Ik ben Walter Bleyaert
Ik ben een man en woon in 8600 Pervijze () en mijn beroep is Gepensioneerde.
Ik ben geboren op 02/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis - gidsen in de Westhoek - WOI en WOII.
Ik heb ook twee boeken geschreven over mijn dorp tijdens de twee wereldoorlogen.
"Vroeger is niet voorbij ... de Grote Oorlog in Pervijze" en "Pervijze tijdens de Tweede Wereldoorlog"
Mijn echtgenote: Lucienne
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Boek "Pervijze tijdens de tweede wereldoorlog". Auteur: Walter Bleyaert.
Eindwerk gidsencursus 2003-2005 van Walter Bleyaert.
Klik op de foto om te vergroten.
Het verhaal van het ontstaan van de St.-Catharinakapelle, zijn strijd met de St.-Nilkaaskerk en de ondergang van de de kapel.
Talrijke geschiedkundige feiten over Pervijze in zijn ontstaan.
Het boekje telt 132 blz. Het is een A5 formaat; 14,50 x 27,9 cm. 33 illustraties.
De heraldiek van Berkel is verbonden met het Kasselse St.-Pieterskapittel en de politieke relatie tot zijn stichter in 1085 de Vlaamse Graaf Robrecht de Fries.
Diksmuide, een toeristisch stadje bij uitstek: markt, vismarkt, St.-Niklaaskerk, wandelingen langs prachtige wandelpaden, het begijnhof, Dodengang, Ijzertoren. Neem inlichtinge met: toerisme@stad.diksmuide.be
"Menen graag gezien" is het nieuwe boek van priester Philippe Vindevogel. Op 10 december verschijnt het derde boek van deze auteur. Na het "Menen van toen" en "Menen '14-'18" is het nu "Menen graag gezien". Het wordt uitgevenen door De Klaproos uit Koksijde. 150 foto's van voor '14-'18 sieren het boek en wordt becommentarieerd met historische en andere gegevens. Het is vanaf 10 december verkrijgbaar in de boekhandel.
Het wordt op 10 december om 14-16 u. in de Standaard boekhandel in Menen voorgesteld.
De wandelclub De Donderdagstappers van het lokaal dienstecentrum Diksmuide hebben vandaag hun laatste wandeling van het jaar in Diksmuide zelf afgewandeld.
Achteraf werden zij beloond in het dienstencentrum Ten Patershove met appelbeignets en koffie.
Appartement te huur, gelegen op het 2de verdiep in het centrum van Diksmuide. Instapklaar. Vrij vanaf 1 januari 2006. Zicht langs drie zijden.
Een vernieuwde lift. Ruime inkomhal met vestiare. Een grote klare living, een semi-ingerichte keuken, een ingerichte badkamer, appart toilet, 2 ruime slaapkamers, 2 bergingen, een zuidgericht balkon, een autostaanplaats, een gemeenschappelijke fietsenberging.
De wandelclub De Donderdagstappers van het lokaal dienstecentrum Diksmuide hebben vandaag hun laatste wandeling van het jaar in Diksmuide zelf afgewandeld.
Achteraf werden zij beloond in het dienstencentrum Ten Patershove met appelbeignets en koffie.
Rond 11 november worden er hoogdravende toespraken gehouden. Maar wat uit een kindermond komt is zoveel eerlijker. Uit een avond, gebracht door het zesde en vijfde leerjaar in de Alveringemse lagere scholen in het thema "Oorlog en poëzie", heb ik volgend documentje gevonden dat een kind had achtergelaten.
We zijn kind'ren, geen soldaten!
We zijn kind'ren, geen soldaten. We zijn kind'ren: ja! Op deze wereld wil ik wiebelen. Op deze wereld een groot festijn. Waar je kan tateren, waar je kan schateren, waar je mag flateren en gelukkig zijn. 't Is zo gemakkelijk, 't is niet zo moeilijk 't is zo fantastisch saam te zijn. O, nee, geen bommen O, nee, geen kanonnen. O, ja, ballonnen. Iedereen speelt er mee. O, ja, veel dromen, iedereen erbij. Laat de wereld stomen in een mengelmoezerij.
Een elfjarig kind uit Alveringem.
Een ander stukje op dezelfde avond
De helse knal.
Gisteren nog, een toffe middag. Waterballonnen, de zandbak en nog meer. Het is voorbij, het kan niet nog één keer. 'k Hoorde een hels geluid. De oorlog is begonnen. Is ie nu nog niet uit?
De laatste wandeling van de Donderdagstappers uit het dienstencentrum Diksmuide gaat door op donderdag 24 november a.s. We starten op de markt van Diksmuide om 13.30 u. stipt. De wandeling wordt speciaal kort gehouden omdat er achteraf nog een traktaat is in het dienstencentrum. Aan de leden worden appelbeignets met koffie aangeboden.
Op donderdag 8 december is er om 14.30 u. de jaarlijkse vergadering voor de leden met een pannekoekennamiddag. Tevens wordt het nieuwe programma voor volgend jaar uit de doeken gedaan.
Rond 11 november worden er hoogdravende toespraken gehouden. Maar wat uit een kindermond komt is zoveel eerlijker. Uit een avond, gebracht door het zesde en vijfde leerjaar in de Alveringemse lagere scholen in het thema "Oorlog en poëzie", heb ik volgend documentje gevonden dat een kind had achtergelaten.
We zijn kind'ren, geen soldaten!
We zijn kind'ren, geen soldaten. We zijn kind'ren: ja! Op deze wereld wil ik wiebelen. Op deze wereld een groot festijn. Waar je kan tateren, waar je kan schateren, waar je mag flateren en gelukkig zijn. 't Is zo gemakkelijk, 't is niet zo moeilijk 't is zo fantastisch saam te zijn. O, nee, geen bommen O, nee, geen kanonnen. O, ja, balonnen. Iedereen speelt er mee. O, ja, veel dromen, iedereen erbij. Laat de wereld stomen in een mengelmoezerij.
Naar aanleiding van 11 november vond ik onderstaand gedicht. Het is opgedragen aan die mensen die de vlucht moesten nemen voor het oorlogsgeweld zoals wij het konden lezen en horen door vluchtelingen zelf tijdens WO I. Het is opgedragen aan al die vluchtelingen die langs ons dorp en in ons huis verbleven tijdens WOII zoals ik het als kind heb ervaren. Het is opgedragen aan alle vluchtelingen die heden ten dage nog altijd op de vlucht zijn voor oorlogsgeweld. Met dien verstande dat de vluchtelingen tijdens WO I en WO II overal goed ontvangenn werden. Is dit nog zo?
Op de vlucht
O God, wat droev'ge tijden. Hoe bitter treurig is ons lot. Kommer, armoe en zielelijden, in plaats van welvaart en genot.
't Dierbaar huis te moeten derven, gehoond, bedreigd, steeds bevend. Vreemdwaarts gaan zwerven, en als banneling te leven.
"Vluchteling", zo heten wij. Ach, hoe smartvol klinkt dit woord, En die 't uitspreekt, weet hij hoe die naam ons 't hart doorboort.
Die naam herinnert ons de dag waarop wij met veel haast en spoed, lijk Lots gezin uit Sodoma, verlaten moest het erf en goed.
het klinkt nog heel onecht omdat 't geen vluchten heten mag, wanneer men zich met woest geweld uit zijn woonst verdreven zag.
Geheimvol staat de toekomst daar. Omsluierd met een duister kleed. Wat brengt zo voor het volgend jaar? Verlossing of nog groter leed?
En toch, o ja, nu allen voort naar huis, naar d'oude heerd, naar eigen woon, naar eigen oord, geheel verwoest en toch goud weerd.
Dit gedicht komt uit het boek "Vroeger is niet voorbij ... de Grote Oorlog in Pervijze" van Walter Bleyaert. Het is een gedicht waarvan de auteur niet gevonden werd.
Uit de bijdragen tot de geschiedenis van Pervijze door J. Decuyper.
In 1085 sticht onze graaf, Robrecht de Fries, het St.-Pieterskapittel te Kassel op de beroemde Kasselberg (Noord-Frankrijk). Hij begiftigd deze nieuwe stichting mer allerhande goederen. Onder meer schenkt hij zes schapenweiden in de kasselij Veurne gelegen in een plaats "Berkel" genoemd. Berkel, een naam die wellicht afstamt van het latijnse woord "bercaria", dat schapenweide betekent, beduidde aanvankelijk een grote uitgestrektheid schapenweiden, verspreid over delen van Pervijze, Eggewaartskapelle, Ramskapelle en St.-Joris. Over gans dit tgrondgebied ontvingen de proost en het kapittel van Kassel heerlijke rechten. Wat betekent dat de proost en het kapittel de macht ontvingen over gans dit gebied als zelfstandige heer recht te spreken, een eigen bestuur en een eigen rechtbank te hebben. Zo ontstond de heerlijkheid van Berkel, ook genoemd het "Vrije van Kassel". Zo werd de proost en het kapittel van Kassel heer van een groot deel van wat later Pervijze zou worden, dit deel waar later een zelfstandige parochie zou tot stand komen, nl. de St.-Catharinakapelle.
Op de Berkelweiden zou na korte tijd een hoeve ontstaan, die de naam zou dragen van "Berkelhof". Het zou een der grootste en schoonste hoeven van Pervijze worden.
Na de 1ste wereldoorlog werd dit hof in drie hoeven verdeeld, Het oude hof staat nog steeds waar het Berkelhof stond. De brede wallen zijn er nog steeds en een brug geeft toegang tot de boerderij. Ooit maakte een grote poort deel uit van brug.
Kunsttentoonstelling in het Landshuis, waarin een hommage gebracht wordt aan de overleden Veurnse kunstschilder Trebla. Zijn schilderijen worden aangevuld met beelden van diverse hedendaagse kunstenaars, die zich o.m. laten inspireren door het struisvogelei. De tentoonstelling kadert in een zevenjarige reeks winterexposities, waarin telkens een overleden Veurnse kunstschilder belicht wordt.
Trebla (pseudoniem van Albert Mahieu en anagram van Albert) werd geboren te St.-Idesbald in 1913. Hij stierf in 1983 op zijn schip in Veurne. Zijn kunst beschreef hij als fantasmagie, (fantastische magie). Ze werd ingegeven door het onderbewustzijn. Zijn doeken lijken kleurrijke puzzels. Typisch is de gelaagdheid en de meerzijdigheid in zijn werk: ononderbroken lijnen verdelen het doek in vakjes, die helemaal opgevuld worden. Talrijke kleine figuurtjes vormen een slingerende draad. Zij worden samengevoegd tot één grote afbeelding, die langs alle zijden een andere voorstelling biedt. Meestal schildert Trebla in olieverf. Hij gebruikt daarbij diverse materialen: doek, hout, porselein Kortom, Trebla is een ongebruikelijke schilder. Daarom werken enkele nationale en internationale kunstenaars op en rond een ongebruikelijk thema: het struisvogelei.
Waar: Landshuis, Grote Markt 29, Veurne Wanneer: Van 17 december 2005 t.e.m. 8 januari 2006, dagelijks gratis toegankelijk van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 17.30 uur, Kerstmis en Nieuwjaar uitgezonderd
Enkele jaren geleden strafte een vader zijn driejarig dochtertje,
omdat zij overbodig gebruik had gemaakt van mooi verguld cadeau-papier.
Geld was er niet in overvloed en hij kon niet verdragen dat zij dit duur papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen.
De volgende morgen bracht het kindje het verguld cadeautje naar haar vader en zei: "Hier, papa, voor jou !" Met stomheid verslagen en aangegrepen door het voorval, bekloegde vader zich zijn sterke reactie van de dag voordien. Het dochtertje aanvaardde zijn excuses maar al te graag.
Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets inzat.
Hij schreeuwde naar haar! : "Weet je dan niet dat het heel dom is om iemand een lege doos te geven, er moet altijd iets in zitten!"
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei: "Maar papa, de doos is niet leeg, ik heb haar gevuld met kusjes, enkel voor jou!".
De vader was volledig van de kaart, omarmde zijn dochter en hoopte dat zij hem ooit zijn opwindende reactie zou kunnen vergeven.
Enige tijd later wordt het meisje door een ziekte getroffen en sterft.
De vader heeft de doos nog steeds bij zich, dichtbij zijn bed.
Elke keer dat het verdriet de overhand neemt, neemt hij de doos
vast en neemt een verbeelde kus uit de doos en herinnert zich de grote liefde die zijn dochter in het cadeau had gestoken.
Tot slot herinnert ons dit verhaal aan het feit dat iedereen als mens zo een vergulde doos zou moeten bezitten, vol met onvoorwaardelijke liefde en kusjes van onze familie en vrienden.
Wie wat te vertellen heeft over zijn vereniging, een verslag, een aankondiging van een vergadering, een foto van een activiteit kan mij dit per e-mail laten weten. Het wordt dezelfde dag nog op mijn blog geplaatst en wordt uw bericht kenbaar gemaakt aan iedereen die het wil of kan lezen.
Op toeristisch vlak is Diksmuide het bezoeken waard en heeft aan de toerist heel wat te bieden;
De IJzertoren: de IJzertoren is 84 m hoog, telt 22 verdiepingen. Ieder verdiep is een tentoonstellingsruimte. Het omvat drie grote onderwerpen: De vlaamse zaak, WOI en WOII.
De Dodengang: Een originele loopgraaf uit de eerste wereldoorlog is er nog te bezichtigen. Een nieuw gebouw als tentoonstelling ingericht biedt een fotoverzicht van het begin van WOI.
De stadslink: Mooie wandelingen die een historisch overzicht geven van Diksmuide, die niettegenstaande de vollide verwoesting tijdens WOI, vooral herbouwd is in de vroegere trant, de zogezegde wederopbouwstijl.
De boottocht van Diksmuide naar Nieuwpoort: Langs de IJzer maak je kennis met talrijke oorlogssites uit WOI.
Busrondrit: Je kunt er een busrondrit maken langs de frontenroute.
Je kunt dit best allemaal bezoeken in groep met een Diksmuidse gids.
Vraag inlichten en een folder aan de toerisme Diksmuide, Grote Markt 28 Diksmuide. Tel 051/51 91 46 - Fax: 051/51 91 48. e-mail: toerisme@stad.diksmuide.be
Er is nog heel wat meer nieuws te vinden over Pervijze. Kijk op de website van Herman Declerck: http://www.geocities.com/pervijze/. E-mail: herman.declerck@skynet.be.
Mevrouw Germana BAERT, weduwe van de heer Georges Schotte, geboren te Tielt op 03.01.1913 en overleden te Oostende op 06.11.2005. De uitvaartdienst had plaats in de kerk van Pervijze op zaterdag 12 november waarna bijzetting in de familiegrafkelder.Wij bidden voor haar en zijn verbonden met de familie. Germana woonde vroeger te Pervijze en was reeds jaren in het rustoord te Woumen.
Boek: "Vroeger is niet voorbij ... De grote oorlog in Pervijze". Auteur: Walter Bleyaert.
Kerkje??
vermoedelijk een kerkje uit de westhoek. Misschien tijdens WOI verwoest (niet zeker). Kan mij iemand helpen dit kerkje tertug te vinden?
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
De kleinkinderen
Een deeltje van de markt in Veurne: stadhuis en landshuis en belforttoren. Enkel nog toegankelijk voor het toerisme. Uitzonderlijk mooi! Het best te bezoeken in groep en met een gids. infotoerisme@veurne.be
"Menen graag gezien" is het nieuwe boek van priester Philippe Vindevogel. Op 10 december verschijnt het derde boek van deze auteur. Na het "Menen van toen" en "Menen '14-'18" is het nu "Menen graag gezien". Het wordt uitgevenen door De Klaproos uit Koksijde. 150 foto's van voor '14-'18 sieren het boek en wordt becommentarieerd met historische en andere gegevens. Het is vanaf 10 december verkrijgbaar in de boekhandel. 
Donderdagstappers
De wandelclub De Donderdagstappers van het lokaal dienstecentrum Diksmuide hebben vandaag hun laatste wandeling van het jaar in Diksmuide zelf afgewandeld.
