Allebei een goede nacht achter de rug. Gisteravond laat nog wat gesputter van een paar tieners waarvan de ouders waarschijnlijk dachten dat ze nog niet rijp waren voor het bed.
Om 7u waren we gepakt en gezakt en na het vullen van de drinkbussen waren we om 7.10u op weg naar het centrum van Prutz. We vonden een bakker die op dit uur al open was en namen ons ontbijt op het rustige pleintje in het kleine centrum.
Vandaag staat de Rechenpas op het programma, niet zo zwaar als de Arlbergpas, maar we moesten toch een hoogte overbruggen van iets meer da 600m!
Pfunds is het laatste dorpje in Oostenrijk, daarna gaan we voor een uurtje de grens over om een stukje door Zwitserland te rijden, om dan de klim naar Nauders in Oostenrijk aan te vatten. Tot aan de klim naar Nauders volgen we de onstuimige Inn. We fietsten al klimmend de Zwitsers-Oostenrijkse grens over. Het is echt een beklimming die zigzaggend naar de 1454m hoge Norbertshöhe gaat en de rit gaat door bosrijk gebied. Af en toe steken een paar mountenbikers de weg over die de afdaling aangevat hebben door de bochten af te snijden… zeer steil overigens!
Na deze beklimming die toch nog wat krachten vergde, kwamen we in Nauders het laatste stadje voor de Italiaanse grens. Oorspronkelijk hadden we hier een overnachting, maar we wisten dat we er voor de middag zouden aankomen en dat we zouden doorfietsen. Waar we de nacht gaan doorbrengen bepalen we rond de klok van 16u, het zal ook afhangen van de temperatuur en van de conditie.
Vanaf Nauders moeten we het laatste stukje van de Rechenpas nog voor onze rekening nemen, ongeveer 150m hoogteverschil moesten we nog overwinnen. De Rechenpas is voor auto’s 1504m en voor de fietsroute 1520m. We fietsen parallel met de hoofdweg, maar zien hem praktisch niet. De Rechenpas heeft hier een zeer kleine moeilijkheidsgraad, maar in de andere richting fietsend is het zeer steil met hellingen die gaan van 8 tot 10% in het begin en even voor Burgeis van 15 tot 18%! Daarna nog even tot 14%. Wij hebben geluk dat we in de goede richting rijden. Voor we het weten rijden we al terug bergaf, richting Rechensee. Het zijn hier machtige panorama’s, veel groen en er staan nog veel weidebloemen in de bloei.
Rechen, Resia in het Italiaans, is samen met een groot deel van Graun, in 1950 onder water gezet door de bouw van een stuwmeer. Alleen de Romaanse kerktoren steekt nog boven het water uit.
Aan de Rechensee maken we gebruik van de stralende zon om onze tenten te drogen en een hapje te eten, we hebben tijd in overvloed want al een paar dagen lopen we vooruit op het schema.
Daarom neem ik tijdens deze pauze even de tijd om wat te vertellen over Zuid-Tirol, want dat is de naam van dit gedeelte van Noord-Italië.
Zuid-Tirol en Trentino maakten tot de eerste wereldoorlog deel uit van Oostenrijk. De provincie Trento is echt Italiaans, maar Bolzano of Bozen ligt in Zuid-Tirol. De overgrote meerderheid in Zuid-Tirol spreekt Duits en voelt nog nauwe samenhang met Tirol in Oostenrijk. Onder Mussolini echter, kwam de Duitstalige bevolking onder druk en werd er propaganda gemaakt om Italianen naar Bolzano te laten emigreren. De meerderheid in Bolzano spreekt daardoor Italiaans. Het platteland is Duitstalig gebleven.
De talrijke schuttersverenigingen die zowat elk dorp rijk is in Tirol en Zuid-Tirol hebben nog lang na de tweede wereldoorlog, bij hun feesten en bijeenkomsten verwezen naar de terugkeer bij Oostenrijk. Allerlei verdragen en afspraken hebben ervoor gezorgd dat de Duitse taal weer werd toegelaten, en dat Zuid-Tirol een zekere onafhankelijkheid heeft gekregen ten aanzien van het Italiaanse staatsbestel.
Onze tentjes waren in een mum van tijd droog en werden netjes terug ingepakt. De Rechensee is een enorme plas water waarlangs een rustig fietspad is aangelegd, regelmatig stopten we om een paar mooie foto’s te maken. Heel waarschijnlijk teveel, maar thuis zal ik het koren wel van het kaf scheiden.
Na Burgeis, een klein boerendorpje, ligt Mals. Het uitzicht van dit kleine stadje wordt bepaald door drie romaanse en één gotische toren en een grote verdedigingstoren. In de Sankt Benediktkirche zijn Karolingische fresco’s uit de 9^de eeuw te bewonderen.
Glurns wordt nog steeds omringd door een stadsmuur met torens en poorten uit de 15^de eeuw. Het is een klein en rustig stadje waar nog echt de sfeer van vroegere tijden hangt.
We hebben al een tijdje het gezelschap gekregen van de Adige, een snelstromende rivier die tot in de buurt van Venetië, Noord-Italië beheerst. Vanaf nu fietsen we ook door de fruitschuur van Italië, ik had al gehoord en ook gezien in documentaires op TV, dat veel fruit uit Noord-Italië kwam.
In werkelijkheid tart het elke verbeelding! Ik som de fruitsoorten even voor jullie op: appelen, peren, pruimen, druiven, granaatappels, cavayons en veel kwekerijen met gecultiveerde braambessen. Onnodig te vermelden dat we ons af en toe bezondigden met het plukken van een appel of een peer!Maar wat dit alles nog indrukwekkender maakt is dat de fietspaden kris kras door de plantages lopen. En omdat het allemaal laagstamfruit is konden we vanop de fiets over de fruitboompjes heen kijken en hadden we een ongelooflijk panorama met op de achtergrond de bergen.
Sinds de Bodensee heb ik een beetje last van een gezwollen rechterenkel, eerst dacht ik aan een ontsteking in de buurt van de achillespees. Maar al een hele tijd begint het te jeuken, waarschijnlijk heb ik een beet gehad van een of ander beestje. De zwelling is ook aan het wegtrekken, des te beter.
Tussen Glurns en Lasa zien we wegwijzers naar de Passo di Stelvio (2757m), in Prato allo Stelvio begint de klim naar deze reus al gestaag, wij laten hem rechts liggen. Alhoewel de sportievelingen dit ommetje meepikken op hun trip naar Rome!
De vroegromaanse St Sisiniuskirchlein in Lasa is één van de oudste kerkjes in het dal. Laas of Lasa is ook bekend om zijn marmerwinning, vanop een hoogte van 1600 tot 2300m worden deze blokken naar beneden gehaald. Het marmer uit Laas bezit een hoge kwaliteit en was al bij de Romeinen bekend.
Het dal waar we doorfietsen is het Vinschgaudal en meteen het droogste dal van de oostelijke alpen. Al heel lang transporteren de boeren het water uit het hooggebergte via kanalen en goten naar de landerijen en dit volgens strikte afspraken. Die kanalen en goten worden de “Waale” genoemd, van dit systeem van bevloeien zijn er nu nog een vijftigtal in gebruik en het bereikte zijn hoogtepunt tussen de 12^de en 15^de eeuw. Langs de Waale lopen paden die erg in trek zijn bij wandelaars.
Schlanders is de hoofdplaats van het Mittelvinschgau, de toren van Pfarrkirche is al van ver te zien, want met zijn hoogte van 92m is het de hoogste van Zuid-Tirol! De gotische Spitalkirche is versierd met fresco’s uit de 13^de en 16^de eeuw.
Inmiddels is het 5uur in de namiddag en het zoeken naar een slaapplaats dringt zich op, het wordt een camping in Laces, even buiten het stadje.
Het is weer bloedheet als we de tenten opzetten, maar we hebben geluk! Er zijn een paar restaurants en een hotel vlak aan de ingang van de camping. Toen ik ons liet inschrijven zag ik in de hall van het hotel een PC staan, op de vraag of er een mogelijkheid was om op het internet te gaan kreeg een positief antwoord, goed nieuws voor Herman. Een nieuwe lading foto’s voor de thuisbasis? Na het eten gaat hij bekijken of het kan.
Op de menukaart stond een menu voor 12euro, het leek ons wel wat. Gedaan met het zoeken welke antipasti, minestre, de primo piatto, de secondo piatto, de contorni enz…
Zo’n menu is all in. Soms slaat het tegen, maar in de meeste gevallen heb je het buikje vol! “Het buikje vol” was ook nu van toepassing, samen met een liter Vino Rosso de la Casa (wijn van het huis) voor 7euro? Als het eten niet gesmaakt heeft? Met een liter wijn, dat is dus een halve liter de man, trek je je daar niets meer van aan!
Broer gaat na het eten proberen om foto’s op z’n blog te plaatsen. Ik blijf nog wat zitten en schrijf mijn nota’s bij voor m’n dagboek. Dat deed ik elke avond zeer nauwkeurig, ook tijdens de rit in de pauze. De ervaring heeft mij geleerd dat je, eens terug thuis, alles weer perfect weet te herinneren.
Na het aanvullen van mijn dagboek was Herman nog altijd bezig met zijn foto’s! Het plaatsen op zijn blog lukte, maar… oh zo traag!
Het was pikdonker, toen we om 22u onze slaapzak opzochten.