“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
27-11-2013
Veel stichtende gedachten, maar weinig feiten
"Veel stichtende gedachten, maar weinig feiten"
"Intussen blijft het dweilen met de kraan open. Want terwijl de federale regering en de deelregeringen eindeloos palaveren, raakte bekend dat afgelopen jaren ruim 44.000 banen verloren gingen alleen al door collectieve ontslagen. En haast elke dag zijn er berichten over de besparingsingrepen van de nooddruftige steden en gemeenten die, de prang op de neus gezet door de strenge Europese begrotingsregels, snoeien in hun personeelsbestand. De groeiverwachtingen voor 2014 blijven ruim onder de 2 procent die noodzakelijk is om het sociale systeem overeind te houden, en er wordt gevreesd voor stijgende werkloosheid."
"Tot nog toe kan van de federale relanceplannen alleen worden gezegd wat Napoleon over de bijbel beweerde: ‘Veel stichtende gedachten, maar weinig feiten.’ Als er al sanerings- en relancemaatregelen werden genomen, dan hebben die veelal een effect tijdens de komende legislatuur. Wat erg betreurenswaardig is. ‘Omdat het’, zo waarschuwde gouverneur Coene in De Tijd, ‘gevaarlijk zou zijn niets te doen voor de verkiezingen.’"
"Ook de plotse bezorgdheid van de sp.a-vicepremier Johan Vande Lanotte voor de elektriciteitsfactuur van de kleine man heeft iets tragisch. De voorbije acht jaar hebben deze regering en de vorige ervoor gekozen de elektriciteitsfactuur te laten stijgen met liefst 43 procent, bijna het dubbele van de stijging van de levensduurte. Volgens Eurostat werden de kleinste, zeg maar de armste verbruikers het hardst getroffen door die spectaculaire prijsstijging."
"De elektriciteitsfactuur weerspiegelt het failliet van de gevoerde politiek waarbij op geen enkel moment werd gepoogd de energieprijs af te remmen, laat staan terug te dringen. En net die energieprijs weegt in de concurrentiehandicap zwaarder door dan de pure loonkosten."
Rik Van Cauwelaertin De Tijd (Het Paleis der Natie)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen) Tags:Rik Van Cauwelaert, De Tijd, Het Paleis der Natie, Johan Vande Lanotte, Sp.a
Bange Blauwe Belg
Bange Blauwe Belg
“Er is eigenlijk maar één rationeel argument voor zo’n [federale] kieskring. De politicologie raadt die aan om aan conflictbeheersing te doen. Zo’n kieskring zou de Belgische band versterken en de uiteendrijvende krachten moeten verslappen. Maar dan gaat het dus niet over een louter technische regeling van de verkiezingsorganisatie maar over een misbruik daarvan om een politieke agenda door te drukken. Er zijn alleen Belgicistische redenen om zo’n federale kieskring door te drukken en aangezien Open VLD zo geestdriftig is over het idee, wordt ons eerder besluit er alleen maar door bevestigd.
Open VLD gaat dus uitgesproken de Belgicistische toer op en heeft daar zelfs een extra overheidsniveau en een manipulerend kiessysteem voor over. Daaruit kunnen we opmaken dat die partij eerst Belg is en dan pas Blauw (mocht Blauw domineren, dan zou Open VLD uiteraard één overheid wegsaneren) maar voor alles Bang (want te laf om Vlaanderen dan consequent af te schaffen of toch tenminste sterk uit te kleden ten voordele van België).
Wat krijg je als een Bange Blauwe Belg institutionele voorstellen lanceert? Een inconsequent, anti-liberaaloverheidszwaargedrocht, dat de kool en de geit wil sparen.”
Annick De Ridder: N-VA-congresteksten geven doorslag
Annick De Ridder:
N-VA-congresteksten geven doorslag
Vlaams parlementslid Annick De Ridder stapt over van Open VLD naar de N-VA. Dat kondigt de N-VA aan. "Als ik zie waarmee Open VLD instemt in de regering-Di Rupo, dan kan ik mij daarmee niet vereenzelvigen", zegt De Ridder. N-VA-voorzitter Bart De Wever is blij met de overstap.
De Ridder was meer dan 15 jaar actief bij de Vlaamse liberalen. "Dit was één van de moeilijkste beslissingen in mijn leven", zegt de Antwerpse politica. "Maar als ik zie waarmee Open VLD instemt in de regering-Di Rupo, kan ik mij daar niet mee vereenzelvigen", aldus De Ridder.
De 34-jarige De Ridder zit sinds 2004 voor Open VLD in het Vlaams Parlement. Tussen 2007 en 2011 was ze ook Antwerps gemeenteraadslid en fractieleider van de Vlaamse liberalen in de Antwerpse gemeenteraad.
In 2011 zette ze haar politieke carrière op een lager pitje. Ze ging voor Katoen Natie van Fernand Huts consultancy-opdrachten uitvoeren en stopte als gemeenteraadslid in Antwerpen en als bestuurder van het Antwerpse Havenbedrijf. Ze bleef wel in het Vlaams Parlement zitten.
De Ridder is niet meer tevreden bij de Vlaamse liberalen en stapt nu over naar de N-VA. De recente congresteksten van de N-VA hebben volgens De Ridder de doorslag gegeven. "Het project dat daarin wordt voorgesteld, spreekt mij aan. Een beleid gericht op een slankere overheid, belastingverlagingen en schuldafbouw. En een beleid dat de middelen focust op wie ze echt nodig heeft. Voor die idealen ben ik als jonge studente in de politiek gestapt", aldus De Ridder.
De N-VA-voorzitter Bart De Wever is blij met de overstap. Hij noemt De Ridder "een jonge hardwerkende kracht met dossierkennis en ervaring uit het bedrijfsleven". "Wij zijn dan ook blij dat Annick ons komt versterken", aldus De Wever.
Ik weet niet of u het programma van de toenmalige BRT (nu VRT) nog kent. “Zeg eens euh!” was een erg populair spelprogramma dat in de jaren ’90 werd uitgezonden en gepresenteerd door Gert Verhulst (nu Studio 100). Vier bekende panelleden, waaronder Emiel Goelen, Margriet Hermans, Koen Crucke en Jaak Pijpen, mochten het stopwoord "euh" niet gebruiken of ze gingen in de fout en verloren het spel. Zo werkt het de laatste tijd ook bij de traditionele partijen: blijkbaar wordt intern afgesproken om de term N-VAniet meer te gebruiken. Tijdens het OpenVLD-congres stond er zowaar een (ik geloof blauw) varken waarin men in geval van overtreding een bijdrage moest deponeren (voor een goed doel). Deze “tactiek” belet natuurlijk niet dat toch over de N-VA wordt gesproken, zij het in bedekte termen. Toch hopen zij vermoedelijk dat de burger dit niet merkt maar vooral dat het de N-VA geen bijkomende punten oplevert. Helaas, de burger is niet (meer) van gisteren... Ook Carl Devosheeft zo zijn twijfels bij de doeltreffendheid van dit spelletje "niet-namen-noemen" van de traditionele partijen.
N-VA overal aanwezig
"Ook dat Voldemortsyndroom zal op termijn vervelen. Die aandoening is het resultaat van het doorschieten van een strategiewending: vroeger hadden nogal wat partijen het onredelijk veel over N-VA en te weinig over zichzelf. Dat moest veranderen. En dat is veranderd. Maar het is zo doorzichtig en overdreven veranderd, dat het soms wat lachwekkend wordt.
Als voorzitter Beke roept (niet zegt, maar roept) dat CD&V niet voor een koud en kil Vlaanderen is, weet iedereen over wie hij het eigenlijk heeft. Maar Beke zegt het niet. Want na het congres hebben veel CD&V’ers het gezegd: dat ze niets over anderen hebben gezegd. Voor het geval dat dit nog niet opgevallen was. Het viel de voorbije dagen ook bij Open VLD te horen: we gaan het niet over anderen hebben. In Het Laatste Nieuws is te lezen dat wie op het congres van Open VLD de PS of N-VA vermeldt, geld in een blauw spaarvarken moet steken.
Waardoor N-VA dus overal aanwezig is, als een soort kwade kracht, wiens naam men niet mag uitspreken. Anders wordt hij alleen maar sterker. Zoals Voldemort (a.k.a. JeWeetWel of HijDieNietGenoemdMagWorden) in de verhalen van Harry Potter. Zelfs expliciete afkeuring van Voldemort door alle leerlingen van de politieke toverschool maken hem niet per se zwakker. De N-VA krijgt relatief veel steun voor de nochtans radicale confederalismevoorstellen: de exacte cijfers uit peilingen zijn irrelevant, maar de hoogte waarop ze zitten (40%) is opmerkelijk."
“Het faillissement van het Belgische systeem loert echter om de hoek als de verhouding tussen zij die bijdragen aan en zij die afhangen van de overheid nog voort uit balans raakt. Het precaire maar cruciale evenwicht tussen verantwoordelijkheid en solidariteit is te zeer verstoord. Te weinig wordt voor eigen deur geveegd, te veel wordt automatisch op de overheid gerekend. De sociale uitkeringen zijn gestegen van 63 miljard euro (of 22,8 % van het bbp) tien jaar geleden tot 97 miljard euro (of 26 % van het bbp) vorig jaar. Leefden we in 2003 op een sociaal kerkhof of in een verzuurde samenleving? Neen. Misschien zelfs minder dan vandaag.”
“Kan dit België zo nog doorgaan? Eerlijk gezegd, of België federaal blijft, weer unitair wordt of helemaal uit elkaar valt, dat kan ons op zich niet zo veel schelen, als er maar een toekomstgericht beleid gevoerd wordt. We moeten echter vaststellen dat het federale niveau daartoe niet meer in staat is. Verder dan wat lapwerk, dat met veel gespin uitvergroot wordt - ook op Vlaams niveau trouwens - geraken de verantwoordelijke politici niet meer. Het federale beleid wordt gegijzeld door vooral de PS die, in functie van het eigen belang, structurele hervormingen de wacht aanzegt.
De Vlaamse economie kan zich dit sociaaleconomische conservatisme steeds minder veroorloven. De concurrentiekracht van onze bedrijven glijdt af en de vergrijzing begint te bijten, terwijl de overheidsfinanciën nog in behoorlijk lamlendige staat verkeren. Of de verkiezingen van mei 2014 baren een federale regering die eindelijk spijkers met koppen slaat, of we hebben nood aan een andere staatsstructuur die zo’n beleid wél mogelijk maakt. Wat we in Vlaanderen zelf doen, doen we daarom niet beter, maar de verantwoordelijken zullen dan wel op een transparante en democratische manier rekenschap moeten afleggen.”
Daan Killemaes, hoofdredacteur ad interim bij Trends
“De voornaamste weerstand komt van de traditionele partijen, die vrezen macht te verliezen.” Dat zegt Herman De Bode, gewezen partner van McKinsey in Z-Talk Goossens.
Herman De Bode moest in 2005 een stap opzij zetten als topman van McKinsey Benelux nadat hij het “Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa” van de denkgroep “In de Warande” had ondertekend. Vandaag zegt hij dat hij het Manifest opnieuw zou ondertekenen.
“De belangrijkste weerstand voor een splitsing van het land of het confederalisme komt van de traditionele partijen. Bij veranderingen moet je altijd kijken naar wie wint en wie verliest. De machtspartijen vrezen dat het nationale niveau helemaal wordt uitgekleed. En dat is net de plaats waar ze een heel belangrijke rol te vervullen hebben, aangezien N-VA de facto niet meespeelt op dat bestuursniveau. SP.A, CD&V en Open VLD hebben alle belang bij een status quo,” meent De Bode.
Hij vertelt ook dat Remi Vermeiren (voormalig topman van KBC), destijds de drijvende kracht achter het Manifest, in de komende maanden met een nieuw hoofdstuk over Brussel zal komen. Daarnaast werkt hij een voorstel uit voor de verdeling van de staatsschuld. De Leuvense denktank VIVES zorgt voor het cijfermateriaal.
Bekijk Z-Talk Goossens met Herman De Bode vanaf zaterdagochtend op Kanaal Z.
(Trends.be)
"De voornaamste weerstand komt van de traditionele partijen, die vrezen macht te verliezen"
Interpretatie door Le Soir van de peiling van gisteren van Ipsos (uitgevoerd in opdracht van vtm, De Morgen, RTL en Le Soir):
De N-VAstabiliseert (tegenover hun vorige peiling):
N-VA: + 0,5%
Hoewel de N-VA in de peiling (tegenover de vorige) stijgt met 0,5%, spreekt Le Soir van een stabilisering. Tot daar niets aan de hand. Maar...
De traditionele partijen (uitgezonderd Vlaams Belang en LDD) daarentegen gaan licht vooruit:
- CD&V: + 0,2%
- VLD: + 0,3%
- SP.A: + 0,4%
Besluit:
Voor Le Soir is meer minder en minder meer. ’t is natuurlijk maar hoe je het wilbekijken. Maar we wisten het al: journalisten kunnen soms zeer subtiel uit de hoek komen…
Addertje
«En Flandre, notre sondage montre une stabilisation de la N-VA, qui avait perdu 4,3 % en août dernier et reprend désormais 0,5 % »
« Les trois partis traditionnels progressent très très légèrement : 0,2 % pour le CD&V, 0,3 % pour le VLD et 0,4 % pour le SP.A. »
"CD&V lijkt niet langer gekant tegen een verlaging van de BTW op elektriciteit. Ondanks de nadelen is het politiek de enig haalbare maatregel om het concurrentievermogen te verbeteren."
"De verlaging van de btw op elektriciteit lijkt politiek de enig haalbare maatregel. Tot die conclusie schijnt CD&V nu ook gekomen. Het is beter in te stemmen met een onvolmaakte maatregel dan helemaal met lege handen te blijven. Beter één vogel in de hand, al is die niet zo fraai, dan tien in de lucht. 'Puur economisch heeft een btw-verlaging op elektriciteit geen zin. Maar het is beter dan nietsdoen', zegt ook Coene."
"De btw-verlaging is een dure maatregel. Op kruissnelheid kost hij de belastingbetalers jaarlijks45.000 euro per gecreëerde job. Dat legt een extra last van 360 miljoen euro op de begroting. Maar dat vinden de regeringspartijen niet onoverkomelijk. Ze willen een trofee om naar de verkiezingen te kunnen, de kostprijs wordt doorgeschoven naar de volgende jaren. Dat probleem moet de volgende regering dan maar oplossen."
"Zo is het gemakkelijk, natuurlijk. Economisch snijdt het geen hout. Maar volgens de politieke logica is het een perfecte oplossing."
De snel stijgende pensioenlasten krijgen in steeds meer gemeenten een wurgend karakter. Maar dat was wel perfect voorspelbaar. En wie tekende er voor de twee maal hogere pensioenen voor statutaire ambtenaren? Dinsdag 12 november werd de Gentse begroting in zowat alle kranten besproken. Terwijl er graag en veel ingezoomd wordt op verschillen in de problematiek tussen de ene en de andere stad, valt vooral op dat de recepten die terugkomen in steden als Gent en Antwerpenfundamenteel dezelfde zijn. Dat is ook niet verwonderlijk, gezien de budgettaire problemen die over heel Vlaanderen de lokale besturen teisteren. Recent werd nog uit nieuwe cijfers van de Nationale Bank en het Planbureau duidelijk dat de lokale overheden dit jaar afstevenen op een begrotingstekort van 548 miljoen euro, terwijl dat eerder geraamd werd op 260 miljoen euro.
In Gent alleen al dreigde een exploitatietekort van 105 miljoen euro. Deze zomer deed Louis Tobback als burgemeester van Leuven nog een oproep om de pensioenlasten van steden en gemeenten te laten overnemen door Vlaanderen. Maar de pensioenproblematiek op lokaal vlak als een geval van overmacht voorstellen is al te gortig. Het zijn toch de gemeenten zelf die al de ambtenaren hebben aangeworven die nu met pensioen vertrekken, een en ander was dus perfect te voorzien. Wordt van een burgemeester dan niet meer verwacht dat hij zijn stad als een goede huisvader beheert? Uiteraard is het verleidelijk de lasten af te wentelen op een hoger niveau, zodat alle belastingbetalers samen de factuur betalen. De burgemeester van een gemeente redeneert dat het voor alle Vlaamse belastingplichtigen immers over een relatief klein bedrag per persoon gaat. Dit maakt juist deel uit van de cultuur vanonverantwoordelijkheid waar ons land mee worstelt. De gemeentelijke autonomie vereist dat lokale overheden zelf de verantwoordelijkheid opnemen voor kosten die ze veroorzaken. Dit impliceert ook dat hogere overheden op hun beurt niet de neiging hebben om steeds meer lasten en opdrachten op de gemeenten af te wentelen. Het lokale domein blijft de plek waar de publieke diensten opgeleverd worden aan individuen, gezinnen en bedrijven. Alle maatschappelijke materies krijgen immers finaal hun vertaling op lokaal vlak. Het is in elk geval beter dat er op lokaal vlakknopen worden doorgehakt terwijl de kiezer recht in de ogen wordt gekeken, eerder dan dat praktijken gangbaar worden zoals bij TMVW, een waterintercommunale die vergat waarom het twaalf miljoen in een voetbalarena investeerde. Wij houden niet alles bij.
Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij Itinera Institute en gastdocent economie, op de-bron.org
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Ivan Van de Cloot, Itinera Institute, de-bron.org, Louis Tobback, Gent, gemeenten, vergrijzing, pensioenlasten
Pest Voor Vlaanderen
Pest Voor Vlaanderen
De OpenVLD komt van ver. In zijn Burgermanifesten bepleitte Verhofstadt destijds reeds een vorm van confederalisme. Hij zag daarin de enige mogelijkheid om Vlaanderen te bevrijden van de heerschappij van de Waalse socialisten (PS).
Zoals men weet heeft Verhofstadt toen hij de kans zag om Belgisch eersteminister te worden (1999), met toelating en steun van die verfoeide Waalse socialisten, alles verloochend wat hij ooit aanbeden had. Nu de Open VLD zich voorneemt om het confederalisme uit haar programma te schrappen, sluit zij eigenlijk de hele periode af die begon met de oproep van Verhofstadt tot vernieuwing van de partij en voor een grotendeels zelfstandig Vlaanderen. Het ene zowel als het andere is mislukt, en nu keert, als men goed toekijkt, de OpenVLD terug naar haar belgicistisch imago uit de tijd van Omer Vanaudenhove, de burgemeester van Diest die er in slaagde zijn PVV (zoals de partij toen heette), over heel Vlaanderen te laten bespotten als de Pest Voor Vlaanderen.
Voor wie houdt die arrogante partij de kiezer ? In 2011 zouden ze zonder N-VA ook niet in een regering stappen zeiden ze. Nog in 2011 zouden ze zonder Vlaamse meerderheid niet in een federale regering stappen zeiden ze. Laten we hopen dat de CD&V-uitspraken van het voorbije weekend bedoeld zijn om eens goed te lachen. Want welke sterveling gelooft vandaag nog een woord van wat CD&V uitbazuint ?
We hebben het allemaal immers al eens gehoord maar nog niets van gezien. Veel beloven om nadien weer - met de driekleur in het handje - op de fiere Belgicistische borst te slaan met de dooddoener: Wij hebben tenminste onze verantwoordelijkheid genomen. Anderen blijven aan de kant. Staatsmanschap quoi. De schaamte voorbij.
Een partij die totaal onbetrouwbaar en ongeloofwaardig is en de Vlaming in de steek laat op het moment dat voor hem moet worden gekozen. Dat is nu wel voldoende bewezen. Een Vlaming met een minimum aan zelfrespect kan toch niet (meer) voor zo'n partij kiezen ? Hou toch op met uwkiezersbedrogBeke en C°.
Addertje
Een partij die de Vlaming in de steek laat op het moment dat voor hem moet worden gekozen. Een Vlaming met een minimum aan zelfrespect kan toch niet (meer) voor zo'n partij kiezen ?
Je kan het niet gek genoeg bedenken, maar een Franstalige journalist van Le Vif keert in een artikel bijna honderd jaar terug in de tijd (1914-1918) in een poging de N-VA en zijn leden te diaboliseren. We weten dat er onder de Franstalige journalisten heel wat Vlaminghaters rondlopen maar dit hadden we nog niet gehad.
Het programma van de N-VA wordt er vergeleken met de Duitse bezetter die in voornoemde periode België wilde splitsen. Te gek voor woorden om er diep op in te gaan. Voor wie toch getuige wil zijn van het totale gebrek aan minimale intellectuele eerlijkheid bij de betrokken journalist, kan het artikel hier alsnog lezen.
De Franstaligen willen de indruk wekken dat het de N-VA te doen is om gebiedsuitbreiding. Niets is minder waar. De regelmatig terugkerende vergelijking met de Duitse bezetter (of het nu 14-18 is of 40-45) is dan ook compleet van de pot gerukt en te belachelijk voor woorden. Een Vlaamse partij die opkomt voor de eigen burgers is voor de Franstaligen gewoon ondenkbaar en een brug te ver is. Dàt is hun probleem.
Daarmee is nog maar eens het bewijs geleverd: sommige journalisten (ook in Vlaanderen) lijden aan een ernstige tot ziekelijke vorm van De Wever-fobie.
Terwijl de koning in ruste jammerde dat hij met bijna één miljoen euro maar moeilijk kan rondkomen, hield Knack een enquête over de Belgen en hun pensioen. Twee op de drie werkende Belgen blijken zich daar zorgen over te maken.
Die ongerustheid is meer dan terecht, blijkt uit het debat dat we over de resultaten hielden. 'De mensen staan verder dan het beleid', merkt de Gentse econoom Gert Peersman daarbij op. 'Zij weten ondertussen dat er een probleem is, maar het beleid wil blijkbaar niet mee.' De verantwoordelijke politici kunnen nochtans niet zeggen dat ze het niet hebben geweten. Meer dan veertigjaargeleden verschenen al de eerste rapporten over de stijgende vergrijzingskosten, en sinds het begin van deze eeuw waarschuwt de Studiecommissie voor de Vergrijzing voor onbetaalbare pensioenen, sterk stijgende kosten in de gezondheidszorg, financiële drama's en dreigende generatieconflicten.
Eerder dit jaar stelde minister van Pensioenen Alexander De Croo (Open VLD) nog maar eens een groep experts samen die moet uitzoeken hoe ons pensioensysteem houdbaar kan blijven. De conclusies worden in het voorjaar verwacht. Ze moeten uitmonden in een grote pensioenhervorming die bij de vorming van een nieuwe federale regering in 2014 ter sprake zou moeten komen. De oud-voorzitter van de Vergrijzingscommissie, professor Theo Peeters, heeft al gezegd dat dit 'nog meertijdverlies' betekent. Naarmate meer mensen de pensioenleeftijd naderen en duidelijk wordt dat ze dan ernstig zullen verarmen, zal steeds luider de vraag worden gesteld: wat hebben de politici de voorbij tien jaar gedaan? 'Niets' is dan een fout antwoord. Ze hebben gedaan alsof.
(Knack.be)
"Naarmate meer mensen de pensioenleeftijd naderen en duidelijk wordt dat ze dan ernstig zullen verarmen, zal steeds luider de vraag worden gesteld: Wat hebben de politici de voorbij tien jaar gedaan [inzake pensioenhervorming] ? 'Niets' is dan een fout antwoord. Ze hebben gedaan alsof."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen) Tags:Vergrijzing, Gert Peersman, Knack, Theo Peeters
Stalinistische score voor Beke ? Dubbel en dik verdiend !
Stalinistische score voor Beke (CD&V) ? Dubbel en dik verdiend !
Dat Wouter Beke met een stalinitische score is herverkozen tot voorzitter van CD&V hoeft niet echt te verwonderen. Niet alleen was hij de enige kandidaat, van een echte “verkiezing” kan dus moeilijk sprake zijn. Sinds hij voorzitter is, is de partij bovendien aan een grote leegloop bezig. Zij die zijn gebleven zijn de zgn. die-hards, hoofdzakelijk aanleunend bij het ACW. Ongetwijfeld zijn velen onder hen bovendien schatplichtig aan de partij omdat zij hun job of andere voordelen aan de partij te danken hebben. Het is anders niet te begrijpen waarom men anders nog voor die partij überhaupt kan stemmen.
In elk geval hebben de overgebleven CD&V-leden er duidelijk geen probleem mee dat hun partij zonder enige scrupule haar principes overboord gooit of zich niet houdt aan eerder aangegane verbintenissen. En dat de partij de weken en maanden voor verkiezingen zich uitermate Vlaamsgezind opstelt om na de verkiezingen te vervellen tot de slijmbal van de Franstaligen, inzonderheid de PS. Met het gekende gevolg: problemen voor zich uitschuiven. Beste getuigenis kregen we in juni ll. nog van Jan Pieter De Nul, CEO van het baggerbedrijf Jan De Nul Group, in zijn speech “Moeder, waarom werken wij ?”
Neem nu Dexia:
De resterende CD&V-leden hebben er geen probleem mee dat het eigen belang van de zuil voorgaat op het algemeen belang. Zij zien er vast ook geen graten in dat de ganse gemeenschap voor 55 miljard euro garant staat voor de verliezen die de Dexia Holding nog zal lijden. “Puur eigenbelang met grote voordelen voor de eigen organisatie en niks dan nadelen voor de rest van de maatschappij” noemde Johan Van Overtveldt het in zijn bijdrage “Dexia: de graaicultuur ten top“ op Knack.be in maart 2012.
Neem nu het ACW:
De resterende CD&V-leden hebben er zeker geen probleem mee dat het ACW intussen de partij heeft gemonopoliseerd en haar macht nog versterkt. De uitbreiding tot de 'G7' - de informele maar machtige strategische groep die binnen de partij de lakens uitdeelt – door toevoeging van drie ACW-“boegbeelden” motiveerde Wouter Beke in mei ll. nog met te verklaren dat ze “voor één vertegenwoordiger per provincie hadden gekozen”. Wat volgens het artikel ACW grijpt macht bij CD&V in De Morgen bovendien helemaal niet bleek te kloppen.
Neem nu de ondernemingen:
De resterende CD&V-leden laten zo maar toe dat Di Rupo I het leven zuur maakt van zij die onze welvaart creëren. Dat de maatregelen van deze regering het zelfstandig ondernemerschap in een wurggreep houden. De Wallonisering van Vlaanderen is volop aan de gang. Bij nader inzien toch begrijpelijk voor wie wat voorafgaat heeft gelezen. De filosofie van de vakbonden – ACW is tenslotte het overkoepelend orgaan - is immers gebaseerd op de “verdeling” van de koek. Het “bakken” van de koek is niet hùn zorg. Vaak willen ze trouwens de koek al verdelen nog alvorens hij is gebakken. En vermits zij die de koek bakken in groten getale inmiddels de partij de rug hebben toegekeerd en aansluiting hebben gevonden bij de N-VA is het duidelijk wie de achterblijvers zijn.
Neem nu de pensioenen
De resterende CD&V-leden zien waarschijnlijk geen probleem in de aanstormende vergrijzing. Hun partij heeft er de voorbije decennia in elk geval niet van wakker gelegen, laat staan op geanticipeerd (“regeren is vooruitzien”).
En terwijl de pensioenhervorming van de huidige regering beperkt blijft tot een druppel op een hete plaat (het beleid van de regering-Di Rupo heeft tegen 2060 een impact op de vergrijzingskosten van amper 0,4 procent van het bbp), is het wraakroepend hoe vandaag bestaande pensioensystemen in stand worden gehouden hoewel die helemaal niet meer te rechtvaardigen en zelfs niet rechtvaardig zijn. “Men doet er alles aan om in de eigen achtertuin niets, of zo weinig mogelijk, te veranderen en de rekening door te schuiven: ‘Zolang er maar niet geraakt wordt aan mijn pensioen.’” stelt Lut Sommerijns, advocaat pensioen- en administratierecht, in “Een simpel, transparant en rechtvaardig pensioenstelsel? Het kan.” in de Tijd van 11 oktober 2012. Onthutsend artikel maar vooral een signaal dat het anders moet en vooral rechtvaardiger kan.
Neem nu BHV
De resterende CD&V-leden hebben er geen probleem mee
dat de Vlaamse partijen zich in de luren hebben laten leggen.
dat alleen een Franstalige baas van het Brusselse parket kan worden (de Procureur des Konings te Brussel zal altijd een Franstalige zijn).
dat in Halle-Vilvoorde de strafrechtspleging in grote mate wordt verfranst.
dat ook in de toekomst de hefbomen voor de concurrentiekracht federaal blijven.
dat ook deze maatregelen in het Di Rupo-akkoord staan.
En dan hebben we het nog niet over de belastingverhogingen, de migratieproblematiek, de puinhoop bij justitie,…
Of Beke zijn persoonlijk succes in mei 2014, voor zijn partij dan, nog eens kan overdoen valt af te wachten. Maar voor de resterende CD&V-leden heeft hij zijn stalinistische score alvast dubbel en dik verdiend…
Decennialang worden Brussel en het Hoofdstedelijk Gewest bestuurd door afdragertjes. De traditionele Vlaamse partijen hebben in het verleden zelden geïnvesteerd in Brussel. Het pijnlijke resultaat is bekend: een schrijnende armoede, een schrikwekkende werkloosheid. Maar er is uitzicht op beterschap. Want er bestaat nu een Brusselgevoel, zeggen academici.
Al snel was duidelijk dat achter Freddy Thielemans' vertrek [als burgemeester van Brussel] een brutaal Brussels machtsspel schuilging. Thielemans legde zijn burgemeesterssjerp pas af na de schriftelijke zekerheid dat hij de leiding kreeg van de vzw Tentoonstellingspark, die de Heizelsite uitbaat.
De vzw Tentoonstellingspark, vollediggecontroleerd door de PS, is de 'pompe à fric' (de geldpomp) van de stad Brussel. Paul Van den Boeynants mocht er destijds de laatste jaren van zijn politieke loopbaan slijten en forse emolumenten opstrijken, als hij maar wegbleef uit het stadhuis.
Decennialang al worden Brussel en het Hoofdstedelijk Gewest bestuurd door een nomenclatuur van politiekefarceurs als Kir en Thielemans. Als burgemeester van de hoofdstad van het federale koninkrijk paste Thielemans in een lange traditie van 'viveurs' als Hervé Brouhon (PS) en gewezen dancingportier Michel Demaret (PSC).
De traditionele Vlaamse partijen hebben in het verleden zelden in Brussel geïnvesteerd. Zij lieten hun mandatarissen veelal in de steek, keken de andere kant op en lieten begaan. Daar wordt nu de prijs voor betaald. De Brusselse gemeenten kreunen onder de schulden, toch blijft het hoofdstedelijk gebied voor de meeste Franstalige politici één grote zelfbedieningszaak.
Wie dat niet gelooft, moet eens lezen wat PS-apparatsjik Merry Hermanus daarover schrijft in zijn pas verschenen memoires 'L'ami encombrant'. De meest onthutsende passages over het hoofdstedelijke bestuur werden tot nu toe door niemandtegengesproken. Zo schrijft Hermanus: 'In principe staan de [Brusselse] gemeenten onder de voogdij van de regionale regering. In werkelijk bestaat er geen controle. Het Brussels Gewest heeft geen rekenhof. Er is dus geen controle op de regionale begroting en bijgevolg ook niet op de gemeentelijke begrotingen en de naleving ervan.'
En hij gaat voort: 'Wat niet wil zeggen dat iedereen in het Gewest de zaken op hun beloop laat. Verre van, er zijn ambtenaren die op competente wijze zorg dragen voor het beheer van de publieke fondsen. Maar de situatie is erger. Het institutionele systeem faalt en bevestigt de ergste kritiek die in het noorden van het land wordt gemaakt.'
'In Brussel', verduidelijkt Hermanus, 'is elke beslissing een kwestie van geven en nemen, van een of andere combinazione. Al jaren worden de gemeentelijke begrotingen niet meer goedgekeurd. De toezichthoudende ambtenaren krijgen de opdracht de voorgeschreven termijnen te laten verstrijken, en daarmee is de kous af. Daarom blijft de Brusselse regio met haar gemeenten zonder grondige hervormingen een bodemloos vat. Dit is het failliet van een systeem, daar is iedereen het over eens, zelfs zij die al te genereus worden betaald voor hun zwakke of onbestaande competenties.'
Voor alle duidelijkheid: Merry Hermanus is, als gewezen gemeenteraadslid en schepen van de gemeente Jette, als secretaris-generaal van de Franse Gemeenschap en als voormalig Brussels Parlementslid een ervaringsdeskundige.
Voogdij
Elk voorstel om het Brussels Gewest onder federale, laat staan Vlaamse en Waalse voogdij te plaatsen, wordt door minzame academici als Philippe Van Parijs (UCL) en Eric Corijn (VUB) krachtig verworpen. Volgens de professoren bestaat er zoiets als een Brusselgevoel en moet de rest van het koninkrijk blijven betalen voor het onnoemelijke aantal diensten dat de hoofdstad en haar bestuurders het land bewijzen. Die diensten zijn: het opvangen van minder- bedeelden uit de rest van de wereld, de opvang van jongeren en studenten en het onthaal van internationale, Europese ambtenaren, diplomaten en andere lobbyisten die, jammer genoeg, niet meebetalen voor de weldaden waarmee ze door Brussel worden overladen.
Het moet toch zijn dat het Brussel van de academici die elkaar treffen in de knusse Universitaire Stichting nogal verschilt van het Brussel waarin de bewoners van de achterbuurten van Anderlecht, Molenbeek, Schaarbeek en Sint-Joost-ten-Node moeten zien te overleven. Want ondanks dat warme Brusselgevoel kwam 42procent van de inwoners van het Brussels Gewest bij de vorige gemeenteraadsverkiezingenniet opdagen of stemde ongeldig.
Rik Van Cauwelaert in Paleis der Natie (uittreksel uit De Tijd)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen) Tags:Rik Van Cauwelaert, De Tijd, Paleis der Natie, Brussel, Brussels Hoofdstedelijk Gewest, Merry Hermanus, Hervé Brouhon, Michel Demaret, PS, Philippe Van Parijs, Eric Corijn
Verhofstadt blaft tegen de maan
Verhofstadt blaft tegen de maan"
Frits Bolkestein, Oud-VVD-leider Bolkestein en oud-Europees Commissaris
Bolkestein, oud-VVD-leider Bolkestein en dus ook liberaal, reageerde op de kritiek van VVD-Europawoordvoerder Mark Verheijen op GuyVerhofstadt (OpenVLD). Volgens Verheijen vormen mensen als Verhofstadt een groter gevaar voor de EU dan Geert Wilders of Marine Le Pen van het Franse Front National.
Eurofielen maken mensen bang voor overwicht vanuit Brussel en ondergraven daardoor het draagvlak voor Europa, zegt Verheijen.
De kritiek van Verheijen is opmerkelijk. Verhofstadt is fractieleider van de liberalen in het Europees Parlement, de fractie waar ook de VVD deel van uitmaakt.
Oud-VVD-leider Bolkestein gaf op de NOS zijn partijgenoot gelijk. Verhofstadt keert zich tegen het idee van de natiestaat. Alleen de Belgen denken dat Europa een oplossing is voor hun communautaire problemen. Verhofstadt blaft tegen de maan. Hij denkt dat je de natiestaat kunt afschaffen en zijn eurofederalisme is ook onzin, omdat men het niet wil. Nergens in Europa wordt het idee van een Europese federatie aangehangen behalve in België. Dan moet je erover ophouden, zei Bolkestein.
Ook in 2011 was Bolkenstein al scherp voor Verhofstadt.
Euro-obligaties
Verhofstadt's plan komt er verder op neer dat alle Eurolanden hun overheidsschuld zouden laten fuseren. Die enorme schuldenberg zou dan moeten worden gefinancierd door euro-obligaties, die door alle Eurolanden zouden moeten worden gegarandeerd. Dit is een slecht plan waar Nederland nooit mee akkoord moet gaan en wel om twee redenen.
Ten eerste zouden Nederland en Duitsland dan fors meer moeten betalen op hun staatsleningen dan nu. Gemiddeld over de eurozone is de 10-jaars rente op staatsleningen nu 4,75 procent. In de VS 2,25 procent, dus minder dan de helft van het Europese gemiddelde. Gemeenschappelijk uitgegeven euro-obligaties zouden onherroepelijk leiden tot een duurdere euro, tot concurrentieverlies en dus tot lagere economische groei. Willen wij dat?
De voormalige thesaurier-generaal en monetaire econoom Pieter Korteweg heeft berekend dat op een Nederlandse staatsschuld van 440 miljard euro de extrarentelasten9 miljard per jaar zouden bedragen.
Luilekkerland
Dan de tweede reden. Die is in feite nog belangrijker dan de eerste. De euro heeft de tekortlanden in staat gesteld door een kunstmatig lage rente op te grote voet te leven. Zij bevonden zich in een luilekkerland. De euro-obligaties zullen hetzelfde doen. De tekortlanden zullen zich kunnen verschuilen in de anonimiteit van de Europese schuldenberg. Zij zullen worden afgeschermd van de markt. Dat zou hun verantwoordelijkheidverminderen terwijl die nu juist zou moeten worden verhoogd.
Sommigen noemen Verhofstadt een 'bevlogenEuropese idealist'. Maar zulke bevliegingen kunnen wij missen als kiespijn, aldus nog Bolkenstein.
Professor Dominique Strauss-Kahn (DSK), het voormalige hoofd van het IMF én verzot op kamermeisjes, geeft op een conferentie in Seoel een rode kaart aan Europa. Niemand gelooft nog dat de huidige Europese leiders in staat zijn om de problemen op te lossen. Het is als een koude douche over de kleine lichtpuntjes die opdoemen voor economisch Europa. Maar het debat gaat alleen nog maar over meer of minder besparingen,zegt Kahn, terwijl het échte probleem is : concurrentie!
Minieme groei en zonder banen
We zullen een zeer geringe groei kennen over een zeer lange periode, en géén creatie van nieuwe, waarschuwt DSK. Zelfs de Europese democratie zal bedreigd worden door populisten. Angela Merkel is volgens de Fransman de enige echte en sterke leider maar Duitsland wil op historische gronden het leiderschap van Europa niet op zich nemen. Van alle anderen horen we géén initiatieven, géén alternatieven, aldus Kahn. Ze verschuilen zich ook allemaal achter de ECB in de wetenschap (of is het hoop) op een redding
"Niemand gelooft nog dat de huidige Europese leiders in staat zijn om de problemen op te lossen"
Het verlagen van de btw op elektriciteit is de zoveelste pleister op het houten been van de automatische loonindexering. Beter is de lonen te indexeren aan de 2 procentinflatiedoelstelling van de ECB. Je behoudt het voordeel van koopkrachtbehoud en sociale vrede, zonder het nadeel van competitiviteitsverlies en banenvernietiging.
Het is duidelijk dat er een probleem is met de competitiviteit van de Belgische economie. Dat is gedeeltelijk te wijten aan de stijging van de lonen. Die zijn in ons land de jongste jaren sterker toegenomen dan we ons eigenlijk kunnen veroorloven.
We hebben dus de voorbije vijf jaar een loonkostenhandicap opgebouwd. Je kunt een technische discussie voeren over hoe groot die handicap nu precies is, maar je kan niet ontkennen dat hij er is. De vraag is wat eraan kan worden gedaan.
Het fundamentele probleem vormen de tweederonde-effecten van onze huidige automatische indexering van de lonen. Daardoor stijgen onze lonen en prijzen meer dan die van onze buurlanden op momenten waarop het redelijk slecht gaat. Een aantal collega's stelt als oplossing een indexsprong voor. Dat zou werken, maar net als de verlaging van de btw komt dat neer op het compenseren van de nadelen van een slecht systeem, de automatische indexering van de lonen aan de inflatie. Terwijl het uiteraard beter is om het systeem zelf te verbeteren.
Het systeem kan worden verbeterd door de lonen niet te indexeren aan de echte inflatie, maar aan de inflatiedoelstelling van de ECB, en die bedraagt 2 procent. Dat is geen losse flodder. Gert Peersman en ikzelf hebben dat al eerder voorgesteld in opinies en in ons boek 'De Perfecte Storm', en het werd al door de Nationale Bank doorgerekend.
Dat systeem behoudt de koopkracht op lange termijn net zo goed als het huidige systeem, want de inflatie ligt op lange termijn heel erg dicht bij die 2 procent. Maar in periodes van relatief hoge inflatie zouden de reële lonen iets dalen en in periodes van lage inflatie zouden ze iets stijgen. Daardoor behoud je het voordeel van koopkrachtbehoud en sociale vrede, zonder het nadeel van competitiviteitsverlies en banenvernietiging.
Ik reken u even voor wat dat concreet zou hebben betekend in de huidige omgeving. Als ons systeem had bestaan vanaf eind 2007, dan zouden de gemiddelde nominale loonkosten per eenheid product in België niet met 17,7 procent maar slechts met 12,6 procent gestegen zijn tegen eind 2013. Bijgevolg zou de volledige loonhandicap die we sinds eind 2007 hebben opgebouwd tegenover onze handelspartners er gewoon niet zijn. We zouden nu tienduizendenbanen meer hebben en we zouden nu geen moeilijke politieke onderhandelingen moeten voeren over wat uiteindelijk niet meer is dan een pleister op het houten been van de automatische loonindexering.
Net als de Europese begrotingsnormen is het ongewijzigd behouden of volledig afschaffen van de index een fetisj geworden die de heldere analyse vertroebelt. Daar moeten we van af. De automatische indexering is niet de beste garantie voor koopkrachtbehoud. Wij zijn het enige land in de eurozone dat de index nog hanteert, en onze reële lonen stijgen op lange termijn niet meer of minder dan in vergelijkbare landen. Maar de lonen stijgen wel op het verkeerde moment, waardoor er in moeilijke tijden structureel oudere werknemers uit het arbeidsproces gestampt worden die later onmogelijk nog de weg terug vinden. De index hervormen is daarom een sociale maatregel.
Koen Schoors, Professor economie aan de Universiteit Gent, in De Tijd
"Wij zijn het enige land in de eurozone dat de index nog hanteert, en onze reële lonen stijgen op lange termijn niet meer of minder dan in vergelijkbare landen."
Hoe kwam het in Brussel zover als het is gekomen? Hoe zit het met de waarborgen voor de Vlaamse Brusselaars? Wie is de kolonie en wie is de kolonisator?
Gisteren kwamen de reacties op de Brusselkeuze uit het programma van N-VA aan bod. Maar is het huidige Brusselmodel dan zoveel beter? Sedert de oprichting van het gewest in 1989 werden de waarborgen voor de Brusselse Vlamingen gevoelig afgebouwd. Wat rest er nog? Wie is hier de kolonie en wie de kolonialisator?
Bij de oprichting van het gewest in 1989 was Brussel de rijkste regio van het land. En nu? De cijfers zijn hallucinant. Eén kind op drie groeit te Brussel op onder de armoedegrens. Dit is op zich al voldoende om te spreken over een flagrante mislukking. Brussel, waar de instelling welig tieren en waar armoede een feit is. Vanwaar komt die Brusselse zwans aan instellingen?
1989: surrealistische symmetrie
Het huidige Brusselmodel zag het levenslicht in 1989. Het gewest heeft sedertdien dezelfde bevoegdheden als het Vlaamse en het Waalse Gewest, tot in het absurde. Zo is Brussel bevoegd voor landbouw, zeevisserij en jacht, net als de andere gewesten. Surrealistisch!
Brussel is zelfs bevoegd, net als de andere gewesten, voor de valorisatie van de steenbergen en de aanwending van gas afkomstig uit hoogovens. Wie heeft dat ook bedacht? Hoe wanhopig moet je als grondwetgever zijn, om zon zaken op te voeren?
Het Brusselmodel van 1989 was zeker onvolmaakt, maar het had een voordeel, namelijk de symmetrie. De instellingen waren dezelfde voor Vlamingen en Franstaligen.
1993: surrealistische asymmetrie
Wat weinigen beseffen is dat deze symmetrie al in 1993 werd verbroken. Men zocht en vond een oplossing voor een ad-hoc probleem, namelijk het financiële deficit van de Franse Gemeenschap. Deze moest maar bevoegdheden overdragen aan het Waalse Gewest en, voor het Brusselse grondgebied, aan de Franse Gemeenschapscommissie (Cocof). De Cocof kreeg aldus decreetgevende bevoegdheid. Dat betekent dat er in feite een Brusselse Franstalige Gemeenschap werd opgericht, met een parlement, dat zich pompeus herdoopte tot Parlement francophone bruxellois. De Cocof heeft zelfs een minister-president! Deze prestigieuze titel prijkt op het visitekaartje van Christos Doulkeridis (Ecolo). Om kort te gaan: de Brusselaars hebben sedert 1993 twee Brusselse parlementen. Eentje waar de Vlamingen recht hebben op wat zetels en eentje waar de Franstaligen echt alleen de baas zijn. Als symbool kan dat tellen.
2001: exit dubbele meerderheid
In 2001 zaten de liberalen van Guy Verhofstadt aan de stuurknuppel. De belangrijkste waarborg voor de Brusselse Vlamingen, namelijk de dubbele meerderheid, werd afgebouwd. In beginsel moet er een dubbele meerderheid zijn, maar alleen bij de eerste stemming. Na 30 dagen kan men een tweede stemming organiseren en dan volstaat een meerderheid van een derde van de stemmen in de Nederlandse taalgroep. Hoe wanhopig moet je als Vlaamse onderhandelaars geweest zijn om de dubbele meerderheid op Brussels niveau op te geven, maar alle grendels die Franstaligen dienen op federaal niveau te laten bestaan?
Het Vlinderakkoord
Vlaanderen laat Brussel niet los. U kent de slogan. Klopt deze nog na het Vlinderakkoord? Heeft Vlaanderen Brussel losgelaten met het Vlinderakkoord?
Het Brusselse Gewest wordt bevoegd voor beroepsopleiding, toerisme en cultuur. Dit zijn gemeenschapsbevoegdheden. Brussel wordt aldus een gewest-gemeenschap.
Dit gebeurt echter stoemelings. Zo wordt Brussel bevoegd voor de biculturele aangelegenheden van gewestelijk belang. Kan u zich daar iets bij voorstellen?
Het Vlinderakkoord vermeldt in voetnoot het wel bijzonder onschuldige voorbeeld van de subsidiëring van de Zinneke Parade. Daarover gaat het evident niet. Het begrip bi-culturele materies van gewestelijk belang is een open en een vrij vage norm. Nagenoeg eender welk cultureel initiatief kan onder die noemer worden ontwikkeld. Brussel wordt zo bevoegd voor cultuur. Gaston Eyskens getuigt dat bij de eerste staatshervorming (1970) iedereen het er nog over eens was dat er geen Brusselse cultuur bestond. Meer nog, Eyskens vindt het één van de grote verwezenlijkingen van 'zijn staatshervorming' dat de Grondwet geen Brusselse en ook geen Belgische cultuur erkent. In 2011 werden deze woorden van Eyskens in de wind geslagen. Voortaan bestaat er wel degelijk een Brusselse cultuur en een Brussels cultuurbeleid. Dit betekent ook dat het Vlinderakkoord afrekent met de klassieke indeling in gemeenschappen en gewesten.
Via de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) worden de Brusselaars ook bevoegd voor aspecten van de gezondheidszorg en hulp aan de personen, de gezinsbijslagen en het jeugdsanctierecht. Ook dit zijn eigenlijk gemeenschapsbevoegdheden. Bart Maddens schreef reeds dat Brussel aldus een supergewest wordt.
Bovendien wordt Brussel verder verfranst. Belangrijke functies in de juridische wereld zijn voortaan voorbehouden aan Franstaligen. Zo moet de Brusselse Procureur des konings en de Brusselse arbeidsauditeur Franstalig zijn. Vlaamse juristen, rol uw matten!
Vlaanderen: de kolonie van Brussel?
Heeft Vlaanderen Brussel losgelaten? Ongetwijfeld. Belangrijke gemeenschapsbevoegdheden worden te Brussel niet langer uitgeoefend door de Vlaamse en de Franse Gemeenschap, maar wel door Brusselse instellingen.
En toch heeft Vlaanderen Brussel niet losgelaten. Voor het Vlinderakkoord ontvangt Brussel per hoofd van de bevolking 2 261 euro. Dit is 501 euro per hoofd of 28,5% meer dan in de twee andere gewesten samen. Na het Vlinderakkoord zal Brussel 3 512 euro krijgen per hoofd. Dit is 857 euro per hoofd of 32,3% meer dan Wallonië en Vlaanderen samen.
Wie koloniseert hier wie? Onttrekt Vlaanderen rijkdom aan Brussel of onttrekt Brussel rijkdom aan Vlaanderen? Is Brussel het wingewest van Vlaanderen of is Vlaanderen het wingewest van Brussel?
Betalen en zwijgen: wie gelooft dit?
En toch geniet dit huidige Brusselmodel de steun van nogal wat Brusselse Vlamingen. Sommigen dromen zelfs luidop van een Brussel als volwaardige deelstaat binnen een Belgische federatie. Men hoort zelfs argumenteren dat Brussel alle gemeenschapsbevoegdheden - dus ook bijvoorbeeld onderwijs - moet krijgen.
Rest nog één vraag, maar ze is wel fundamenteel. Denken de Vlaamse en Franstalige Brusselaars nu echt dat de Vlamingen bereid zijn om te blijven betalen voor Brussel indien zij in dit gewest niets meer te zeggen hebben? De aanwezigheid van de Vlaamse Gemeenschap te Brussel is het cement dat België samenhoudt. Zonder die aanwezigheid, staat de toekomst van de Belgische federatie in de sterren geschreven. Diegene die de banden tussen Brussel en Vlaanderen doorhakt, hakt meteen alle banden door tussen Vlaanderen en België.
De Brusselkeuze: vluchten kan niet meer
Brusselse Vlamingen zullen een Brusselkeuze moeten maken. Een keuze die veel fundamenteler is dan de Brusselkeuze die N-VA voorstelt. Vervellen de Vlaamse Brusselaars tot Nederlandstalige Brusselaars, smalend wel eens Dansaert-Vlamingen genoemd, die de institutionele tweeledigheid afwijzen? Of behoren ze ten volle tot de Vlaamse Gemeenschap? Het is hun goed recht om deze keuze te maken. Net als de Franstalige Brusselaars moeten ze wel alle gevolgen van hun keuze dragen. Een volwaardige deelstaat Brussel impliceert dat Vlaamse initiatieven niet langer door de Vlaamse Gemeenschap worden gefinancierd, maar door Brussel. Zou het niet zo zijn dat de Vlaamse instellingen, bijvoorbeeld de culturele en onderwijsinstellingen, na vijf jaar volwaardige deelstaat Brussel, verworden zijn tot archeologisch erfgoed?
En toch, de Vlaamse Brusselaars moeten die keuze in alle vrijheid maken. Ik wil niet langer door Brusselaars beschuldigd worden hen te kolonialiseren. Kies, maar draag ook alle gevolgen van uw keuze. Wie niet wil gekolonialiseerd worden, moet zich ook niet gedragen als kolonialisator.
Hendrik Vuye, professor staatsrecht, op Doorbraak.be
