Het wekkertje liep vanmorgen stipt om 6u af. Voor mij persoonlijk hing er wat spanning in de lucht, niet veel maar toch…,het is ook niet niks om de ongeveer 2100km naar Rome te fietsen in drie weken!
Mijn fiets had ik gisteravond al bepakt, kwestie van niet voor verrassingen komen te staan op de dag van vertrek! Vrouwtje Paula was ook vroeg uit de veren, ze reed mee naar broer Herman in Wildert, vandaar begon onze reis echt.
Een stevig ontbijt met een tas groene thee moest mij de komende uren van brandstof voorzien. Voor de middag hadden we een lunchpakket en daarmee moesten we de dag doorkomen. Vanavond zouden we wel zien wat de pot schafte.
Om 6.40u waren we op weg, en… verbazing, toen buurman Robert Schuybroek in vol ornaat (lees koerspak) klaarstond om ons te vergezellen naar Wildert! Hij ging ons begeleiden tot op de weg naar Loenhout in Wuustwezel, dan fietste hij terug om in te pikken bij het groepje wielertoeristen waarmee hij op zondag altijd z’n ritje maakt. Een toffe peer die Rob, altijd al geweest. Altijd bereid om te helpen als het nodig is!
Het ontvangstcomité in de Middenstraat was al op de been. De een al gewassen, de ander nog met pluimen stekend in alle richtingen. Wardje hing uit het raam van de slaapkamer, hij kon zijn broek niet vinden, vandaar… Jef draaide wat ongelovig en schuddebollend met de handen in de broekzakken rond onze fietsen, probeerde eens om ze op te tillen maar dat lukte niet. Veel werd er niet gezegd, maar stuk voor stuk droop het respect voor datgene wat we gingen ondernemen van hun aangezichten. Marcel was de fotograaf van dienst, en moest derhalve verschillende fototoestellen hanteren.
Een innige omhelzing, nog een dikke kus en om 7.10u waren we definitief vertrokken. Het gaf een gerust gevoel, te weten dat je alles met een gerust hart aan de vrouwtjes kon overlaten, het zijn allebei plantrekkers om het op z’n kempisch uit te drukken.
Het weer was een beetje grijs en af en toe voelden we wat miezerigheid maar van regen bleven we gespaard. De temperatuur was ideaal, prachtig weer om te fietsen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om in Brecht naast het kanaal naar Limburg te fietsen maar we besloten door de kempen via Loenhout, Hoogstraten, Wortel en Merksplas naar Turnhout te bollen. Vandaar ging het naast het kempisch kanaal richting pannenkoekenboot, en langs het kanaal Herentals-Bocholt en de zuid-Willemsvaart naar Neeroeteren.
Herman kuchtte onderweg zijn longen zuiver, hij is namelijk vertrokken met een stevige verkoudheid. Het heeft weinig gescheeld of zijn vertrek kon niet doorgaan!
Aan de brug, in de omgeving van taverne ”Het paradijs” namen we onze eerste stop, een mueslikoekje en wat chocolademelk moest de brandstof op peil houden!
Aan knooppunt nr 232 moest Herman nog een PC- harddisk leveren aan een jongeman, voor de luttele som van 5 euro, waarvoor het internet allemaal goed is!
Onze provincie werd geruild voor het mooie Limburg en na verloop van tijd werd het kanaal Herentals-Bocholt bedankt voor het aangename gezelschap en fietsten we naast de zuid-Willemsvaart richting Neeroeteren.
Aan een van de sluizen die de zuid-Willemsvaart rijk is maakten we ons lunchpakket soldaat, ook de mueslikoeken die Niels gebakken had werden aangeboord. Het was rustig fietsen naast de vaart en we passeerden er oude bekenden zoals het “Haeckshof” en het “Mussenburghof”, oude bekenden omdat mijn vrouw en ik al verschillende malen Limburg hebben verkend met de fiets en hier een onderkomen hebben gevonden.
Na de middag kregen we zowaar het gezelschap van een schuchter zonnetje, in het begin. Later werd het zelfs warm! We verlieten de zuid-Willemsvaart om koers te zetten naar Maaseik.
Het gerinkel van de GSM van Herman noopte ons om even halt te houden, het was Tom de oudste zoon van m’n broer. Hij moest voor zijn werkgever naar Ludwigshaven, was wat vroeger vertrokken met zijn koersfiets in de auto en kwam ons morgen misschien een eindje gezelschap houden, in Remagen of elders. Om 14.30u zaten we op een terrasje op het marktplein in Maaseik, genietend van een goede tas koffie. Een pintje is voor mij uit den boze, het kruipt in de benen en dat is niet de bedoeling! We hebben er 130km opzitten en het ziet er naar uit dat de vooropgestelde 133km ruim overschreden gaan worden. Een vriendelijke mijnheer maakte van ons beiden nog een foto voor het album en de laatste etappe naar Susteren werd aangevat.
Een gezellige boerderijcamping viel ons ten deel, ruimte zat en na een deugddoende douche wandelden we naar de overkant. Een andere camping met meer faciliteiten en ook met eetgelegenheid, al moeten we dat met een korrel zout nemen want onze maaltijd voor vanavond was een simpele friet met de alomgekende curryworst! We tilden er echter niet zwaar aan, als dat het enige probleem gaat zijn op onze verre tocht mogen we niet klagen.
Voor m’n tent schrijf ik de laatste woorden in mijn dagboek, thuis zijn die geheugensteuntjes welkom om m’n echte dagboek te kunnen schrijven. Herman maakt gebruik van een digitale dictafoon. Op mijn tweede reis naar Santiago de Compostela heb ik ook gebruik gemaakt van zo’n ding maar thuisgekomen viel het omzetten van het gesproken woord naar het geschreven woord tegen en dus houd ik het op het noteren van trefwoorden en beknopte zinnetjes.
Om 21u zoeken we onze slaapzak op, het wordt trouwens steeds vroeger donker! Ik voel het aankomen, we gaan ronken deze nacht.
De vooropgestelde 133km zijn er uiteindelijk 141 geworden