Om 5.30u stonden we op en om 6.40u zijn we vertrokken. Het ontbijt hadden we genomen op het terras van het restaurant. De hitte van de voorbije dagen noopte ons om zo vroeg mogelijk op de fiets te zitten. Gisteravond bij de afrekening zei men dat het weer warm ging worden, maar de chef van het restaurant vertelde dat het vandaag 10° minder ging worden. En misschien zelfs een beetje regen.
We zullen zien! Maar het leek erop dat hij gelijk had. Het was vanmorgen niet meer zo warm als dat we gewend waren, 22° is warm ’s morgens maar het voelde frisser aan. En er was ook een beetje bewolking!
Op weg naar Oriago, eergisteren, hadden we al kennis gemaakt met het prille begin van de Po-vlakte. Vandaag waren we er middenin en nog even fietsten we langs de Brenta. De po-vlakte is een eentonig decor, met niets dan agrarische activiteiten, vooral veel maïs en graan. De dorpen liggen ver uit elkaar en we moeten zorgen dat we in elk dorp eens kijken of het eten en drinken nog op peil is.
De rit verloopt in het begin naast de lagune, maar ze is aan het oog onttrokken door dichte houtbegroeiing en tussen ons en de lagune liep ook nog een kanaal. Afstappen om door het houtgewas enkele mooie foto’s te maken zat er dus niet in.
Hier was het fietspad een verharde weg van grint, het bolde goed en we vorderden snel. Als we voor de middag de meeste kilometers reden waren we de hitte voor, al zag het er nu nog niet naar uit dat het warm ging worden.
Bij Cavarzere staken we de Adige over, als je onthouden hebt beste lezer , wanneer we voor het eerst kennis maakten met deze rivier dan begrijp je hoe lang ze is. Binnenkort heeft ze haar taak volbracht en eindigt ze in de Adriatische zee. Maar nu, hier in Cavarzere, nemen we definitief afscheid van onze vriendin!
Half de voormiddag begint het zowaar te regenen, in die mate dat we genoodzaakt zijn om onze zeiltjes aan te trekken.
Na Adria stevenen we af naar de Po. Een machtige rivier die helemaal in het westen van Noord-Italië ontspringt.
We rijden kilometers lang over het dijkwegje dat alleen voor fietsers is toegelaten. De rivier biedt afwisseling, soms ligt ze als een meer te glinsteren in de zon, dan weer stroomt ze tussen de zandbanken. Veel populierenplantages zorgen er ook voor dat ze af en toe niet meer te zien is.
In het verleden zijn er dikwijls grote overstromingen geweest, waarna de rivier niet zelden een nieuwe bedding koos. De Italianen noemen met veel respect, de Po ook weleens “il Grande Fiume” de grote rivier. Terecht, want de landerijen moeten net zoals bij ons door hoge dijken worden beschermd. Doordat de Po grote hoeveelheden zand en slip uit de alpen aanvoert vult ze daar haar eigen bedding mee, zodat er steeds hogere dijken nodig zijn. Een rivier zoals de Rijn kan dat slib achterlaten in de Bodensee, waardoor de rivierbedding minder last heeft van ophoping van slib.
Om die reden is er nauwelijks scheepvaart op de Po, met uitzondering van een veer hier en daar en enkele pleziervaartuigjes.
Vandaag hebben we ook kunnen proeven van tomaten die op grote velden, gewoon op de grond groeien. Ze liggen gewoon tussen het lover en ze zijn ontzettend lekker!
In Papozze kan je met een veer de Po over, maar het vaart zeer onregelmatig. Ik had weleens de Po willen oversteken want op die plaats schat ik hem toch een driehonderd meter breed. We verlaten even het dijkwegje om in Crespino een frisse cola te drinken, we verorberen nog een mueslikoekje en fietsen terug de dijk op. Het is weer verschrikkelijk warm, een drukkende warmte.
In de blakende zon fietsen we over de onbeschutte dijk verder naar Polesella, daar steken we de Po over via een brug langs de verkeersweg, om dan aan de andere oever terug over de dijk te fietsen.
Ferrara komt in zicht in de late namiddag, de camping ligt voor de stad in een soort recreatiegebied. Er wordt geluierd op de grasvelden, joggers en wandelaars komen aan hun trekken en er is ook een sporthal met restaurant.
Het was een gemeentelijke camping en we kregen een plaatsje toebedeeld in de zon op het zand, maar we besloten stiekem om ons tentje op het gras neer te zetten en ook min of meer onder de bomen.
Ik had het bij onze aankomst al gemerkt maar nu wist ik het bijna zeker, we krijgen onweer. In de verte pakten de wolken samen en aan de wind te merken kwamen ze onze kant uit.
Na het opzetten van ons tentje namen we allebei een verfrissende douche, je kan niet beschrijven wat water soms kan betekenen, althans voor mij!
We namen het kloeke besluit om het nakende onweer te trotseren, het was misschien pas voor de late avond, en we reden naar het centrum. Eerst kwamen we in het recentere gedeelte van de stad terecht, waar we op een terras wat dronken.
Later zakten we af naar de oude stad en ik moet zeggen, de moeite waard. Smalle straatjes in de middeleeuwse kern met als voornaamste bezienswaardigheden: de Duomo, het Palazzo dei Diamanti en het Palazzina di Marfisa d’ Este.
Toen wij er waren was het Ferrara Buskers Festival aan de gang, straatmuzikanten van over de hele wereld nemen daar aan deel, met alle soorten instrumenten. Overal waren biertentjes opgesteld en kon jeje tegoed doen aan allerlei versnaperingen.
Deftig gegeten hebben we vanavond niet gedaan, met uitzondering van wat zoetigheid hielden we het voor de rest bekeken, maar onze maag was min of meer gevuld.
We zakten af naar ons tentje en waren van plan om nog wat in het gras buiten te liggen, toen ik plots een grote regendruppel voelde. Om 19.30u lagen we in onze tent naar het losgebarsten onweer te luisteren en de regen gutste onophoudelijk over het tentzeil. Mn broer riep dat hij een lek had maar bij mij was dat ook, als je even met je hand over het binnenzeil gaat stopt het vanzelf.
Het moet rond 1u geweest zijn vannacht, toen ik wakker werd van voetstappen en stemmen. Gisteravond hadden we nog een groepje scouts zien aankomen, ze stelden hun tenten in de regen op. En nu, midden in de nacht, waren ze aan het verhuizen naar veiliger oorden… problemen met het water? Wie weet!
Tot we in slaap zijn gevallen gutste de regen!