Om 7.20u deze morgen stak ik het kopje buiten. Het was warm en vochtig vannacht, maar vanochtend was het frisser! Er hing een dichte mist en het zag ernaar uit dat we Venetië gingen bezoeken zonder het gezelschap van de zon. Het wasje van gisteravond was dus niet droog… het kan verkeren zei Bredero!
Voor ons was het een verademing, de koelere temperatuur, het voelen van een beetje vocht, al was het maar nevel.
Maar tijdens het ontbijt vertelde de baas van het restaurant ons dat het weer warm ging worden, wij fronsten de wenkbrauwen. Dan moet er nog veel veranderen en toen we de bus naar Venetië namen was er geen zon te bekennen.
Het eiland is een klein half uurtje rijden vanaf de camping, het is maar een tiental km maar de verkeersdrukte zorgt altijd voor vertraging.
De wonderen zijn de wereld niet uit. Toen we van de bus stapten op de Plaza Roma brak de zon door en nog geen uur later was het al deftig warm!
Op de Plaza Roma begonnen we aan onze voettocht door de stad. Het was er al druk alhoewel het nog maar iets over 9uur was. De weg hoefde je eigenlijk niet te vragen en ook ons stadsplannetje was overbodig om in het hart van de stad te geraken, je hoefde alleen de mensen te volgen want allemaal hadden ze hetzelfde doel.
We wandelden door de kleine steegjes en vele malen gingen we over een brugje dat een van de vele kanalen overspande. Letterlijk alles wordt hier vervoerd met de boot, bevoorrading van winkels en restaurants, de bedeling van de post, het openbaar vervoer en de vele watertaxi’s. Het is een raar gevoel!
Venetië is een aaneenschakeling van oude koopmanswoningen, statige gebouwen zijn ook de vele oude herenhuizen die hier door de Venetianen indertijd zijn neergezet. De vele oude kerken stralen de tijd van toen uit, om van de vele gezellige pleintjes maar te zwijgen. Zij vormen mee het decor waarin Venetië zich al eeuwen koestert.
Het Dogenpaleis en de paleizen langs het Canal Grande, het San Marco met zijn prachtige Mozaïeken, het werkt lauwerend.
Toen het Romeinse rijk op z’n einde liep en de barbaren Italië binnenvielen, onder andere de Visigoten in het jaar 402 en de Hunnen in 452, namen vele Venetianen die de kust bewoonden hun toevlucht tot de eilanden en lagunes om te ontsnappen aan de geweldenaars.
Toen in 476 het Westromeinse Rijk ophield te bestaan kwam er een hele periode van machtswisselingen en in het jaar 726 kozen de lagunebewoners voor het eerst een eigen leider, de Doge. Ze bleven echter deel uitmaken van het Byzantijnse rijk. Nadat de zoon van Karel de Grote, Pippijn, het hele gebied bijna voor zich had besloot de Doge in 811 zijn bestuurszetel te verplaatsen naar veiliger oorden. Naar de eilanden van Rivo Alto, nu Rialto en eigenlijk is daarmee de stichting van Venetië een feit. Venetiaanse schepen brachten graan, hout en wijn naar Constantinopel, ze kwamen terug met producten uit het oosten: zoals zijde, suiker, katoen en allerhande specerijen. Tussen de grootmachten uit die tijd, zoals het Byzantijnse Rijk, het Duits-Roomse Keizerrijk en de Islamitische wereld betrachtte Venetië veel diplomatie en breidde op die manier zijn handelsrechten verder uit.
Beste lezer, in een notendop van een paar regels, de grote lijnen van de geschiedenis van Venetië uitleggen is nog te doen. Voor meer en gedetailleerde fasen voel ik mij niet geroepen, ik weet er trouwens ook te weinig van. Er bestaan oneindig veel en goede boeken over de geschiedenis van Venetië.
Eten en drinken is in Venetië geen probleem, alleen loont het de moeite eens een zijstraatje aan te doen, de kwaliteit is dezelfde maar de prijs is des te interessanter, het is maar dat je het weet!
In een van de nauwe straatjes ontdekte ik een cyberhuis. Nee, geen café, maar een locatie waar naar hartelust en tegen betaling gesurft kon worden. Ook m’n broer kwam hier aan zijn trekken en hij profiteerde ervan om een hele rits foto’s op zijn blog te plaatsen.
Na de middag werd het heet en we sprongen van schaduw naar schaduw. Op de brug der zuchten, die het Dogenpaleis verbindt met de gevangenis neemt een vriendelijke Nederlander een foto van ons beiden, hij was op culturele uitstap met een groep en de bedoeling was om te bezichtigen wat er maar te bezichtigen was.
In de late namiddag lieten we ons nog eens verleiden met het eten van een (serieus) ijsje en zochten we de bushalte op.
Een klein uurtje later waren we terug op de camping, onze gedroogde was kon opgeborgen worden en geloof het of niet, van al dat geslenter waren we meer vermoeid dan van het fietsen!
Na het eten van een lekkere spaghetti hadden we er niets op tegen om de slaapzak op te zoeken.