AUTEUR : Bart Moeyaert DOOD UIT : Verzamel de liefde 2006
.
DOOD
De kamer en het bed missen me niet, maar het boeket houdt het daar zonder mij misschien nog één dag uit, dan moet de engel die is aangeduid en mij heeft weggebracht de pijn verzachten en ook de bloemen onderspitten of, als iemand dat nog wil, ze tussen dikke boeken drogen met iets liefs erbij, ik denk aan: 'roos', of wat nog beter is: 'ter nagedachtenis'.
Zoals de meeste wil ik netjes dood, met een laatste zucht of liever zoen. Mijn neus bijvoorbeeld, toch al groot, moet aan zijn eind niet gek gaan doen. En dan, inwendig wonderlijk ontregeld, druk ik toch die inhoud liefst niet uit maar houd hem eindeloos verzegeld binnen mijn net nog menselijke huid. Wie ziet mij als een zwarte geest ontluiken en dan bladerende terugzakken op dat helse tweede sterfbed ? Maar ik zal vast wel even ruiken naar een malse versgebakken en dan aangebakken varkenskotelet.
En 's nachts gingen we naakt zwemmen, we zwommen onze namen op het water, ik zwom An in twee grote letters, jij zwom uitgebreid aan de naam Herman, en met de gouden maan eroverheen leek het wel of we onze namen definitief genoteerd hadden op een van de gewijde bladzijden van het Boek.
Nadien kuste ik de waterdruppels van je gezicht, voorzichtig één voor één zoals een pointillist toetsjes aanbrengt op zijn doek 'naakte vrouw bij maanlicht', en in geen enkele vergelijking pasten je borsten zo mooi als in mijn handen.
En in bed, ik kwam al van ver aan- gerend declamerend 'Hier Ruk Ik Aan Met Een Erectie Als Een Pompiersladder Om Jouw Brand Te Blussen' en we lachten en wat maakten we een leven
AUTEUR : Toon Tellegem uit : Daar zijn woorden voor . 2005
.
Ik werd geboren
Ik werd geboren en iemand kwam aansjokken, zette een ladder tegen mij aan en klom naar boven met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.
Het begon te regenen en hij sprong naar beneden, holde weg om te schuilen, riep nog over zijn schouder: 'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'
De zon verscheen, maar er klom niemand meer naar boven. Niemand legde uit hoe ik mijn gedachten moest gebruiken, niemand bracht schaduw, niemand haalde de ladder weg, niemand zei dat er niemand meer zou komen.
witte bloesems fleuren waar hoopsprankeltjes pitten planten en genietend van dag naar dag uren verzwelgen in leuke ideeën en droomgedachten die tonnen clichés bijeendenken tot de waarde van hun impact zijn natuurlijke gang gaat en spanning heerlijk versmelt in menselijke dingen
en ja het is waar mijn liefde gaat zowel door mijn GSM rekening als door mijn maag
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
