Wanneer je op 14 oktober aanstaande je burgerplicht volbrengt, denk dan in het stemhokje nog even terug aan het onderstaande.

"Brussel-Halle-Vilvoorde lijkt een dossier waarmee je verkiezingen verliest als je het niet kan oplossen, maar waarmee je niets wint als het wel lukt" (De Tijd, 14.7.12), en de reden is eenvoudig, iedereen kent ze: "De splitsing (van B-H-V) is duur betaald en brengt zeker geen langdurige pacifikatie" (Bart Maddens, in De Tijd, 14.7.12). Wie schrijft dat de splitsing gebeurde "vrijwel zonder enige tegenprestatie van de Franstaligen" (Luc van der Kelen, in Het Laatste Nieuws, 14.7.12) vertelt zijn lezers de waarheid niet. Dat doet evenmin wie schrijft "dat er in België geen communautaire akkoorden kunnen worden gesloten zonder toegevingen aan beide kanten" (Paul Geudens, in Gazet van Antwerpen, 13.7.12).

Hoe ziet de waarheid er dan uit? Opnieuw had de PS geld nodig voor Brussel en Wallonië. Onder Verhofstadt hadden ze dat een laatste keer gekregen zonder noemenswaardige Vlaamse tegeneis; de Franstalige toegeving bestond erin dat Verhofstadt eerste minister mocht worden, en zijn programma inzake euthanasie, homohuwelijk en andere onkristelijke zaken kon uitvoeren. Vlaanderen had nu gemakkelijk van meetaf aan aan Di Rupo kunnen zeggen (naar wat Dehaene hem publiekelijk toevoegde): "tu l'auras ton fric, Elio", maar slechts als de splitsing van B-H-V uitgevoerd wordt zoals in de Vlaamse kiesbeloften geformuleerd: zonder voorwaarden. Leterme, die ook deze belofte had gedaan, veranderde de kontekst van de communautaire dialoog door aan te kondigen dat hij zijn belofte niet hield en dat B-H-V niet zomaar gesplitst moest worden maar dat er zou worden over onderhandeld, d.w.z. dat de Franstaligen hun eisen zouden ingewilligd zien. Toen was de zaak voor Vlaanderen verloren, en van toen af ook stond in JOURNAAL te lezen dat men het tema B-H-V beter liet vallen. "Franstalige toegevingen in ruil voor geld" werd door de Vlaamse regeringspartijen zelf omgezet in "Vlaamse toegevingen in ruil voor splitsing van B-H-V, plus een pak geld (een half miljard euro) daar bovenop". Met andere woorden: de splitsing van B-H-V was een schaamlapje om de Franstalige overwinning over de hele lijn te bedekken.

Einde van het verhaal B-H-V, tot onze blijvende scha en schande. Een generatie Vlaamse politici heeft gefaald, en zou beter uit de cirkulatie verdwijnen.