Spoorweg viaduct over de rivier de ambleve Belgische Ardenne.
.
Vandaag is de dag om gelukkig te zijn.
Geen enkele dag is je gegeven dan de dag van vandaag om voluit te leven, om blij en tevreden te zijn. Gisteren ben je kwijt, morgen moet nog komen. Vandaag is de enige dag die je even in handen mag houden. Maak er je beste dag van. Om echt te leven moet je vandaag leven. Als je vandaag niet leeft, is dat een verloren dag. Laat je geest niet benevelen door angst en zorg voor morgen en draag in je hart niet alle misères van gisteren mee. Je leeft maar één dag : vandaag !
Er zijn mensen op deze wereld die van nature gelukkig zijn en die mensen schijnen altijd meer energie te bezitten dan de rest. Dat komt doordat ze die niet verspillen aan verdringing en zelfbedrog.
Ik lig in het gras en kijk naar de wolken. Ik zwaai naar de trollen en de dikke beer. Nu voel ik het kind dat ik was in me kruipen en wil ik weer jong zijn, heel even, één keer. Nu wil ik weer rennen en praten met de bomen. Nu kus ik de vlinders en speel ik prinses. Nu sluit ik mijn ogen en droom ik mijn dromen. Nu word ik weer langzaam dat meisje van zes.
Zou dit de dood zijn de kilte in mijn lichaam al mijn vergetelachtigheden stomme domme fouten en er niet uit geraken Die dwaasheid in mijn hoofd, of hoe noemt men zoiets. Je wilt wel,maar je kunt niet... en toch als ik bedenk moet ik erdoor.. Mijn lieve man en zoon en de echte dierbare vrienden. Maar ik voel me niet lusteloos enkel diep moe..zo moe en kil. Maar neen ,dit is geen dipje maar ik wil nog niet gaan ik..ik wil terug de warme aangename stemmen horen neen geen engelengezang hou me wakker,al mijn was het... was het alleen maar voor mijn hond.
AFWASMACHIENE Auteur : Judith Herzberg uit Beemdgras
..
AFWASMACHIENE
aan mijn bestek
Adieu messen en vorken, ik was jullie nooit meer af. Het is uit tussen ons. Geen toegewijd leuteren meer tussen zachte doeken, ik stop jullie als lastige kindertjes in een crèche, ik ben blij dat ik jullie heb, o, ik zou jullie niet willen missen ! maar nooit meer zullen jullie als bekenden door mijn handen gaan. Handenbindertjes ! voortaan zijn jullie vaat. Hoor eens , we moeten redelijk zijn, het gaat niet aan die conversaties na het ontbijt, hoe was de pap, maakte het ei erg vlekkerig, is er niet al te hard op je gebeten en was de rabarber verfrissend ?
En het douwderideine lepeltje mijn deukje mijn klein fijn mongooltje, moet jij ook door de molen ?
O grote opscheplepel worden je kinderen nu voortaan zonder aanzien des persoons door het water geslagen ?
Wij moeten niet kinderachtig zijn. Warme sopjes hebben hun tijd gehad. De wereld eist ons op voor gewichtiger zaken. Mijn persoonlijkheid bijvoorbeeld, moet nog ontplooid. Dat kan natuurlijk niet met jullie, of met de kopjes.
Als ik een vis was wist ik wel hoe ik moest zwemmen, zachtjes door het water wimpelen en met een wending remmen. Ach waarom voel ik wat nooit voor mij bedoeld is in mijn ruggegraat terwijl ik toegerust als mens zo moeizaam door de kamers waad.
Hartelijk mijn hart als ik je geur kan ruiken als je adem weerklinkt in mezelf alsof je om me heen zweeft iets in mijn oor fluistert iets over koestering iets over blijven als je gaat. Hartelijk mijn hart als ik me verbeeld dat je bij me bent.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
