Thatcher vandaag ? Dat is De Wever

(Olivier Mouton, Le Vif)

Er zijn zo van die zelfverklaarde journalisten die, wanneer het eventjes kan, om’t even welk feit aangrijpen om er de N-VA en vooral Bart De Wever bij te betrekken. Het lijkt in deze onzekere tijden een hardnekkige ziekte te zijn bij heel wat (would-be) journalisten. Hun in vitriool gedompelde pen of toetsenbord doet de rest.

Zo ook is het nieuws over Margaret Thatcher daartoe een ideale aanleiding. Volgens Monsieur Olivier Mouton, journalist bij Le Vif, is er - na het overlijden van Thatcher - inmiddels immers een Vlaamse Thatcher opgestaan, in de hoedanigheid van niemand minder dan Bart De Wever. Volgens Mouton, die wij er ernstig van verdenken een wolf in schapenvacht te zijn (heb je hem?), leeft de politieke filosofie van de “Ijzeren Dame” vandaag nog verder bij de Wever.

Nochtans waren gisteren alle ogen eerst gericht op Guy Verhofstadt die eind de jaren 80 de bijnaam “Baby Thatcher” meekreeg. In die periode stond hij als minister van begroting voor een streng soberheidsbeleid en voor privatiseringen. Hij bestuurde volgens dezelfde ultraliberale recepten als Lady Thatcher. Maar behalve het logo van zijn partij, zijn Verhofstadt en zijn ideeën sinds zijn premierschap geëvolueerd naar vuurrood. Zijn burgermanifesten liggen intussen al jaren stof te vergaren op zijn mansarde. Verhofstadt wil in de pers dan ook niet reageren op het nieuws. Volgens Mouton heeft Verhofdstadt trouwens ruim afstand genomen van de Thatcheriaanse ideeën van destijds. Hij is in linkse ogen zowaar ne goeie geworden, quoi.

Maar Mouton zet zijn speurtocht verder. En vandaag is volgens hem dus de geestelijke zoon van Lady Thatcher terug te vinden in de rangen van de N-VA. Zowel bij Bart De Wever als bij Liesbeth Homans, zijn “boezemvriendin” (confidente) en “handlanger” (compère) in Antwerpen, herleven bijna letterlijk de oude Britse “recepten van een radicaal liberalisme, medelevend conservatisme (°) en nationalisme”.

Op een verwijtend toontje stelt Mouton dat de N-VA op socio-economisch vlak zeer liberale standpunten inneemt, pleit voor soberheid, structurele hervormingen en wil breken met bestaande maatschappelijke modellen. Voor De Wever verhinderen naast de Franstaligen ook de vakbonden iedere hervorming van de samenleving, aldus nog Mouton. Wel, wij zijn van mening dat De Wever daarin wel degelijk gelijk heeft. Ook het feit dat N-VA de nadruk legt op plichten kent bij de auteur geen genade, zoals daar zijn: geen levenslange werkloosheidsuitkering, sociale woning mits integratie, de taal van de regio spreken,…

Samengevat, het opiniestuk van Monsieur Olivier Mouton in Le Vif kadert perfect in het duurzame streven van de Franstalige Belgicistische linkerzijde, met de onvoorwaardelijke steun van de Vlaamse traditionele partijen, naar het eeuwige status-quo. Tja, in dat geval kun je moeilijk fan zijn van Bart De Wever.

Addertje

(Met dank aan Marcel Van Lysebetten)