“Werkloze leden brengen het meest op voor de vakbond”

Bart De Wever
Voorzitter N-VA en burgemeester van Antwerpen

(...) "Dat leidt tot een heel rare situatie dat één derde van alle leden van een vakbond geen werk hebben. Nochtans is dat een werknemersorganisatie. Maar een derde heeft geen werk, en dat zijn de interessantste leden, want die brengen het meest op voor de vakbond.

Dat leidt ertoe dat als je met een Belgische vakbond gaat onderhandelen, het belang van de passieven dikwijls vooropstaat. Als je met een Duitse vakbond onderhandelt, gaat het maar over één ding: behoud van jobs, creatie van jobs.

Dan zie je dat je belangrijke sociaal-economische hervormingen in Duitsland met de vakbonden onderhandeld krijgt, uitgevoerd krijgt, Duitsland zeer competitief is, terwijl hier het sociaal overleg gewoon één groot blokkeringsmechanisme is geworden, je krijgt niets hervormd, en het grote deficit wordt naar de staat doorgeschoven, en onze staatsschuld stapelt zich op, en dat wordt als een molensteen rond de volgende generatie gehangen.

Dat is het probleem aan dit systeem: dit is sociaal corporatisme, dat heeft met het middenveld op zichzelf niets te maken. (...)

Ik ben absoluut voor middenveld. Ik ben geen socialist, ik geloof niet in de staat die alles moet beheren. Ik geloof ook niet in het individu dat alles voor zichzelf moet regelen, zoals Thatcher, of zoals Verhofstadt ooit, toen hij nog liberaal was. Wij zijn communautaristen, wij geloven echt wel in spontane verbanden die mensen maken om hun belangen te verdedigen: ziekenfondsen, vakbonden, ik heb daar geen moeite mee."

Bart De Wever, in het Terzake (VRT)

geplaatst door Addertje  

“Veel analyses over N-VA zijn emotioneel en vooringenomen, zonder veel intellectuele eerlijkheid”

Carl Devos, politoloog aan de Gentse universiteit

• Over de federale begroting
  “Al sinds de begrotingscontrole van enkele weken geleden was het duidelijk dat de PS het voorziene tempo de komende jaren niet wou volhouden. Toen was er nog breed verzet tegen het vieren van de teugels. Vandaag is dat consensus geworden. Exit de 2,15 % voor 2013. Nu worden ook de plannen voor 2014 en 2015 bijgesteld. Opvallend: de liberalen boden geen weerstand. Want de beslissing is met dubbel krijt geschreven, een landelijk stijlkenmerk.”

• Over het Vlaams onderwijs
  “Aanleiding van 'de commotie van de week' was de steun die de N-VA-onderwijsspecialist (Kris Van Dijck) in De Tijd uitsprak voor de onderwijshervormingen van minister Smet. In het bijzonder diens heel terechte nuance dat een grote hervorming er niet meer komt. Daarmee zei Kris Van Dijck niets nieuws en niets anders dan wat velen denken maar niet durven zeggen. Maar de oude lont vatte alweer vuur en N-VA was weer verkeerd begrepen.”

• Over de Vlaamse ambtenaren en het Nederlands
  “Veel analyses over N-VA zijn emotioneel en vooringenomen, zonder veel intellectuele eerlijkheid. Het twitterincident - Vlaamse ambtenaren mogen dat alleen in het Nederlands doen - geeft het aan. Velen zagen er de hand van Bourgeois in, terwijl die er niets mee te maken heeft. Al steunt hij die algemene lijn, zoals ook de niet-N-VA'ers in de regering. De partij wordt daarbij zelf slachtoffer van haar sterkste wapen: perceptiemanagement. Zoals op de praalwagens van carnaval in Aalst. Maar in Aalst waren het deze week de Vlaamse kameraden die van elkaar een karikatuur maakten."

• Over Aalst, de Sp.a en het bestuursakkoord
  “De sp.a heeft zich in Aalst in de miserie gemanoeuvreerd. (…) Na eerdere snelle uithalen van Van den Bossche, Termont en Bruno Tobback (die het over 'onzin' had), zonder recht op verdediging van de lokale schepenen, haalden Bonte en vooral Landuyt de vernietigende bazooka boven. Of ze het enkel over de kladversie - een of meerdere? - hadden, dan wel over het uiteindelijke (aangepaste) bestuursakkoord, was niet altijd duidelijk. Ook niet of dat er nog toe deed.

Dat wél duidelijk maken kan vervelend worden. Dan moeten al die felle critici misschien zeggen: 'sorry, maar we hadden het enkel over de kladversie, geen probleem met de eindversie.' Daarmee moeten ze zichzelf wat belachelijk maken. Eerst zo hard schieten vanuit de heup, dan pas kijken, is dom.

Als de kritiek op het uiteindelijke bestuursakkoord blijft gelden, kunnen sp.a'ers toch moeilijk in die coalitie blijven zitten. Dan moet de sp.a uit de meerderheid stappen, met bijhorende scheuring in Aalst, en pleegt ze maanden nadat het bestuur aan de slag ging woordbreuk. Een afgang. Bedrogen door haar eigen leden. Opstappen is een blamage, blijven zitten ook, tenzij er een andere blamage komt, namelijk toegeven dat de kritiek onterecht was. Dat wat in het akkoord staat uiteindelijk wel aanvaardbaar is, wegens toch niet zo rechts.

geplaatst door Addertje  

"Gent, de hoofdstad van de verdraagzaamheid en de progressiviteit"

Alex Agnew, stand-up comedian

• "Mag ik, als abonnee van De Morgen, hier even mijn gal spuwen op mijn krant ? Als het in De Morgen over Antwerpen gaat, dan is het bijna altijd in negatieve zin. Soms denk ik: zitten er daar op uw redactie wel Antwerpenaren ? Zitten daar ook mensen die zien dat er in deze stad ook veel positieve dingen op het vlak van vreemdelingenbeleid gebeuren ?
  Onlangs was het weer prijs, bij Hugo Camps. Naar aanleiding van de begrafenis van het woord allochtoon schreef hij een lofzang op Gent, een toonbeeld van progressiviteit en verdraagzaamheid. Dat uiteraard allemaal in scherpe tegenstelling tot Antwerpen, waar we bij wijze van spreken de swastika's uit het raam hangen, in bruine uniformen door de straten marcheren en alles wat een andere kleur heeft in elkaar kloppen. Excuseer, maar ik krijg het daarvan. Als comedian kom ik zo'n beetje overal in Vlaanderen. Ik kan u verzekeren, het is in Antwerpen niet beter of slechter dan ergens anders. Overal waar ik een aangebrande grap vertel, heb je idioten die er de joke niet van inzien en goedkeurend gaan applaudiseren. Dat maak ik overal mee, zélfs in Gent, de hoofdstad van de verdraagzaamheid en de progressiviteit, de plek waar, als ik het mij goed herinner, alle romazigeuners geweldig hard welkom zijn en niemand klaagt over veel te luidruchtige Gentse Feesten."
  
  

geplaatst door Addertje  

Normvervaging: Bij de traditionele partijen: Neen. Bij de N-VA: Ja !

geplaatst door Addertje  

Aalsterse SP.A-schepenen zijn kritiek uit Brussel (terecht) kotsbeu

Het lijkt er op dat de berichtgeving van vandaag over het bestuursakkoord in Aalst weinig te maken heeft met ernstige journalistiek maar des te meer met stemmingmakerij en partijpolitieke spelletjes vanwege een bepaalde pers.

Alleszins een perfect getimed maneuver van Termont en Van den Bossche, zo net aan de vooravond van plaatselijke verkiezingen voor een nieuw Aalsters Sp.a-bestuur. Kunnen we hier spreken van beïnvloeding of gaat het platweg om manipulatie ?

Ann Van de Steen, Sp.a-schepen van Openbare Werken in Aalst, is de kritiek vanuit Brussel kotsbeu. "Freya kent de contouren van het bestuursakkoord zeer goed. Wat nu in de media verschijnt, is bijna allemaal eerder gezegd of uit de context gerukt. Waarom moet ze nu van haar stoel vallen? Vanwaar de heisa? Freya moet stoppen met twitteren en mij vaker opbellen" stelt de schepen.

De situatie in Aalst toont nog maar eens aan dat bij de top in de rode burcht al decennialang het “eigen-volk-eerst”-principe wordt toegepast. Dat komt onmiskenbaar tot uiting in de gemeenten waar rood niet meer (alleen) aan de macht is maar waar N-VA het hart van de kiezer heeft veroverd. Het meest sprekende voorbeeld is uiteraard Antwerpen.

Voor de caviaarsocialisten is er enkel sprake van democratie zolang zij aan de macht zijn en de anderen hun mening en ideeën delen. Zij gaan voor een warme samenleving, toch ? Kortom, links heeft een ernstig probleem met democratie, zelfs binnen de eigen partij.

Addertje

Neo-communisten verzwakken nu ook Vlaanderen

“Vlaanderen boert achteruit”

Het project Vlaanderen in Actie (VIA) hapt naar adem. De Vlaamse economie verliest steeds meer terrein op bedrijven in andere Europese topregio's. Ook Wallonië doet het beter.

We zagen het al lang en van in Tokio aankomen: de neo-communisten van de PS en de vakbonden, gesteund door de overige (Vlaamse) traditionele partijen zijn er na jaren wanbeleid en financiële transfers in geslaagd om nu ook Vlaanderen en zijn economie te verzieken en te verzwakken. De toekomst van onze kinderen en kleinderen is allerminst verzekerd.

De Franstaligen hebben het spel dan ook nog eens goed gespeeld: “Wij mogen niet verarmen…” En de Vlamingen worden door de traditionele partijen al lang niet meer verdedigd. Het status-quo verglijdt in Vlaanderen naar een steeds meer voelbare negatieve spiraal. Had er iemand eigenlijk iets anders verwacht ? De hoogste tijd voor een ernstig debat over de miljardentransfers, waarvan iedere transparantie een taboe is, zou je dan denken. Maar dat is ijdele hoop, de nieuwe staatshervorming die op ons afkomt indachtig. De enige mogelijkheid voor een kentering wordt mei 2014.

Addertje

geplaatst door Addertje  

geplaatst door Addertje  

'Met deze PS zijn enkel belastingverhogingen een optie'

Johan Van Overtveldt, Trends-hoofdredacteur na het PS-congres

• De aanpak zoals gisteren door Magnette in zijn sixpack gelanceerd, komt er eigenlijk op neer dat de PS twee dingen wil, namelijk meer belastingen en meer schuld.
  
  
• De oploop aan schuld moet wel in Europese context gedragen worden, wat wil zeggen dat de PS er van uitgaat dat sterke landen als vooral Duitsland zich maar blind collegiaal moeten opstellen. Keep on dreaming.
  
   
• De PS blijft inderdaad met een grote hardnekkigheid belastingverhogingen nastreven die binnen Di Rupo I al diverse malen afgewezen werden. Vooral de Vlaamse partijen zijn dan ook gewaarschuwd: ze gaan die eisen (NIA, minimumbelasting voor bedrijven, …) opnieuw voor hun voeten geworpen krijgen. 
  
  Neen, Europa vraagt niet te veel van ons. Het feit dat Europa ons, en andere EU-lidstaten, voortdurend vastpint op concrete cijfertjes inzake jaarlijkse begrotingstekorten heeft inderdaad economisch iets absurds maar is wel de enige manier om politici bij de les te houden.
  
  
• Het verleden bewijst overduidelijk dat politici voortdurend neigen naar een zekere onverantwoordelijkheid inzake beheer van de publieke financiën. Politici die moeten verkozen of herverkozen worden, willen spenderen en uitdelen, niet besparen. Deze link tussen budgettaire realiteit en politieke realiteit wordt al te vaak uit het oog verloren. Bij een schuldgraad die terug boven de 100% van het BBP begint uit te klimmen, is het gewoon absurd de saneringspolitiek die Europa vraagt aan België “absurd” te noemen.
  
  
• Met deze PS zijn duidelijk enkel belastingverhogingen een reële optie voor de regering. Hetzelfde geldt voor de opmaak van de begroting voor 2014 die sowieso al in een electoraal broeierige sfeer zal moeten in elkaar gestoken worden. De begroting van 2014 gaat van cruciaal belang zijn daar het risico zeer reëel is dat we na de verkiezingen van 2014 terug voor lange tijd in een federale stoelendans rond de regeringsvorming terechtkomen.

geplaatst door Addertje  

Hoogmoed

"Patrick Janssens gaat doctoreren in Londen en kondigde deze week zijn vertrek uit de politiek aan. Of toch ongeveer. Vandaag zegt hij in De Standaard: ‘Ik sluit niet uit dat ik volgend jaar nog eens op een lijst sta’. Janssens is altijd een creatief denker geweest en voegt een nieuwe betekenis toe aan het idee ‘stoppen met politiek’.

Volgens deze invulling kan je op een lijst staan bij de verkiezingen én nog een jaar in het Vlaams Parlement zetelen en ondertussen gestopt zijn/stoppen met politiek. Misschien dat het een jaar duurt vooraleer hij helemaal gestopt raakt, op een lijst staan lijkt toch een nieuw begin. Tenzij het om een schijnkandidatuur gaat, want zo’n klepper raakt wel verkozen.

Als Janssens nu volop voor zijn parlementair mandaat zou gaan, wat hij eerder als burgemeester niet kon, zou niemand vinden dat hij moet opstappen. Maar Janssens reduceert zijn mandaat nu tot een goed betaalde uitbolbaan. En dan komen politici burgers vertellen dat ze de broeksriem wat moeten aanhalen, de sociale fraude moeten aanpakken …"

geplaatst door Addertje  

Belgisch probleem ?

“Geen cijfers van een flamingant maar van Paul De Grauwe die in 1991 enkele cijfers verzamelde over het primair saldo (= overschot of tekort op de begroting, de rentelasten op de staatsschuld niet meegerekend, Addertje). Mochten de drie gewesten autonoom geworden zijn in 1990 en dus verantwoordelijk voor hun eigen aandeel in de overheidsschuld, dan zou de situatie er nu (2010) ongeveer zo uitzien: het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en Vlaanderen zou een tegoed hebben van 194 miljard euro.

Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen.

In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.”

geplaatst door Addertje  

"Intellectuele oplichting"

geplaatst door Addertje  

Denken en doen

Isabel Albers
Hoofredacteur De Tijd

Nog eens een commissie over hoe we de vergrijzing moeten aanpakken? Iedereen weet wat er moet gebeuren. Begin eraan en laat het niet over aan de volgende regering.

Het meest hoopgevende van de regering-Di Rupo I was dat, nog voor 2011 voorbij was, toenmalig minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) in één dolle week een hervorming van de pensioenen in de steigers zette. Hij begon met de afbouw van het brugpensioen en langer werken zou eindelijk meer worden dan een loze kreet.

Maar dat was niet meer dan een begin. Gisteren kondigde zijn opvolger op Pensioenen, Alexander De Croo (Open VLD), aan dat er een expertencommissie komt over de pensioenhervorming. Niet om met deze regering nog te hervormen, wel om het werk voor te bereiden voor de volgende regering. Die kan dan wél beslissingen nemen die een impact moeten hebben tegen op zijn vroegst 2020.

De experts, met oud-minister Frank Vandenbroucke (sp.a) op kop, zijn stuk voor stuk mensen met kennis van zaken. Daar niet van. Maar is een zoveelste nieuw rapport echt wat we nodig hebben? We hebben al sinds 2001 een Studiecommissie voor de Vergrijzing. Die levert jaarlijks een vuistdik rapport af en alarmeert ons regelmatig over de oplopende kostprijs. Sinds 2001 worden die knipperlichten jaar na jaar genegeerd in de Wetstraat: liever het begrotingstekort nog wat laten oplopen, de normen wat versoepelen, en onze ogen toedoen.

Alle internationale rapporten - van de OESO, het IMF of Europa - zijn het over één ding eens: mensen moeten langer aan de slag en ons pensioenstelsel moet worden hervormd. De pensioenconferenties van de afgelopen jaren, de witboeken en de groenboeken, ze zijn niet op één hand te tellen.

Waarop wacht Alexander De Croo om de forcing te voeren om de leeftijd of het aantal gewerkte jaren verder op te trekken voor vervroegde pensionering? Die is nog altijd niet volledig afgeschaft. Waarop wacht hij om het systeem van gelijkgestelde periodes - dat tijdskrediet, loopbaanonderbreking en ziekte evenveel meetellen voor uw pensioenrechten als werken - bij te spijkeren? Om de fundamenten te leggen voor één pensioenstelsel, in plaats van de huidige opdeling tussen werknemers, ambtenaren en zelfstandigen?

Het regeerakkoord en niets dan het regeerakkoord, is het adagium. Helaas, en dat begint een rode draad te worden door de beslissingen van deze regering heen, geldt dat vooral om dingen níét te doen. Vergrijzing nu aanpakken? Langer werken? Iedereen gaat akkoord, maar toch liever werk voorbereiden voor de volgende regering. En ondertussen en passant nog maar snel de begrotingsnorm wat versoepelen, zodat de vergrijzingsfactuur nog moeilijker te betalen wordt. Een grote fiscale hervorming die de lasten op werken vermindert en verschuift naar andere fiscaliteit? Een werkgroep, dat wel. Maar het grote werk is niet meer voor deze regering. Iets substantieels doen aan de loonkosten naar aanleiding van Volvo? Een overleg, een expertencommissie, een werkgroep, een denktank - daar blijft het voorlopig bij.

Denk niet alleen, doe wat moet. Ook al komen verkiezingen dichterbij en zijn niet alle beslissingen populair.


Bron: De Tijd

geplaatst door Addertje  

Is er écht sprake van een Generatie Niks-aan-de-hand, die de twintigers van vandaag in een crisis als nooit tevoren stortte? Kom nou, sust Greet Maris . De naoorlogse jaren, de oliecrisis, de CCC,... Chacun sa crise. Misschien moet er gewoon wat meer ingegaan worden tegen de hipdwang van vandaag.

Beste twintiger, toon een beetje karakter

Elke generatie heeft haar crises

Greet Maris
Bediende bij een verzekeringsmaatschappij, ex-generatie X.

Ohlalaaa! Zolang de jeugd zich miskend voelt en wild spuwt op de oudjes is er inderdaad ‘niks aan de hand' zou ik denken – heeft niet elke jonge generatie een of andere crisis als kwelduivel? (‘Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand' van Pieter Cortebeeck).

Als mid-dertiger was ik er niet bij, maar de naoorlogse jaren leken me niet bepaald fun, in de sixties emancipeerde de jeugd zich dood en werd ze volstrekt niet begrepen door het oubollig ouderlijk establishment, in de seventies was er die gemene oliecrisis met wachtrijen aan het doplokaal en hypotheekrentes van meer dan 10 procent – Johnny Rotten stak even zijn middelvinger op en iedereen trok met wat schmink verder naar de donkere eighties voor een stevige portie dreiging uit Moskou, de CCC, de Bende van Nijvel en de onbetaalbare Millet-jas. Enter de nineties waar Generatie X genoeg had van de kapitalistische house van de late eighties, het haar weer liet groeien, de kleren scheurde, een skateboard en gitaar kocht en voor de rest blowen net genoeg binnen de perken hield om Cobain niet achterna te gaan. Op het ogenblik dat ze alsnog een diploma op zak staken, kwam Osama roet in het eten gooien met een wereldwijde meltdown als gevolg. Yep, beste twintigers, toen jullie nog naar SpongeBob keken was het ook al crisis.

Bref, ook wij moesten ‘voor de goei stemmen' (nooit gedaan), ‘braaf zijn op school' (strafstudie was nog cool) en kregen geen toestemming voor ‘drank en drugs', zelfs geen sigaretten (we ontnuchterden op de fiets naar huis van 't jeugdhuis waar jenever het meest exotische was, wiet een vrije keuze en sigarettenrook bij de geur van 't café hoorde. Ik gerookt!? Naaah!).

Elke tijd zijn dada's

Zegt Cortebeeck: ‘Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken' zijnde ‘exponentieel groeiende overbevolking' (zoals in de cités van Gent en Aalst in 1880?), ‘de bedreiging van de islam' (zoals de militaire agenten met kalasjnikov aan onze supermarkt-ingangen halverwege de jaren tachtig?), ‘drastische klimaatveranderingen' (het zal wel, maar bedankt de 25-jarige consultant voor een bedrijfswagen, cheap flight -ticket, kobalt-iPhone en tonijn-sushi?)

Mij lijkt het vooral een kwestie van groepsdruk en snel groot willen zijn: wij kozen op ons zestiende tussen een zomermaand bij Colruyt travakken of vrijwilligerswerk op een speelplein. We dachten niet aan een telefoon van 600 euro of een auto op onze 18de verjaardag. We gingen op kamp met de jeugdbeweging, twee dagen naar Pukkelpop en nog eens twee naar Parijs. Niet én skiën én surfen én een weekend naar New York. Niet én Werchter én Pukkelpop én Tomorowland én Sziget én Benicassim. We gingen niet op wereldreis als 21-jarige – we wachtten tot we als dertiger al wat moe waren van fulltime werken. We tekenden geen hypotheek op 24 – ons startloon lag niet veel hoger dan een uitkering, we waren al tevreden dat iemand ons een contract gaf. Dat ons huis niet zo groot zou zijn als dat van onze ouders wisten we al, onze grootouders hadden nu eenmaal kwistig rondgestrooid met hun verkavelde landbouwgronden. Iemands fout? Nope , gewoon little arithmetics .

Oscar van den Boogaard heeft gelijk als hij zegt dat ‘zelfontplooiing het imperatief' is. Alleen geldt dat vandaag voor álle generaties: wie zijn kinderen niet in hippe designkleren steekt, is saai; wie niet verder op reis gaat dan het Zwarte Woud een nerd; wie als actieve zestiger niet meer gaat waterskiën, ouderwets en wie als tachtiger niet twittert, die kan evengoed al dood zijn. Iedereen harder, better, stronger, faster . Borderline times zoals Dirk De Wachter het treffend verwoord heeft.

Tenzij je zelf iets anders kiest. Tenzij je niet per se überhip en binnen wil zijn. Tenzij je een lege agenda oprecht leuk kan vinden of een Skoda voldoende. Tenzij je een beetje karakter toont, beste twintiger, en eigen keuzes maakt – wars van dwingende social media en trendzzz . En vooral: zonder anderen verantwoordelijk te stellen voor wat niet binnen handbereik ligt.

Het babyboomer-cliché

Trouwens, als kind van echte babyboomers durf ik te beweren dat zij het een stuk minder makkelijk hadden dan wij: geen persoonlijk studietraject met credits (unief was ‘niks voor gewone mensen'), geen 200 euro per maand voor hotel mama, maar hun volledige wedde afstaan thuis tot daags voor ze trouwden, geen ouderschapsverlof om voor de kinderen te zorgen maar zeven jaar geen pensioenrechten, geen ouders die even de notaris voorschieten maar wachten tot hun 32ste om een hypotheek tegen 13 procent af te sluiten, geen drie reizen per jaar of auto op afbetaling maar tweedehands rondtuffen en netjes sparen; pensioen na 42 jaar dienst zonder één dag stempelgeld of ziekenkas. En nu, eindelijk een beetje tijd en geld om nog wat van het leven te genieten. Kom mij niet vertellen dat alle babyboomers slapend rijk werden en teren op de kap van de jeugd.

Gelukkig zijn er ook jongeren als Sophie Snoeckx (‘Kill your ego, darlings'), die beseffen dat hokjesdenken en een wij-tegen-zij-verhaal geen soelaas zullen brengen.

Beste twintiger, er liggen generaties échte overlevers voor je, er zullen generaties creatievelingen na jou komen. You're just somewhere in the middle – en niet aan't eind van de beschaving ;)

Bron: De Standaard

"Kies ook eens voor een lege agenda, kies voor een minder dure auto. Maak je eigen keuzes, wars van de dwang van sociale media"

geplaatst door Addertje  

Een generatie in crisis, zo omschreef columnist Oscar van den Boogaard de twintigjarigen anno 2013. Sophie Snoeckx erkent het gevoel, en roept haar generatie op hun (virtuele) wereld wat minder rond hun (virtuele) ego te laten draaien.

Kill your ego, darlings

Twintigers, de wereld draait niet alleen om twintigers

Sophie Snoeckx
Pas afgestudeerd communicatiewetenschapper (UA).

Een existentiële crisis. Ik durf er bijna niet over te praten met andere generaties of andere culturen. Het lijkt zo'n luxeprobleem. Maar ik voel overal om me heen het bestaan van deze crisis. We hebben alles. We konden alles studeren wat we wilden en daarnaast nog zowat eender welke hobby uitoefenen. En nu is het zover. Ons beroepsleven is begonnen, we zijn alleen gaan wonen, het zelfstandige leven is van start gegaan. En dan denken we: is dit het nu? Zou er geen betere job zijn voor me? Misschien kan ik wel een betere partner vinden. En het huis van mijn beste vriend is toch een stuk mooier. We gaan op zoek naar een partner, die ons gelukkig moet doen voelen. Niet in staat om het geluk puur en alleen in onszelf te vinden. We zijn onrustig en op zoek.

Maar we blijven zoeken. Maar naar wat? Naar het ultieme geluk? Ik denk dat we dat geluk dringend moeten herdefiniëren. Het ego heeft een veel te centrale plek gekregen in onze maatschappij. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zouden anderen ervan denken als ik dit doe of dat draag of met die mensen omga? We zijn onophoudelijk bezig met ons imago vorm te geven. Facebook draagt daar alleen maar toe bij. Plots kunnen we niet meer rustig genieten van een kop koffie met vrienden, zonder dat de rest van de wereld weet dat je een hippe café latte aan het drinken bent. Waar zijn we dan mee bezig? Op café gaan met vrienden is ook vaak niet meer hetzelfde met de alom aanwezige smartphones. Het is een verslaving geworden. Het imago is veel belangrijker geworden dan hoe mensen zélf hun leven ervaren. Reken daar dan nog eens onze vaak te grote woningen bij, volgestouwd met computers en televisie en de conclusie is snel gemaakt: we leven naast elkaar, in een virtuele wereld.

Kijk eens naar het Oosten

Ik heb het enorme geluk dat ik nu, nadat mijn studies beëindigd zijn, vijf maanden kan rondreizen in Azië. Even weg van de druk om te presteren, weg van bezig zijn met mijn imago en gewoon ontdekken, proeven en bijleren.

En er valt veel bij te leren van de oosterse wereld. Het is ongelooflijk hoe ze hier alles delen. In het Westen hebben we alles en willen we alles ook zo veel mogelijk bij ons houden. Hier hebben ze bijna niets en delen ze alles met elkaar. Het ego speelt een veel kleinere rol en dat is duidelijk te merken aan het simpele geluk dat die mensen iedere dag opnieuw ervaren. Alsook aan het opvallend lagere zelfmoordpercentage. Ze kunnen nog tevreden zijn met wat ze hebben. Ze beoefenen de kunst van het geduld nog. Alles kan hier nog trager gaan met meer aandacht voor de gemeenschap. Het is de extreme focus op het individu die ons, in het Westen, de das omdoet.

Andere reizigers die ik op mijn weg ontmoet, hebben hun camera de centrale rol van hun smartphone laten overnemen. Ze zijn al aan het denken aan welke foto's ze op Facebook zouden zetten en hoe die zouden overkomen bij hun Facebookvrienden. En ik moet bekennen dat ik mezelf daar in het begin ook op betrapte. Maar die instelling ontneemt ons het plezier van in het moment te leven. Van gewoon simpelweg tevreden te zijn met die prachtige zonsopgang op die adembenemende berg, zonder dat anderen dat moeten weten.

Om die redenen acht ik het meer dan nodig om aan de alarmbel te trekken. Wij twintigers moeten dringend onze levensstijl herzien. We moeten minder belang hechten aan ons ego. Meer geven, zonder daar steeds iets voor in ruil te verwachten. We moeten opnieuw leren om volop van het moment te kunnen genieten. Om af en toe stil te staan bij de manier waarop we ons leven aan het leiden zijn en wat we kunnen verbeteren. Om niet al onze energie in uiterlijk succes te steken. Natuurlijk is het leuk om, bijvoorbeeld, een succesvol verkoper te zijn. Maar dat is niet genoeg.

Weg met dat glas wijn

We mogen niet vergeten dat je ook enorm aan je innerlijke ontwikkeling kan werken. Onder andere door meditatie, voldoende lichaamsbeweging en gezonde voeding. We moeten eerst onszelf terugvinden, ontdekken wat onze passie is en ons leven eraan wijden. We moeten stoppen met lui te zijn en het kortetermijngeluk te laten voorgaan op onze langetermijntevredenheid. Ja, het kan leuker zijn om iedere avond in een fauteuil weg te zinken met een lekker glas wijn. Maar we moeten de discipline opbrengen om iedere dag aan onze dromen, onze passie en ons innerlijk ‘koninkrijk' te werken.

Ik ben ervan overtuigd dat het geluk, dat nu ver zoek is bij veel twintigers, dan weer komt opduiken. We moeten onszelf terugvinden. Pas als we zelf gelukkig zijn, kunnen we anderen gelukkig maken.

We moeten ons hoofd niet laten hangen en deze existentiële crisis zien als een kans om onze levensstijl drastisch te veranderen. Niet morgen, maar vandaag! Laten we bewijzen dat de generatie na 1985 meer is dan een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken.

Bron: De Standaard

“Misschien moet de generatie van na 1985 leren genieten van de café latte die ze drinkt, vooraleer ze een foto ervan online zet.”

geplaatst door Addertje  

Monsieur Beke, dit is de schaamte voorbij

“Ik weet niet wat er ‘volks’ is aan de aanpak die Bourgeois bepleit. Hij wil in 2014 de federale regering blokkeren. Alsof de Vlaamse gepensioneerden er beter van worden als de pensioenen dan niet meer uitbetaald kunnen worden. Ik vind N-VA dus geen concurrent voor ons, niet communautair en evenmin sociaaleconomisch. Wij zijn voor een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. Zij kiezen desnoods voor de chaos.”

Wel Monsieur Beke, wat die gepensioneerden betreft, toch even dit:

1. Gisteren waren de vrijwilligers van het middenveld aan de beurt naar aanleiding van het ACW-debacle. Vandaag (en waarschijnlijk tot mei 2014) misbruikt u de groep van de Vlaamse gepensioneerden om de N-VA te demoniseren. Waarschijnlijk probeert u hiermee van wat overblijft van uw kiezerspubliek alsnog te redden.

2. U weet al minstens 2 (TWEE) decennia welke tsunami van pensioenproblemen op ons afkomt. Om dit op te vangen is er – behalve de lege doos Zilverfonds genaamd en het Daerden-groenboek (dat werd afgeschoten dat zijn eigen meerderheid) - tot vorig jaar geen enkel beleid gevoerd, nada, niente, nothing, nichts, RIEN. Nochtans: beleid voeren = voorzien. Intussen worden de borrelnootjes van de huidige regering inzake het pensioen in en door de pers opgeblazen tot een sterrenmenu.

3. Als in 2014 de pensioenen niet (kunnen) uitbetaald worden zal dat volledig op rekening worden geschreven van de traditionele partijen (en niet in het minst de CVP/CD&V) en dit wegens schuldig verzuim.

4. Dan zwijgen wij nog over de hallucinante belastingdruk en het schamele pensioentje waarvan het bedrag voor vele gepensioneerden te laag is om degelijk van te leven en te hoog om te sterven.

5. En dan (samen met de Franstaligen in koor) maar schermen met het hypocriete argument dat tijdens de regeringsonderhandelingen in 2011 door de schuld van de N-VA geen beleid kon worden gevoerd. En vandaag opnieuw dreigen met chaos en bangmakerij.

6. Dit is de schaamte ver voorbij !

geplaatst door Addertje  

Twintigers zitten opgezadeld met te hoge verwachtingen, schreef columnist Oscar van den Boogaard. Ze moeten zich ontplooien, authentiek zijn en succesvol, en als dat niet lukt is het ruw ontwaken uit een zoetsappige droom. Twintiger Pieter Cortebeeck dient hem van antwoord.

geplaatst door Addertje  

Thatcher vandaag ? Dat is De Wever

(Olivier Mouton, Le Vif)

Er zijn zo van die zelfverklaarde journalisten die, wanneer het eventjes kan, om’t even welk feit aangrijpen om er de N-VA en vooral Bart De Wever bij te betrekken. Het lijkt in deze onzekere tijden een hardnekkige ziekte te zijn bij heel wat (would-be) journalisten. Hun in vitriool gedompelde pen of toetsenbord doet de rest.

Zo ook is het nieuws over Margaret Thatcher daartoe een ideale aanleiding. Volgens Monsieur Olivier Mouton, journalist bij Le Vif, is er - na het overlijden van Thatcher - inmiddels immers een Vlaamse Thatcher opgestaan, in de hoedanigheid van niemand minder dan Bart De Wever. Volgens Mouton, die wij er ernstig van verdenken een wolf in schapenvacht te zijn (heb je hem?), leeft de politieke filosofie van de “Ijzeren Dame” vandaag nog verder bij de Wever.

Nochtans waren gisteren alle ogen eerst gericht op Guy Verhofstadt die eind de jaren 80 de bijnaam “Baby Thatcher” meekreeg. In die periode stond hij als minister van begroting voor een streng soberheidsbeleid en voor privatiseringen. Hij bestuurde volgens dezelfde ultraliberale recepten als Lady Thatcher. Maar behalve het logo van zijn partij, zijn Verhofstadt en zijn ideeën sinds zijn premierschap geëvolueerd naar vuurrood. Zijn burgermanifesten liggen intussen al jaren stof te vergaren op zijn mansarde. Verhofstadt wil in de pers dan ook niet reageren op het nieuws. Volgens Mouton heeft Verhofdstadt trouwens ruim afstand genomen van de Thatcheriaanse ideeën van destijds. Hij is in linkse ogen zowaar ne goeie geworden, quoi.

Maar Mouton zet zijn speurtocht verder. En vandaag is volgens hem dus de geestelijke zoon van Lady Thatcher terug te vinden in de rangen van de N-VA. Zowel bij Bart De Wever als bij Liesbeth Homans, zijn “boezemvriendin” (confidente) en “handlanger” (compère) in Antwerpen, herleven bijna letterlijk de oude Britse “recepten van een radicaal liberalisme, medelevend conservatisme (°) en nationalisme”.

Op een verwijtend toontje stelt Mouton dat de N-VA op socio-economisch vlak zeer liberale standpunten inneemt, pleit voor soberheid, structurele hervormingen en wil breken met bestaande maatschappelijke modellen. Voor De Wever verhinderen naast de Franstaligen ook de vakbonden iedere hervorming van de samenleving, aldus nog Mouton. Wel, wij zijn van mening dat De Wever daarin wel degelijk gelijk heeft. Ook het feit dat N-VA de nadruk legt op plichten kent bij de auteur geen genade, zoals daar zijn: geen levenslange werkloosheidsuitkering, sociale woning mits integratie, de taal van de regio spreken,…

Samengevat, het opiniestuk van Monsieur Olivier Mouton in Le Vif kadert perfect in het duurzame streven van de Franstalige Belgicistische linkerzijde, met de onvoorwaardelijke steun van de Vlaamse traditionele partijen, naar het eeuwige status-quo. Tja, in dat geval kun je moeilijk fan zijn van Bart De Wever.

Addertje

(Met dank aan Marcel Van Lysebetten)

geplaatst door Addertje  

Twintigers in crisis

Oscar van den Boogaard, schrijver

De studies zijn het er over eens: de twintigers zitten in een existentiële crisis. Ze zijn in de war en teleurgesteld. Het leven voldoet niet aan hun hoge verwachtingen. Ze zouden naar prozac grijpen of zelfhulp-literatuur. Van één ding zijn ze zelf overtuigd: ze gaan glorieus ten onder.

In een onderzoek las ik: ‘De generatie na 1985 geboren is een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken'. Wat een provocatie!

Van hun ouders – hun beste vrienden – hebben ze hun leven lang gehoord dat ze vooral moeten doen waar ze gelukkig van worden. Zelfontplooiing was het imperatief. ‘Doe maar wat je leuk vindt, kind, als je maar geniet.' Hoe goed bedoeld zo'n uitspraak ook is, je zadelt je kind daarmee wel op met een extreem hoge verwachting. Je moet gelukkig zijn!

De twintigers van nu hebben het idee ingelepeld gekregen dat alles mogelijk is en dat als ze iets werkelijk willen, ze ook zullen slagen. Ze hebben daardoor geleerd dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun succes. Ze vinden van zichzelf dat ze origineel en bijzonder moeten zijn. Ze moeten mooi zijn en authentiek en anders dan anderen. Dat kun je een paar jaar volhouden, maar als het succes – de droomjob, de grote liefde, het genie – niet komt, zien ze het als een persoonlijk falen. Ze voelen zich schuldig dat ze niet bijzonder en gelukkig zijn.

Een paar jaar geleden gaf ik op een hippe kunstacademie in Amsterdam een workshop aan een groep jonge twintigers. Leuke jongens en meisjes met leuke kleertjes aan die leuk bezig zijn. Omdat hun spanningsboog niet erg lang was, kregen ze iedere dag de opdracht om in no-time iets te doen. Een dag een opera schrijven, een andere dag een roman, een andere dag een schilderij maken. Ik was verbaasd hoe goed ze daarin waren. Maar als ik hen een compliment maakte, waren ze helemaal niet blij. Iedereen vond altijd geweldig wat ze deden, ze waren van al dat positieve commentaar door en door verveeld. Ik werd er radeloos van. Het was alsof ze alleen maar de verwachting van anderen konden spiegelen, maar vanbinnen leeg waren. Was hun nieuwsgierigheid door hun ouders in de kiem gesmoord? Waar was hun wilskracht? En waar de noodzaak?

Volgens studies vinden de twintigers het leven saai, ze zijn verveeld. Verveling is een gebrek aan aandacht geven. Ze kunnen geen aandacht geven. Wel eventjes, maar dan gooien ze hun speelgoed weer aan de kant. Iemand zei me: als we een stomme kantoorbaan hadden gevonden, hadden we niet gemerkt dat het leven saai is en vervelend; omdat we op zoek zijn gegaan naar geluk en het niet hebben gevonden, zijn we erachter gekomen dat het niet bestaat. Een ander: ‘De generatie vóór ons heeft ons niet alleen in een financiële crisis gestort, maar vooral in een existentiële crisis.'

Het is confronterend om wakker te worden uit een zoetsappige droom. De twintigers die hun studie hebben afgesloten, wacht een reality-check. Ze zijn overgeleverd aan de willekeur van de economische crisis. Een passende baan, een betaalbaar huis en sociale zekerheid zijn niet evident. Ze mogen blij zijn met wat ze kunnen krijgen. Wat overblijft, is het gevoel van falen ten opzichte van hun eigen hooggespannen verwachtingen. En om dat niet te voelen, krijgt de wereld de schuld.

Wat misschien positief is: de twintigers die niet zo makkelijk kunnen krijgen wat ze willen, zijn gedwongen om hun verwachtingen aan te passen aan wat mogelijk is en te experimenteren met verschillende werkgebieden en leefvormen. Ze moeten het idee overboord gooien dat verwachtingen uitkomen en dat je voor je dertigste ál je zaakjes op orde moeten hebben. Ze kunnen niet anders dan zich aan te passen aan de wereld van nu. Ze zoeken alternatieven, halen geluk uit andere dingen dan uit zekerheden. Dat lijkt me alleen maar een heel juiste manier van leven. Flexibel zijn. Kijken wat er komt. Doen wat je voelt dat je moet doen. Geen zekerheid uit de toekomst halen, maar uit het heden. Dematerialiseren. Dat de wereld in crisis het hen niet makkelijk maakt, is misschien een kans. Ze zijn gedwongen om zich af te vragen wat ze werkelijk willen en kunnen en om dat te verwezenlijken een creatieve oplossing te bedenken.

Bron: De Standaard

geplaatst door Addertje  

STOP DE CULTUURSUBSIDIES

Fabre nu onder vuur voor 'kunst' met vogelspinnen

De wijze waarop Jan Fabre 'in naam van de kunst' met levende dieren omspringt, ligt opnieuw onder vuur. Zo zou de Antwerpse kunstenaar - op een expositie in Eupen - vogelspinnen losgelaten hebben in een 'arena' vol scheermesjes.

Onbegrijpelijk hoe sommige gestoorde geesten met een gebrek aan enig normbesef hun walgelijke ideeën tot kunst (kunnen) verheffen. Er nog dik aan verdienen en er bovenop ook nog subsidies voor bekomen.

Of wat dacht u van de onderstaande uitspraak over cultuursubsidies van Prof. Gust De Meyer, KU Leuven, in P Magazine van 2 november 2010:

“Zelfs beeldende kunstenaars die zelfbedruipend zijn - Jan Fabre, Luc Tuymans - en wier werk om miljoenen euro draait, kunnen voor speciale projecten op geld van de overheid rekenen. Ik vind dat niet eerlijk, vooral niet tegenover de mensen die onze solidariteit wél hard nodig hebben: de echte armen, de chronisch zieken die hun medicijnen niet meer kunnen betalen, de gehandicapten die de eindjes niet aan mekaar kunnen knopen.

Jan Fabre maakt het nog bruiner. Hij stelt dat Cultuur hem elk jaar 2 of 3 miljoen euro zou moeten toekennen om hem wat te laten dromen, zonder dat daar iets tegenover staat! Fabre geeft overigens toe dat hij jarenlang zijn kunst in 't zwart heeft verkocht. Wat een pretentie, wat een misprijzen voor het volk.”

Addertje

geplaatst door Addertje  

'De PS is nagenoeg een communistische partij'

Zuhal Demir, N-VA-kamerlid

'Wanneer ik sommige uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna flauw. De Waalse socialisten zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat voor alles zorgen', zegt N-VA-kamerlid Zuhal Demir in een interview met LeVif/L’Express

Zuhal Demir, N-VA-kamerlid en dochter van een Turkse arbeider, is voorzitter van het district Antwerpen. In een interview met LeVif/L’Express verklaart de 33-jarige Zuhal Demir dat haar afkomst aan de basis ligt van haar keuze voor N-VA: "Mijn ouders komen uit Tunceli, een bakermat van de Koerdische identiteit. In Turkije is het Turks de enige officiële taal, net zoals vroeger het Frans in België. Toen ik hoorde over de Vlaamse weerstand tegen de Franstalige dominantie, heeft dat een belletje doen rinkelen".

Het nationalistische kamerlid vertelt verder dat ze zeer geïrriteerd is over de sociale partners in het algemeen. “Omdat ze verantwoordelijk zijn voor het status quo. De werkloosheid neemt toe, de faillissementen ook. De pensioenen moeten hervormd worden, de loonkosten moeten naar omlaag… En wat doet de federale regering? Ze schuift al die onderwerpen af naar de sociale partners."

Zuhal Demir is ook van mening dat "behalve de MR, alle Franstaligen de bedrijven als vijanden beschouwen. Wanneer ik sommige uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna flauw. De Waalse socialisten zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat voor alles zorgen."

Werkloosheid maximum 2 jaar

Op de vraag of N-VA in 2014 in een regering zou stappen met MR en Open VLD antwoordt ze dat er "veel overeenkomsten op socio-economisch vlak zijn. Maar meer wil ik niet zeggen. Het is te vroeg. De enige zekerheid is dat we dit land moeten hervormen. Ik denk dat dit onmogelijk is met de PS. In 2010 heb ik tijdens de onderhandelingen voor de regeringsvorming deelgenomen aan een werkgroep over werkloosheid. België is het enige land waar je twintig jaar werkloos kan blijven. We hebben tegen de PS gezegd dat we dat willen veranderen. Maar de PS wou daar niets van weten. On-bes-preek-baar !" Voor Demir zou de werkloosheid maximaal twee jaar mogen duren. In de meeste Europese landen, is het zes maanden of een jaar.

Zuhal Demir denkt ook dat er in België veel vreemdelingen zijn. “Tussen 1992 en 2000 zijn er 400 000 mensen bijgekomen. Een dergelijke toeloop impliceert de financiering van integratieprogramma’s, de bouw van scholen. Ons systeem is niet gemaakt om een dergelijke massa op te vangen. Het gevolg daarvan is dat veel migrantenkinderen achterstand hebben op school, dat ze de taal slecht beheersen en dat ze hun plaats op de arbeidsmarkt niet vinden. Bovendien zijn er veel jongeren van vreemde origine die in België geboren zijn en een vrouw in Turkije of Marokko gaan zoeken die geen woord Nederlands spreekt. Elke keer moeten we het hele integratieproces overdoen,” besluit ze.

Bron: knack.be

geplaatst door Addertje  

RIP, allochtoon

Marc De Vos, Directeur denktank Itinera, doceert aan UGent

(Hieronder enkele uittreksels uit zijn column in DS van 26/3/2013)

• Gent mag de woorden autochtoon en allochtoon dan wel begraven hebben, dat betekent niet dat integratie zomaar vanzelf kan gaan. We moeten nieuwkomers een duidelijk referentiekader bieden.
  
  
• In Gent spreken ze dus nooit meer van autochtoon of allochtoon: ze hebben die woorden namelijk symbolisch begraven (DS 22 maart) . Maar de problemen van integratie van immigranten in onze samenleving zijn springlevend. Of de symboliek van het taalgebruik daaraan kan bijdragen, zal nog moeten blijken.
  
  
• Vroeger spraken we vooral van gastarbeiders. Die term vertaalde de illusie dat migranten alleen tijdelijk naar België waren gekomen om er te arbeiden en om dan weer te vertrekken. Ze zijn gebleven en ze zijn ook blijven komen. België is intussen een onversneden immigratienatie. Tegen 2050 zal tussen 30 en 50 procent van onze totale bevolking uit naoorlogse immigratie bestaan.
  
  
• De integratie van de vele en diverse immigranten in de smeltkroes die België aan het worden is, wordt wellicht onze grootste maatschappelijke uitdaging. Een mentale apartheid tussen ‘de allochtoon' en ‘de autochtoon' kunnen we dan zeker missen als kiespijn. Maar die andere illusie, dat alles vanzelf zal gaan in een bont laisser faire van multiculturele veelkleurigheid, kunnen we intussen ook begraven.
  
  
• Wat is er nu precies begraven in Gent? Alleen een verkavelend en verdelend samenlevingsbeeld? Of ook elk idee van een ‘autochtone' realiteit voor de ‘allochtone' nieuwkomer? De eerste begrafenis kan een hefboom voor vereniging zijn. De tweede is zeker een recept voor versplintering. We moeten dus opletten. Sociale cohesie komt niet vanzelf. We moeten als samenleving nieuwkomers de hand reiken. Maar die hand moet wel gevuld zijn. Als er geen autochtone realiteit is, dan zal dat er uiteindelijk toe leiden dat andere realiteiten met de immigratie worden ingevoerd, om uiteindelijk heel de samenleving te ontwrichten.
  
  
• We hebben in België al hele generaties verloren door het integratieprobleem te ontkennen of door te polariseren. Ik hoop ten zeerste dat de symbolische actie in Gent niet het zoveelste manoeuvre is voor ontkenning, maar integendeel het startschot voor een positieve invulling. Als we dat niet doen, dan is het symbolische graf van de allochtoon ook de put waarin we ons hoofd andermaal steken om blind en doof te blijven voor de enorme en historische uitdaging waarvoor we collectief staan.

Bron: DS

geplaatst door Addertje  

"Ik wil niet dat dubieuze figuren zoals Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet ingrijpende beslissingen nemen over de toekomst van mijn kinderen"

Carl Huybrechts in De Morgen

• "Het sociaal-economische programma van de N-VA kan je volgens De Wever zo naast dat van de Duitse groenen leggen. Er is weinig verschil. Natuurlijk zijn de standpunten over migratie en justitie iets flinker, maar dat vind ik best oké.
  
  
• "Ik heb een groot probleem met de Belgische constructie. Ik heb ook recht van spreken want ik heb nogal wat verfranste Vlamingen in mijn familie; zowel in Brussel als in de Ardennen. Ik spreek zelf meer dan behoorlijk Frans en heb veel voor de RTBF gewerkt. Dat is nu trouwens afgelopen. Ik mag hun studio niet meer binnen. 'Tu as fait un choix', kreeg ik er te horen. Kiezen voor de N-VA is blijkbaar kiezen tegen de RTBF. Toen ik bij Patrick Janssens op de lijst stond, was dat geen probleem.
  
  Ik ben geen rabiate flamingant, maar ik kan niet begrijpen waarom de hele linkse wereld sympathiseert met de indianen van de Verenigde Staten en de Aboriginals in Australië en niet met de Vlamingen in de rand rond Brussel. Die worden ook van hun land gebulldozerd door de Franstaligen. En ook Brussel is totaal verstikt; die stad is elke authenticiteit kwijt. Ik vind dat de VRT moet verhuizen uit Brussel, net als alle andere Vlaamse instellingen, administraties en grote bedrijven.
  We moeten Brussel laten imploderen. Pas dan zullen de Brusselaars merken hoe belangrijk Vlaanderen is voor hen. Na tien jaar krijgen we dan Brussel terug, met een grote strik errond.
  
  Er wonen veel Nederlanders in de Antwerpse Kempen, zo'n 30.000, denk ik. Ik heb nog geen enkele van hen horen vragen om de Nederlandse vlag uit te hangen op het stadhuis van Brasschaat. Maar de Franstaligen willen wel de Vlaamse gemeenten rond Brussel inlijven. Ze hebben hoegenaamd geen respect voor de Vlaamse cultuur. Diep in hun binnenste beschouwen ze ons nog steeds als lompe boeren."

geplaatst door Addertje