Wat geweld doet bij het weerloze kind is door identificatie een blinde vlek creeren voor het geweld in zichzelf. Een andere mogelijkheid is de letterlijke vernietiging van het kind door zelfvernietiging omdat het in zijn machteloosheid niet anders kan dan overtuigd geraken van de eigen schuld. Het tegengif is de erkenning van de eigen geschiedenis en Alice Miller wijst op het belang van de wetende getuige. Van wat zoiets concreet kan betekenen, heb ik een voorbeeld, zoals ik daar letterlijk getuige van was. Een vrouw was getuige van de vernedering van een kind in een gezinssituatie. Tijdens de toevallige ontmoeting op een later tijdstip waarvan ik getuige was, spreekt de vrouw het ongeveer 10 jarig kind heel sterk toe als een volwaardig persoon en zij zegt heel concreet dat ze de hele behandeling waarvan beiden kennis dragen vanuit een heel ander standpunt onwaardig vond en onterecht. Het kind zal waarschijnlijk ook in de toekomst niet gespaard blijven van een onwaardige en onterechte behandeling maar misschien kan het die nu totaal anders tegemoet treden, bevestigd in zijn integriteit. Dit is heel concreet een handelswijze in een situatie van onrecht waarvan ik geloof dat die, hoe klein ook, een daadwerkelijk verschil maakt.
