Rondtrekken in Wallacea.

Alfred Russel Wallace was een negentiende eeuwse natuurkundige. Hij was een vriend van Charles Darwin en deed onderzoek naar de fauna en flora in Azië. Hij merkte op dat er tussen de planten dieren in Borneo en Sulawesi een groot verschil bestond, hoewel de eilanden naast mekaar liggen en het klimaat vergelijkbaar is.
Hij ontwikkelde de theorie dat Borneo vroeger deel uitmaakte van een grote landmassa die later uiteenviel in de verschillende eilanden en (sub)continenten van Azië, terwijl Sulawesi onderdeel was van een groot continent dat onderandere Australië heeft voortgebracht. De scheidingslijn tussen die twee gebieden heet nu nog 'de lijn van Wallace'. Later onderzoek heeft uitgewezen dat Wallace gelijk had, maar dat de scheidingslijn meer naar het oosten ligt. Tegenwoordig aanvaardt men dat de lijn van Wallace de westelijke grens vormt en een andere lijn, 'Lydekkers Line', de oostelijke grens. Tussen die twee grenzen ligt een gebied dat men nu, als eerbetoon aan Alfred Wallace, Wallacea noemt. In dat gebied liggen, naast een hoop andere eilanden, onder andere Sulawesi, de Molukken, Timor en de kleine Sunda-eilanden.

Planten en dieren hier zijn een fascinerende mix van Aziatische en Australische soorten, maar het belangrijkste is dat in dit gebied tweehonderd negenenveertig endemische vogelsoorten leven. Endemisch wil in dit verband zeggen dat deze vogels enkel en alleen in dit gebied voorkomen en nergens anders ter wereld te vinden zijn. Hier gaan wij dus vogels kijken. Eén klein probleempje: over dit gebied bestaat er geen goede vogelgids. Het meest recente boek, 'Birds of Wallacea' is uitgegeven in 1995 en ondertussen uitverkocht. Het wordt (voorlopig?) niet meer herdrukt en een tweedehandsexemplaar betaal je nu gemakkelijk tweeduizend dollar. We moeten ons dus behelpen met een algemene vogelgids van Indonesië en met opzoeken op internet.

We beginnen in Tentena.
De verplaatsing is, zoals alle verplaatsingen in Sulawesi, moeilijk. We zouden moeten opgepikt worden aan ons hotel in Rantepao (de service is ongeloofelijk: men komt je thuis oppikken, hier kan De Lijn nog een puntje aan zuigen!), maar de bus komt al een uur te laat opdagen. Dat is dan het nadeel als je iedereen persoonlijk gaat ophalen. Normaal zou de verplaatsing tien uur duren, maar door veelvuldige etenstops, mensen oppikken en afzetten enzovoort, doen we er dertien uur over. We zijn wrakken als we om half elf 's avonds afgezet worden aan de busterminal in Tentena. Van die busterminal is het nog drie kilometer naar ons hotel. Op dit uur zijn er geen taxi's meer, we zijn dus verplicht een ojek te nemen: een bromfietstaxi. Op zich geen probleem, maar je moet het eens doen met een rugzak en een trolley! Als bij wonder geraken we heelhuids in het hotel. Enig afdingen en we krijgen een kamer met terras, douche met warm en koud water, ontbijt in de prijs begrepen, netjes,....

Hier blijven we een paar dagen. Tentena ligt aan een zeer groot meer (het derde grootste van Indonesië). Er heerst een landelijke sfeer, veel restaurantjes (vis!) en het is er heel rustig. We doen elke morgen een wandeling langs het meer (elke dag zien we nieuwe vogels) en we besteden een dag aan het bezoeken van de omgeving. Dat doen we met een ojec. We huren twee bromfietsstaxi's en rijden naar de watervallen (mooi), het strand (Bredene, maar dan zonder volk), een dorp van Balinese immigranten die hun eigen bouwstijl hebben meegebracht, maar vooral: we genieten van het rondrijden in de natuur.

Na een tijdje hebben we het bekeken en trekken we verder. Het doel is Lore Lindu National Park. In het reservaat kan je niet logeren, dus we zoeken een onderkomen in een klein dorpje, dicht bij het park, Wuasa. Het dorp ligt in de Napuvallei, op zich al een belangrijk natuurgebied.
De verplaatsing wordt geregeld door de mensen van ons hotel. We krijgen drank en eten mee voor onderweg, nog een zak verse mango's en dan komt de eerste taxi ons oppikken.Taxi's hier zijn 'shared taxi's', dat wil zeggen dat je er niet alleen in zit, maar dat de taxichauffeur onderweg mensen blijft oppikken tot de wagen overvol zit. Toch bereiken we redelijk comfortabel Poso, na een ritje van een dikke twee uur. In Poso worden we afgezet aan een andere taxistandplaats en na een uurtje wachten (op meer klanten) vertrekken we naar Wuasa. Het wordt een rit van een dikke vijf uur, met acht mensen opgepropt in een taxi die voor zes personen bedoeld is. Hoe dan ook, als laatsten worden we afgezet aan 'hotel Sendi'. Een oud geval: geen douche (met een pannetje water over je hoofd gieten), geen warm water, geen internet, maar wel een zittoilet en een goed bed. De eigenares waarmee we moeten onderhandelen over de prijs spreekt geen woord Engels (of Frans of wat dan ook) en wij spreken geen Indonesisch. Ondertussen zijn we echter wel meesters geworden in het uitbeelden van dingen: een nacht slapen tweehonderdvijftigduizend roepies, vier nachten slapen voor achthonderdduizend roepies, ontbijt wel of niet inbegrepen, waaruit bestaat het ontbijt enz... Enfn, we komen tot een overeenkomst: tweehonderdduizend roepies per nacht (dertien euro) en een uitgebreid ontbijt inbegrepen. Een beetje te veel betaald, maar we hebben geen keus. In de wijde omtrek is er geen ander logies te vinden.

De eerste avond maken we een afspraak met Mr. Idris, een vogelgids. Hij zal ons twee dagen later begeleiden op een vogeltocht door het park. Ondertussen doen wij zelf elke morgen een (lange, hete en vochtige) vogelwandeling door de velden en jungle in de omgeving. Elke dag zien we hier nieuwe vogels, waaronder de 'knobbed hornbill', een vogel die enkel en alleen hier voorkomt. Spijtg genoeg kunnen we er maar een zeer onduidelijke foto van nemen.

De uitdrukking 'vroege vogels' is niet voor niets uitgevonden. Voor onze vogeltocht staan we op om kwart voor vijf, om vijf uur staat ons ontbijt klaar (traditioneel Indonesisch ontbijt: nasi goreng met een ei en koffie) en om half zes arriveert onze gids in een auto met chauffeur. Een ritje van drie kwartier brengt ons naar Tambing Lake, een meer gelegen in het natuurreservaat. Spijtig genoeg blijkt men naast het meer een camping te hebben ingericht, waardoor alle watervogels verdwenen zijn.
Desondanks trekken we onder leiding van onze gids door de bossen en vlaktes rond het meer. Toen we een paar dagen geleden deze afspraak maakten, bleek dat Mr. Idris, onze gids, ook de schrijvers van het boek 'Birds of Walacea' twintig jaar geleden gegidst heeft. Als aandenken heeft hij een exemplaar van het bewuste boek gekregen (met opdracht), dat hij vol vertrouwen twee dagen aan mij wou uitlenen. Nu konden we tenminst een paar vogels opzoeken!

We zoeken vogels tot half twaalf, dan eten en een beetje rust (vogels rusten ook een paar uur tijdens de middag) en doen dan verder tot de regen (regenseizoen weet je we!) verdere acties onmogelijk maakt. Het was hoe dan ook een heel vruchtbare dag: meer dan veertig soorten gezien, waarvan zeker dertig voor ons nieuw waren. Fotograferen was niet altijd mogelijk (foto's maken van een klein, vlug vogeltje tusen donkere struiken is bijna onmogelijk), maar toch zijn er een paar heel goede opnames gemaakt. Zie de vogelfoto's.

En dan komt ook hier een eind aan. We verplaatsen ons naar Palu, drie uur meer noordelijk. Dit maal is de reis een plezier: een taxi voor ons twee, die enkel een paar keer stopt om zakken rijst uit te laden en een zak ajuin op te pikken.
In Palu moeten we één ding doen: vervoer (vliegtuig) regelen naar Denpassar. Het laatste deeltje van ons verblijf in Indonesië willen we terug doorbrengen op Bali, waar we trouwens de verjaardag van An uitgebreid en luxueus gaan vieren.

Tot later!
Foto's : zie hieronder.
Dierenfoto's: http://observado.org/user/photos/50424

10-02-2016 om 01:56 geschreven door Jos