De grootste werf die Di Rupo absoluut wilde realiseren:

ze is zelfs nog niet opgestart

Het was dé doelstelling van deze regering. Al van bij de eerste ministerraad op 6 december 2011 liet Di Rupo er geen twijfel over bestaan: de Franstalige regeringspartijen zouden er alles aan doen om hun Vlaamse partners "de volgende verkiezingen te laten winnen". De trado’s zullen het waarschijnlijk betreuren, maar het stemgedrag van de kiezer kan je alsnog – gelukkig - niet bij wet opleggen.

Ze hadden heel wat werven in de stijgers staan. Zij beweren BHV te hebben gesplitst. Zij beweren de loonkosten te doen dalen. Zij beweren justitie te hervormen. Zij beweren de concurrentiekracht te versterken. Zij beweren de pensioenproblemen op te lossen. Di Rupo en zijn trawanten beweren goed bezig te zijn. De meeste werven die in de planning zaten zijn voltooid. Kortom, het goed gaat met de Belgische economie.

En u zal de mainstream-media dit niet horen/zien tegenspreken. Nochtans zullen velen (de meesten?) onder u de overtuiging zijn toegedaan dat de perceptie, die door de Di Rupo-ploeg en de pers wordt gecreëerd, nog niet in de buurt komt van de realiteit. En u zou het best wel bij het rechte eind kunnen hebben.

Afblokken

Want draai of keer het zoals u wil: na de verkiezingsuitslag van 10 juni 2010 stonden voornoemde werven, zonder uitzondering, allemaal in het teken van die ene grote werf die ook het cement aanleverde voor de huidige regering: het afblokken van een verdere doorbraak van de N-VA bij de volgende verkiezingen.

Wel, we zijn vandaag zo’n drie maanden verwijderd van de datum van de moeder-aller-verkiezingen van 25 mei aanstaande. Maar als we de recente peilingen mogen geloven blijkt deze grote werf zelfs nog niet te zijn opgestart. Van fundamenten die enige stabiliteit garanderen is geen sprake. En terwijl duurzame structuren ontbreken, lijkt ook het enige bindmiddel van deze regering, het cement, hoe langer hoe meer de kenmerken van drijfzand te vertonen.

Hoger belang

Een nieuwe monsterscore van de N-VA zou het beste bewijs zijn dat het aanmodderen van deze regering de kiezer niet zou hebben overtuigd. Want het kiesgedrag kun je nu eenmaal niet bij wet vastleggen.

Laten we echter niet vooruitlopen op de feiten: de kiezer moet zich eerst uitspreken. Maar vergis u niet. Indien het ook maar enigszins mathematisch mogelijk is, zullen Di Rupo zijn knechten er een tweede ambtstermijn bijdoen en doorgaan tot 2019. Een Vlaamse minderheid zal hen daarbij niet tegenhouden. Dit alles uiteraard in het kader van het “hogere” belang. Bovendien is vijf jaar een eeuwigheid in de politiek.

Addertje

geplaatst door Addertje  

Vlaamse traditionele partijen werken enthousiast mee aan... dat andere artikel 1

De argumenten van de N-VA-tegenstanders zijn bijna uitgeput. Ondertussen is de solden voorbij. Aanvankelijk waren het vooral de verwijzingen naar de jaren 30 die de opmars van de N-VA een halt moesten toeroepen. Toen bleek dat dat niet lukte, werd volop mist gespuid over het confederalisme dat de N-VA voorstaat. Maanden werd de partij verweten niet te willen/kunnen duiden wat zij met deze term bedoelt en werd steevast geschermd met het separatisme. Deze mist is ondertussen opgeklaard. Het voorbije weekend werd dit nog eens bevestigd tijdens het uit zijn voegen barstende N-VA-congres.

Separatisme of klassenstrijd

Vandaag belanden we in de volgende fase. De tegenstanders praten nu niet meer over confederalisme maar enkel wel van separatisme. Dat dit laatste er al dan niet ooit komt zal naar mijn bescheiden mening niet zozeer afhangen van de N-VA zelf maar van de PS en de andere traditionele partijen. Het recente verleden bewijst alvast dat zij goed hun best doen om het land in die richting te duwen.

Terwijl de N-VA van alle kanten wordt belaagd door de vijand voltrekt zich een gans ander fenomeen dat totaal voorbij lijkt te gaan aan media en politiek. Want terwijl deze laatsten zich blindstaren op de N-VA en artikel 1 van de statuten weer oprakelen… slaagt de PS er in op een sluikse wijze, en met medeplichtigheid van OpenVLD, CD&V en uiteraard Sp.a en de media artikel 1 van háár statuten te realiseren.

Het ene artikel 1 is het andere niet

Daar waar de realisatie van artikel 1 van de N-VA hoogstens op lange termijn een, althans voor de tegenstanders, “bedreiging” zou vormen, slaagt de PS er in om volop artikel 1 (*) van haar statuten geleidelijk en op een slinkse wijze in praktijk te brengen.

Dit land wordt in de vernieling gereden en ieder dynamisme wordt gefnuikt. Links is niet geïnteresseerd in wie de koek bakt. Zij willen hem enkel verdelen, zelfs nog voor hij gebakken is. Het beslag van de overheid bedraagt meer dan 50% In 2013 gingen 12.306 bedrijven failliet in België, een record. De loonhandicap is voor de Franstaligen geen issue, want meer dan 80% van de Belgische export komt uit Vlaanderen. Volgens de Nationale Bank zal de werkloosheid in 2014 boven 9% uitstijgen, het hoogste peil sinds 1998. Begroting: nog minstens 7 miljard euro te gaan voor een begroting in evenwicht. En de Vlaamse traditionele partijen volgen als slaafjes.

Positief confederalisme of lege doos

Een echte liberaal zou je niet geloven wanneer je zegt dat een partij die zichzelf liberaal noemt, Open VDL dus, deel uitmaakt van deze regering! En een sorry zal niet volstaan om dit goed te maken voor de achterban. En wat is er geworden van de Copernicaanse omwenteling waarmee CD&V grote verwachtingen creëerde? Het werd vervangen door de lege doos van het positief confederalisme.

Wat tot slot zeer opmerkelijk is: deze evolutie gaat totaal voorbij aan de zogenaamde vierde macht: de pers. Deze laatste bericht enkel over de gevolgen van de gevoerde politiek. En in haar ijver om de publieke opinie te overtuigen van het "separatisme" van de N-VA, zwijgt zij zedig over dat ene artikel uit de statuten van die ándere partij: de PS.

Comfortzone

Het klopt, N-VA is gevaarlijk voor hen die zich bedreigd voelen... in hun comfortzone. Het beste bewijs: het feit dat ze allen samen klitten om hun machtsbasis, hun verzuilde organisaties, hun politieke benoemingen in stand te kunnen houden. Dit kan de enige verklaring zijn voor deze medeplichtigheid van de Vlaamse partijen. Allen tegen één. Allemaal partijen die de democratie hoog in het vaandel plegen te dragen.

Dé opdracht voor 25 mei aanstaande voor de traditionele partijen: de comfortzone in stand houden. Tegelijk werken zij enthousiast mee aan de invulling van artikel 1 van de PS-statuten. Al het overige is mooie verpakking, liefst met een grote strik.

Addertje

Interessante artikels:

Neo-communisme: een reëel gevaar?

Blauwe Romeo en rode Julia

De nieuwjaarsbrief van Bart De Wever en Johan Van Overtveldt

(*) Artikel 1 PS-statuten:

“De Parti Socialiste - afgekort PS - stelt zich tot doel, op het terrein van de klassenstrijd, alle socialistische krachten van Wallonië en Brussel te verenigen, zonder onderscheid van ras, geslacht, taal, nationaliteit, geloof of filosofische overtuiging, met als doel de macht te veroveren en de volledige emancipatie van de arbeiders te realiseren.”

geplaatst door Addertje  

Duidelijke inzet bij verkiezingen is een goede zaak

CD&V en Open VLD gaan niet akkoord met de keuze waarvoor Bart De Wever de kiezer zet: het PS-model of het N-VA-model. Peter De Roover, politiek secretaris van Doorbraak, reageert: ‘Als CD&V, Open VLD en SP.A achter hun regering staan, dan vertegenwoordigen zij in Vlaanderen het Di Rupo I-model.'

• Nieuwjaarsrecepties die het jaar van de stembusslag opstarten, vormen uiteraard zo'n opstoot. Bart De Wever (N-VA) beet de spits af en maakte zijn inzet van de verkiezingen duidelijk met de slagzin: 'kiezen voor het PS-model of het N-VA-model'.
  
• Hij mocht zich logischerwijze meteen verheugen in een eensgezinde afwijzing door de politieke tegenstrevers. Er is geen PS in Vlaanderen, beweerde minister-president Kris Peeters (CD&V). Patrick Dewael(Open VLD) sprak van een vervalsing van de kiesstrijd. Zijn voorzitster, Gwendolyn Rutten, raadde De Wever aan maar meteen te verhuizen: 'Wil je strijden met de PS, ga dan in Wallonië wonen.' Luc Vanderkelen, gewezen commentator van Het Laatste Nieuws, noemde De Wevers voorstelling van feiten 'beledigend voor het verstand van de kiezers in Vlaanderen'. Eigenlijk kon De Wever alleen op instemming rekenen bij... de PS.
  
• Volgens Dewael ('Men verkettert een vijand van over de taalgrens, maar de eigen bevolking kan zich daar niet eens over uitspreken.') en Gwendolyn Rutten (met haar verhuissuggestie) loopt er door België een onoverbrugbare barrière die alleen door een federale (heel-Belgische) kieskring kan worden geslecht. Zouden Dewael en Rutten niet weten dat geen enkele wet verbiedt dat partijen in heel België kandideren? Wat houdt Open VLD tegen om in Wallonië lijsten in te dienen? Waarom pleiten voor een dubieuze institutionele ingreep als het nu al probleemloos mogelijk is om België-wijd op te komen? Hoe geloofwaardig klinken die federale kieskringpleidooien bij partijen die niet eens de bestaande kans grijpen om nu al te doen wat ze daarmee beweren te beogen?
  
• Als CD&V, Open VLD en SP.A achter het gevoerde beleid van deze regering staan, dan vertegenwoordigen zij in Vlaanderen het Di Rupo I-model. Uiteraard maakt De Wever zich met de term 'PS-model' schuldig aan de klassieke overdrijving die campagnetaal eigen is. Deze regering voert het PS-programma niet onversneden uit, onder meer omdat de hete adem van N-VA Di Rupo verplichtte de Vlaamse coalitiegenoten ook te laten scoren. Dat wordt hem door uiterst-links overigens erg kwalijk genomen. Zonder die electorale N-VA-dreiging zou het PS-gehalte van deze regering (nog? - mag naar eigen voorkeur geschrapt worden door de lezer) hoger geweest zijn.
  
• Wie dat Di Rupo I-beleid afwijst, kan dat ook in Vlaanderen wel degelijk in het kieshokje laten blijken door niet op de Vlaamse vertegenwoordigers van dat beleid (met een sterke invloed van de PS) te stemmen. Wie wel gecharmeerd is door dat Di Rupo I-model, moet dan weer zeker niet voor N-VA kiezen.
  
• Van de andere partijen mogen we dan weer verwachten dat ze ook duidelijk maken hoe ze het voorbije regeerbeleid beoordelen en of ze dat willen verderzetten. De indruk proberen wekken dat Di Rupo iemand 'van de overzijde' is waarmee de Vlaamse coalitiepartijen geen uitstaans hebben, lijkt pas echt beledigend voor het verstand van de kiezers van Vlaanderen.

Lees hier het volledige artikel.

geplaatst door Addertje  

Bekijk de integrale nieuwjaarstoespraak van Bart De Wever

geplaatst door Addertje  

"Kompany verdient jaarlijks dertien keer meer dan de topman van Bpost"

“650.000 euro jaarloon is nog altijd zeer veel. Veel mensen kunnen zich amper voorstellen wat dat concreet betekent, laat staan wat 1 miljoen euro is. En toch is Bpost-topman Johnny Thijs die 1 miljoen euro waard die hij tot nu op zijn bankrekening zag verschijnen.” (…)

Bij zijn aantreden maakte Bpost verlies, nu is het bedrijf winstgevend. (…) De vakbonden zijn pro-Johnny Thijs. En de CEO bracht de voorbije jaren de federale staat als aandeelhouder 800 miljoen euro aan dividenden op. Niet slecht voor wie als een poenschepper wordt afgeschilderd.

Over dat loon van 1 miljoen euro kunnen we een paar dingen in perspectief plaatsen. Thijs verdient iets minder dan wielrenner Tom Boonen, de beste Belgische renner sinds de legendarische periode in de jaren zeventig met Merckx, De Vlaeminck en Maertens. Thijs verdient de helft van wielrenner Philippe Gilbert die al meer dan een jaar geen platte prijs heeft gereden. De voetballer Vincent Kompany, voor velen hier ten lande God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest in één persoon, verdient jaarlijks dertien keer meer dan de topman van Bpost.”

(Angélique Vanderstraeten in ’t Pallieterke)

geplaatst door Addertje  

Volkslening rijmt op volksverlakkerij

Werken aan een betere economie is een lange, harde klim, en electoraal ondankbaar. In dat opzicht zijn volksleningen voor scholen en kmo's veel handiger. Politici kunnen de indruk geven dat ze met onze toekomst bezig zijn. Het bekt goed voor de camera's. Maar het echte werk blijft liggen.

De berg spaargeld mobiliseren, staat niet noodzakelijk gelijk aan goed beleid. Spaarders willen geen volksleningen, zij willen een betere toekomst. Zodra ze die zien, laten ze hun spaargeld vanzelf los.

Volksleningen om de bouw van scholen en ziekenhuizen te financieren, niemand kan er tegen zijn. Voor het rendement hoeven de spaarders het niet doen. Op sommige spaarboekjes kunnen ze evenveel intrest krijgen, terwijl hun geld daar wel beschikbaar blijft. In wezen doet de overheid met de volkslening een beroep op het goede hart van de mensen.
De volksleningen moeten ook dienen voor de financiering van kmo's. Zuurstof voor de jobmotor van onze economie, ook daar valt weinig tegen in te brengen. Maar ook hier is het oppassen voor gezichtsbedrog. Het bedrag aan uitstaande bankkredieten aan bedrijven is vandaag hoger dan in 2008, het jaar waarin de crisis uitbrak. De rentetarieven zijn ongeveer gehalveerd. Als de banken vandaag minder kredieten verstrekken, is dat ook omdat de bedrijven er minder vragen, vanwege de crisis.
In een gezonde economie met goede toekomstperspectieven zou de financiering van scholen, ziekenhuizen en kmo's geen probleem zijn. Met haar volksleningen werkt de regering van achter naar voren.

Bergklim

Iets doen is beter dan niets doen, al klinkt het argument hol. In de periode voor de financiële crisis hebben politici gelegenheid te over gehad om geld opzij te zetten voor magere tijden, maar ze hebben dat verzuimd. Precies daarom staat er een geldberg van zowat 247 miljard euro op de spaarboekjes. Mensen zijn bang voor wat komen gaat en hamsteren geld.
Aangestoken door het vertrouwen op de beurzen, hebben de spaarders de voorbije maanden een beetje geld van hun spaarrekening afgehaald om iets meer risico te nemen. Het is afwachten of de ommekeer blijft duren, maar het toont het punt: als spaarders weer wat perspectief zien, zijn volksleningen overbodige administratie.

Werken aan een betere economie is een lange, harde klim, en electoraal ondankbaar. In dat opzicht zijn volksleningen voor scholen en kmo's veel handiger. Politici kunnen de indruk geven dat ze met onze toekomst bezig zijn. Het bekt goed voor de camera's. Maar het echte werk blijft liggen.

Jozef Vangelder, redacteur bij Trends

geplaatst door Addertje  

Molenbeek: over defecte camera’s en schuldig verzuim van J. Milquet (CDH)

Op het raakvlak van drie gemeenten werd vorige week dinsdag een jongeman neergeschoten. Hij overleefde het incident, en werd getrakteerd op de gewone verklaringen: Molenbeek is niet onveilig, de Ninoofsepoort wordt binnenkort heraangelegd, etcetera. Nochtans kampt de politiezone West al jaren met een structureel personeelstekort. 

Met enige zin voor overdrijving kan de Ninoofsepoort, het stukje niemandsland aan de Kleine Ring tussen Anderlecht, Molenbeek en Brussel, als een vallei in de doodse schaduw van de stad beschouwd worden. Bijna letterlijk, zelfs, zoals de jongeman van 24 vorige week mocht ondervinden: toen hij om vier uur ‘s ochtends naar huis fietste werd hij staande gehouden door enkele onbekenden die hem in de rug schoten. De kogel trof ei zo na zijn hart.

Molenbeeks burgemeester Françoise Schepmans (MR) probeerde te sussen. Er volgde een perscommuniqué waarin gesteld werd dat “de criminaliteit aan de Ninoofsepoort niet hoger is vergeleken met andere wijken.” En nog: “Het zou onverantwoord zijn om de wijk van de Ninoofspoort voor te stellen als een no-go-area.” Ook bij de politie nuanceert men de criminaliteit.

Maar dat neemt niet weg dat de politiezone al jaren met een structureel personeelstekort kampt, zo blijkt uit een rondvraag bij enkele politievakbonden. Zo liep er eind december nog een stakingsaanzegging van de grootste politievakbond VSOA bij de zone West om dit tekort aan te klagen. Hoe zit de vork in de steel?

Na de dood van MIVB-controleur Iliaz Tahiraj in 2012 beloofde federaal minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH) 250 agenten extra voor alle Brusselse politiezones. Die moesten zich bezighouden met de veiligheid op het openbare vervoer. 46 daarvan werden toegewezen aan de politiezone West, die ook Jette, Sint-Agatha-Berchem, Koekelberg en Ganshoren omvat. Het probleem is echter dat er officieel wel agenten zijn bij gekomen, maar dat andere agenten van de federale politie die voorheen werden gedetacheerd bij de politiezone, vertrekken. In praktijk komen er dus weinig agenten bij: men vervangt gewoon het ene blik agenten door het andere. Bovendien worden de agenten die er het meest recent zijn bijgekomen gebruikt om “gaten op te vullen,” zoals een vakbondsafgevaardigde van het ACOD het verwoordt, en niet om zich alleen met het openbaar vervoer bezig te houden. Maar de politie heeft ook andere taken, zoals wijkwerking, en dus moeten heel wat agenten overwerken, wat resulteert in overuren die moeten worden uitbetaald. De operatie van de door de federale overheid gesubsidieerde agenten kost de lokale politie dus potentieel veel geld.

De politiezone West heeft wel de ambitie om de komende jaren de kaap van 1.000 politieagenten te ronden. Nu werken er ongeveer 850. Gezien de bevolkingstoename in Molenbeek staat de VSOA naar eigen zeggen echter continu met de rug tegen de muur.

"Stad heeft liefde nodig"

Een structureel tekort aan agenten wil nog niet zeggen dat een buurt per definitie wetteloos is. Ook op de stadsplanning van de Ninoofsepoort valt wat aan te merken: er is er namelijk geen. Zeker, de situatie is verbeterd, zoals burgemeester Schepmans zegt, maar een totaalvisie ontbreekt. Er is bijgevolg niet veel sociale controle, of ruimte die sociale controle mogelijk maakt.

Ook over deze zaak werden er jammer genoeg heel wat rare dingen gezegd. Françoise Schepmans, bijvoorbeeld, die zich afvroeg of het schietincident wel op haar grondgebied had plaatsgevonden. En Vlaams Brusselminister Pascal Smet (SP.A), die vertelde dat de stad liefde nodig heeft.

De Ninoofsepoort heeft eerder nood aan mensen die er willen (blijven) wonen. En ook aan agenten die er voor lange tijd willen werken.

(Bron: Brusselnieuws.be)

geplaatst door Addertje  

LETTERLIJK:

Het PS-model dat de intransparantie cultiveert, moet verdwijnen

Het opstappen van de voorzitter van het auditcomité van de federale overheidsdiensten is een indicatie dat de PS-staat de intransparantie cultiveert. Dat blijkt nog duidelijker uit de kritiek van het Rekenhof op de rekeningen van Wallonië en de Franse Gemeenschap.

Mij valt op dat rangschikkingen van landen of regio’s op basis van criteria als corruptie, welzijn, vertrouwen in de instellingen, goed bestuur, gelijkheid en kwaliteit van onderwijs in grote mate dezelfde winnaars opleveren. Het zijn in essentie Noord-Europa en de blanke gewezen Britse kolonies, en voor sommige criteria de Verenigde Staten en Singapore. Die performantie spruit voort uit een totaalgebeuren dat talenten betere kansen biedt. Meritocratie, integriteit, transparantie en de voorbeeldfunctie van overheden zijn daarbij essentieel.

Onlangs (De Tijd, 5 november) wees ik erop dat bij gelijke uitkeringen in diverse delen van het land de armoedebestrijding in Vlaanderen efficiënter is. Hetzelfde geldt voor allochtone werkgelegenheid en studieresultaten. De PS-staat is zowel economisch als sociaal inefficiënt. De Walen zijn er de rechtstreekse slachtoffers van, de Vlamingen, via de transferten, de onrechtstreekse. Om dat systeem in stand te houden moet de PS haar macht steeds meer vergroten en de rekening voor haar inefficiëntie naar Vlaanderen kunnen blijven doorsturen. Het gaat hem niet om ideologie. Het gaat hem over politieke macht: benoemingen, subsidiëring van schatplichtige organisaties, baronieën, nepotisme, cumul van inkomens en pensioenen, en, in functie daarvan, gebrek aan transparantie.

De CVP-staat - die veel performanter was - heeft afgedaan. De PS-staat is nooit machtiger geweest en cultiveert de intransparantie, zoals ook blijkt op federaal vlak uit het opstappen van de voorzitter van het auditcomité van de federale overheidsdiensten.

Onbetrouwbaar

Het uitstekende werk van CEO Johnny Thijs bij Bpost is terecht door velen geloofd. Het malgoverno van PS-minister Jean-Pascal Labille is duidelijk: staatsondernemingen passen in het plaatje van de PS-staat. Of de efficiëntie gediend wordt, is irrelevant. De derde betaler is politiek ook irrelevant.

De hypocrisie werd mooi toegelicht in een artikel van de Franstalige krant La Libre (22 november) die een expert die niet genoemd wenste te worden het volgende liet berekenen: om het inkomen van Kamervoorzitter André Flahaut te betalen zou een privé-werkgever een salariskost van 700.000 euro moeten dragen. Flahaut liet ook zijn Luxemburgse (samenwonende) vriendin benoemen tot gouverneur van Waals-Brabant. Haar inkomen is niet meegerekend.

Met Bpost en zovele andere incidenten moeten de regeringspartijen nog eens onder het Caudijnse juk door. Nieuwe vernederingen in s’ lands belang?

La Libre vraagt zich ook af waarom een Waals minister meer verdient dan een federaal minister, of een Brusselse staatssecretaris meer dan een Vlaamse minister.

Dezelfde La Libre titelde op 20 december dat het Waalse Gewest bijna twee keer meer schuld heeft dan het beweert (meer dan 11 miljard euro). Het verwijst naar het 25ste rapport van het Rekenhof gericht aan het Waals Parlement. De regering voldoet niet aan de normen van ‘régularité, sincérité et d’image de fidélité’. Met andere woorden, hun rekeningen zijn onbetrouwbaar.

Het is de schuld van het Rekenhof, zeggen de ministers Rudy Demotte (PS) en André Antoine (cdH) ‘sereen’, terwijl het gaat om de strengere Europese normen die consolidatie vereisen, voor iedereen gelden en (uiteraard) in Vlaanderen worden toegepast.

Ik heb de rapporten van het Rekenhof eens van nabij bekeken. Het jongste rapport begint met de stelling dat het Waalse begrotingsjaar 2009 gerapporteerd werd op 13 juli 2013. ‘Dans le passé, le gouvernement n’a jamais respecté [les délais légaux]’, stelt het Rekenhof. Daarom is de controle op de rekeningen van 2005 tot 2007 nu gebeurd en wacht die voor 2008 op commentaar van de (Waalse) administratie. Het Waalse ontwerpdecreet dat de Europese normen moest implementeren, is zelfs niet neergelegd.

Het Waalse ‘blunderboek’ is een inventaris van ondeugdelijk bestuur en onregelmatigheden. Geen spoor van verificatie van Europese conformiteit. Geen verificatie van de marktwaarde van participaties of leningen. Schulden bij tussenvennootschappen van Wallonië correleren niet met de relevante vorderingen. Transacties zijn niet gedocumenteerd. Regels, waar die bestaan, worden overtreden.

De (interne) auditfunctie is een lachertje. Geen personeel van niveau. Lage verloning. Weinig tussenkomsten. Verkeerde samenstelling van organen. Belangenconflicten allerhande. Er is maar één medewerker die als ‘confirmé’ (gecertificeerd?) kan worden beschouwd. Vorming is onbestaande. Het rapport besluit: ‘Het activiteitsniveau laat niet toe de auditfunctie te beoordelen.’

Kortom, interne audits zijn in Wallonië een fictie. Er is zelfs niemand om uit protest ontslag te nemen.

Ernstige controle

De laatste gecontroleerde rekeningen van de Franse Gemeenschap zijn die van 2008 en, stelt het Rekenhof, ‘dans le passé, le gouvernement de la Communauté Française n’a jamais respecté les délais’. Over wie hebben we dat nog gelezen? Het recentste rapport over het patrimonium betreft… het jaar 2001. Thesaurierapporten werden nooit ingediend. Dan volgt een lijst van mankerende rapporteringen die elke ernstige controle onmogelijk maken. 

Er was media-aandacht in Vlaanderen over het meenemen van waarschijnlijke onderbestedingen van 2013 door minister Muyters in zijn begroting voor 2014. Er waren wel, voor de jaren 2011 en 2012, een geconsolideerde balans en een resultatenrekening, overeenkomstig de nieuwe strenge Europese normen. En net zoals de vorige, waren die op tijd ingediend. Opmerkingen van het Rekenhof zijn er, maar het gaat om verbetering, verfijning. Dat zijn normale discussies, zeker voor een overgangsjaar.

De Vlaamse media zijn blijkbaar niet geschoffeerd door de ‘onbetrouwbare ‘ of ontbrekende rekeningen van Wallonië en de Franse Gemeenschap.De Vlaamse media zijn blijkbaar niet geschoffeerd door de ‘onbetrouwbare ‘ of ontbrekende rekeningen van Wallonië en de Franse Gemeenschap. Wel was er grote kritiek op de ‘onderbestedingen’ van minister Philippe Muyters (N-VA), een zeer technische discussie, die het ‘getrouwe beeld’ niet aantasten. Het is het verhaal van de splinter en de balk, enkel omgekeerd.

Wat zou gebeuren als Wallonië en de Franse Gemeenschap geen overheid waren? Als uw onderneming dezelfde beoordeling van haar externe auditor zou krijgen als bijvoorbeeld de Waalse regering van het Rekenhof? Dan zouden het management en de raad van bestuur moeten opstappen, zou het bankroet wenken en zouden wellicht straffen volgen.

Nochtans zijn het politici van de partij - die de hoofdverantwoordelijkheid draagt voor dat malgoverno - die meer greep willen krijgen op overheidsbedrijven. Zelfs op de overheidsbedrijven die goed gerund worden en die tot nader order ook de Vlaamse burgers toebehoren.

Aansprakelijk

België is tegenover Europa verantwoordelijk voor de integere toepassing van bijvoorbeeld milieu-, begrotings- en rapporteringsregels door gemeenschappen en gewesten. Omdat het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap klaarblijkelijk in gebreke blijven, lijkt het me gepast dat een federale parlementaire commissie hun integriteit zou onderzoeken en bestuurlijke en financiële sancties zou voorstellen.

Ook het Vlaams Parlement kan het Rekenhof om opheldering vragenDe handelswijze van de door de PS gerunde overheden doet denken aan de tijd van feodale heren (en dames) die zich boven de wet waanden.

Wegens de aansprakelijkheid van België kan wat hierboven staat het federale parlement en in het bijzonder de Franstalige kiezer en Kamervoorzitter André Flahaut (PS) niet onberoerd laten. Ook het Vlaams Parlement kan het Rekenhof om opheldering vragen. Zo wijst het Rekenhof (rapport van november 2013, pagina 5) op de mogelijkheid dat Vlaanderen zal moeten meebetalen aan de boetes wegens het overtreden van de Europese regels voor de behandeling van stedelijk afvalwater. Overtredingen die enkel in Wallonië gebeurden.

Misschien kan actie ondernomen worden via een soort trojka op zijn Grieks? 

Mijn wensen voor 2014 zijn dat er een systeem komt waarbij het malgoverno in het hele land wordt aangepakt. Dat kan enkel indien eindelijk een einde wordt gemaakt aan de PS-staat.

Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School

(De Tijd) 

geplaatst door Addertje  

De selectieve verontwaardiging en de onverschilligheid van het Vlaamse journaille

geplaatst door Addertje  

De tweet te veel van… Gwendolyn Rutten (OpenVLD)

“Mens en economie hebben vertrouwen nodig. Geen fiscus die steeds op jacht is en iedereen als fraudeurs beschouwt @Koen_Geens1 #geengoedidee”

Een paar minuten later:
“Ik vind dat straf, een minister die bij spaargeld eerst aan ‘gefoefel’ denkt ipv aan hard werken, verdiend en dus afblijven. #foutsignaal”

Dat waren de tweets die voorzitter Gwendolyn Rutten van Open VLD op vrijdag 13 december verstuurde. Ze had toen net vernomen hoe minister van Financiën Koen Geens (CD&V) de belastingvrijstelling op interesten op het spaarboekje wilde uitbreiden naar inkomsten uit andere beleggingsinstrumenten, zoals kasbons, obligaties en aandelen.

Voor de gewone spaarder zou dat eigenlijk weinig of niets veranderen. Nu kan de spaarder enkel genieten van een vrijstelling tot 1.880 euro aan interesten op een spaarboekje. Op de interesten boven dat bedrag, moet u er 15% roerende voorheffing op betalen. Gehuwden of samenwonenden krijgen zelfs een dubbele vrijstelling, tot 3.760 euro aan interesten per koppel.

Om daaraan te geraken, moet je tegenwoordig al een serieuze spaarder zijn. Afhankelijk van de bank en de voorwaarden die de bank biedt, moet je tegenwoordig zo’n 200.000 euro bij elkaar gesprokkeld hebben. Ik wou dat ik erbij was.

Terug naar de les. Minister Geens wilde dus dat die belastingvrije som ook mag gelden voor inkomsten uit andere producten, zoals interesten uit kasbons, obligaties of jawel, aandelen. Niet voor al die producten apart, maar samen. Dat betekent dus dat iemand die zijn spaargeld spreidt over meerdere beleggingsproducten, er zijn voordeel mee kan doen.

Het betekent dus niet dat er geraakt wordt aan belastingvrijstelling van het spaarboekje. Klinkt goed, toch?

En toch stuurt Gwendolyn Rutten die tweets de wereld in. Was de voorzitter van de Open VLD nog niet goed wakker? Moeilijk te geloven, zo om 12.06 uur, het tijdstip dat de eerste tweet op het net ging. Als zelfs Test-Aankoop en de Beleggersfederatie er voor te vinden zijn, wat bezielde Rutten dan? Was ze moe van al de kritiek die ze van haar achterban te slikken krijgt over de verhoogde roerende voorheffing en liquidatieboni?

Zou wel kunnen. Een uitbreiding van de fiscale vrijstelling vereist immers ook meer controle. En dan is voor de Open VLD het zwarte beest van het vermogenskadaster niet ver weg. Het gekke is nog dat haar partijgenoot Rik Daems een goed jaar geleden zelf voor een zo’n uitbreiding pleitte... Enfin, u hoeft er niet van wakker te liggen. Er is niks veranderd. Jammer.

(BVL)

geplaatst door Addertje  

LETTERLIJK:

Open brief aan Fientje Moerman en de klassieke partijen

De aanklacht van Fientje Moerman in De Standaard (11/12/13) is verontrustend. De primitieve en barbaarse houding van sommige burgers tegenover politici die ze beschrijft is ronduit verwerpelijk en strafbaar. Ongetwijfeld zijn daarbij dikwijls ook nog omstaanders indirect medeschuldig omdat ze die agressie gedogen. Anderzijds zijn we al even verontrust door haar radicale negatie van de (collectieve) balk in het eigen oog van de politici, en meer in het bijzonder van de politici van de drie klassieke partijen.

De man in de straat is bang

Burgers die zich verlagen tot zo'n gedrag, doen dat dikwijls vanuit existentiële angst, of uit woede. Angst omdat ze hun werk kwijt raakten, voor de toekomst, of voor terrorisme, of omdat hun job hier dreigt weg geveegd te worden. Die laatste schrik zit er diep in, en terecht. De cijfers zijn angstwekkend. Doch de oorzaken van dat jobverlies zijn gekend. Het ligt complex, maar de combinatie van globalisatie, ondoordachte uitbreiding van de EU en het verpletterende wanbestuur van onze federale overheid op economisch, fiscaal, sociaal en diplomatiek vlak weegt daarbij zwaar door. Dat is dan ook een eerste verklaring voor de woede van veel burgers tegenover die politici – hoewel dat geen primitieve noch agressieve reacties verantwoordt.

Het lijkt ons duidelijk dat het regerende politieke establishment – in casu de drie klassieke partijen en hun syndicale en andere zusterorganisaties – hier inderdaad zichzelf veel te verwijten heeft. Denk aan de anekdote van gisteren: een rechter die een schuldige inbreker laat gaan omdat zijn geboorteakte geen uur van geboorte bevat, waardoor hij niet kon weten of die man meerderjarig was. Kan het noch stompzinniger? Zo'n misprijzen voor slachtoffers wekt woede op.

Maar bij Fientje Moerman ontbreekt blijkbaar zelfs maar de meest elementaire zelfkritiek over het beleid waar haar eigen partij decennialang hard aan mee timmerde, en mee van genoot. Beseft ze niet dat dat wanbeleid velen de spuigaten uit komt?

De gewone burger voelt zich bedrogen

Miljoenen burgers zijn ook om andere redenen kwaad, of woedend, op diezelfde politici. De verregaande politisering van benoemingen én de onverantwoordelijkheid van openbare bestuurders is één van de hoofdoorzaken van het wanbeleid. Dat geldt overigens net zo goed voor de politieke mandatarissen als voor de bestuurders in de (semi-)openbare bedrijven zoals Dexia, de NMBS en, spijtig genoeg, zovele andere.

Deze federale regering geneert er zich duidelijk niet voor om zelfs de meest onbekwame bestuurder of mandataris de hand boven het hoofd te houden. Zolang ze maar strikt loyaal zijn aan de partijtop en haar propaganda mee uit bazuinen. Maar steeds meer burgers haken daarbij af.

Idem voor de onwaarschijnlijk grote complexiteit van de instellingen en de wetten. De redenen waarom overduidelijke schuldigen niet gestraft worden – in de rechtspraak en in het bestuur – zijn oneindig gevarieerd. Maar de straffen zijn lachwekkend, én inefficiënt als er al gestraft wordt. Die complexiteit is ook volstrekt nodeloos. Andere meertalige, federale staten slagen erin het eenvoudiger te houden. Geen enkele kent zo hoge belastingen als hier. De burger voelt zich bij de neus genomen, en erger.

Idem voor de verregaande misleidende informatie over het beleid. Denk aan de bewering dat deze staatshervorming het beleid voor de arbeidsmarkt aan de gewesten overdraagt. In werkelijkheid blijft heel het arbeidsrecht federaal, net zoals de basisregels voor werkloosheidsuitkeringen, de controle op werkloosheid, de instelling daarvoor (RVA), de hoogte van de uitkeringen en 99% van het sociaal overleg.

Analoog voor de kreet dat deze staatshervorming het zwaartepunt van de openbare uitgaven van het federale naar het deelstatelijke niveau verschuift. In werkelijkheid zal het federale bestuur morgen nog altijd bijna twee maal zo zwaar blijven wegen op de uitgaven dan de deelstaten, en zo'n vier à vijf maal zo zwaar op de fiscaliteit. De burger beseft dat steeds meer. Ook daardoor voelt hij zich bedrogen en neemt zijn vertrouwen verder af.

Burgers komen het toch te weten dat België globaal zeer hoge openbare uitgaven kent, relatief tot vergelijkbare landen, maar dikwijls een slechts matige of ronduit ondermaatse openbare dienstverlening aflevert. Teveel vergelijkende onderzoeken tonen dat aan.

Op al deze vlakken lijkt het politieke establishment elk realiteitsbesef volledig kwijt te zijn. Ze denken de burger éénder wat te kunnen wijsmaken, en hen tegelijk zeer veel te laten bijdragen voor de steil opgelopen kosten voor het Belgische wanbestuur. Moet men dan verbaasd zijn als de afkeer toeneemt, de kwaadheid oploopt en er al eens woede overkookt?

Vergelijk ze eens, de gewone kleine man wiens job sneuvelde door die eerder vermelde combinatie, met de politici met hun wansmakelijke cumuls, hun nog steeds gigantisch genereus gefinancierde bestuur, hun nauwelijks verholen graaizucht en de eindeloze vriendendiensten!

Dit medium, De Bron werd net opgericht om een respectvol en maatschappelijk opbouwend antwoord te bieden – sorry voor het dure woord. De arrogante wereldvreemdheid van politici mag geen excuus zijn voor brutaliteit, noch voor agressie. Ze dwingt daarentegen wel tot enkele fundamentele vragen.

Daarom ook de suggestie aan mevrouw Moerman en haar collega's in die drie partijen: kijk eens in eigen boezem, en vergelijk de daden van uw bestuurders met jullie discours. Want respect, dat moeten ook jullie eerst verdienen; dat kan je niet opleggen, zoals men belastingen kan opleggen.

De redactie van de-bron.org

geplaatst door Addertje  

Het hellend vlak van Johan Vande Lanotte

Het Electrawinds-feuilleton, met in een hoofdrol vicepremier Johan Vande Lanotte, blijft een onfris verhaal. Hierna een uittreksel uit een bijdrage van Rik Van Cauwelaert in De Tijd dat een bredere blik werpt op het fenomeen Vande Lanotte.

De politieke opstoot rond Vande Lanotte en zijn optreden als bestuurder en naderhand als lobbyist van Electrawinds wordt veelal herleid tot nijdassig gestook van zijn lokale politieke tegenstander Jean-Marie Dedecker (LDD). Die stelt al langer het optreden van de sp.a’er aan de kaak, ook in andere zakelijke en financiële dossiers. Maar zo simpel is het nu ook weer niet. In zijn boek ‘Opgelicht’ stelt Tom De Meester, de energiespecialist van de PVDA, precies dezelfde vragen rond het zakelijke optreden van Vande Lanotte bij Electrawinds en de onverenigbaarheid met zijn politieke optreden, zoals eerder al de auteurs van ‘De Keizer van Oostende’.

Vorig jaar nog liet de liberale vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders het volgende optekenen in De Morgen: ‘In het parlement kreeg ik keer op keer, onder meer van sp.a-Kamerlid Dirk Van der Maelen, te horen dat mijn strijd tegen de fiscale fraude faalde, dat ik foefelaars steunde, dat ik het systeem zo ingewikkeld maakte om ontwijkingen mogelijk te maken. In tegenstelling tot heel wat socialisten ben ik echter geen specialist in de materie. Waarom worden er geen hoorzittingen georganiseerd in het parlement? (…) Vicepremier Johan Vande Lanotte en een van zijn voorgangers Luc Van den Bossche kunnen toelichten hoe je een managementsvennootschap moet gebruiken en wat het verschil is tussen een goede vennootschap en een slechte.’

Ontslag

Hier gaat het niet om een uitspraak van een op revanche beluste Dedecker, maar om een vicepremier, Didier Reynders, die een andere vicepremier, Johan Vande Lanotte, fiscale ontwijking aanwrijft. In elk van onze buurlanden zou na een dergelijke uitspraak een van de twee betrokkenen de enige politiek eerbare uitweg hebben gekozen en ontslag hebben genomen.

Met zijn uitval legde Reynders de vinger op een voor Vande Lanotte en diens partij pijnlijk punt. Sp.a-voorzitter Bruno Tobback vergeleek de inzet van de vicepremier voor de stad Oostende met die van Leopold II, een gewaagde vergelijking. Maar zijn vader Louis Tobback en andere sp.a-veteranen hadden al langer bedenkingen bij de rol van Vande Lanotte in de Oostendse haven, het geschuif met gemeentelijk patrimonium, bij zijn optreden bij Electrawinds en de samenwerking met bedrijven die dan weer ‘zijn’ basketbalclub sponsoren.

Ooit liet Louis Tobback zich ontvallen: ‘Ik heb de voorbije jaren verschillende keren tegen Johan gezegd: ‘Alstublieft, de wereld draait niet alleen rond uwen basket. We hebben allemaal onze afwijkingen en jij bent geobsedeerd door basket, maar dat is geen reden om dingen te doen waarover het volledige basketmilieu schande spreekt. Zelfs al doe je niks onwettigs, dan nog zijn het geen manieren. Je zal er alleen maar problemen mee krijgen.’’

Die problemen zijn er nu. Als een politicus zelf gaat geloven in het imago dat zijn politieke entourage en spindoctors hem aanmeten, belandt hij op een hellend vlak. Johan Vande Lanotte wordt door zijn politieke compagnons geprezen als een machtspoliticus die telkens drie stappen vooruit denkt.

Jammer genoeg heeft dat snelle denkwerk het land al een pak geld gekost. Zo was Vande Lanotte de drijvende kracht achter het hotelakkoord met Swissair dat het failliet van Sabena inluidde. De manier waarop hij destijds de uitbouw van de NMBS begeleidde, kan bezwaarlijk een voorbeeld van ministerieel beleid worden genoemd. Enkele van zijn Oostendse initiatieven eindigden in het rood. En vandaag dreigt de door hem afgedwongen regeringsbeslissing om de btw op elektriciteit (tijdelijk) te verlagen, in een organisatorisch kluwen te stranden.

Het energiebeleid waar Vande Lanotte de jongste jaren in verschillende federale regeringen op heeft gewogen, breekt het land nu zuur op. In haar jongste jaarverslag herinnerde de Nationale Bank eraan dat onder de paarse regeringen de energieprijs ongebreideld steeg en de leveranciers maandelijks hun prijzen mochten aanpassen. Op YouTube is nog altijd de onthutsende Panorama-uitzending Pax Electrabel(1) te zien, waarin uitgelegd wordt hoe de elektriciteitsmaatschappij onder paars de vrije hand kreeg, terwijl Vande Lanotte, vicepremier in die regeringen, welgemutst toekeek. Al die elementen hebben België opgezadeld met hogere energieprijzen dan in de drie buurlanden. Dat verschil weegt vandaag zwaarder door dan de loonhandicap.

Rik Van Cauwelaert in De Tijd

geplaatst door Addertje  

Vragen aan Veerle Baetens

Bart Vanhecke
(Gravensteengroep)

Bart Vanhecke schreef volgende reactie op Veerle Baetens op de facebook-groep ‘Gravensteengroep’ op 8 december 2013.

Veerle Baetens ontving zonet de Europese filmprijs voor de beste actrice. Een bekroning waar ik haar van harte voor feliciteer. Ze is een geweldige actrice. In haar dankwoord tijdens de prijsuitreiking brak zijn een lans voor het voortbestaan van België met de woorden: “Ik hoop dat Vlaanderen en Wallonië samenblijven. We hebben iets speciaals en dat zou niet mogen verbroken worden.” (bron: De Morgen online)

Het is me niet duidelijk wat Veerle Baetens voor ogen heeft wanneer ze het over “iets speciaals” heeft, iets speciaals dat er niet meer zou zijn wanneer Vlaanderen en Wallonië hun eigen weg zouden gaan. Wat verdwijnt er tussen Vlamingen en Walen wanneer de Belgische staat zou ophouden te bestaan? Alle warme menselijke contacten kunnen toch gewoon blijven zoals ze zijn tussen de personen die nog steeds op dezelfde plek samen zullen leven, maar toevallig een andere nationaliteit zullen hebben. Of is er werkelijk iets “speciaals” aan het contact tussen landgenoten dat onmogelijk is tussen mensen van verschillende nationaliteiten? Is er iets “speciaals” dat een Belg met zijn of haar Belgische buren kan “hebben”, maar waar bijvoorbeeld de Marokkaanse of Duitse buren nooit deel aan zullen kunnen hebben alleen maar omdat zij toevallig geen Belg zijn? Wat is dat “speciaals” dan wel?

Zou het jammer zijn wanneer Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk hun eigen weg zouden gaan? Uiteraard, een scheiding is altijd het resultaat van een mislukking. Maar dat betekent niet dat de twee landsdelen tot elke prijs moeten samenblijven. Een land staat voor een staatssysteem. Het huidige Belgische staatssysteem kampt met ontzettende democratische tekorten. Het zou niet alleen jammer zijn, maar in mijn ogen ook een democratisch onrecht indien dit staatssysteem zou blijven voortbestaan, met zijn onverkozen staatshoofd, zijn gedesequilibreerd stemmengewicht, zijn blokkeringsminderheden en grendels, zijn vertegenwoordigers van wie de macht niet door alle kiesgerechtigden bepaald kan worden, zijn afwezigheid van stemrecht,… Het huidige Belgische staatssysteem is een democratische aanfluiting, en als het niet kan evolueren naar een meer democratisch systeem, dan lijkt het voortbestaan van België niet met democratische argumenten te verdedigen.

Kan Veerle Baetens met de hand op het hart (dat bij haar zeker op de juiste plaats zit) beweren dat het voortbestaan van iets volslagen mysterieus nationaliteitgebonden “speciaals” (gesteld dat zoiets al bestaat) voor haar belangrijker is dan de invoering van een volwaardig democratisch staatssysteem, zelfs als we moeten vaststellen dat zo’n staatssysteem er enkel kan komen als België ophoudt te bestaan?

(Doorbraak.be)

geplaatst door Addertje  

LETTERLIJK: Per ongeluk

Er is zelden iets geestigers dan de werkelijkheid. Het bericht dat de VRT per ongeluk een SP.A-festival (het Festival van de Gelijkheid) sponsorde is daar zonder twijfel bij. Want hoe doe je dat, per ongeluk? Ofwel zijn de betrokken VRT-bazen domoren die van niets weten of op zijn minst onzorgvuldig zijn, en dan is er een probleem. Ofwel wisten ze het wel, en dan is er natuurlijk ook een probleem.

Blijkt intussen dat ze maar al te goed wisten waar het over ging, inclusief dat op dat festival alleen socialistische politici zouden worden uitgenodigd. Derwijze zelfs dat de socialisten nagaan of ze iets kunnen ‘doen tegen de VRT, nadat de omroep afhaakte als partner voor het Festival van de Gelijkheid’ (citaat De Morgen).

Vlaams volksvertegenwoordiger en festivalvoorzitter Jan Roegiers is nogal expliciet: “Vanaf de eerste mails kenden ze ook de namen van de socialistische politici. Het is pas nadat enkele mensen binnen de omroep vorige week de vraag van N-VA-parlementslid Wilfried Vandaele zagen, dat de VRT zich heeft teruggetrokken als partner." Een stelling die overigens door de VRT wordt bevestigd. Anders gezegd: ze zijn betrapt.

Twee dingen vallen daarbij op.

Een. Roegiers begrijpt van geen kanten – en ik denk eerlijk gezegd zelfs dat hij dat meent – hoe de VRT het in zijn hoofd haalt om af te haken. Hij zegt: "We zijn een progressief-culturele fabriek. We zijn gegroeid uit en ingebed in de socialistische beweging, maar we zijn ongebonden en werken zelfstandig. Dat we dan socialistische politici uitnodigen is toch logisch? … We kunnen vanuit onze achtergrond toch geen NV-A'ers of Vlaams Belangers uitnodigen?” Anders gezegd: ongebonden en zelfstandig, en dus komen er alleen socialisten. Want gelijkheid is niet een ideaal van de Verlichting, maar een exclusief programmapunt van de SP.A.

Twee. Wat hierboven staat is natuurlijk onnozel, alleen... de VRT vindt dat ook. Want anderen hebben hen eerst moeten wijzen op, en pas dan zijn ‘een paar belletjes gaan rinkelen’… (citaat DM). De pensée unique is bij het Huis van Vertrouwen blijkbaar onwaarschijnlijk wijd verspreid.

En er is nog. De reactie van het Huis spreekt boekdelen. In eerste instantie trekt men zich terug als sponsor. Maar, zegt men, de rest kan blijven. De medewerking van onder meer Tomas De Soete en Friedl’ Lesage, dat is geen probleem. Hou u eventjes vast nu, want hier komt een portie ambtenarees. ‘Het beleid bij de VRT stelt echter dat VRT-journalisten geen debatten mogen modereren waar maar een enkele partij aan bod komt. "Tomas is een presentator en geen journalist", reageert de VRT op de kritiek. "Hij is er gevraagd omwille van zijn competenties als presentator en interviewer. Hij doet dat wel vaker en dat staat totaal los van politieke of geloofsovertuigingen."’ (citaat Gazet van Antwerpen) Dus Freek mag dat niet? Want dat is een serieuze (?) journalist, maar lapzwans (?) Tomas wel. En Friedl’, dat is dus ook maar een onnozele geit? En Ruth Joos, wat is dat? Mag die, of mag die niet? En hoe weten de kijkers/luisteraars dat? En moet ik Freek meer ernstig nemen dan Tomas? Mag die andere vragen stellen? Of is het net omgekeerd? En Lieven Van Gils, die is van de sport… ? Lieven Vandenhaute? Jan Hautekiet? En Kobe Ilsen? Dat is een freelancer meen ik mij te herinneren, wat mag die, en wanneer en waar? Waar slaat dat allemaal op?

Intussen blijkt overigens dat Tomas óók niet meer meedoet aan het Festival van de Gelijkheid. Is die van statuut veranderd misschien?

Een tip, helaas alleen voor televisiemensen; ik beken: ik heb voor de radio geen oplossing. Plak voortaan die mensen die ik meer moet geloven dan andere een bol op het voorhoofd. Een rooie. Uiteraard.

Siegfried Bracke (N-VA) op zijn blog

geplaatst door Addertje  

Gratie: M. Van den Wijngaert versus L. Onkelinx

Volgens Mark Van den Wijngaert, professor emeritus Hedendaagse Geschiedenis, werd het publiek gisteren door de pers gedesinformeerd omtrent de gratie die “door de koning” werd verleend (Reyers Laat gisteravond). Zware woorden. Maar ongetwijfeld terecht. Volgens Van den Wijngaert is "de Koning hard aangepakt". Voor de duidelijkheid: het is de Minister van Justitie (in dit geval Annemie Turtelboon, OpenVLD) die over gratie beslist. De koning zet enkel zijn handtekening.

Professor Mark Van den Wijngaert:

“Gratie is moeilijk vol te houden want sinds 2007 heeft men strafuitvoeringsrechtbanken. En die rechtbanken zijn speciaal gemaakt om te zien of er aan een strafuitvoering misschien toch veranderingen kunnen toegepast worden (bijv. elektronische enkelband i.p.v. gevangenis). Dus sinds dat die rechtbanken bestaan is er een goed alternatief.”

Gisteren verdedigt Laurette Onkelinx (PS, Vice-premier en Minister van Volksgezondheid) in Le Soir het gratiesysteem met volgend argument:

‘Er is altijd een systeem nodig dat toelaat om plaats te maken in de gevangenis voor nieuwe misdadigers.’ (“on aura toujours besoin d'un système qui permette de désengorger les prisons pour qu'il y ait des places libres pour les nouveaux délinquants".).

Weet Onkelinx dan niet dat er strafuitvoeringsrechtbanken bestaan, die volgens professor Van den Wijngaert een goed alternatief zijn voor gratie ? Of is dat voor haar als alternatief onvoldoende ? Of wil Onkelinx hiermee haar gehechtheid aan het koningshuis betuigen ? Oja, Onkelinx was minister van Justitie van 2003 tot 2007. Maar dit geheel terzijde…

Addertje

Zie ook “Gratie: lafbekken van formaat”

geplaatst door Addertje  

Gratie: "lafbekken van formaat"

"Het is helemaal niet koning Filip, laat staan "het koningshuis", die als een eigentijdse keizer Nero al dan niet genade verleent. Alle verzoeken tot genade worden behandeld door de ambtelijke Dienst Genade van de FOD Justitie. Die brengt haar advies over aan de minister van Justitie, in dit geval Annemie Turtelboom (Open VLD). En de koning ondertekent wat zij heeft beslist. Het is dus niet 'de koning' die genade verleent, als een laat relict van absolutistische monarchie, maar de minister, en dus de regering."

"Maar in tijden van collectieve opwinding, is de koelbloedigheid snel verdwenen. De laatste collectieve genade, schrijft Gazet Van Antwerpen, vond plaats toen 'Boudewijn' in 1993 alle gedetineerden zes maanden strafvermindering verleende naar aanleiding van het Europese voorzitterschap van België. 'Boudewijn': zo staat het er dus. Een beetje correcter zou zijn: Dehaene - leep als geen ander, en onder de paraplu van de 'koninklijke genade' kon hij én de overbevolking in de gevangenissen een beetje oplossen, en zo nog een onzichtbare besparing doorvoeren, zo essentieel in dat barre besparingsjaar met zijn Globaal Plan."

"Wie blijft volhouden dat het Filip was die genade heeft verleend (De Standaard: 'Koning Filip verleende al elf keer gratie', De Morgen: 'Geen gratie voor Filip. Koning geeft verkeersovertreders strafvermindering',...), bezondigt zich aan een fikse geut populisme. Tenzij men natuurlijk in het vervolg ook zal schrijven dat koning Albert de werkloosheidsuitkeringen degressief heeft gemaakt in de tijd, dat koning Filip het eenheidsstatuut tussen arbeiders en bedienden heeft opgelegd, dat diezelfde snode koning een schandalige GAS-wetgeving heeft uitgevaardigd en een 'pesttaks' op bedrijfswagens heeft ingevoerd, enzovoort. Alle wetten die de regering Di Rupo heeft uitgevaardigd, dragen namelijk de koninklijke handtekening van Filip of die van zijn vader Albert. Dat geldt ook voor alle Koninklijke Besluiten en dergelijke. En elke journalist en ieder parlementslid weet natuurlijk goed dat dit niet de wetgeving van koning Filip of van Albert is, laat staan van het koningshuis, maar van de regering Di Rupo I.Die dus gedragen wordt door de partijen die deel uitmaken van de parlementaire meerderheid."

A"ls bijvoorbeeld Open VLD naar aanleiding van deze elf gratiegevallen plots ook voor de afschaffing is van de 'koninklijke' genade, is dat eigenlijk een motie van wantrouwen aan het adres de eigen justitieminister Annemie Turtelboom. Zij is politiek verantwoordelijk voor een beslissing waarmee haar eigen partij blijkbaar niet geassocieerd wenst te worden. Normaal gezien blameert een regeringspartij in problemen op één of andere manier de oppositie, of haar voorganger. Voor het eerst in de geschiedenis viseren Belgische regeringspartijen de koning. Omdat Filip dus ondertekende wat de minister van justitie hem heeft voorgelegd (en zij volgde ook netjes het advies van de bevoegde administratie)."

"Koning Filip die zelf enige verantwoordelijkheid draagt voor de gratie die 'hij' heeft verleend: het is pure theorie, Wetstraat-fictie van hogere orde. In werkelijkheid zitten er in de federale meerderheid een paar lafbekken van formaat: zij weten goed hoe het werkt, maar in hun reactie suggereren ze iets anders."

Walter Pauli op Knack.be

geplaatst door Addertje  

Economen kraken btw-akkoord af

De regering doet het omgekeerde van wat nodig is en zegt niet wie haar verkiezingscadeau zal betalen. Dat zeggen economen over de ingrepen die de concurrentiekracht moeten opkrikken.

'De btw-verlaging op elektriciteit strookt totaal niet met de richting waar onze fiscaliteit naartoe moet', waarschuwt Bart Van Craeynest, de hoofdeconoom van het beurshuis Petercam. 'We moeten de lasten op arbeid verlagen en die op consumptie en energieverbruik verhogen. Het wordt moeilijk om later de btw-verlaging terug te schroeven.' De btw-verlaging wordt geëvalueerd in september 2015.

Ook Geert Noels, de hoofdeconoom van Econopolis, vindt de btw-verlaging het tegenovergestelde van wat moet gebeuren. Hij merkt op dat de belastingverlaging vroeg of laat moet worden gecompenseerd. 'We moeten nog altijd 2,75 procent van het bruto binnenlands product besparen om de begroting in evenwicht te krijgen. 'Hij noemt de beslissingen van de regering kortetermijnmaatregelen en een cadeau een maand voor de verkiezingen.

De ingrepen zullen volgens Noels de concurrentiekracht niet herstellen en dreigen contraproductief te zijn. 'De kosten van de maatregelen om de belastingverlaging te compenseren zullen misschien groter zijn dan de positieve invloed van de lastenverlaging.'

Edwin De Boeck, hoofdeconoom van KBC, onderstreept dat de maatregelen pas kunnen worden beoordeeld als duidelijkheid bestaat over de financiering. 'Vroeg of laat zullen de gezinnen de lastenverlaging voor de ondernemingen moeten betalen. Het is geen toeval dat de regering net voor de verkiezingen de btw wil verlagen.'

Voorts maakt hij zich zorgen over de manier waarop de regering de concurrentiekracht wil verbeteren. 'De complexiteit van de fiscaliteit en de sociale zekerheid wordt nog groter.'

Er zijn betere manieren om de concurrentiekracht te ondersteunen, beklemtoont Van Craeynest. Hij vermeldt een zuivere indexsprong en een rechtstreekse loonlastenverlaging, zoals een verlaging van de sociale bijdragen.

Van Craeynest is erg ontgoocheld over de maatregelen van de regering. 'Dit is op bijna alle vlakken een slecht idee. Als dat het beste is wat politiek haalbaar is, dan doen we beter niets tot een deftige maatregel mogelijk is. Dit is een stap terug.'

(De Tijd)

geplaatst door Addertje  

De verborgen kosten van de regering Di Rupo

Het goede Europese budgettaire rapport voor België verbergt heel wat zaken die niet worden gezegd. Georges Gilkinet (Ecolo), Voorzitter van de Commissie Financiën in de Kamer, spreekt van een explosieve situatie.

• Vanuit budgettair oogpunt heeft deze regering heeft niets opgelost! De eerste Minister laat niet na te benadrukken dat het elders erger is, in andere Europese landen. Maar de toekomst wordt niet voorbereid.

• De regering heeft het meest dringende gedaan – verdwijnen van de radar van de financiële markten en de budgettaire eisen van de EU aanvaarden – maar heeft niet de voorwaarden gecreëerd om de economische en sociale toekomst uitdagingen aan te pakken.

• De regering regelt zo goed en kwaad als mogelijk de meest dringende zaken door de andere, meer fundamentele problemen te laten verrotten en die uiteindelijk zullen exploderen.

• Het is misschien eigen aan iedere regering om op de korte termijn te werken, maar deze “Vlinder”meerderheid duwt deze logica tot het extreme.

• Het is de terugkeer van de kaasschaaf. Men vermijdt om structurele keuzes te maken, maar men valt wel iedereen lastig.

Georges Gilkinet (Ecolo) in Le Vif

geplaatst door Addertje  

"Veel stichtende gedachten, maar weinig feiten"

• "Intussen blijft het dweilen met de kraan open. Want terwijl de federale regering en de deelregeringen eindeloos palaveren, raakte bekend dat afgelopen jaren ruim 44.000 banen verloren gingen alleen al door collectieve ontslagen. En haast elke dag zijn er berichten over de besparingsingrepen van de nooddruftige steden en gemeenten die, de prang op de neus gezet door de strenge Europese begrotingsregels, snoeien in hun personeelsbestand. De groeiverwachtingen voor 2014 blijven ruim onder de 2 procent die noodzakelijk is om het sociale systeem overeind te houden, en er wordt gevreesd voor stijgende werkloosheid."

• "Tot nog toe kan van de federale relanceplannen alleen worden gezegd wat Napoleon over de bijbel beweerde: ‘Veel stichtende gedachten, maar weinig feiten.’ Als er al sanerings- en relancemaatregelen werden genomen, dan hebben die veelal een effect tijdens de komende legislatuur. Wat erg betreurenswaardig is. ‘Omdat het’, zo waarschuwde gouverneur Coene in De Tijd, ‘gevaarlijk zou zijn niets te doen voor de verkiezingen.’"

 
• "Ook de plotse bezorgdheid van de sp.a-vicepremier Johan Vande Lanotte voor de elektriciteitsfactuur van de kleine man heeft iets tragisch. De voorbije acht jaar hebben deze regering en de vorige ervoor gekozen de elektriciteitsfactuur te laten stijgen met liefst 43 procent, bijna het dubbele van de stijging van de levensduurte. Volgens Eurostat werden de kleinste, zeg maar de armste verbruikers het hardst getroffen door die spectaculaire prijsstijging."

 
• "De elektriciteitsfactuur weerspiegelt het failliet van de gevoerde politiek waarbij op geen enkel moment werd gepoogd de energieprijs af te remmen, laat staan terug te dringen. En net die energieprijs weegt in de concurrentiehandicap zwaarder door dan de pure loonkosten." 

Rik Van Cauwelaert in De Tijd (Het Paleis der Natie)

geplaatst door Addertje  

Bange Blauwe Belg

“Er is eigenlijk maar één rationeel argument voor zo’n [federale] kieskring. De politicologie raadt die aan om aan conflictbeheersing te doen. Zo’n kieskring zou de Belgische band versterken en de uiteendrijvende krachten moeten verslappen. Maar dan gaat het dus niet over een louter technische regeling van de verkiezingsorganisatie maar over een misbruik daarvan om een politieke agenda door te drukken. Er zijn alleen Belgicistische redenen om zo’n federale kieskring door te drukken en aangezien Open VLD zo geestdriftig is over het idee, wordt ons eerder besluit er alleen maar door bevestigd.

Open VLD gaat dus uitgesproken de Belgicistische toer op en heeft daar zelfs een extra overheidsniveau en een manipulerend kiessysteem voor over. Daaruit kunnen we opmaken dat die partij eerst Belg is en dan pas Blauw (mocht Blauw domineren, dan zou Open VLD uiteraard één overheid wegsaneren) maar voor alles Bang (want te laf om Vlaanderen dan consequent af te schaffen of toch tenminste sterk uit te kleden ten voordele van België).

Wat krijg je als een Bange Blauwe Belg institutionele voorstellen lanceert? Een inconsequent, anti-liberaal overheidszwaar gedrocht, dat de kool en de geit wil sparen.” 

Peter De Roover, chef politiek DOORBRAAK

Lees hier het volledige artikel Bange Blauwe Belg

geplaatst door Addertje