Na een rustige nacht in een kamer die verstoken bleef van de felle middagzon, liep het wekkertje deze morgen af om 7u. Vroeger had geen zin want het ontbijt werd pas vanaf 8u geserveerd. En wat voor ontbijt!
We waren weer in de prijzen gevallen. Een compleet ontbijtbuffet! Ik kan het niet nalaten om het allemaal nog eens op te noemen: twee soorten fruitsap, koffie en thee. Warme melk en cacaopoeder om chocolademelk te maken. Als beleg: ham, kaas, gerookte ham, saucijs en paté. Drie soorten confituur en honing. Gebakken omelet met spek. Twee soorten muesli. Broodjes, croissants en gewoon brood. Twee soorten cakes en verschillende cakes in vacuüm verpakte zakjes. Onnodig te vertellen dat we hier ons best gedaan hebben, ook voor onderweg!
Om 8.25u zaten we op de fiets. De route ging vanaf het begin over de gewone wegen, het kon niet blijven duren. De fietspaden zijn hier opgeborgen, ze maken echter plaats voor rustige landwegen die van dorp naar dorp lopen. Na zeven kilometer komen we in Bassano del Grappa, en zoals het nogal dikwijls is in een stad, moest de kaart extra geraadpleegd worden.
Bassano del Grappa is een stadje met 40000 inwoners. In de oude binnenstad heb je gevels die met mooie fresco’s versierd zijn. Bassano del Grappa is ook de bakermat van de “Grappa” , een drank die te vergelijken is met een soort jenever. Ik moet bekennen, zelf ben ik er niet zo gek op. Er zit serieus wat alcohol in maar voor mijn gevoel smaakt het naar niets. Ook is Bassano bekend voor zijn keramiek en je kan in het Museo della Ceramica, in het 18^de eeuwse Palazzo Sturm, heel wat mooie keramiek bewonderen.
Vanaf de houten brug over de Brenta, de Ponte Nuovo, heb je een prachtig uitzicht op de stad.
Ik moet zeker nog vermelden dat m’n broer de taak van navigator vanaf het vertrek op zich heeft genomen en geloof me, veel verkeerd hebben we niet gereden! Zelf doe ik niets liever dan landkaarten bestuderen, ik interesseer mij daar enorm voor. Maar als er iemand bij is die dat ook graag doet en het bovendien erg nauwgezet doet zoals mijn broer, dan word ik lui en hou ik me liever bezig met het landschap, de vegetatie en de dagelijkse zoektocht naar eten. Dus… bedankt broer dat ik me van die taak mocht vrijstellen.
Een wielertoerist zou ons wel op de goede weg zetten, tenminste zo hadden wij het begrepen. Maar vrij snel hadden we door dat we niet in de goede richting fietsten. Wel richting Venetië, maar niet zoals wij dat wilden! Onze route ging namelijk over de rustigste wegen en met hem liep dat enigszins anders.
We probeerden hem aan het verstand te brengen dat we niet akkoord waren, hij liet ons verstaan dat we dan maar onze plan moesten trekken en dat deden we ook! We draaiden terug en in en mum van tijd hadden we onze route te pakken.
Het dient ook gezegd, we reden door een landschap met één sterretje. Eentonig, en ook een saai landschap. De po-vlakte diende zich aan, het kan niet altijd rijstpap zijn met…
Voor de middag was het al 30° en we besloten in S.Pietro een pauze te nemen en wat te eten. Worstjes met ingebouwde kaas en brood, tezamen met een cola om de suikers op peil te houden. Op de middag was het nooit belangrijk wat we aten, het moest wel voedzaam zijn!
Na enige tijd bereikten we Citadella, het stadje werd in het jaar 1220 gesticht. Het oude gedeelte heeft een aaneengesloten, twaalf meter hoge stadsmuur. Indrukwekkend!
Deze stadsmuur is cirkelvormig en wordt op de kaart als zodanig aangegeven. Het is zeer merkwaardig, je zou in zo’n oude stad een waaier van oude gebouwen moeten aantreffen maar dat is niet het geval. In de neoklassieke parochiekerk zijn wel enkele schilderijen te bewonderen uit de Venetiaanse school.
Op de trappen van deze parochiekerk doen we ons tegoed aan een mueslikoekje, en een vriendelijke mijnheer maakt van ons beiden nog een foto. Herman hoopt om in Venetië zijn slag te slaan in een cybercafé. Het thuisfront snakt naar foto’s!
Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot 38°, tenminste als je de digitale thermometers onderweg mag geloven! Doe er 3° af, dan is het nog 35°! Teveel van het goede vinden we allebei. Gelukkig was er een windje, weliswaar een warm, maar het hielp het zweet drogen.
De route volgde na enige tijd een kanaal met oude Venetiaanse villa’s op zijn oevers. Heel veel van die prachtige gebouwen zijn verwaarloosd en wij begrepen daar niets van. Anderen echter zijn te bezoeken.
In Stra is dat de indrukwekkende Villa Pisani en de vroeg 17^de eeuwse Villa Foscarini Rossi. In Mira staat de 18^de eeuwse Villa Widmann Ressonico Foscari.
Rond 17u bereikten we Oriago in de buurt van Mestre op een tiental kilometer van Venetië. Er was een gezellige camping met een bescheiden restaurant, goede sanitaire voorzieningen en de mogelijkheid om met de bus naar Venetië te gaan, 2,20euro heen en terug.
De tentjes werden opgesteld voor twee nachten, voor Venetië hadden we een dag uitgetrokken, de moeite bleek achteraf.
Hier maakten we ook van de gelegenheid gebruik om nog eens een uitgebreide was te doen, de temperatuur hadden we mee want ook ’s nachts zou het wel drogen. We hadden morgen trouwens een hele dag om die klus te klaren.
Op het terras van het resto namen we een pintje, schreven ons dagboek bij en om 19.30u konden we aan tafel.
Voor mij een voorgerecht van meloen en parmaham en een spaghetti carbonara, dit is spaghetti met gesmolten kaas en gebakken spekjes.. lekker.
Een karafje rode wijn zorgde ervoor dat de vertering van ons eten vlotjes verliep en om 21.30u lagen we in ons tentje!