogne, middelpunt van de herdenkingsmonumenten aan de 2de wereldoorlog. Onderweg kwamen we heel wat kerkhoven en monumenten tegen die er ons doen aan herinneren wat voor oorlogstaferelen er zich hier afgespeeld hebben.
Wat de natuur betrof was het een heel afwisselende tocht. Bossen wisselden af met uitgestrekte weilanden. We mochten ook door enkele mooie lanen stappen en de rustpost was in de Bizon boerderij. Aan de ingang konden we er (op afstand) al mee kennismaken. Op het grote erf was er plaats voor alle MESA tenten en de horeca van de hoeve hielp aak nog wat mee.
Op het einde stapten we dan nog voorbij "The Mardasson Memorial" Indrukwekkend gebouw!
Weer: 's morgens nevelig, 's namiddags bewolkt en af en toe zon. (14°C -17°C)
Het vertrek ging nu vlotter. Alleen aan het officiële vertrekpunt was er niets te zien, de scanning gebeurde meer dan een km verder. De aankomst was ook niet gelijk aan het vertrek maar in het centrum van Saint-Hubert. Na de aankomst waren er vele zoekenden naar hun auto.
De wandeling was zoals steeds in Saint-Hubert heel mooi. Ik denk dat er dit jaar nog meer bossen bij waren. Het was dus weer wandelen door de bij wijle heel donkere bossen van de Ardennen.
Everzwijnen heb ik niet gezien maar dat ze er talrijk waren was duidelijk te zien aan de (verse) omgewoelde stukken bos langs de wandelweg.
Het was beter weer dan gisteren en nu geen modderpoelen. Ook in de rustpost was er al wat meer ambiance. We moesten niet schuilen onder de tenten maar konden van een slap zonnetje genieten.
De organisatie liep wat stroef, vooral bij de inschrijvingen. Waarschijnlijk kwam het door de corona maatregelen.
Het eerste deel van de wandeling was stappen door het immens grote gebied van de kazerne van Marche-en-Famenne. Het was er op vele plaatsen extreem slijkerig en door de overvloedige regen van de nacht tevoren, maar ook nog van de dag zelf, waren vele greppels verandert in rivieren. Na de wandeling heb ik m'n schoenen en kousen (en benen) onder de kraan moeten afspoelen want ik vreesde dat ik anders niet in m'n hotel zou binnen mogen.
Het tweede deel was op één plaats na wat beter begaanbaar. We stapten nu half rond Marche-en Famenne en via Waha bereikten we de aankomst. Het was mijn eerste 30 km sinds lang en ik voelde het wel aan m'n benen.
Aan de aankomst was er wel veel minder ambiance dan vroeger. Het zal wel deels aan de regen gelegen hebben maar de coronaregels maken het toch ook niet gezelliger.
Door de coronamaatregelen kon de wandeling niet door de oude koolmijn en door de abdij van Val-Dieu gaan. Spijtig maar in de plaats kregen we een prachtige (maar zware) natuurwandeling. We wandelden op de rand van Het land van Herve en de Voerstreek. Een heel heuvelachtig gebied want voor de 21 Km te stappen waren er bijna 1000 hoogtemeters te overwinnen.
We starten in de site van de oude koolmijn Blégny-Mine. Net als in Genk heeft men hier ook een nieuwe bestemming aan de oude lokalen gegeven. De oude mijn is in normale omstandigheden ook te bezoeken. Rond de oude mijn is er een kinderboerderij en daar mochten we eerst doorstappen. Dat eerste stuk was gelijk voor alle afstanden. Daarna gingen de grotere afstanden apart en begon het zwaardere werk. Eerst langs de steenweg naar Saint-Remy waar de fanfare op stap was en de muziek door de dalen liet galmen. Dan moest er een lus door de bossen gewandeld worden, smalle wegjes en concurrentie van mountainbikers. Midden in de bossen was dan de enige controle. Controle zoals vroeger in Wallonië: een tafel buiten met bevoorrading van drank(!). Dat was al na 6 Km en er moest dan nog 15 Km gewandeld worden. Na de lus door de bossen kwamen we in een meer open landschap met vele vergezichten over de Voerstreek en het Land van Herve. We wandelden door en rond Dalhem. We mochten door de pas gerestaureerde tunnel van de oude spoorlijn naar 's Gravenvoeren stappen. Die tunnel gaat onder de dorpskern van Dalhem. Na de tunnel moesten we over een steil en zwaar geaccidenteerd pad naar de top van een heuvel, daarna terug beneden en tenslotte mochten we het centrum van het dorp bezoeken welke 80 meter boven de tunnel lag. Het laatste gedeelte deed me helemaal aan de Voerstreek denken. Heuvelachtig en uitgestrekte weiden waar doorgestapt moest worden en dat afgewisseld met holle wegen. We zagen de gebouwen van de mijn-site al van ver staan maar het waren dan nog vele kilometers vooraleer we er waren.
In de zaal was het vrij druk. Er kon aan een tafel gedronken en wat gegeten worden. Men kon consumptiebonnetjes kopen en je werd aan tafel bediend. De "bubbels" waren op sommige plaatsen wel nogal groot en de mondmaskers werden hier en daar eens vergeten. Het verschil is dat men hier dus niet moest reserveren of voor ingeschreven zijn. Je moest wel je telefoonnummer of e-mailadres opschrijven. Waarom kan dit in Vlaanderen zo niet?
Voor de twee dagen samen (zaterdag en zondag) waren er ongeveer 1200 wandelaars.
Herwandeling van de 20e Megasterren Heuveltocht van 21 juni 2015
Plaats: Louise-Marie
Afstand: 17,2 Km
Weer: Zwaar bewolkt: 12°C
♥♥♥♥♥
In 2015 heb ik deze wandeling in de zomer gewandeld. Ze staat in mijn archieven aangeduid als een prachtige wandeling en daarom heb ik ze nu eens in de lente gaan stappen.
Ik ben nu wel vertrokken vanuit de parel van de Vlaamse-Ardennen: Louise-Marie. Een klein maar mooi dorpje aan de voet van het Muziekbos. Dat Muziekbos was de leidraad voor het eerste stuk van de wandeling. We stapten er rond en er door en wandelden dus ook voorbij de gekende jeugdherberg De Fiertel. Zoals zes jaar geleden was het nu ook een vrij zwaar parcours met vele korte hellingen.
Ik heb alle paden kunnen begaan maar op sommige plaatsen was het in dit seizoen wel erg drassig. Er waren veel wandelaars in het Muziekbos maar de meeste bleven op de brede lanen.
Terug aan de auto heb ik mijn boterhammen daar maar opgegeten en ben daarna aan de tweede lus begonnen. Die ging door het prachtige "Bos Ter Eecken". Een oud, wild bos met smalle paadjes, omgevallen bomen met zwammen die ik nog niet gezien had. Het pad was op sommige plaatsen moeilijk zichtbaar en ik hoop dat het zal kunnen blijven bestaan want het is volgens mij uniek. Na het bos stapten we door de straten naar Maarkedal. Hier heb ik het parcours wat ingekort. Door een licht golvend parcours kwamen we terug aan de kerk van Louise-Marie.
Corona heeft dus ook bij ons toegeslagen en onze Lentetocht kan dit jaar niet doorgaan. Spijtig maar het kan niet anders.
De verkenningen zijn gedaan en we houden de parcours maar in reserve.
Zolang het nog mogelijk is (of anders na de epidemie) kan elkeen wel het parcours van de 9 Km op eigen houtje wandelen. Je vindt de GPS bestanden van dit parcours hieronder. De 9 Km is overal begaanbaar en komt voorbij de Zepposmolen. Voor de andere afstanden moet het wel wat droger zijn om ze zonder natte voeten te kunnen bewandelen. Vertrek: Kapelleweide, 13 1760 Roosdaal.
Vandaag was het de start van de 2 de maandagwandelingen van 2020. Er kwam heel wat volk opdagen en met de verkeersdrukte waren er wat laatkomers. Even na 9 uur kon Jean ons dan een korte uitleg geven over de wandeling die ons te wachten stond.
We stapten eerst door brede veldwegen naar Kalken. Van daar stapten we door de Kalkense Meersen. Een mooi stukje natuur met zicht op de uitgestrekte weilanden en de Oude Scheldebedding. We kwamen aan het veer van Schellebelle en gingen dan langs enkele kunstwerken bestaand uit wilgentakken terug het stiltegebied van de Kalkense Meersen in. We stapten op de dijk van het Sigmaplan maar ook door smalle modderige wegjes.
De rustpost was in café De Zwaan in Uitbergen. We hadden een warme zaal ter beschikking en voor de soepliefhebbers was gezorgd. Na een uurtje rust begonnen we aan de terugweg. We stapten weer stukjes over de dijk en door brede veldwegen die op sommige plaatsen toch ondergelopen waren. We waren vrij snel in Overmere en daar hebben we nog een lusje door het dorp en park gemaakt.
Laat vertrokken en de 10 Km gestapt. Het parcours ging richting Edingen, maar halverwege mochten de 10 Km-stappers terugdraaien naar Herne. We stapten door de velden maar voornamelijk over verharde wegen. De rustpost was niet ver van Herne-centrum.
Na de rust werd het een ander parcours. Veelal veldwegen en met de regen van de laatste tijd was het ploeteren door wegenbrede plassen en proberen recht te blijven op de glibberige wegjes. Op het einde stapten we dan langs de oevers van de Mark door een altijd wild stukje parcours maar nu ook behoorlijk drassig.
De deelnemers kregen na afloop van de wandeling een blikje Cecemel.
Weer: Eerst zonnig, daarna zwaar bewolkt (11°C - 8°C)
Wandeling in het centrum van Waals Brabant.
Vertrekken doen we om logistieke redenen in Ottignies. Even buiten parcours maar we kunnen onze druppelstop al houden op een romantisch plekje niet ver van het vertrek.
Het is weer geen echte GR wandeling maar wat mij betreft evenwaardig. Heel afwisselend met natuurgebieden, parken, vele holle wegen, boswegjes maar we doorkruisen ook een unieke plaats: Louvain-la-Neuve (LLV). Een universiteitsstad maar een nieuwe dan. Geen historische gebouwen, wel veel nieuwe huizen en een in Vlaanderen weinig gekend modern, bruisend centrum. In een rustig cafeetje gaan we daar onze middagstop houden.
Het parcours is niet vlak! Er zijn enkele hellingen, niet echt stijl maar wel lang. Na de rust wandelen we verder langs holle wegen en bosranden. In de verte zien we Walibi liggen en nog even en we zijn in Ottignies. Rechtover het station is een taverne waar nog wat kan uitgerust en nagepraat kan worden.
Ik ben in de rustpost in Meerbeke gestart. We stapten eerst door de straten van deze deelgemeente van Ninove waar talrijke karnavalsgroepen zich aan het klaarmaken waren voor de stoet. Na de straten kwamen we in het Neigembos. Zoals steeds een plezier om hier door te stappen. De lente was hier al duidelijk aanwezig. Bosanemonen en speenkruid kwamen hier en daar zoeken naar de lentezon. Ook de groene blaadjes van de boshyacynten waren al goed te zien.
De rustplaats (vertrekzaal) was in Neigem. De terugweg naar Meerbeke ging hoofdzakelijk langs de kouters met mooie zichten op de Dendervallei. In de verte konden we de kerk van Pamel en de heuvel van Ledeberg zien.
Ik heb na de rust in Meerbeke de lus naar Pamel gestapt. Veelal door bekend terrein. Eerst wat door de beemden rond Meerbeke en dan volgden we het pad naast de Walputbeek. Een mooi stukje natuur maar in dit seizoen nogal drassig. We stapten dan naast de bunkers van Roosdaal en langs de andere zijde van de Walputbeek kwamen we terug in Meerbeke.
Weer: Heel de dag miezerig en soms wat regen (11°C)
Deelnemers: 23
Pajotten: 3
De wandeling vertrok netjes op tijd om 10u50 in Lierde. Heel wat wandelaars waren rechtstreeks met de wagen naar daar gekomen.
We stapten eerst door de rustige straten van Lierde en maakten zo al kennis met het golvende parcours van de Vlaamse Ardennen. We kwamen dan al snel in het Kloosterbos en daar kregen we de eerste stukjes slijk te verwerken. Iedereen kwam er goed door en dan volgde de druppelstop. We hadden drie jarigen waarvan ene speciale die 80 geworden is. Proficiat Jean en natuurlijk ook aan de andere twee jarigen Viviane en Marieleen.
Na de druppelstop volgde nog een mooi natuurgebied en dan konden we aan de grote klim naar Elst beginnen. Bovengekomen was het eigenlijk niet meer zo ver naar ons café en de rustpost maar helaas! Mijn GPS (of was ik het) geraakte in de war en in plaats van naar Elst, stapten we naar Michelbeke. Het waren mooie stukjes natuur, maar ook heel wat beklimmingen en afdalingen met veel slijk. Sommigen vonden de onverwachte surplus wel spannend maar ik ben er zeker van dat het voor sommigen een hele beproeving zal geweest zijn. Het was een ommetje van 5 Km en het resultaat was dat we meer dan een uur te laat in ons café waren.
Het eerste stuk van de terugweg was een langzame afdaling naar het centrum van Brakel. We stapten eerst nog door het park en daarna kregen we nog een stevige beklimming langs het Toeppark. Het werd al vrij laat en ik wilde een kortere weg nemen naar Lierde maar omdat een ongeluk nooit alleen komt liep dat ook verkeerd af. We zijn terug langs het Kloosterbos naar Lierde gestapt. De trein van 18u12 was juist vertrokken, dus moesten we wachten tot 19u12. Gelukkig was er nog een cafeetje in de buurt van het station.
Een laatste hindernis volgde dan nog in Zottegem! De treinen naar Gent werden afgeschaft en vervangen door een busdienst. Gelukkig was er voor Aalst een ontsnappingsroute langs Denderleeuw.
Pracht van een wandeling in het voorportaal van de Ardennen.
We stapten een heel eind samen met de GR 575 dus... veel natuur, rustig parcours, met dit weer veel modder, pittoreske dorpjes, uitgestrekte landerijen en de bijhorende hoeves.
Wegens mislopen heb ik het parcours in twee stukken gedaan. Een lus van 12 Km en dan nog een mislopen lus van 10 Km. Die tweede lus heb ik in de late namiddag gewandeld en voor iemand die graag alleen wandelt was het zalig. Wandelen door immense akkers met zicht op de verre omgeving, af een toe een grote boerderij en ook af en toe een boswegje. Ik heb op die 10 Km twee mensen (wandelaars) tegen gekomen.
S ‘middags was het in de vertrekzaal vrij druk maar om drie uur was het al heel rustig. Ik ben dan nog die laatste lus gaan wandelen.
Traditionele wandeling in Oombergen. Met het goede wandelweer was het uiterst druk in de vertrekzaal.
We vertrokken langs het pas aangelegde parkje met wandelpad aan de kerk. Dan stapten we naast de afgeknotte windmolen naar de vallei van de Cotthembeek. Een mooi stukje natuur met nu toch ook wat slijk. Dan ging het door de velden naar Hillegem en daarna langs de straten en het stukje wandelpad naast de expresweg naar de rustpost in Leeuwergem. Hier was het ook behoorlijk druk.
De terugweg ging langs het kasteel van Leeuwergem en langs een holleweg naar het verkeerskruispunt in Oombergen. De kleine afstanden gingen direct naar de vertrekzaal maar wij mochten nog een ommetje maken langs Cotthem. Ook hier was het modderig. De terugweg ging verder langs de straat en tegen dat we in de vertrekzaal waren was de modder al van onze wandelschoenen verdwenen.
Ik ben vandaag eens in de Antwerpse Kempen gaan wandelen. Het was een wandeling met lussen. Ik heb de lussen met het meeste groen genomen. De eerste lus ging naar het Provinciaal Domein Averechten. Een stuk bos met sportfaciliteiten. De bossen bestaan voornamelijk uit berkenbomen en dennenbomen.
De tweede lus bracht ons naar de oever van de Grote Nete en de uitgestrekte landerijen er rond. We mochten dwars door de velden stappen en op privéterrein. Zo zonder gewassen op de velden hadden we een goed zicht op de kale kouters. Het laatste stuk was dan op de dijk van Grote Nete.
Ik ben François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De wandelende Pajot.
