Stalinistische score voor Beke (CD&V) ?
Dubbel en dik verdiend !
Dat Wouter Beke met een stalinitische score is herverkozen tot voorzitter van CD&V hoeft niet echt te verwonderen. Niet alleen was hij de enige kandidaat, van een echte “verkiezing” kan dus moeilijk sprake zijn. Sinds hij voorzitter is, is de partij bovendien aan een grote leegloop bezig. Zij die zijn gebleven zijn de zgn. die-hards, hoofdzakelijk aanleunend bij het ACW. Ongetwijfeld zijn velen onder hen bovendien schatplichtig aan de partij omdat zij hun job of andere voordelen aan de partij te danken hebben. Het is anders niet te begrijpen waarom men anders nog voor die partij überhaupt kan stemmen.
In elk geval hebben de overgebleven CD&V-leden er duidelijk geen probleem mee dat hun partij zonder enige scrupule haar principes overboord gooit of zich niet houdt aan eerder aangegane verbintenissen. En dat de partij de weken en maanden voor verkiezingen zich uitermate Vlaamsgezind opstelt om na de verkiezingen te vervellen tot de slijmbal van de Franstaligen, inzonderheid de PS. Met het gekende gevolg: problemen voor zich uitschuiven. Beste getuigenis kregen we in juni ll. nog van Jan Pieter De Nul, CEO van het baggerbedrijf Jan De Nul Group, in zijn speech “Moeder, waarom werken wij ?”
Neem nu Dexia:
De resterende CD&V-leden hebben er geen probleem mee dat het eigen belang van de zuil voorgaat op het algemeen belang. Zij zien er vast ook geen graten in dat de ganse gemeenschap voor 55 miljard euro garant staat voor de verliezen die de Dexia Holding nog zal lijden. “Puur eigenbelang met grote voordelen voor de eigen organisatie en niks dan nadelen voor de rest van de maatschappij” noemde Johan Van Overtveldt het in zijn bijdrage “Dexia: de graaicultuur ten top“ op Knack.be in maart 2012.
Neem nu het ACW:
De resterende CD&V-leden hebben er zeker geen probleem mee dat het ACW intussen de partij heeft gemonopoliseerd en haar macht nog versterkt. De uitbreiding tot de 'G7' - de informele maar machtige strategische groep die binnen de partij de lakens uitdeelt – door toevoeging van drie ACW-“boegbeelden” motiveerde Wouter Beke in mei ll. nog met te verklaren dat ze “voor één vertegenwoordiger per provincie hadden gekozen”. Wat volgens het artikel ACW grijpt macht bij CD&V in De Morgen bovendien helemaal niet bleek te kloppen.
Neem nu de ondernemingen:
De resterende CD&V-leden laten zo maar toe dat Di Rupo I het leven zuur maakt van zij die onze welvaart creëren. Dat de maatregelen van deze regering het zelfstandig ondernemerschap in een wurggreep houden. De Wallonisering van Vlaanderen is volop aan de gang. Bij nader inzien toch begrijpelijk voor wie wat voorafgaat heeft gelezen. De filosofie van de vakbonden – ACW is tenslotte het overkoepelend orgaan - is immers gebaseerd op de “verdeling” van de koek. Het “bakken” van de koek is niet hùn zorg. Vaak willen ze trouwens de koek al verdelen nog alvorens hij is gebakken. En vermits zij die de koek bakken in groten getale inmiddels de partij de rug hebben toegekeerd en aansluiting hebben gevonden bij de N-VA is het duidelijk wie de achterblijvers zijn.
Neem nu de pensioenen
De resterende CD&V-leden zien waarschijnlijk geen probleem in de aanstormende vergrijzing. Hun partij heeft er de voorbije decennia in elk geval niet van wakker gelegen, laat staan op geanticipeerd (“regeren is vooruitzien”).
En terwijl de pensioenhervorming van de huidige regering beperkt blijft tot een druppel op een hete plaat (het beleid van de regering-Di Rupo heeft tegen 2060 een impact op de vergrijzingskosten van amper 0,4 procent van het bbp), is het wraakroepend hoe vandaag bestaande pensioensystemen in stand worden gehouden hoewel die helemaal niet meer te rechtvaardigen en zelfs niet rechtvaardig zijn. “Men doet er alles aan om in de eigen achtertuin niets, of zo weinig mogelijk, te veranderen en de rekening door te schuiven: ‘Zolang er maar niet geraakt wordt aan mijn pensioen.’” stelt Lut Sommerijns, advocaat pensioen- en administratierecht, in “Een simpel, transparant en rechtvaardig pensioenstelsel? Het kan.” in de Tijd van 11 oktober 2012. Onthutsend artikel maar vooral een signaal dat het anders moet en vooral rechtvaardiger kan.
Neem nu BHV
De resterende CD&V-leden hebben er geen probleem mee
- dat de Vlaamse partijen zich in de luren hebben laten leggen.
- dat alleen een Franstalige baas van het Brusselse parket kan worden (de Procureur des Konings te Brussel zal altijd een Franstalige zijn).
- dat in Halle-Vilvoorde de strafrechtspleging in grote mate wordt verfranst.
- dat ook in de toekomst de hefbomen voor de concurrentiekracht federaal blijven.
- dat ook deze maatregelen in het Di Rupo-akkoord staan.
Zie ook:
Fernand Keuleneer en het gerechtelijk arrondissement BHV
Hocus pocus poets! BHV opgelost
Magistraten handhaven klacht tegen splitsing B-H-V
En dan hebben we het nog niet over de belastingverhogingen, de migratieproblematiek, de puinhoop bij justitie,…
Of Beke zijn persoonlijk succes in mei 2014, voor zijn partij dan, nog eens kan overdoen valt af te wachten. Maar voor de resterende CD&V-leden heeft hij zijn stalinistische score alvast dubbel en dik verdiend…
Addertje
|
