Zalig geslapen vannacht, een goed bed doet wonderen. We waren de enige gasten, het toeristisch seizoen is zo goed als voorbij, zeker wat Oostenrijk betreft! Het ontbijt was van het klassieke soort, verschillende soorten confituur, honing, kaas en hesp en wat oudbakken broodjes maar ja, op zondag zijn de bakkers waarschijnlijk gesloten. We tilden daar trouwens niet zwaar aan en het smaakte goed.
We zaten om 7.20u op de fiets. Het weer was nevelig en bewolkt maar de bazin beloofde ons dat het een schitterende dag ging worden. Ik trok m’n windjackje aan, het voelde fris aan en dat waren we niet meer gewend!
De rit begon weer over een prachtig fietspad. Ongelooflijk mooi, we vroegen ons af wanneer we wat meer moeite moesten gaan doen dan alleen maar vrolijk trappen. Uiteindelijk was de Arlberg niet veraf! Het duurde niet lang tot we voelden dat het vals plat eraan begon te komen.
Vanaf Nenzing moesten we 1300m naar omhoog! Geen kleinigheid. Diegenen onder jullie die al bergen beklommen hebben weten wat ik bedoel. Boven op de top van de Arlberg;, in St Christoph am Arlberg, is de hoogte ongeveer 1800m.
In Bludenz begint de beklimming pas echt, de route gaat door het smalle Klösterdal dieper de bergen in. We fietsen over de oude hoofdweg, door mooie dorpjes als: Stallehr, Bings, Braz en Garatz. Bij Garatz nemen we noodgedwongen een tunneltje en het achterlicht wordt voor de veiligheid ingeschakeld.
In Dalaas voel je dat het menens wordt. De hellingen gaan van 5 tot 10 procent en het wordt nog steiler! Het wordt zweten en zwoegen, want de voorspelling van de bazin van ons pension in Nenzing kwam uit, heldere blauwe lucht en het zonnetje klaar aan de hemel. Voor mij begon de marteling, het zou vandaag meer dan 30° worden!!!
In Klösterle kwamen we een beetje op adem, het was er een 500tal meter minder steil. Maar dan was het afgelopen, voor de eigenlijke klim over de col begon, gingen we in Stuben am Arlberg, op een terras in het zonnetje even genieten van een goede tas koffie met een stuk kwarktaart en werd het moreel wat opgekrikt, althans bij mij toch.
Het was tamelijk druk op de weg, blijkbaar maken veel mensen gebruik van het mooie weer om een dagje uit te plannen.
Mijn broer maakte de kloof tussen ons geleidelijk aan groter en op een bepaald moment fietste ik weer alleen, op mijn tempo. Het landschap werd kaler en ook ruiger, als je hier in het voorjaar bent is de kans groot dat je tussen de sneeuw naar boven fietst. Ik weet het van m’n vorige compagnon Leon, die met mij de tweede maal naar Santiago de Compostela fietste. Hij is in het voorjaar van 2006 alleen per fiets naar Assisi geweest. Hij heeft me verteld dat hij de Arlberg was afgedaald zonder handschoenen en onderweg moest stoppen om zijn verkleumde ledematen op te warmen in een hotel in Sankt Anton!
Ik ben tijdens de beklimming verschillende malen afgestapt, de helling ging namelijk tot 12%, al fietsend haalde ik 5km/u, te voet was het 4km/u. Het was telkens een opluchting om eens een keer andere spieren te gebruiken. Boven op de top in St Christoph, op een hoogte van 1793m, stond broer Herman al te wachten. Hij was al zo’n 15 minuten boven! Ik was er om 13.15u.
De helmen werden opgezet en de windjacks aangetrokken, afdalen gingen we veilig doen en liefst zonder kou te lijden.
Nooit geziene decors en panorama’s… en de stilte, want we namen de afdaling soms langs binnenwegen, het is allemaal moeilijk te omschrijven. Ik heb de Arlberg tweemaal gedaan met de auto en, geloof me, met de fiets ervaar je de schoonheid van het landschap en de natuur pas echt! Je hoort alleen het zachtjes suizen van de wind en het klateren van het water in een bergbeekje, zeker als je de tunneltjes van de hoofdweg omzeild door de kleine wegjes te nemen, die alleen voor wandelaars en fietsers bestemd zijn.
De eerste, wat grotere plaats, is St Anton am Arlberg. Het is de bakermat van het alpine skiën, er is trouwens een ski- en heimat museum gevestigd.
In de zomer zijn er twee bergbanen in gebruik. Een stoeltjeslift naar Gampen (1850m) en een gondel naar Galzig (2185m), de Vallugagrat (2642m) met de top van de Valluga (2811m) is zeer de moeite waard, dat kan niet anders.
We dalen nog steeds en we fietsten door het Stanzertal. Pettneu was de halte voor vandaag, het is nog vroeg en we nemen het besluit om door te fietsen naar Prutz, in het Inntal.
Na Pettneu passeren we Schnann, Flirsch, Strengen en Pians. In Pians doen we ons tegoed aan een heerlijke pizza, het is inmiddels twee uur en er moest bijgetankt worden.
In Landeck fietsen we even door het centrum om de richting Italië te volgen. Buiten Landeck genoten we weer van een afzonderlijk fietspad.
Ten oosten van Landeck gaat de Venetbahn naar de Krahberg (2208m). Als we een paar kilometer op Inntalradweg rijden kan je naar de Zammer Lochputz. Door tunnels, trappen en een brug kan je bij een woeste bergrivier komen, die zich door een kloof naar beneden stort. We volgden de Inn op de rechteroever en in Urgen hadden we nog een venijnig klimmetje en gingen we over een planken brug naar de andere oever. Het was ook hier fietsen in een prachtige natuur.
Om 16.30u arriveerden we op een verzorgde camping in Prutz. Alle nutsvoorzieningen waren er ruim aanwezig. We kregen een plaatsje dicht in de buurt van het sanitair blok, voor 23euro/2 personen konden we met een gerust gemoed de nacht ingaan!
Na het douchen en omkleden wandelden we naar het dorpje en in Gasthof Rose konden we weer eens deftig eten, met een goed glas wijn en een ijsje als toetje.
Zo’n twintig jaar geleden hebben we in Prutz een paar jaar na mekaar onze vakantie doorgebracht met de kinderen. Het boerderijtje aan de rand van het dorp staat er nog steeds en is nog niets veranderd. Ik herinner me nog levendig dat je vanuit Prutz naar het hoger gelegen Ladis, ten westen van het dorp, kon wandelen.
Ladis is iets speciaals, de kern van het dorpje is in een cirkel rond een natuurlijk meertje gelegen en het biedt een ongelooflijk schilderachtige aanblik!
De avond valt snel en eens dat de zon achter de bergen is verdwenen valt ook de warmte en wordt het zelfs frisser. Tijd om ons tentje op te zoeken, morgen rijden we Italië binnen!