Misschien heb ik wel teveel gedronken, en ben ik blind, blind voor het heden. Ik droom weg, droom van het verleden, zit ik zwijgend in gedachten verzonken.
Stoor me niet, laat me vannacht alleen, laat me met mezelf zijn deze lange uren. Vannacht zit ik voor mezelf uit te turen, vannacht ga ik nergens, nergens heen.
Mijn jeugd trekt voorbij aan mijn ogen, het lijkt allemaal alweer zo lang geleden, zo veel anders dan nu, dan het heden. In mijn jeugd was er zoveel mededogen.
Ik voel de harde pijn van vandaag, het vele jachten, de stress, het jagen. We rennen mee, zonder iets vragen, we klimmen omhoog, vallen omlaag.
Ik kan niet zijn zoals men dat graag wil, ik ben een dichter, ik ben rustig en stil. Ben geen streber zoals de anderen zijn, ik leef, voel verdriet, vreugde en pijn.
Ik denk terug, terug aan vroeger tijden, aan het leven met een ander soort lijden. Het leven waarin de mens nog genoot, maar dat leven is begraven dood.
Misschien heb ik wel teveel gedronken, en ben ik blind, blind voor het heden. Ik droom weg, droom van het verleden, zit ik zwijgend in gedachten verzonken.
Oei zeg waar ben ik hier, euh..licht zoeken maar dat is hier zo smal, krijg mijn arm niet omhoog om het nachtlampje aan te doen. Plots besef ik , dat het hier mijn eigen begrafenis is, ik kan zo uit mijn lichaam en zie wenende en pratende mensen. Kwispel ,hier met één van zijn eigen speeltjes, mooi liggend voor mijn kist . Mijn man en zoon in een diep verdriet verzonken. Zie die eens wenen zeg en ze heeft me nooit kunnen uitstaan, wacht ben hier tenslotte nog op aard, vlug eens haar mooi kapsel dooreen doen. Voilà, die tutebel weent niet meer haar kapsel is meer waard. Ach ja tante Julia wij waren toch zo verbonden met elkaar, maar vlug iedereen eens bezien. Oh !...tof zeg mijn lieve man heeft voor alles gezorgd mijn lievelings muziek, geen bloemen ja één tuiltje maar een mooi. Oeps daar mijn beste vriendin, maar die was op reis ,verdorie die heeft haar reis onderbroken voor mij, zacht kusje op haar wang. Ik wou nog eens goed rondkijken tot ik volledig werd dooreen geschud... Volle licht...Kwispel staat recht naast mij aan ons bed en mijn man zegt eindelijk ze is wakker!!! snurken dat je doet. Ik wou hem vertellen van mijn droom, maar kordaat zei hij, verdorie neen hoor, nu gaat ze nog beginnen te tateren ook. Draai je op je andere zij slaapt en snurkt niet meer, of je kunt op de andere kamer gaan slapen.
Nog raarder dan dat we niet meer kunnen lachen praten elkaar aanraken is dat ik je portret heb neergezet en dat je nu al bent veranderd in verhalen. Dat je over nog wat jaren via de prullenmand bij oud papier belandt vergeeld, een beau van oma, geen één van je opeens extravagante gepassioneerde onberedeneerde jonge honderigheden heel. Geen één voorstelbaar. En deze regels lezen nu al vreemden.
Ik houd een allerschoenendag, allerschoenen aan de voeten en een bijzondere schoenenvlag zal daarbij wappren moeten. De straten zijn vol van hun geluid, de schoenen lopen in en uit, in groepen, soms in stoeten. en oude schoenen heel alleen, die weten soms niet meer waarheen. daar zal de vlag voor groeten.
Maar die slechte...erg hoor. Ja er al jaren op voorbereid , zelfs na 41 jaar huwelijk, maar als er veranderingen in ons huis of tuin moeten gebeuren is het van patat.
Wat er ook veranderd,mag zelfs een lustertje zijn , maar mijn anders zo lieve en zachtaardige man kom dan in een soort van tranche, kan er geen ander woord voor vinden.
Nu waren het grote werken een nieuwe keuken. Ik ben nogal ordelijk aangelegd zo dus maak ik eerst een kleine planning waar alles moet komen om nog zo gemakkelijk mogelijk aan alles aan te kunnen en zeker ook dat er kan eten gemaakt worden, als was het maar diepvries eten om op te warmen in de microwave.
Al eens een grombeer tegen gekomen ,wel ik wel. Op alles moet er dan geklaagd worden .
En moesten wij dan wel een nieuwe keuken hebben de andere die 40 jaar oud was , wat was daar mis mee, daar vond hij alles altijd terug. waar ligt de schaar nu , wel op dezelfde , plaats maar op een roltafeltje in de gang...ach ja das waar hier is niks veranderd ge moet het maar weten, als ik dan zeg je heb het daar zelf neergeplaatst en terwijl gezegd kan veel op hoor, het brood staat onderaan en voor jou je koekendoos ook, lap zoiets weet hij dan wel.
Ons Dora de poetsdame kwam binnen en hij wou zijn beklag doen als Dora zei ben nog nooit in zo'n huis geweest waar ze werken doen en je toch aan alles aan kunt.
Ja vrouwen die doen altijd meteen , wat zoek je vroeg Dora,wel de halsband voor met
hond te gaan wandelen...Dora schoot hartelijk in een lach.
Manneke ,zei ze ik heb het je zelf horen zeggen de halsband leg ik hier achter mij op een schotel om geen krassen te maken op de kast en dan weet ik dat ze bij mij ligt. Hij is dan maar wijselijk een lange wandeling gaan doen met hond .
In iedere kleine appel, is het net als in een huis. Want daar vind je vijf kamertjes, precies als bij ons thuis. In ieder hokje vind je, twee pitjes zwart en klein, Die liggen daar te dromen, van licht en zonneschijn.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
