Kathmandu.

Zoals gepland trekken we ons voor de laatste paar dagen terug in Ubud. Niet te veel uitvoeren, gaan eten, wat lezen, winkeltjes kijken, aan (in) het zwembad liggen ....

De laatste dag vieren we met een speciale maaltijd: bebek betutu. Bebek betekent eend, en het gerecht bestaat dan ook uit een volledige eend die gemarineerd wordt en vervolgens, in kokosblaren gewikkeld, zes uur gerookt wordt boven een vuurtje van kokosschalen. Het wordt geserveerd met enkele kipsaté's, groenten en rijst en het is heerlijk!

En hiermee nemen we voor dit jaar afscheid van Indonesië. Het was zeker interessant om door Sulawesi te reizen, maar de verplaatsingen en de hitte waren uiterst vermoeiend. Anderzijds zijn we op veel interessante plaatsen geweest en hebben we veel nieuwe dingen gezien: een fascinerende cultuur en boeiende vogels.

De laatste nacht brengen we door in een 'chique' hotel op tweehonderd meter van de luchthaven. Vooral de prijs is chique, het hotel zelf is verouderd, maar de airco is heel goed en het personeel is vriendelijk en gedienstig.
Om drie uur 's nachts staan we op. De mensen van het hotel brengen ons (met de auto - tweehonderd meter!) naar de luchthaven voor onze eerste vlucht: Denpasar - Kuala Lumpur. De vlucht is op tijd en verloopt voorspoedig, maar dan begint de miserie. We komen rond zeven uur op onze bestemming en zouden onze volgende vlucht moeten hebben om negen uur. Op onze boardingpas staat als vertrekuur echter kwart voor zes 's avonds! Naar de balie van Air Asia om uitleg te vragen en daar vertelt men ons dat de luchtvaartmaatschappij de ochtendvluchten heeft afgeschaft! Had men ons daarvan op voorhand verwittigd, dan hadden wij een latere vlucht kunnen nemen vanuit Denpassar, maar ergens (Air Asia? Connections?) heeft men een fout gemaakt en wij moeten in plaats van twee bijna negen uur wachten op de luchthaven. We hebben geen Maleisisch geld en zijn ook niet erg geneigd om veel te gaan wisselen, maar een hele dag zonder eten houden we toch niet vol. Gelukkig is er in Maleisië (zoals in alle beschaafde landen) een vestiging van Burgerking. Na wat gepuzzel ontdekken we dat we, als we een briefje van tien euro laten wisselen, juist twee dubbele woppers en twee halve liter cola kunnen kopen. Ons leven is gered!

De vlucht zelf (Kuala Lumpur - Kathmandu) verloopt zonder problemen. De meeste passagiers zijn Nepalese mannen (er zijn maar een zestal niet-Nepalezen aan boord) die terugkeren naar Nepal na een tijd in het buitenland gewerkt te hebben. We komen aan in Kathmandu rond half elf, in plaats van rond twee uur. Gelukkig hebben we het hotel kunnen verwittigen, zodat de mensen die ons komen ophalen geen uren moeten wachten.

Kathmandu wordt elke keer dat we er komen een beetje triester: de luchtvervuiling neemt nu gigantische proporties aan. Alle werken liggen stil. De grote bouwwerken die we vorige keer zagen opstarten zijn af of men is ermee gestopt. Er is geen enkele vooruitgang meer te bespeuren. De aardbeving van bijna een jaar geleden heeft een aantal gebouwen doen instorten, men heeft het puin geruimd, maar van wederopbouw is geen sprake. De stenen liggen, netjes opgestapeld, te wachten op? De boykot van benzine en gas door India is opgelost, maar aan de benzinestations staan er nog elke dag rijen auto's en motorfietsen aan te schuiven. In veel gevallen zijn die files honderden meter lang! De mensen zelf zijn moedeloos en nemen geen enkel initiatief meer. We besluiten hier dus vlugger dan gepland te vertrekken, maar voor we weg zijn doen we nog twee activiteiten: een wandeling naar de apentempel en een bezoek aan Godivari Botanical garden. Bij onze wandeling naar de tempel zien we pas hoeveel schade de aardbeving heeft aangericht: overal zijn er lege plekken tussen de huizen en liggen er hopen stenen. De plantentuin is echter de moeite: we zijn er alleen en we zien heel veel nieuwe vogels! Wat hier ook heel plezant is: het is hier minstens tien graden koeler dan in Indonesië en de nachten zijn hier zelfs koud!

Na een middagje puzzelen (An is daar heel goed in) komen we met de volgende planning : we gaan zo vlug mogelijk naar Sukla Phanta, een natuurreservaat in het uiterste westen van Nepal. Er zijn drie alternatieven om daar te geraken: je kan een vliegtuig nemen, je kan een busrit van achttien uur ondergaan of je kan proberen er te geraken in etappes en onderweg telkens even bekomen.

Een binnenlandse vlucht is uitgesloten. Telkens we in Nepal zijn en we een krant openslaan, lezen we dat er een vliegtuig op een binnenlandse vlucht is neergestort. De dag dat we onze planning maken is het de begrafenis van de piloot van het laatste vliegtuig dat verongelukte.
Mogelijkheid twee: de verschrikkelijke busrit. Buitengewoon vermoeiend, slechte zitplaatsen (in Aziatische bussen zijn de zetels smaller dan bij ons, je zit dus heel ongemakkelijk) en heel vervelend.
Dus blijft over mogelijkheid drie: in etappes naar het westen. We gaan eerst naar Chitwan (Sauraha) en blijven daar een paar dagen om te bekomen van Kathmandu. Dan met plaatselijk vervoer naar Lumbini, waar we nog net op tijd zullen zijn om de laatste kraanvogels (Saruscrane) te kunnen zien (hopen we). Dan naar Bardia, waar we twee nachtjes blijven en vandaar naar Mahandranagar. We hebben al afspraken gemaakt dat we daar een plaatselijke vogelgids inhuren die met ons een paar keer het reservaat intrekt.

Wat we daarna gaan doen staat nog niet helemaal vast. Het enige wat zeker is, is dat we eind april terug in Kathmandu moeten zijn voor onze vlucht naar huis.
We houden jullie op de hoogte!

Foto's : zie hieronder.
Dierenfoto's: http://observado.org/user/photos/50424

06-03-2016 om 10:51 geschreven door Jos