“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
10-04-2013
Veroorzaakt zilver een generatieconflict ? (2)
Twintigers zitten opgezadeld met te hoge verwachtingen, schreef columnist Oscar van den Boogaard. Ze moeten zich ontplooien, authentiek zijn en succesvol, en als dat niet lukt is het ruw ontwaken uit een zoetsappige droom. Twintiger Pieter Cortebeeck dient hem van antwoord.
Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand
PIETER CORTEBEECK, Freelance journalist (games) en ICTconsulent
De crisis waar detwintigers in gestort worden, is er een die ze geërfd hebben van de generatie voor hen, die bovendien doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
Kokend bloed. Woede die fysiek doet trillen. Waar haalt iemand de pretentie om een column als Twintigers in crisis te schrijven? Laat één ding vooral duidelijk zijn. Als je een volledige generatie door de vleesmolen draait, moet je niet verbaasd zijn dat er worsten uitkomen. Heel ons leven lang zijn we voorgelogen, vaak met de beste bedoelingen. Nog voor we de pampers ruilden voor het grotemensentoilet, werden we geïndoctrineerd door kapitalisme en conformisme.
Meer speelgoed. Braaf zijn op school. Populaire kleren. Flink in de rij lopen. Een mooi rapport. Wel pintjes, maar geen drugs. Een brommer én een vakantiejob op je zestiende. De juiste studiekeuze. Voor de goei stemmen. Een grote auto en dito huis.
Als je net zoals ik een lui, narcistisch en verveeld rotjoch bent, geboren na 1985 met het concentratievermogen van een ADHDer, herken je vast wel één of meer van deze goede raden. We zijn stuk voor stuk gebrainwasht om ons ego te voeden, geluk te zoeken in bezittingen en vooral niet af te wijken van de middelmaat. Oh fucking wee als je dat durft doen. De zoetsappige droom waaruit we zo bruusk wakker worden, is echter veel meer dan een zeepbel vol leugens die in ons gezicht openspat en onze ogen doet tranen. Loop een paar paragrafen in onze schoenen en je zal zien waarom. Niet alleen zijn we systematisch verkracht door een waardesysteem dat voortgekomen is uit allesbehalve onze individualiteit of vrije keuze, neen, datzelfde systeem integraal verantwoordelijk voor de westerse rijkdom verkracht behalve de unieke, creatieve geest van zijn eigen kinderen ook nog eens de rest van de wereld. En dat alles om een onhoudbaar sprookje van absurde luxe zolang mogelijk in stand te houden. Onze eigen hooggespannen verwachtingen en eisen zijn ons nog voor we onze eerste consumptie pleegden dwangmatig ingelepeld. Maar we moeten blij zijn met wat we kunnen krijgen, onze eigen gemiddeldheid aanvaarden, en het vooral niet op de wereld steken.
Zware erfenis
Wat Oscar van den Boogaard niet begrijpt, is dat wij niet ons, maar zijn falen en dat van zijn generatie al aanvaard hebben. Wij beseffen ten volle dat de wereld die we erven een wereld vol beproevingen is, beproevingen die systematisch zijn doorgeschoven in onze richting. Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken. Drastische klimaatveranderingen, exponentieel groeiende overbevolking, de bedreiging van de islam, de nakende crash van de euro en de dollar, de grondstoffen die opraken, dematerialisering bij een generatie die alleen maar deugt als consument en belastingbetaler, ontbossing. Het lijstje is eindeloos en groeit dagelijks. Dit zijn onze uitdagingen, en niemand van ons heeft daar vrijelijk voor gekozen. Maar de generatie voor ons gaat onbezorgd voort op haar elan. Pretendeert dat onze planeet niet op het punt staat om binnen de vijftig jaar het menselijke ras voorgoed uit te spuwen. Steekt haar vinger nog wat dieper in de taart, en houdt met de andere arm onze generatie net buiten inmengingsafstand.
Wij weten ondertussen hoe de vork in de steel zit. Onze gedwongen educatie en de sociale media hebben onze ogen geopend. Of we nu hij of zij zijn, blank, zwart, christen, pastafari, moslim, hetero of holebi, wij begrijpen dat we alleen elkaar hebben. Wij begrijpen dankzij de wetenschap dat we allemaal letterlijk sterrenkinderen zijn. Dat van vandaag op morgen materiële eigendommen kunnen én zullen verdwijnen, en dat we daar ons geluk niet moeten zoeken. Steek dus geen onterechte pluimen op je hoed: geluk zoeken in onze individualiteit is iets wat we zélf geleerd hebben.
Love generation
Dus doe maar. Label ons. Provoceer ons. Hypothekeer onze toekomst om je eigen uitboljaren veilig te stellen. We can take it all. We are the love generation. Op onze schouders rust de verantwoordelijkheid om de toekomst van het menselijke ras veilig te stellen, en we weten het. En dat is de reden voor onze ogenschijnlijke verveeldheid en ongeïnteresseerdheid. Totdat de kortzichtige generatie voor ons zich realiseert dat het tijd is om opzij te stappen, dat ze de wereld van vandaag nauwelijks nog begrijpt, en die van morgen al helemaal niet, kunnen we niets anders doen dan wachten. Vergeef ons dus dat we nog even feesten zoals we van jullie geleerd hebben: meteen roekeloze zelfdestructie en een blinddoek voor alle gevolgen.Tot slot nog dit, van de hand van een anonieme Griekse twintiger in crisis, 2.500 jaar geleden: Een maatschappij groeit pas echt als oude mannen de bomen planten waarvan ze weten dat ze nooit in hun schaduw zullen zitten.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen) Tags:Pieter Cortebeeck, Oscar van den Boogaard, twintigers, generatieconflict, Addertje
Thatcher vandaag ? Dat is De Wever
Thatcher vandaag ? Dat is De Wever
(Olivier Mouton, Le Vif)
Er zijn zo van die zelfverklaarde journalisten die, wanneer het eventjes kan, omt even welk feit aangrijpen om er de N-VA en vooral Bart De Wever bij te betrekken. Het lijkt in deze onzekere tijden een hardnekkige ziekte te zijn bij heel wat (would-be) journalisten. Hun in vitriool gedompelde pen of toetsenbord doet de rest.
Zo ook is het nieuws over Margaret Thatcher daartoe een ideale aanleiding. Volgens Monsieur Olivier Mouton, journalist bij Le Vif, is er - na het overlijden van Thatcher - inmiddels immers een Vlaamse Thatcher opgestaan, in de hoedanigheid van niemand minder dan Bart De Wever. Volgens Mouton, die wij er ernstig van verdenken een wolf in schapenvacht te zijn (heb je hem?), leeft de politieke filosofie van de Ijzeren Dame vandaag nog verder bij de Wever.
Nochtans waren gisteren alle ogen eerst gericht op Guy Verhofstadt die eind de jaren 80 de bijnaam Baby Thatcher meekreeg. In die periode stond hij als minister van begroting voor een streng soberheidsbeleid en voor privatiseringen. Hij bestuurde volgens dezelfde ultraliberale recepten als Lady Thatcher. Maar behalve het logo van zijn partij, zijn Verhofstadt en zijn ideeën sinds zijn premierschap geëvolueerd naar vuurrood. Zijn burgermanifesten liggen intussen al jaren stof te vergaren op zijn mansarde. Verhofstadt wil in de pers dan ook niet reageren op het nieuws. Volgens Mouton heeft Verhofdstadt trouwens ruim afstand genomen van de Thatcheriaanse ideeën van destijds. Hij is in linkse ogen zowaar ne goeie geworden, quoi.
Maar Mouton zet zijn speurtocht verder. En vandaag is volgens hem dus de geestelijke zoon van Lady Thatcher terug te vinden in de rangen van de N-VA. Zowel bij Bart De Wever als bij Liesbeth Homans, zijn boezemvriendin (confidente) en handlanger (compère) in Antwerpen, herleven bijna letterlijk de oude Britse recepten van een radicaal liberalisme, medelevend conservatisme (°) en nationalisme.
Op een verwijtend toontje stelt Mouton dat de N-VA op socio-economisch vlak zeer liberale standpunten inneemt, pleit voor soberheid, structurele hervormingen en wil breken met bestaande maatschappelijke modellen. Voor De Wever verhinderen naast de Franstaligen ook de vakbonden iedere hervorming van de samenleving, aldus nog Mouton. Wel, wij zijn van mening dat De Wever daarin wel degelijk gelijk heeft. Ook het feit dat N-VA de nadruk legt op plichten kent bij de auteur geen genade, zoals daar zijn: geen levenslange werkloosheidsuitkering, sociale woning mits integratie, de taal van de regio spreken,
Samengevat, het opiniestuk van Monsieur Olivier Mouton in Le Vif kadert perfect in het duurzame streven van de Franstalige Belgicistische linkerzijde, met de onvoorwaardelijke steun van de Vlaamse traditionele partijen, naar het eeuwige status-quo. Tja, in dat geval kun je moeilijk fan zijn van Bart De Wever.
Addertje
(Met dank aan Marcel Van Lysebetten)
(°) het geloof dat de staat via haar sociaal vangnet niet altijd alles kan oplossen en dat kleine particuliere en meestal religieuze hulporganisaties en vrijwilligers het individu veel beter kunnen bijstaan
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Margeret Thatcher, Bart De Wever, N-VA, Le Vif, Addertje, Guy Verhofstadt, Olivier Mouton
09-04-2013
Veroorzaakt zilver een generatieconflict ? (1)
Noot van Addertje:
De oudere (zilveren) generatie kreeg alle voordelen waarvan ze vandaag geniet niet zomaar in de schoot geworpen. De sociale verworvenheden waren geen cadeau, daarvoor is in het verleden gevochten. En ook de zilveren generatie heeft crisissen gekend. Sommige jongeren verwijten hun (groot)ouders oorzaak te zijn van de huidige economische, sociale en milieuproblemen. En wat te denken van het aankomende pensioenprobleem waarvoor de huidige regering alsnog slechts een klein kiezeltje in de rivier heeft verlegd ? Dit in tegenstelling tot wat sommige politieke partijen hierover verkondigen. Hebben de twintigers dan toch (deels) gelijk ? In De Standaard verschenen de voorbije weken meerdere opiniestukken over het thema. In verschillende bijdragen leggen wij er enkele naast elkaar. Oscar van den Boogaard wierp met zijn column Twintigers in crisis de steen in de kikkerpoel.
Twintigers in crisis
Oscar van den Boogaard, schrijver
De studies zijn het er over eens: de twintigers zitten in een existentiële crisis. Ze zijn in de war en teleurgesteld. Het leven voldoet niet aan hun hoge verwachtingen. Ze zouden naar prozac grijpen of zelfhulp-literatuur. Van één ding zijn ze zelf overtuigd: ze gaan glorieus ten onder.
In een onderzoek las ik: De generatie na 1985 geboren is een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken'. Wat een provocatie!
Van hun ouders hun beste vrienden hebben ze hun leven lang gehoord dat ze vooral moeten doen waar ze gelukkig van worden. Zelfontplooiing was het imperatief. Doe maar wat je leuk vindt, kind, als je maar geniet.' Hoe goed bedoeld zo'n uitspraak ook is, je zadelt je kind daarmee wel op met een extreem hoge verwachting. Je moet gelukkig zijn!
De twintigers van nu hebben het idee ingelepeld gekregen dat alles mogelijk is en dat als ze iets werkelijk willen, ze ook zullen slagen. Ze hebben daardoor geleerd dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun succes. Ze vinden van zichzelf dat ze origineel en bijzonder moeten zijn. Ze moeten mooi zijn en authentiek en anders dan anderen. Dat kun je een paar jaar volhouden, maar als het succes de droomjob, de grote liefde, het genie niet komt, zien ze het als een persoonlijk falen. Ze voelen zich schuldig dat ze niet bijzonder en gelukkig zijn.
Een paar jaar geleden gaf ik op een hippe kunstacademie in Amsterdam een workshop aan een groep jonge twintigers. Leuke jongens en meisjes met leuke kleertjes aan die leuk bezig zijn. Omdat hun spanningsboog niet erg lang was, kregen ze iedere dag de opdracht om in no-time iets te doen. Een dag een opera schrijven, een andere dag een roman, een andere dag een schilderij maken. Ik was verbaasd hoe goed ze daarin waren. Maar als ik hen een compliment maakte, waren ze helemaal niet blij. Iedereen vond altijd geweldig wat ze deden, ze waren van al dat positieve commentaar door en door verveeld. Ik werd er radeloos van. Het was alsof ze alleen maar de verwachting van anderen konden spiegelen, maar vanbinnen leeg waren. Was hun nieuwsgierigheid door hun ouders in de kiem gesmoord? Waar was hun wilskracht? En waar de noodzaak?
Volgens studies vinden de twintigers het leven saai, ze zijn verveeld. Verveling is een gebrek aan aandacht geven. Ze kunnen geen aandacht geven. Wel eventjes, maar dan gooien ze hun speelgoed weer aan de kant. Iemand zei me: als we een stomme kantoorbaan hadden gevonden, hadden we niet gemerkt dat het leven saai is en vervelend; omdat we op zoek zijn gegaan naar geluk en het niet hebben gevonden, zijn we erachter gekomen dat het niet bestaat. Een ander: De generatie vóór ons heeft ons niet alleen in een financiële crisis gestort, maar vooral in een existentiële crisis.'
Het is confronterend om wakker te worden uit een zoetsappige droom. De twintigers die hun studie hebben afgesloten, wacht een reality-check. Ze zijn overgeleverd aan de willekeur van de economische crisis. Een passende baan, een betaalbaar huis en sociale zekerheid zijn niet evident. Ze mogen blij zijn met wat ze kunnen krijgen. Wat overblijft, is het gevoel van falen ten opzichte van hun eigen hooggespannen verwachtingen. En om dat niet te voelen, krijgt de wereld de schuld.
Wat misschien positief is: de twintigers die niet zo makkelijk kunnen krijgen wat ze willen, zijn gedwongen om hun verwachtingen aan te passen aan wat mogelijk is en te experimenteren met verschillende werkgebieden en leefvormen. Ze moeten het idee overboord gooien dat verwachtingen uitkomen en dat je voor je dertigste ál je zaakjes op orde moeten hebben. Ze kunnen niet anders dan zich aan te passen aan de wereld van nu. Ze zoeken alternatieven, halen geluk uit andere dingen dan uit zekerheden. Dat lijkt me alleen maar een heel juiste manier van leven. Flexibel zijn. Kijken wat er komt. Doen wat je voelt dat je moet doen. Geen zekerheid uit de toekomst halen, maar uit het heden. Dematerialiseren. Dat de wereld in crisis het hen niet makkelijk maakt, is misschien een kans. Ze zijn gedwongen om zich af te vragen wat ze werkelijk willen en kunnen en om dat te verwezenlijken een creatieve oplossing te bedenken.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Oscar van den Boogaard, De Standaard, Addertje,
05-04-2013
Fabre nu onder vuur voor 'kunst' met vogelspinnen
STOP DE CULTUURSUBSIDIES
Fabre nu onder vuur voor 'kunst' met vogelspinnen
De wijze waarop Jan Fabre 'in naam van de kunst' met levende dieren omspringt, ligt opnieuw onder vuur. Zo zou de Antwerpse kunstenaar - op een expositie in Eupen - vogelspinnen losgelaten hebben in een 'arena' vol scheermesjes.
Onbegrijpelijk hoe sommige gestoorde geesten met een gebrek aan enig normbesef hun walgelijke ideeën tot kunst (kunnen) verheffen. Er nog dik aan verdienen en er bovenop ook nog subsidies voor bekomen.
Of wat dacht u van de onderstaande uitspraak over cultuursubsidies van Prof. Gust De Meyer, KU Leuven, in P Magazine van 2 november 2010:
Zelfs beeldende kunstenaars die zelfbedruipend zijn - Jan Fabre, Luc Tuymans - en wier werk om miljoenen euro draait, kunnen voor speciale projecten op geld van de overheid rekenen. Ik vind dat niet eerlijk, vooral niet tegenover de mensen die onze solidariteit wél hard nodig hebben: de echte armen, de chronisch zieken die hun medicijnen niet meer kunnen betalen, de gehandicapten die de eindjes niet aan mekaar kunnen knopen.
Jan Fabre maakt het nog bruiner. Hij stelt dat Cultuur hem elk jaar 2 of 3 miljoen euro zou moeten toekennen om hem wat te laten dromen, zonder dat daar iets tegenover staat! Fabre geeft overigens toe dat hij jarenlang zijn kunst in 't zwart heeft verkocht. Wat een pretentie, wat een misprijzen voor het volk.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Jan Fabre, Gust De Meyer, KU Leuven, P Magazine, Addertje
04-04-2013
'De PS is nagenoeg een communistische partij'
'De PS is nagenoeg een
communistische partij'
Zuhal Demir, N-VA-kamerlid
'Wanneer ik sommige
uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna flauw. De Waalse socialisten
zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat voor alles zorgen', zegt
N-VA-kamerlid Zuhal Demir in een interview met LeVif/LExpress
Zuhal Demir,
N-VA-kamerlid en dochter van een Turkse arbeider, is voorzitter van het
district Antwerpen. In een interview met LeVif/LExpress verklaart de 33-jarige
Zuhal Demir dat haar afkomst aan de basis ligt van haar keuze voor N-VA:
"Mijn ouders komen uit Tunceli, een bakermat van de Koerdische identiteit.
In Turkije is het Turks de enige officiële taal, net zoals vroeger het Frans in
België. Toen ik hoorde over de Vlaamse weerstand tegen de Franstalige
dominantie, heeft dat een belletje doen rinkelen".
Het nationalistische
kamerlid vertelt verder dat ze zeer geïrriteerd is over de sociale partners in
het algemeen. Omdat ze verantwoordelijk zijn voor het status quo. De
werkloosheid neemt toe, de faillissementen ook. De pensioenen moeten hervormd
worden, de loonkosten moeten naar omlaag En wat doet de federale regering? Ze
schuift al die onderwerpen af naar de sociale partners."
Zuhal Demir is ook van
mening dat "behalve de MR, alle Franstaligen de bedrijven als vijanden
beschouwen. Wanneer ik sommige uitspraken in het parlement hoor, val ik bijna
flauw. De Waalse socialisten zijn nagenoeg communisten. Voor hen moet de staat
voor alles zorgen."
Werkloosheid maximum 2
jaar
Op de vraag of N-VA in
2014 in een regering zou stappen met MR en Open VLD antwoordt ze dat er
"veel overeenkomsten op socio-economisch vlak zijn. Maar meer wil ik niet
zeggen. Het is te vroeg. De enige zekerheid is dat we dit land moeten
hervormen. Ik denk dat dit onmogelijk is met de PS. In 2010 heb ik tijdens de
onderhandelingen voor de regeringsvorming deelgenomen aan een werkgroep over
werkloosheid. België is het enige land waar je twintig jaar werkloos kan
blijven. We hebben tegen de PS gezegd dat we dat willen veranderen. Maar de PS
wou daar niets van weten. On-bes-preek-baar !" Voor Demir zou de
werkloosheid maximaal twee jaar mogen duren. In de meeste Europese landen, is
het zes maanden of een jaar.
Zuhal Demir denkt ook
dat er in België veel vreemdelingen zijn. Tussen 1992 en 2000 zijn er 400 000
mensen bijgekomen. Een dergelijke toeloop impliceert de financiering van
integratieprogrammas, de bouw van scholen. Ons systeem is niet gemaakt om een
dergelijke massa op te vangen. Het gevolg daarvan is dat veel migrantenkinderen
achterstand hebben op school, dat ze de taal slecht beheersen en dat ze hun
plaats op de arbeidsmarkt niet vinden. Bovendien zijn er veel jongeren van
vreemde origine die in België geboren zijn en een vrouw in Turkije of Marokko
gaan zoeken die geen woord Nederlands spreekt. Elke keer moeten we het hele integratieproces
overdoen, besluit ze.
Marc De Vos, Directeur denktank Itinera, doceert aan UGent (Hieronder enkele uittreksels uit zijn column in DS van 26/3/2013)
Gent mag de woorden autochtoon en allochtoon dan wel begraven hebben, dat betekent niet dat integratie zomaar vanzelf kan gaan. We moeten nieuwkomers een duidelijk referentiekader bieden.
In Gent spreken ze dus nooit meer van autochtoon of allochtoon: ze hebben die woorden namelijk symbolisch begraven (DS 22 maart) . Maar de problemen van integratie van immigranten in onze samenleving zijn springlevend. Of de symboliek van het taalgebruik daaraan kan bijdragen, zal nog moeten blijken.
Vroeger spraken we vooral van gastarbeiders. Die term vertaalde de illusie dat migranten alleen tijdelijk naar België waren gekomen om er te arbeiden en om dan weer te vertrekken. Ze zijn gebleven en ze zijn ook blijven komen. België is intussen een onversneden immigratienatie. Tegen 2050 zal tussen 30 en 50 procent van onze totale bevolking uit naoorlogse immigratie bestaan.
De integratie van de vele en diverse immigranten in de smeltkroes die België aan het worden is, wordt wellicht onze grootste maatschappelijke uitdaging. Een mentale apartheid tussen de allochtoon' en de autochtoon' kunnen we dan zeker missen als kiespijn. Maar die andere illusie, dat alles vanzelf zal gaan in een bont laisser faire van multiculturele veelkleurigheid, kunnen we intussen ook begraven.
Wat is er nu precies begraven in Gent? Alleen een verkavelend en verdelend samenlevingsbeeld? Of ook elk idee van een autochtone' realiteit voor de allochtone' nieuwkomer? De eerste begrafenis kan een hefboom voor vereniging zijn. De tweede is zeker een recept voor versplintering. We moeten dus opletten. Sociale cohesie komt niet vanzelf. We moeten als samenleving nieuwkomers de hand reiken. Maar die hand moet wel gevuld zijn. Als er geen autochtone realiteit is, dan zal dat er uiteindelijk toe leiden dat andere realiteiten met de immigratie worden ingevoerd, om uiteindelijk heel de samenleving te ontwrichten.
We hebben in België al hele generaties verloren door het integratieprobleem te ontkennen of door te polariseren. Ik hoop ten zeerste dat de symbolische actie in Gent niet het zoveelste manoeuvre is voor ontkenning, maar integendeel het startschot voor een positieve invulling. Als we dat niet doen, dan is het symbolische graf van de allochtoon ook de put waarin we ons hoofd andermaal steken om blind en doof te blijven voor de enorme en historische uitdaging waarvoor we collectief staan.
Bron: DS
Reactie van DS-lezer Anka C.
'Tegen 2050 zal tussen 30 en 50 procent van onze totale bevolking uit naoorlogse immigratie bestaan'. Inderdaad, en door de tactiek van de grote gezinnen zullen de autochtonen nadien een minderheid in eigen land en werelddeel worden, die de geïmporteerde religie en gebruiken van de nieuwe meerderheid al dan niet vrijwillig zal moeten ondergaan, evenals de onvermijdelijke verarming en zelfs verpaupering die dit met zich mee zal brengen.
De Noord-Afrikanen willen zich niet integreren in West-Europa maar zullen eisen dat de anderen zich integreren in hùn beschaving, die zich tegen dan ten noorden van de Middellandse Zee gewoon verderzet (met bijhorende gebruiken, afschaffing van onze vroegere vrijheden en economische teloorgang die dat onvermijdelijk zal meebrengen). Een passender titel ware: 'RIP, AUTOCHTOON'!
'Ik heb een groot probleem met de Belgische constructie' (Carl Huybrechts)
"Ik wil niet dat dubieuze figuren zoals Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet ingrijpende beslissingen nemen over de toekomst van mijn kinderen"
Carl Huybrechts in De Morgen
"Het sociaal-economische programma van de N-VA kan je volgens De Wever zo naast dat van de Duitse groenen leggen. Er is weinig verschil. Natuurlijk zijn de standpunten over migratie en justitie iets flinker, maar dat vind ik best oké.
"Ik heb een groot probleem met de Belgische constructie. Ik heb ook recht van spreken want ik heb nogal wat verfranste Vlamingen in mijn familie; zowel in Brussel als in de Ardennen. Ik spreek zelf meer dan behoorlijk Frans en heb veel voor de RTBF gewerkt. Dat is nu trouwens afgelopen. Ik mag hun studio niet meer binnen. 'Tu as fait un choix', kreeg ik er te horen. Kiezen voor de N-VA is blijkbaar kiezen tegen de RTBF. Toen ik bij Patrick Janssens op de lijst stond, was dat geen probleem.
Ik ben geen rabiate flamingant, maar ik kan niet begrijpen waarom de hele linkse wereld sympathiseert met de indianen van de Verenigde Staten en de Aboriginals in Australië en niet met de Vlamingen in de rand rond Brussel. Die worden ook van hun land gebulldozerd door de Franstaligen. En ook Brussel is totaal verstikt; die stad is elke authenticiteit kwijt. Ik vind dat de VRT moet verhuizen uit Brussel, net als alle andere Vlaamse instellingen, administraties en grote bedrijven. We moeten Brussel laten imploderen. Pas dan zullen de Brusselaars merken hoe belangrijk Vlaanderen is voor hen. Na tien jaar krijgen we dan Brussel terug, met een grote strik errond.
Er wonen veel Nederlanders in de Antwerpse Kempen, zo'n 30.000, denk ik. Ik heb nog geen enkele van hen horen vragen om de Nederlandse vlag uit te hangen op het stadhuis van Brasschaat. Maar de Franstaligen willen wel de Vlaamse gemeenten rond Brussel inlijven. Ze hebben hoegenaamd geen respect voor de Vlaamse cultuur. Diep in hun binnenste beschouwen ze ons nog steeds als lompe boeren."
DM: Je volgt dus de stelling van Geert Bourgeois dat alle bevoegdheden naar Vlaanderen moeten komen.
"Zeker. Ik wil niet dat dubieuze figuren zoals Laurette Onkelinx en Joëlle Milquet ingrijpende beslissingen nemen over de toekomst van mijn kinderen. Ze liggen daar ook niet wakker van; ze willen enkel de transfers naar Wallonië overeind houden."
DM: Je noemt jezelf centrum-links, maar - met permissie - dat is gemakkelijk in een residentiële gemeente als Brasschaat. Eén Vlaming op de tien leeft in armoede. In Antwerpen is dat cijfer nog veel hoger.
"Het Belgische kader verhindert ons om op een efficiënte manier het armoedeprobleem - of om het even welk ander probleem - aan te pakken. Laat ons eerst het land splitsen om daarna in tien jaar tijd de armoede in Vlaanderen uit te roeien. Dat kan alleen als we de handen vrij hebben."
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
Knack zette Ben Weyts (N-VA) en Eric Van Rompuy (CD&V) samen aan tafel om zich te buigen over de vraag wat N-VA en CD&V nog bindt, en wat hen vandaag scheidt. Van Rompuy: De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat. Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Wat zal het worden in 2014? U zegt zelf, Ben Weyts: u wilt een breuk forceren als wij Vlaamse partners vinden.
Ben Weyts: Rekenkundig gezien heeft N-VA minstens één partner nodig, en dat zou natuurlijk CD&V of Open VLD kunnen zijn. Dat is onze eerste besogne: een akkoord maken met een andere Vlaamse partij. Want dat hebben we uit de voorbije periode geleerd: het volstaat niet de verkiezingen te winnen in het Vlaamse landsgedeelte, uiteindelijk moet je altijd een akkoord maken met die andere democratie. Wij willen straks kunnen spreken vanuit de Vlaamse democratie: vanuit een meerderheid in het Vlaams Parlement, en misschien zelfs vanuit de Vlaamse regering. Dan zitten we in een andere situatie.
Eric Van Rompuy: We zullen wel zien wat 2014 brengt. CD&V zal alleszins niet meestappen in een verhaal waarbij de regeringsvorming afhankelijk wordt gemaakt van de invoering van jullie versie van het confederalisme, dus van het separatisme.
Weyts: Maar CD&V zal wel opnieuw meedoen aan een federale regering zonder Vlaamse meerderheid? Is het dat? Gaan jullie er ons er opnieuw afrijden?
Van Rompuy: Gaat N-VA dan echt opnieuw weigeren mee te onderhandelen over een federale regering? Ja? Dan is de kans groot dat wij jullie er inderdaad opnieuw moeten afrijden. En het is goed om in deze periode van Vlaamse voorjaarsklassiekers uit te leggen wat er afrijden betekent. Tussen 2004 en 2011 reden we samen een koers en zaten we samen in de kopgroep. De eindstreep naderde, en we zagen dat we konden winnen: we kregen eindelijk de kans om B-H-V te splitsen. Maar ineens zagen we dat een van onze vluchtgezellen niet alleen zelf geen meter meer op kop reed, maar voortdurend zijn best deed de ontsnapping te saboteren en de vlucht teniet te doen. Dus zeiden we op een bepaald moment inderdaad: Nu demarreren! Nu proberen aan te komen zonder die wieltjeszuiger die anderen laat werken in de hoop dat onze vlucht níét slaagt om dan op de koop toe zelf met de bloemen te gaan lopen. (fier) En dat is ons gelukt.
Ge peist gij toch niet dat wij naïef zijn? Wat gijlie wilt, is in 2014 een meerderheid halen in het Vlaams Parlement. Vandaar dat Bourgeois zo kickte op die veertig procent: dan hebben jullie die meerderheid vast. Dan gaan jullie eenzijdig het confederalisme op tafel leggen. N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat.
Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Van Rompuy: De Wever had het toch over évaporer? Ik geef het u op een briefje: jullie hopen in 2014 in een Antwerps scenario terecht te komen, waar er toch een of andere partij gevonden wordt die u over vijftig procent helpt tillen.
De vraag is dus: welke CD&Ver speelt straks voor Marc Van Peel?
Weyts: (grijnst).
Van Rompuy: (onverstoorbaar) De bevolking moet weten voor welk scenario het land staat. Wat de N-VA wil, is sociaaleconomisch een drama. Voor onze staatshervorming hebben we al vijfhonderd dagen moeten onderhandelen. Het confederalisme zoals N-VA dat wil, krijgen jullie in geen duizend dagen onderhandeld. Jullie gaan er trouwens ook geen Vlaamse partners voor vinden: zeker CD&V en SP.A niet, en wellicht ook niet Open VLD. Dat wordt dus totale chaos. De fiscale wetgeving wordt voor elke ondernemer compleet onduidelijk, want die gaat ineens naar de deelstaten. De pensioenkassen moeten worden gescheiden. De financiële markten zullen ons vragen: En wat gebeurt er met de schuld? En dan verwijten ze mij xdat Van Rompuy angst zaait door te spreken over Griekse toestanden. Met het confederalisme staan we voor zon scenario.
Weyts: Komaan. U doet alsof u met die zesde staatshervorming echt het land vooruitgeholpen hebt. De cijfers die u opsomde, klonken wel indrukwekkend, maar ze zijn het niet. Uw fiscale autonomie komt neer op wat meer opcentiemen. De Vlaamse regering krijgt nog altijd niet meer armslag dan het eerste het beste schepencollege. Alsof Vlaanderen niet ambitieuzer mag zijn dan Ranzegem. U hebt het zelf al over een zevende staatshervorming. Dat is toch erkennen dat uw zesde staatshervorming geen Big Bang is? Wordt die zevende dan The Biggest Bang? De Oerknal? Geef toch gewoon toe dat dit een bric-à-brac-hervorming is. Dat dit land blijft aanmodderen, met de hoogste staatsschuld ter wereld, de hoogste fiscale druk en de hoogste overheidsuitgaven, die trouwens nog altijd aan het toenemen zijn. Het zal dus in 2014 wel móéten gaan over confederalisme.
Aan dit gesprek te horen, is een toenadering tussen de twee gewezen kartelpartners nog niet aan de orde.
Weyts: (gelaten) Dit interview lijkt inderdaad op een extreme exponent van het debat zoals het in de Wetstraat gevoerd wordt?
Ben Weyts, ondervoorzitter N-VA in Villa Politica (21/3/2013)
"Als u het mij vraagt: Confederalisme wil gewoon dit zeggen:
Mogen wij alstublieft onze eigen problemen aanpakken, met onze eigen oplossingen, met onze eigen centen. Dat is Confederalisme. En hetgeen wij nog samen zouden kunnen doen op dat Confederale Belgische niveau, dat kunnen we samen beslissen met onze Franstalige vrienden. Maar voortaan gaan we die bevoegdheden op dat Confederale Belgische niveau uitoefenen niet omdat we móeten zoals vandaag maar omdat wij dat wíllen. Omdat dat beter is voor onze gemeenschap, voor ons volk.
Wij hopen dat we in 2014 en de jaren die daarop volgen van de inefficiënte Belgische staat waar momenteel alles geblokkeerd is, waar geen verandering is, waar geen hervormingen zijn, kunnen komen tot een efficiënte Belgische Confederatie. Dat zou leuk zijn.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Confederalisme, Ben Weyts, N-VA, Villa Politica, Addertje
21-03-2013
De Standaard: Desinformatie of riooljournalistiek ?
De Standaard: Desinformatie of riooljournalistiek ?
(Subtiele) manipulatie van de media
Het is de tweede maal op korte tijd dat journalisten in De Standaard (DS) naar aanleiding van een interview met een N-VA-voorman zich de journalistieke vrijheid veroorloven om de geïnterviewde woorden in de mond te leggen die betrokken niet heeft gezegd.
Op 2 februari ll. stond - in het kader van een reeks over ideologie in de politiek een artikel op de voorpagina van DS met de provocerende titel Geen homo-T-shirt achter loket. Het artikel was de neerslag van een interview met Bart De Wever. Linkse Joël De Ceulaer had zijn scoop (= een journalistieke primeur die - politieke - commotie veroorzaakt) te pakken. En hoe. Dagen aan een stuk discussies en debatten over homo-T-shirten. Wel had Ceulaer daarvoor op een subtiele, manipulatieve manier een klein zinnetje uit zijn context getrokken zodat het een eigen leven is gaan leiden. Waarmee aan Bart De Wever echter een totaal andere overtuiging werd toegeschreven dan dat hij bedoelde. De Wever kon enkel nog pogen om een en ander in zijn juiste context terug te plaatsen. Kortom, een mooi staaltje van journalistieke manipulatie. Gelukkig zijn er nog intelligente mensen (zoals Etienne Vermeersch en Tom Naegels, nb. de ombudsman bij DS) die het heel moeilijk hebben met deze vorm nieuws maken en dit dan ook duidelijk lieten blijken in hun respectievelijke column in de media.
Vorig weekend was het dan weer prijs. Ditmaal was het de beurt aan Bart Brinckman, nog zon rode ridder uit de DS-stal. Dit naar aanleiding van een interview met Geert Bourgeois, vice-minister-president in de Vlaamse regering en oprichter van de N-VA. Wel wel, ook Brinckman heeft met zijn journalistieke vrijheid een serieus loopje genomen. We hebben het artikel enkele malen herlezen en nergens zegt Geert Bourgeois wat Brinckman hem in de mond legt, nl. dat Bourgeois kandidaat minister-president zou zijn. En maandag doet De Standaard nog wat olie op de golven door te stellen dat Bourgeois binnen de N-VA niet iedereen gelukkig is met de spontane sollicitatie van Bourgeois voor het minister-presidentschap. Ook hier weer een stuk onbetrouwbare journalistiek die de voorbije dagen het nodige stof heeft doen opwaaien, zelfs tot in het Vlaams parlement.
De politieke tegenstanders van N-VA vragen zich uiteraard niet af of wat Brinckman schrijft een getrouwe weergave is van het gesprek. Zij zien het vooral als gefundenes Fressen om op hun beurt de N-VA en haar voormannen over de hekel te halen. Politiek op zijn smalst, quoi.
We kunnen enkel beamen wat De Standaard tegenwoordig in haar reclamespotjes verkondigt: je kan van die krant inderdaad het "onverwachte verwachten". Wij denken dan spontaan aan riooljournalistiek.
Addertje
Peter Vandermeersch, toen nog hoofdredacteur bij De Standaard, in een opiniebijdrage van februari 2007 naar aanleiding van verslaggeving door een andere krant over doping in de wielersport :
Wat de collega's (ik twijfel nu aan het woord) van Het Laatste Nieuws hebben durven opvoeren als journalistiek, heeft niks meer van doen met de moeilijke en genuanceerde zoektocht naar de waarheid. Het heeft alles te maken met het bewust verdraaien van feiten, manipuleren van woorden en misbruiken van zogenaamd bewijsmateriaal.( )
Waarom reageer ik zo heftig op deze manipulaties van een andere krant? Omdat zij de journalistiek die mij zo na aan het hart ligt, de riool in sleurt. Waar geloofwaardigheid wordt weggespoeld met de rest van de vuiligheid die we uitstoten.
In een persbericht laat
N-VA-ondervoorzitter Ben Weyts zijn ongenoegen blijken rond de vandaag
voorgestelde plannen rond de hervormingen in het Brusselse gewest. 'Het blijft
bij borrelnootjes', vindt hij.
De hervorming van het Brusselse gewest
verschuift bevoegdheden, onder meer op vlak van mobiliteit en ruimtelijke
ordening, deels van de gemeenten naar het gewestelijke niveau. Dat was een van
de voorwaarden van het Vlinderakkoord, in ruil voor ettelijke miljoenen.
Oppositiepartijen lieten vorige week hun kritiek al de vrije loop over de toen
pas beklonken interne hervorming. 'Het gaat niet ver genoeg', klonk het toen.
Vandaag stelden de acht deelnemende
partijen hun concrete plannen inzake de hervormingen in het Brusselse gewest
voor . 'Wij gingen er van uit dat wat verleden week in de pers uitlekte, louter
de borrelnootjes waren, [maar] vandaag blijkt dat het bij Brusselse
borrelnootjes blijft', opperen ondervoorzitter Ben Weyts en gemeenschapssenator
Karl Vanlouwe van N-VA.
'Uitermate cynisch'
'De initiatieven op het vlak van
stedenbouw, mobiliteit en huisvesting zijn ontegensprekelijk stapjes vooruit,
maar het zijn muizenstapjes', vinden de N-VA'ers. 'Maar waar zijn de evidente
hervormingen die aangekondigd en beloofd werden?' Als voorbeeld halen ze onder
meer 'het verminderen van het 1.000-tal Brusselse politici' en 'de toepassing
van de taalwetgeving na meer dan 50 jaar' aan. 'Als die evidente hervormingen,
die alle Vlaamse partijen voorstaan, [...] nu niet worden gerealiseerd nu
Brussel zoveel extra Vlaams geld krijgt dan kunnen we ze evengoed voor eens
en altijd opbergen.'
Weyts en Vanlouwe vinden dat er geen sprake is
van een ingrijpende verbetering. 'Integendeel', klinkt het. 'Het is [...] uitermate
cynisch dat net die partijen die anderen verwijten Brussel los te laten,
verantwoordelijk tekenen voor het verzwakken van de band tussen Brussel en
Vlaanderen.'
Voor Bart De Wever is
de splitsing van België geen doel op zich
Guillaume Van der
Stighelen, ex-reclamemaker en auteur
In meer dan één
interview stelt Bart De Wever dat de splitsing van België geen doel op zich is.
Zijn ware doel, zo stelt hij, is aan zijn kinderen een land na te laten dat
behoorlijk bestuurbaar is. Ook in zijn politiek betoog, zowel in Vlaanderen als
in Wallonië, zal hij het steeds hebben over noodzakelijke sociale en
economische hervormingen. Met als gevolg dat een vooraanstaand Franstalig
tijdschrift "Et si Bart De Wever avait raison?" bloklettert op de
voorpagina, daarbij overwegend dat de man misschien helemaal geen separatist
is.
Als de pers zijn
mening vraagt over de splitsing van het land kan hij vredig antwoorden dat het
niet iets is dat hij hoeft na te streven want het zal vanzelf gebeuren. Dat is
tegelijkertijd een geruststellend woord voor de modale Vlaming die nog wat
angstig is voor een scheiding, en ook voor het kleine percentage Vlamingen dat
droomt van een onafhankelijke natie.
De Wever hoeft
daarvoor zelfs niets te veinzen. Het land is in twee gesneden door een
taalgrens, lang voor hij geboren werd. Het hoofdstedelijk gebied, de enige plek
waar een taalgrens misschien echt wel nut had gehad, heeft men dan weer
tweetalig gelaten. Alle traditionele partijen hebben zichzelf al opgesplitst.
En als iemand de vraag stelt waarom Vlamingen alleen op Vlaamse partijen mogen
stemmen terwijl het gaat om het verkiezen van bestuurders voor het hele land,
dan hoeft niemand van de N-VA te roepen dat dit een idiote vraag is. De niet-separatistische
partijen doen dat wel in hun plaats, PS en sp.a voorop.
Bart De Wever is dus
een schitterend Chinees generaal, Cicero is daarmee vergeleken klein bier. Het
open veld waarheen hij de strijd leidt heet 'economie' en binnen de burcht
groeit de fanclub.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Guillaume Van der Stighelen, Addertje
19-03-2013
Al miljoen euro aan huur niet betaald
Noot van Addertje:
Onderstaand artikel over Antwerpse toestanden "uit het leven gegrepen" roept een fundamentele vraag op: Moet de maatschappij (u en ik) voor alles opdraaien of zijn er grenzen aan de solidariteit ? En waar ligt de grens tussen solidariteit, misbruik en regelrechte fraude ? Bij de socialisten van de Spa - die gedurende 70 jaar de plak zwaaiden in Antwerpen - was er blijkbaar geen enkele grens te bespeuren. We kunnen enkel hopen dat met het nieuwe beleid van Liesbeth Homans (N-VA) een einde wordt gesteld aan dit soort wantoestanden en dat eerlijkheid en redelijkheid opnieuw hun rechten krijgen. En enig optimisme lijkt hier gelukkig op zijn plaats.
Bij uitbreiding kan bovenstaande vraag trouwens ook worden gesteld wanneer het gaat over de solidariteit tussen regio's. De goede verstaander begrijpt wat we bedoelen.
Al miljoen euro aan huur niet betaald
De sociale huisvestingsmaatschappij Woonhaven kampt na twee maanden al met 925.000 euro onbetaalde huurgelden. De nieuwe voorzitter Liesbeth Homans(N-VA) wil de fraude nu hard aanpakken.
De onbetaalde facturen van januari en februari van dit jaarzijn slechts een deel van het probleem. Daarnaast loopt de woningmaatschappij zon 1,8 miljoen euro huurinkomsten waarschijnlijk volledig mis, omdat de huurders met de noorderzon zijn verdwenen. De schuld van sommige wanbetalers bedraagt meer dan 9000 euro.
Homans is overtuigd dat door strenger op te treden tegen alle vormen van fraude er naar schatting vijfhonderd sociale woningen vrij kunnen komen voor mensen die het echt nodig hebben.
Om de fraude aan te pakken kijkt Homans ook hoopvol naar Vlaanderen. Vorig jaar stelden we 220 dossiers op rond onrechtmatige bijwoonst, zegt Homans. We maakten die over aan de Vlaamse administratie, maar voorlopig zonder gevolg. Stop met deze dossiers door te sturen, want we krijgen die niet verwerkt en ze zijn zeer complex, klonk het bij de administratie.
Bron: GvA
Opinie
Is 220 euro huur voor een sociale woning te veel gevraagd?
Lex Moolenaar, redacteur bij Gazet van Antwerpen
Ik wil niet weten of Liesbeth Homans masochistische neigingen heeft, maar in haar jobomschrijving als OCMW-voorzitter en schepen van Sociale Zaken van de stad Antwerpen is dat wel een extra troef. Dat blijkt eens te meer uit het feit dat ze in die functie ook voorzitter is van Woonhaven, met 18.000 woningen de grootste sociale huisvestingsmaatschappij van Vlaanderen. Want daar zijn wel wat problemen.
Neem nu de huurachterstal. Voor de eerste twee maanden van dit jaar bedroeg die 925.000 euro. Als je weet dat de gemiddelde huur van een sociale woning in Antwerpen 220 euro per maand bedraagt, dan doet dat toch je wenkbrauwen fronsen. Veel mensen hebben het moeilijk, zeker in deze tijden. Ik vind dat zij recht hebben op solidariteit van wie het beter heeft. Maar veel lager kan je met een woningprijs anno 2013 toch niet zakken.
Het plaatje wordt duidelijker als je inzoomt op individuele gevallen. Er is een huurder die bijna 10.000 euro achterstal heeft. Hij verblijft al twaalf jaar illegaal in België en heeft van de Dienst Vreemdelingenzaken het bevel gekregen om het land te verlaten, maar hij blijft hopen op een regularisatie. Ondertussen betaalt hij geen huur, vermoedelijk omdat hij dat niet kan. Ook zijn energiefacturen gaan rechtstreeks naar Woonhaven. Zijn levensonderhoud is dus helemaal voor rekening van de gemeenschap. U zal het met mij eens zijn dat hier iets niet klopt.
In Antwerpen staan 13.000 mensen op de wachtlijst voor een sociale woning. Het is onmogelijk om op korte termijn aan die vraag te voldoen, en het is ook niet wenselijk om het huidige aandeel van 11 procent van de sociale huisvesting in het totale aantal woningen te verveelvoudigen, want dan komen de financiën van de stad zwaar onder druk. Het komt er dus in de eerste plaats op aan om de beschikbare capaciteit rechtvaardig te verdelen onder wie ze het meest nodig heeft.
Liesbeth Homans pleit om te beginnen voor 3-6-9-contracten, zoals op de privémarkt. De huidige levenslange huurcontracten moeten inderdaad worden omgevormd, want ze maken geen enkele sanctie mogelijk voor huurders die samenlevingsproblemen veroorzaken. Daarnaast moet ook een einde worden gemaakt aan de bizarre situatie dat sommige huurders van een sociale woning zelf eigenaar van onroerend goed blijken te zijn. Dat klinkt waanzinnig, maar het is in dit land perfect legaal.
Slogans als Meer Vlaanderen binnen een sterk België' hebben alles van de kermiskreet altijd prijs, altijd gewonnen'
Peter De Roover politiek secretaris Vlaamse Volksbeweging
Zes overheden voor 11 miljoen Belgen, dat is nergens goed voor, zegt Peter De Roover. In een land zo groot als een zakdoek zijn al die overheden gedoemd om elkaar voor de voeten te lopen. Tijd dus om te kiezen: ofwel is België overbodig, ofwel moeten de gewesten en gemeenschappen afgeschaft worden.
De wereld telt 26 federale landen, 26 eigen verhalen ook. Alleen valt de Belgische variant wel heel erg uit de toon. We noemen onze oplossing' graag eufemistisch creatief' om onszelf te troosten.
De veelvuldige vergrendelingen of naast elkaar bestaande gewesten en gemeenschappen werden duidelijk niet elders afgekeken. Een gemiddelde federatie telt 20 deelstaten. De Verenigde Staten van Amerika komen aan 50+1, Duitsland 16, Oostenrijk 8. En België? Tja, drie volgens de politie, vier volgens de organisatoren, zullen we maar zeggen. We weten het zelf niet zo goed en zijn er niet eens uit of we überhaupt wel deelstaten hebben.
België valt helemaal buiten het normale' federale model qua verhouding tussen het aantal inwoners van de grootste deelstaat en het land zelf. Vreemd dat daaraan nooit aandacht wordt besteed. Voor de VS ligt die verhouding op 12 procent, Duitsland komt aan 22 procent, exact het gemiddelde voor 25 federale staten.
Ver boven alle andere federaties pronkt België. Zelfs beperkt als gewest scoort Vlaanderen ruim 60 procent. Vergeleken met het gemiddelde ligt ons cijfer haast drie keer hoger.
Dat is geen onschuldig rekenspelletje. Uiteraard kennen deelstaten in federaties met vijf keer meer inwoners hun eigen rol. Ze staan dichter bij de bevolking, de federatie biedt schaalvoordelen.
Maar waarom twee overheden op zo'n korte afstand van elkaar als Vlaanderen en België? België biedt geen schaalvoordelen, Vlaanderen staat cijfermatig niet dichter bij de bevolking. Ze zijn van nature veroordeeld om concurrent te zijn en koesteren logischerwijze dezelfde ambities omdat ze behoren tot dezelfde gewichtsklasse. Vlaanderen is te groot voor België, België te klein voor Vlaanderen. Ze schaffen elkaars bestaansreden af.
Mede daarom is het Belgische model intrinsiek instabiel, zijn de overheden gedoemd om te botsen.
Met twee op een zakdoek
De prijs voor die bestuurlijke filevorming is hoog. Vlamingen (voor zover ze niet in Brussel wonen) kennen nauw tegen elkaar aanschurkend twee volwaardige en uitgebouwde overheden, twee parlementen, twee regeringen, twee administraties, twee regelgevers, twee belastingdiensten, twee van alles en dat absoluut niet voor de prijs van één.
De gevolgen vertalen zich in de combinatie massale overheidsschuld/hoog overheidsbeslag/ondermaats functionerende publieke sector. Twee overheden uitbouwen op één zakdoek leidt tot verspilling van middelen en democratische inefficiëntie. Twee fornuizen installeren in één gezinskeuken levert geen lekkerdere maaltijden op maar wel een hogere gasfactuur.
Die prijs betalen wij voor het gebrek aan politieke moed. Belgische staatshervormingen bouwden nieuwe overheden uit zonder bestaande te ontmantelen. De Vlaamsgezinden vroegen en kregen Vlaanderen; de Belgisch-gezinden wilden en mochten België behouden. België blonk ook op dit terrein uit in het maken van geen keuze.
Slogans als Meer Vlaanderen binnen een sterk België' hebben alles van de kermiskreet altijd prijs, altijd gewonnen'. Alleen door een keuze te maken, bevrijden we ons uit deze bestuurlijke verstikking. Geef mij maar een volwaardige Vlaamse staat zonder Belgische koepel. Maar wie terugschrikt om België te beëindigen, moet resoluut de afschaffing van gewesten en gemeenschappen eisen. Dan smijten we uiteraard ook alle grendels, pariteiten en verzekerde vertegenwoordigingen overboord. Je bent Belg of je bent het niet.
Vandaag zitten we opgezadeld met twee overheden op een niveau waar voor inwoners van alle andere landen één volstaat. De last van die luxe' kunnen we ons echt niet langer veroorloven.
Bron: DS Dit is een samenvatting van de toespraak op 16 maart voor het VVB-symposium De knoop doorgehakt'. De volledige tekst staat op www.doorbraak.be.
ONDER DE TAALGRENS: 'Wij moeten ons verzetten om België te redden'
'Wij moeten ons verzetten om België te redden'
'Bij CD&V valt het masker af'
Hoewel het voorbije weekend vooral het interview met Geert Bourgeois in De Standaard reacties uitlokte, is dit volgens Bernard Clerfayt (FDF) een non-event. Clerfayt verwondert er zich over dat iedereen zich verwondert over dit interview: de splitsing van het land staat nochtans in het programma van de N-VA. En de pratij flirt met extreem-rechts.
Hij meent daarentegen dat er een ander masker is afgevallen, namelijk dat van CD&V: Wouter Beke heeft in La Libre de Belgique gezegd dat zijn partij voor confederalisme is. Maar het confederalisme en het separatisme is hetzelfde. Het verschil tussen de N-VA en CD&V is zeer klein. Enkel de toon bij N-VA is venijniger. Maar ten gronde neemt CD&V meer en meer dezelfde vragen over. Wij, aan Franstalige kant, moeten daartegen weerstand bieden om België te redden.
Het is verontrustend te merken dat iedereen woorden gebruikt om de realiteit te verdoezelen maar intussen rolt de pletwals verder. De 6e staatshervorming werd ons verkocht als een wonder dat België ging redden. We zien nu al dat het niet zal lukken. De Franstaligen die alles hebben losgelaten om die pletwals tot stand te brengen worden nu verraden door de Vlamingen.
Men heeft een regering Di Rupo op de been gebracht om de N-VA te dwarsbomen. Maar hoe meer regering Di-Rupo, hoe meer de populariteit van de N-VA stijgt. En hoe meer N-VA stijgt hoe meer de Franstaligen denken dat Di Rupo de oplossing is
Clerfayt besluit: Zij (De Wever en Di Rupo) zijn de perfecte vijand-broers van deze wereld. Maar dat riskeert te leiden tot het einde van België.
Soms is het interessant te vernemen wat onder de taalgrens wordt gezegd en geschreven. Er gaat in de Franstalige pers geen dag voorbij of Bart De Wever komt er wel ergens ter sprake. En telkenmale maakt men van de gelegenheid gebruik om hem en de N-VA een beetje meer in diskrediet te brengen. Natuurlijk zien de Franstaligen in De Wever de vleesgeworden bedreiging van de transferten van 16 miljard euro die het zuiden geruisloos krijgt toegeschoven, in naam van de solidariteit. Elk jaar opnieuw. Zonder zich bovendien ook meer enigszins te moeten verantwoorden voor de besteding ervan. Wie kan zich nog zulke luxe permitteren ?
Het interview van Geert Bourgeois in De Standaard van het voorbije weekend konden de N-VA-bashers natuurlijk niet laten liggen. Ze grijpen het aan om nog maar eens duidelijk te maken hoe boosaardig De Wever wel is, een wolf in schapevacht als het ware, en wat een bedreiging hij vormt voor het land (zij bedoelen daarmee natuurlijk de Franstaligen). Tot iemand uit zijn stal de vacht lijkt af te leggen
Hieronder een edito van vandaag in La Libre Belgique van Francis Van de Woestyne. Rabiaat Vlamingenhater die iedere morgen een De Wever tussen zijn boterhammen legt (sinds zijn dieet misschien zelfs twee ).
Bedankt, Geert Bourgeois
Francis Van de Woestyne redacteur bij La Libre Belgique
(vrije vertaling)
Sinds enkele jaren oefent Bart De Wevereen aanzienlijke invloed uit op de Belgische politiek. Chapeau. Velen zullen hem benijden. Maar deze suprematie heeft hij opgebouwd op vele leugens of door zaken te verzwijgen.
Leugens? Nemen we de laatste. Hij heeft de studie van professor Decoster (KUL) gebruikt om aan te tonen dat de nieuwe financieringswet de Vlamingen vele miljarden zal doen verliezen. De professor reageerde: ofwel kan De Wever niet lezen, ofwel is het van slechte wil. We laten u kiezen.
Zaken verzwijgen? Tijdens zijn mediatieke shows verbergt Bart De Wever zijn ultieme wens achter geruststellende woorden. Ik, separatist ? Allez zeg, je hebt er niets van begrepen. Het is een evolutie, België gaat gewoonweg verdampen. Wees niet bang: dat zal tijd nemen. Maar een van zijn adjudanten zegt het zonder omwegen: de totale autonomie is voor 2014.
Twee vragen dringen zich op.
1. Is het echt dat project waarvoor 40% van onze vrienden en buren Vlamingen voorstaat ? Een geïsoleerd Vlaanderen. Men zegt ons: het is de schuld van de Franstaligen. Gemakkelijk, en fout: het zuiden herstelt zich. Het is niet daar dat het schoentje wringt.
2. Is dit het project voor hun land waarop de Franstaligen zitten te wachten ? Want De Wever heeft in het Zuiden ook zijn fans, zijn groupies, verleid als ze zijn door zijn liberale ideeën. Maar zijn sociaal-economisch project maskeert zijn nationalistische geestdrift.
Vele Vlaamse politici die geen argumenten meer hebben, zullen nog maar eens opwerpen dat De Wever bekritiseren hem nog versterkt. Vooral als de aanval vanuit Franstalige hoek komt. Maar de stilte is medeplichtig. Men moet roepen om de onjuistheden aan te klagen. Dank dus aan Geert Bourgeois die het masker heeft afgelegd en zo de leepheid blootlegt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Geert Bourgeois, La Libre Belgique, Francis Van de Woestyne, Decoster, Addertje
Crisis van het traditionele politieke systeem
Crisis van het traditionele politieke systeem
Niet weinigen denken aan Salamander (naar de gelijknamige reeks op één) als ze weer een tafereel van de Dexia-crisis voorbij zien trekken. Deze keer zijn het politici zelf, geen malafide vetmesters of falende voedselveiligheid, geen klungelende politiemensen die naast de vele sporen kijken of de inefficiëntie van het justitie-apparaat in de affaire Dutroux. Nu zijn het de politici zelf die rechtstreeks in de beklaagdenbank zitten, omdat ze ervan verdacht worden met het geld van de getormenteerde belastingbetaler hun verzuilde vrienden te hulp gesneld zijn.
Ook de Dexia-crisis gaat in essentie over de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van de politiek: beschermt die ons, of liegt die ons voor? De klassieke regeringspartijen hielden met die deal niet enkel banken recht, maar in zekere zin een politiek systeem. Nu moeten ze in die crisis zichzelf rechthouden. Dat is een crisis geworden van het traditionele politieke systeem. Hoe oneerlijk en onjuist die voorstelling van zaken daarin volgens hen ook moge zijn, de beeldvorming is pijnlijk.
Carl Devos, professor politieke wetenschappen aan UGent op deredactie.be
De Standaard titelde deze morgen: Brusselse burgemeesters binden in. De vraag die dan spontaan opwelt is: inbinden in wat ? In wedde voor de mandatarissen? In het aantal gemeenten (nu zijn het er 19) ? In het aantal politici ? Niets van dat alles.
Volgens De Standaard wordt de macht van de negentien burgemeesters aan banden gelegd. Een uitdrukkingdie vele ladingen kan dekken. Ook hele kleine. Zoals hier duidelijk het geval is.
Het inbinden is het gevolg van een politiek akkoord tussen de acht partijen die betrokken zijn bij de zesde staatshervorming. In ruil krijgt Brussel een hoop geld toegesmeten.
Zowel op het vlak van mobiliteit als stedenbouw krijgt de regering wettelijk en financieel een stok achter de deur. In sommige gevallen kan de bevoegde minister zich in de plaats' van de gemeente stellen. Als dat geen indruk maakt, kan het gewest subsidies schrappen.
Huisvestingsmaatschappijen
Ook het aantal huisvestingsmaatschappijen wordt gereduceerd van 33 naar vijftien. Ter vergelijking: in Antwerpen zijn er volgens de website van de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen (VMSW) 4 huisvestingsmaatschappijen.
In het verleden hebben de burgemeesters zich altijd stevig verzet tegen elke vorm van bevoegdheidsoverdracht. Tegen 2014 moet het Brusselse gewest zijn huiswerk klaar hebben. Het is echter nog af te wachten of het Brusselse parlement het compromis zonder meer zal aanvaarden.
N-VA
Maar volgens N-VA blijft Brussel een bestuurlijk waterhoofd.
Volgens N-VA-senator Karl Vanlouwe heeft Brussel een eenvoudig en efficiënt bestuur nodig. Een verschuiving van enkele bevoegdheden zoals mobiliteit en stedenbouw, is niet voldoende om een Europese en federale hoofdstad efficiënt en met visie te besturen', stelt hij. Voor de N-VA is de beperking van de macht van de 19 Brusselse baronieën dan ook een absolute voorwaarde voor goed bestuur. 'Een hoofdstad kan niet bestuurd worden door een veelheid van dorpspolitici', besluit Vanlouwe.
Politici in de aanbieding
Het aantal mandaten dat de Brusselse 19 gemeenten telt, in verhouding tot het aantal inwoners is hallucinant. Met als gevolg een versnippering van het beleid. De mandatarissen lopen elkaar voor de voeten. We geven hieronder een overzicht, enkel van het aantal burgemeesters en schepenen, en vergelijken de situatie met Antwerpen. Daarnaast heb je in Brussel ook nog de Brusselse regering (8 ministers), het Brussels parlement (89 parlementsleden), de Franse gemeenschap, Franse gemeenschapsraad, In totaal zou Brussel zowat 900 politici tellen.
Besluit: Brussel vraagt wel meer geld. Maar van een efficiënter bestuursmodel is nog lang geen sprake. Alweer een gemiste kans. Met dank aan de Vlaamse traditionele partijen die dit politiek akkoord goedkeurden.
Addertje
Bron: Wikipedia en Districts-en Loketwerking, Stad Antwerpen, 2012
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Brussel, N-VA, De Standaard, Karl Vanlouwe, Addertje
14-03-2013
DE MENING van... Johan Van Overtveldt
Groeit er een omerta rond de Arco-deal ?
...Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur Trends
We hernemen letterlijk de woorden van Vande Lanotte in de uitzending van Terzake van 7 maart: Die winstbewijzen, het probleem zit hem bij het begin. De winstbewijzen bij de herstructurering van de bank toen die failliet aan het gaan was, daar heeft men denk ik niet gezien dat er winstbewijzen waren, of wel gezien, men mocht dat niet gehouden hebben, maar ze zijn er (onze cursivering). Vice premier en grondwetspecialist Johan Vande Lanotte laat er dus geen twijfel over bestaan: bij de overname van Dexia Bank België hadden de winstbewijzen van ACW (en MS) moeten geschrapt worden. Met andere woorden: Belfius betaalt 112 miljoen euro voor iets dat niet meer zou mogen bestaan. Die conclusie dringt zich op, niet op basis van kritische analyses van Trends, De Morgen of de politieke oppositie maar wel op basis van de woorden van de meest eminente rechtsgeleerde binnen de regering (al is Koen Geens nu wel een ernstig concurrent).
Zo mogelijk nog straffer zijn de uitspraken van die andere vice premier, MR-voorman Didier Reynders. In een recent interview met De Morgen en Het Laatste Nieuws catalogeerde Reynders de staatswaarborg voor de 800 000 Arco-coöperanten als een eis van de CD&V. Bovendien weet Reynders dat mocht ik alles wat ik weet van de zaak Arco lekken, dan komen de kranten papier tekort. Slik. Het Belgische publiek mag kiezen of het dit als een vorm van openlijk uitgelachen worden door een topminister moet beschouwen dan wel als een brutaal opgestoken middenvinger van diezelfde topminister.
Reynders zegt heel simpel dat we als gemeenschap en belastingbetaler eigenlijk nog niks weten van al het gedoe en gekonkel omtrent die Arco-deal. We mogen betalen maar mogen niet weten hoe de vork aan de steel is komen te zetten. Ja, Reynders is een cynicus en bij momenten een opportunistische strateeg maar zijn woorden zijn wat ze zijn. Hij is vandaag vice premier en minister van Buitenlandse Zaken en was in de dagen van de Arco-deal minister van Financiën. Zijn woorden kunnen niet anders dan zwaar doorwegen.
Het ronduit schandalige van de realiteit die Reynders hier tekent rond de Arco-deal, krijgt nog een extra dimensie door de recente onthullingen gedaan in De Tijd. Diverse tenoren uit de katholieke zuil blijken houders van Arco-deelbewijzen te zijn. Uitkeringen in hoofde van de staatswaarborg verleend (maar nogal betwist bij de Raad van State) aan de Arco-coöperanten gaat dus belangrijke financiële voordelen opleveren aan mensen die direct en indirect mede verantwoordelijkheid dragen voor het debâcle rond Dexia en Arco. Volgens De Tijd komt één van die toplui zelfs aan bijna 1400 deelbewijzen. Hoe het er in concrete bedragen voor individuen en groepen van individuen uitziet, is nog niet helemaal duidelijk.
Hoe dan ook rijst steeds meer de vraag of dit allemaal zo maar kan terwijl we ondertussen weten dat deze koepel op méér dan 1 miljard euro aan reserves zit? Zou het echt kunnen dat ook dit en vele andere dingen rond de Arco-deal allemaal toegedekt gaan worden in het kader van de grote omerta die hier steeds duidelijker vorm krijgt? Ja, dat kan best, maar dan moeten we wel op zoek naar een nieuwe omschrijving voor onze maatschappelijke ordening. Van een legitieme en transparante democratie kan dan bezwaarlijk nog sprake zijn
