Ongelooflijk goed geslapen vannacht. Een van de nadelen van een tent als de zomer op z’n einde loopt zijn de vochtige nachten, het koelt ’s nachts flink af met als resultaat dat de tent ’s morgens nat is. Het noopt de kampeerder om, als de gelegenheid zich voor doet, zijn tent te drogen te leggen. Wij maken gewoonlijk gebruik van de middagpauze om dit klusje te klaren.
Om 7.25u zaten we al op de fiets. Het zonnetje staat deze morgen al helder aan de hemel en het dwingt ons om ons velletje te voorzien van een zonnefilter, verbranden geeft teveel hinder als de dag voorbij is en het is overigens heel ongezond. Ik kies voor factor nr20, je hoeft dan maar twee keer per dag te smeren.
Als we Susteren achter ons laten hebben we plots de Duitse grens, of datgene wat ervan over blijft. Het Europa van vandaag heeft ervoor gezorgd dat grenzen letterlijk vervagen!
Het landschap wordt glooiend en ik besef dat het vlakke land voor drie weken verleden tijd is of toch zo goed als. Om 10u bereikten we de route die we vanaf nu gaan volgen.
Gisteren was het een aanlooproute en vanaf nu maken we gebruik van de fietsroute die klaar en duidelijk beschreven is. Het is even wennen, want ook vanaf nu moeten we nauwgezet de beschrijving volgen. Doe je dat niet dan wordt het moeilijk om de draad weer op te nemen.
Het gerinkel van de GSM van Herman doet vermoeden dat “den Tom” weer aan de lijn is, later op de dag spreken we verder af dan kunnen we een betere schatting maken waar we ongeveer zullen zijn. Even na de middag hebben we onze tenten te drogen gelegd op een stoppelveld.
In het kleine stadje Zülpich houden we een kleine stop, meestal voornamelijk bedoeld om wat drinken in te slaan. Maar Zülpich is ook een mooi stadje. Het bezit nog vier poorten en nog vele stukken van een middeleeuwse vestingsmuur. In het oude centrum is een oud raadhuis met zijn speciale toren, bewaard gebleven. Zülpich bezit ook een museum, het Probsteimuseum, met een Romeinse en een Frankische collectie. In het jaar 496 was er de slag bij Zülpich. De heidense Frankische koning Chlodovech I beloofde zich te laten dopen toen hij deze veldslag dreigde te verliezen. Zijn kansen om te winnen werden groter en de vijand werd zelfs verslagen. Met kerstmis van datzelfde jaar liet hij zich in de stad Reims, dopen door bisschop Remigius. Voor diegenen die de naam Chlodovech niet herinneren, in onze geschiedenisboeken hebben we geleerd dat Clovis (Chlodovech) zich in Reims heeft laten dopen!
Nog een telefoontje van Tom. Om 16u zullen we hem ontmoeten in Euskirchen, voor ons was dat nog een dik half uurtje fietsen! Tijd genoeg dus en we besloten nog eens een kleine pauze in te lassen. Terug op de fiets een flinke vloek van mijnentwege met God en nog een verhaal erachter, mijn handschoenen! Ik was ze waarschijnlijk vergeten op de plaats van onze kleine pauze daarnet. Het was een drietal kilometer terug, de moeite om eens terug te gaan kijken. Mijn broer zette zich in het malse gras en wachtte tot ik terug was. Na een dik kwartier was ik weer op de afspraak, echter zonder handschoenen…, niets gevonden en 6km voor niets afgelegd!
Tom was op de afspraak, we reden met z’n drieën door de zachtglooiende heuvels met af en toe wat venijnige klimmetjes. Na een tiental kilometer namen we afscheid van Tom.
We fietsten vandaag over rustige agrarische wegjes, geen auto te bekennen. Af en toe moesten we eens een drukkere Keissweg oversteken en negentig procent van de tijd fietsten we alleen. Tenslotte zijn we in Remagen aangeland, het was inmiddels 18.30u.
Remagen is natuurlijk vooral bekend om zijn brug, alleen de twee bruggenhoofden op de beide oevers zijn nog over. Het was hier in Remagen dat de Amerikanen in 1945 een eerste mogelijkheid forceerden om de Rijn over te steken.
De camping lag een kilometer verder en we besloten om een “Zimmer frei” te nemen, in deze contreien zijn campings duur en we hadden een kamer gevonden voor 50euro voor twee personen, ontbijt inbegrepen! Daar moesten we niet lang over nadenken.
Bij het ontkleden stelde ik vast dat m’n fietshandschoenen in een van de achterzakjes van m’n shirt zaten!! Zulke dingen kleuren de dag… dus niet zeuren, er gebeuren veel erger dingen niet?
Na een verkwikkende douche wandelden we naar de promenade vlak naast de Rijn, we aten een stevige groentensoep (maar volgens mij was ze zuur) en een heerlijke spaghetti met een flink glas Duits bier. Om 10u zochten we ons bedje op, zalig!
Morgen wacht er een stevige trip naar Selzen, veel fietsen langs de Rijn wat betekende dat het een overwegend vlak parcours zou worden.

Het wekkertje liep vanmorgen stipt om 6u af. Voor mij persoonlijk hing er wat spanning in de lucht, niet veel maar toch…,het is ook niet niks om de ongeveer 2100km naar Rome te fietsen in drie weken!
Mijn fiets had ik gisteravond al bepakt, kwestie van niet voor verrassingen komen te staan op de dag van vertrek! Vrouwtje Paula was ook vroeg uit de veren, ze reed mee naar broer Herman in Wildert, vandaar begon onze reis echt.
Een stevig ontbijt met een tas groene thee moest mij de komende uren van brandstof voorzien. Voor de middag hadden we een lunchpakket en daarmee moesten we de dag doorkomen. Vanavond zouden we wel zien wat de pot schafte.
Om 6.40u waren we op weg, en… verbazing, toen buurman Robert Schuybroek in vol ornaat (lees koerspak) klaarstond om ons te vergezellen naar Wildert! Hij ging ons begeleiden tot op de weg naar Loenhout in Wuustwezel, dan fietste hij terug om in te pikken bij het groepje wielertoeristen waarmee hij op zondag altijd z’n ritje maakt. Een toffe peer die Rob, altijd al geweest. Altijd bereid om te helpen als het nodig is!
Het ontvangstcomité in de Middenstraat was al op de been. De een al gewassen, de ander nog met pluimen stekend in alle richtingen. Wardje hing uit het raam van de slaapkamer, hij kon zijn broek niet vinden, vandaar… Jef draaide wat ongelovig en schuddebollend met de handen in de broekzakken rond onze fietsen, probeerde eens om ze op te tillen maar dat lukte niet. Veel werd er niet gezegd, maar stuk voor stuk droop het respect voor datgene wat we gingen ondernemen van hun aangezichten. Marcel was de fotograaf van dienst, en moest derhalve verschillende fototoestellen hanteren.
Een innige omhelzing, nog een dikke kus en om 7.10u waren we definitief vertrokken. Het gaf een gerust gevoel, te weten dat je alles met een gerust hart aan de vrouwtjes kon overlaten, het zijn allebei plantrekkers om het op z’n kempisch uit te drukken.
Het weer was een beetje grijs en af en toe voelden we wat miezerigheid maar van regen bleven we gespaard. De temperatuur was ideaal, prachtig weer om te fietsen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om in Brecht naast het kanaal naar Limburg te fietsen maar we besloten door de kempen via Loenhout, Hoogstraten, Wortel en Merksplas naar Turnhout te bollen. Vandaar ging het naast het kempisch kanaal richting pannenkoekenboot, en langs het kanaal Herentals-Bocholt en de zuid-Willemsvaart naar Neeroeteren.
Herman kuchtte onderweg zijn longen zuiver, hij is namelijk vertrokken met een stevige verkoudheid. Het heeft weinig gescheeld of zijn vertrek kon niet doorgaan!
Aan de brug, in de omgeving van taverne ”Het paradijs” namen we onze eerste stop, een mueslikoekje en wat chocolademelk moest de brandstof op peil houden!
Aan knooppunt nr 232 moest Herman nog een PC- harddisk leveren aan een jongeman, voor de luttele som van 5 euro, waarvoor het internet allemaal goed is!
Onze provincie werd geruild voor het mooie Limburg en na verloop van tijd werd het kanaal Herentals-Bocholt bedankt voor het aangename gezelschap en fietsten we naast de zuid-Willemsvaart richting Neeroeteren.
Aan een van de sluizen die de zuid-Willemsvaart rijk is maakten we ons lunchpakket soldaat, ook de mueslikoeken die Niels gebakken had werden aangeboord. Het was rustig fietsen naast de vaart en we passeerden er oude bekenden zoals het “Haeckshof” en het “Mussenburghof”, oude bekenden omdat mijn vrouw en ik al verschillende malen Limburg hebben verkend met de fiets en hier een onderkomen hebben gevonden.
Na de middag kregen we zowaar het gezelschap van een schuchter zonnetje, in het begin. Later werd het zelfs warm! We verlieten de zuid-Willemsvaart om koers te zetten naar Maaseik.
Het gerinkel van de GSM van Herman noopte ons om even halt te houden, het was Tom de oudste zoon van m’n broer. Hij moest voor zijn werkgever naar Ludwigshaven, was wat vroeger vertrokken met zijn koersfiets in de auto en kwam ons morgen misschien een eindje gezelschap houden, in Remagen of elders. Om 14.30u zaten we op een terrasje op het marktplein in Maaseik, genietend van een goede tas koffie. Een pintje is voor mij uit den boze, het kruipt in de benen en dat is niet de bedoeling! We hebben er 130km opzitten en het ziet er naar uit dat de vooropgestelde 133km ruim overschreden gaan worden. Een vriendelijke mijnheer maakte van ons beiden nog een foto voor het album en de laatste etappe naar Susteren werd aangevat.
Een gezellige boerderijcamping viel ons ten deel, ruimte zat en na een deugddoende douche wandelden we naar de overkant. Een andere camping met meer faciliteiten en ook met eetgelegenheid, al moeten we dat met een korrel zout nemen want onze maaltijd voor vanavond was een simpele friet met de alomgekende curryworst! We tilden er echter niet zwaar aan, als dat het enige probleem gaat zijn op onze verre tocht mogen we niet klagen.
Voor m’n tent schrijf ik de laatste woorden in mijn dagboek, thuis zijn die geheugensteuntjes welkom om m’n echte dagboek te kunnen schrijven. Herman maakt gebruik van een digitale dictafoon. Op mijn tweede reis naar Santiago de Compostela heb ik ook gebruik gemaakt van zo’n ding maar thuisgekomen viel het omzetten van het gesproken woord naar het geschreven woord tegen en dus houd ik het op het noteren van trefwoorden en beknopte zinnetjes.
Om 21u zoeken we onze slaapzak op, het wordt trouwens steeds vroeger donker! Ik voel het aankomen, we gaan ronken deze nacht.
De vooropgestelde 133km zijn er uiteindelijk 141 geworden

In 2007 fietste ik, voor de derde maal, vanuit Essen naar Santiago de Compostela. Een afstand van ongeveer 2400km, samen met mijn broer Herman. Voor hem was het de eerste keer naar deze bestemming. Het lot besliste er echter anders over. Een val van m’n broer, nog niet eens ernstig, deed de reis vroegtijdig stoppen omdat hij een beentje ter hoogte van de duim brak. Nog een 600-tal km hadden we voor de boeg!
We maakten toen al de afspraak om in 2009 deze tocht opnieuw te ondernemen. Er ging een jaar overheen toen Herman mij voorstelde om naar Rome te fietsen. “Voor jou wordt het voor de vierde maal door Frankrijk fietsen” zei hij “en ik heb begrepen dat jij ook weleens naar Rome wilde fietsen”.
Ik vond het idee prachtig, fietsen door een stukje Nederlands Limburg, Duitsland, Oostenrijk, een klein beetje Zwitserland en het overgrote deel natuurlijk door het prachtige Italië.
Waarom ik deze landen zo voor de vuist kan opnoemen komt omdat we al redelijk snel besloten hadden om de fietsgids “Amsterdam - Rome” te volgen. We verkozen om de route via Venetië te rijden. Mijnheer Reitsma, de schrijver van de drie te volgen boekjes, heeft het allemaal zo fijn uitgezocht dat het echt stom zou zijn om daar geen gebruik van te maken. In elke stad of dorp, groot of klein, heeft hij namelijk de overnachtingsmogelijkheden, de campings en de eetgelegenheden vermeld met ook nog eens de prijsklasse in een beoordeling van een tot vier. Overigens gaat deze fietstocht langs de rustigste wegen. Waarom dus het warm water uitvinden als het al bestaat!
Zo kabbelde het jaar 2008 naar zijn einde en kwam 2009 in zicht. Het jaar van onze fietstrip naar Rome!
Alle voorbereidingen werden getroffen: de tenten werden gecontroleerd, alsook de slaapzak en het slaapmatje. Mijn fiets kreeg een extra beurt. Nieuwe achterpion, nieuwe ketting, nieuwe remblokken, nieuwe binnen- en buitenbanden en nooit vergeten beste fietser, de reservespaken! Alles werd nauwgezet nagekeken. Voor m’n stalen ros uit 1996 was het de vierde keer dat hij weer flink wat kilometers onder de wielen kreeg, maar het beestje kon het zeker aan. Dat wist ik zeker!
Waarom zo vroeg? Wel, het is aangeraden om met al die nieuwe onderdelen wat kilometers te malen, dan kom je er thuis nog achter als er iets niet in orde blijkt te zijn.
En zo naderde 16 augustus 2009, de dag na moedertjesdag en… een zondag. Het vrachtverkeer kon ons al geen parten spelen.
Beste lezer, ik laat jullie meegenieten van onze tocht en misschien krijg je wel het water in de mond om ook eens een fietstocht te ondernemen die wat langer duurt dan dat je gewend bent. Het werkt lauwerend! Neem dat van mij aan.

Veel leesgenot!!

Willy Beyers.