De rekening viel erg mee. Uiteindelijk hebben we een kamer met ontbijt gehad, twee flessen wijn ontkurkt en zijn we als wolven op de hapjes gevlogen! Alles samen 84euro. Bij nazicht bleek dat er voor de hapjes niets gerekend was. Die zijn gratis voor de klanten die wat komen drinken…en met de door ons verorberde wijn was dat dik in orde!
We vertrokken in Celleta om 7.15u in een stralend zonnetje! Ik ben er weer wat vriendelijker voor, sinds we gisterenvoormiddag in de regen met ook nog een venijnige wind moesten fietsen.
Goed en wel op weg moest ik terug. De sleutel van onze kamer zat nog in het achterzakje van mijn shirt! Dat zijn weer extra kilometers op de teller, maar ik had geluk. Nauwelijks op de weg terug kwam de vriendelijke eigenaar van de bar me al tegen gereden. Hij wenste ons nog een goede reis en ik spurtte terug naar mijn broer.
Voor vandaag stond er klimwerk op het programma, we moesten een hoogteverschil van 865m overbruggen. Het vals plat, dat elke beklimming voorafgaat, begon ongeveer in S. Vittore, en vanaf Gallo begon heel geleidelijk de beklimming met hellingen die varieerden van 3 tot 10%.
Het begon warmer te worden en we konden er niet onderuit, hoe dieper we naar het zuiden af zakten, des te meer gingen we de hogere temperaturen voor lief moeten nemen!
De panorama’s waren ronduit prachtig en meerdere malen stopten we om ze wat rustiger te bekijken. Maar we hadden ook een beetje pech.
Omdat een gedeelte van de autosnelweg E45 voor alle verkeer in beide richtingen was afgesloten, kwam al dat verkeer over de anders rustige weg waar wij over fietsten. Dat leidde soms tot gevaarlijke situaties, zeker als het inhalende verkeer uit overwegend vrachtwagens bestond.
Gelukkig was de omleiding niet langer dan vijf kilometer en konden we na enige tijd weer rustig ademhalen.
Onderweg maakte een voorbijrijdende wielertoerist een praatje, hij sprak een paar woorden Frans. Zijn vader had nog in de koolmijnen van Marcinelle gewerkt, op zijn 41^ste is hij gestorven aan stoflong.. Het viel niet mee om hem af te schudden, ik had mijn adem nodig om te klimmen, niet om een langdurig praatje te maken.
Het wat grotere dorp Mercato Saraceno is de trotse bezitter van mooie grote ceders en andere prachtige en speciale naaldbomen. Mercato bezit ook een belangrijk monument, het Palazzo Dolcini. Een imposante witte villa in “Style Liberty”, de Italiaanse variant van de Jugendstill.
Vanaf Cezena fietsten we ook weer langs een bruisend riviertje, de Savio. Het houdt ons al een hele tijd gezelschap, af en toe aan het zicht onttrokken, maar hier in Mercato Saraceno is er een mooi pleintje en vanop de beide bruggen is er een prachtig uitzicht op de rivier en de rotsen.
Na Mercato is er alweer een dorpje met een sterretje, Sarsina. Ons fietsgidsje is wat dat betreft heel accuraat, als er wat te zien is onderweg wordt het met symbooltjes op de kaart vermeld!
Zo ook in Sarsina. Het is heel trots op z’n Romeinse verleden. De Romeinse toneelschrijver Plautus werd hier geboren. Bovenop de helling waarlangs we het plaatsje binnenkomen, staat links van de weg een gebeeldhouwd mausoleum uit de 1^ste eeuw voor Christus.
Vanaf Sarsino is er nog een stevig klimmetje naar S. Piero in Bagno. Het lijkt ons een gezellig plaatsje om onze middagvoorraad op te doen en Herman maakt hier ook van de gelegenheid gebruik om een apotheker op te zoeken, hij zit door zijn voorraad magnesium, een mineraal dat beenkrampen voorkomt.
Ik vind een bakker en de koeken blijven alomtegenwoordig, maar hier zijn er verschillende met rozijnen, ook belegde broodjes met diverse soorten vlees en kaas. Dat is wat we moeten hebben, stevige kost in plaats van zoetigheid!
We verorberden alles op een gezellig plein met een keuze aan banken, in de lommer of in de zon. We konden kiezen.
Na de middag ging de klimpartij verder. De eerste acht kilometer gaat de weg nog steeds omhoog en slingert hij herhaaldelijk onder de snelweg door. De snelweg verdwijnt in een serie tunnels en voor ons begint de klim naar Verghereto, dat we al een tijdje boven zien blinken in de zon.
In Verghereto rusten we even uit want de klim zit er nog niet helemaal op. Na een lichte afdaling klimmen we tot de pashoogte van Valico di Montecoronaro.
Bij het begin van de afdaling hebben we een weg die volledig is verwaarloosd, het lijkt wel of er hier geen mensen meer wonen. Het gras en onkruid groeit tussen de vele scheuren in het versleten asfalt en op sommige plaatsen vernauwt de weg zodanig dat er maar een meter of drie van de breedte overblijft, maar we fietsen in een prachtige omgeving. Tussen het lover van de bomen hebben we ongelooflijke decors! Na vijf kilometer is het leed geleden en fietsen we weer over goed bollend asfalt.
Pieve S. Stefano hebben we vandaag getipt als halteplaats, er is een camping buiten het dorp, twee kilometer verder. Eerst nog een kleine pauze bij een bar en daarna de fiets op met nog een klimmetje naar de camping.
Niemand te bespeuren, geen tent of caravan te zien! Het gebouwtje van de administratie was leeg en gesloten, de steile klim op het laatst voor niets gedaan… Even hebben we overwogen om hier gewoon onze tent neer te zetten, dat had gekund maar dan moesten we naar beneden om ergens wat te eten, en weer terug naar boven om te gaan overnachten in de tent. Bovendien hadden we geen douche en dat konden we zeker niet missen!
Een logische beslissing was om terug naar beneden te fietsen en in Pieve naar overnachting te zoeken. Rapper gezegd dan gedaan, er zou een B&B zijn. Onderwijl tikken de kilometers op de teller, en zo overkwam het ons regelmatig dat de vooropgestelde afstand flink overschreden werd.
Uiteindelijk, na weer maar eens een klimmetje over een heuvel hadden we wat we zochten.
Onze verblijfplaats was een boerderij met wijngaarden en wat neerhofdieren. De vrouw van de eigenaar had een flinke voorraad kamers, ook voor ons was er eentje vrij. Het was allemaal wat ouderwets, maar degelijk. De douche was op de gang en we maakten meteen van de gelegenheid gebruik om hem in te palmen.
Het was nog te vroeg om te gaan eten en we palmden een tuintafel in op het erf om onze belevenissen van de dag op papier te zetten.
Onderweg in Pieve S. Stefano hadden we hem al een paar gezien. Een pelgrimachtige verschijning inclusief staf. Een half uurtje nadat wij waren aangekomen op de boerderij had ook hij een kamer op de kop getikt. Zijn staf stond naast de deur van z’n kamer en een vlugge telling van het aantal ingekerfde ringen op zijn staf vertelde mij dat hij al 29 dagen onderweg was. Ik was benieuwd waar z’n voettocht heenging.
We hadden honger en om 19u zakten we af naar het centrum. Onze hospita vertelde dat er een goede pizzeria was, het was nog wat te vroeg maar om 19.30u ging restaurant Michaelio open. Ook onze pelgrim kwam aanlopen en ik stelde ons voor. Hij was een Duitser en pas met pensioen. Hij was vertrokken uit Duitsland en met de trein naar Verona gegaan. Vandaar zou hij een voettocht ondernemen naar Assisi, en hier in Pieve was hij nog een honderdtal kilometer van zijn doel.
We nodigden hem uit om bij ons aan tafel te komen zitten, altijd gezellig om als trekkers, te voet of met de fiets, wat wedervaren uit te wisselen. Hij was sober in het kiezen van de maaltijd. Geen voorgerecht en voor de rest witte rijst met vlees en champions, een karaf water en een glas rode wijn.
Wij daarentegen hadden er zin in. Ik nam tagliatelli met Funghi (paddestoelen) als voorgerecht, en een vers gebakken pizza als hoofdgerecht. Ik had namelijk bij het binnenkomen de oven zien staan waar deze heerlijke schijven gebakken werden vandaar…
De Vino Rosso de la Casa sloeg wat tegen, maar voor slechts 5euro voor een liter wijn kan het niet alle dagen kermis zijn. (Het rijmt nog ook!)
Het werd steeds vroeger donker en onze Duitse disgenoot nam afscheid van ons, hij moest te voet terug en we spreken toch algauw over minstens een kilometer!
Een half uurtje later doken ook wij het donker in. Het achterlicht werd aangezet want op het stuk waar wij reden was van straatverlichting geen sprake.
Op het erf was alles rustig en ook onze Duitser was al ter plaatse, volgens mij houdt hij er een flinke tred op na!
Morgen hebben we al een stukje Koninginnenrit. Assisi! Een prognose over de juiste afstand, daar waag ik me niet meer aan!!
Slaap lekker.