"Voorstellen N-VA over toekomst Brussel niet onbespreekbaar"

Brigitte Grouwels (CD&V)

De voorstellen die de N-VA gisteren heeft gelanceerd voor de toekomst van Brussel, zijn niet volkomen onbespreekbaar. Dat zegt Brussels minister van Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V). "Brusselaars moeten ook vandaag al keuzes maken, bijvoorbeeld op vlak van onderwijs", stelt ze.

De voorstellen die de N-VA gisteren heeft gelanceerd voor de toekomst van Brussel, zijn niet volkomen onbespreekbaar. Dat zegt Brussels minister van Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V). "Brusselaars moeten ook vandaag al keuzes maken, bijvoorbeeld op vlak van onderwijs", stelt ze.

"De teksten van de N-VA bevatten zeker elementen die wij erkennen", stelt minister Grouwels. Zo is ze een grote voorstander van het idee het Brussels Gewest meer macht te geven ten nadele van de verschillende Brusselse gemeenten. "Bij andere elementen plaats ik dan weer grote vraagtekens omdat ik er de zin niet van inzie", zegt ze.

Het feit dat Brusselaars volgens de plannen van de N-VA zouden moeten kiezen voor Vlaanderen of Wallonië, is volgens haar niet helemaal nieuw. "Ik zeg niet dat CD&V het plan van de N-VA zonder meer onderschrijft, maar Brusselaars moeten ook vandaag al keuzes maken. Zo moeten ouders beslissen of ze hun kinderen naar het Nederlandstalige of Franstalige onderwijs sturen."

geplaatst door Addertje  

Opinie:
Vic Anciaux ziet Gewest als historische vergissing

(juli 2010)

"Brussel uitbouwen als een deelstaat, evenwaardig aan Vlaanderen en Wallonië, zou onzindelijk zijn. Brussel verdient dezelfde kansen als elke grote stad."

"Moet dat nu per se als Gewest? Vic Anciaux vindt van niet, en legt uit waarom."

"Brussel creëert welvaart voor heel het land. De andere kant van de medaille is de kloof tussen rijk en arm. Het inkomen van de Brusselaars ligt zeven procent lager dan het gemiddelde van het land. Ongeveer dertig procent van de inwoners leeft onder de armoedegrens. Bij de werkloze Brusselaars loopt dit percentage op tot 45 procent. Zelfs van de werkende Brusselaars is tien procent arm. Deze cijfers tonen de toenemende verpaupering van de Brusselse bevolking, die enkele decennia geleden nog de rijkste was van het land."

"Gegevens over de jongeren doen vermoeden dat deze situatie nog zal verergeren. Het percentage jongeren die op achttien jaar zonder diploma de school verlaten, ligt rond 23 procent. Het percentage dat op twaalfde jaar al schoolse achterstand heeft, bedraagt vijftig procent."

"Brussel heeft helaas geen echt beleidsplan om de welvaart op te krikken, zoals Vlaanderen in Actie of het Waalse Marshallplan. Daarom durf ik voor een grondige ommekeer te pleiten."

Vergissing

"Vergeleken met de bedoelingen van de wetgever in 1988 die tot het Brussels Hoofdstedelijk Gewest hebben geleid, is er veel misgelopen. We hebben ons toen vergist. De gewestelijke structuur is niet alleen overbodig, ze is hinderlijk voor een goed bestuur. Geen enkele Brusselaar heeft er baat bij. Daarom dient Brussel een volwaardige ‘stad’ te worden."

"De grootste hinderpaal voor een efficiënt beleid is het gewestelijke waterhoofd boven op negentien gemeentelijke baronieën en OCMW’s, zes politiezones en 33 huisvestingsmaatschappijen. Dit kost veel geld. Intussen wordt onze hoofdstad geplaagd door werkloosheid, armoede, onveiligheid, vastlopende mobiliteit, falend openbaar vervoer, tekort aan sociale woningen, verkeersonveiligheid, vuile straten, eenzaamheid van bejaarden en duizenden jongeren die langs de straten hangen."

"Franstalige politici en enkele Vlaamse professoren pleiten voor een autonoom Gewest en dat Brussel zelf bevoegd zou zijn in persoonsgebonden materies. Dit zou voor Brussel de doodsteek betekenen. Brussel heeft de inbreng van de Vlaamse en de Franse Gemeenschap nodig. De hoofdstad uitbouwen als een deelstaat, evenwaardig aan Vlaanderen en Wallonië, zou onzindelijk zijn. Brussel verdient dezelfde kansen als elke grote stad. Bijgevolg moet Brussel het statuut van een volwaardige stad krijgen. Dan kan Brussel een coherent beleid voeren en zich ontwikkelen als de hoofdstad van de confederatie, de deelstaten en Europa."

"De hoofdstad moet dan aan enkele voorwaarden voldoen: fusie van de negentien gemeenten tot één tweetalige stad, met districten met beperkte lokale bevoegdheid. De hoofdstedelijke raad, met twee taalgroepen (2/3 F en 1/3 N), moet een taalkundig paritair college van burgemeester en schepenen aanduiden."

"Deze hoofdstad staat dus niet onder het cobeheer van Vlaanderen en Wallonië. Ze staat wel, inzake haar algemeen beleid, onder het toezicht van de confederatie. Over de persoonsgebonden materies beslissen de twee taalgroepen als cultuurcommissies, onder voogdij van hun respectieve deelstaat, die meefinanciert en het initiatiefrecht behoudt. Over de tweetalige instellingen beslist de hoofdstedelijke raad met een meerderheid in elke taalgroep."

"De hoofdstedelijke functies en vooral de armoedebestrijding vereisen een financiering die de eigen capaciteit overtreft. Afgezien van eigen inkomsten moeten zowel de confederatie en de deelstaten als de Europese Unie mee instaan voor de middelen die hun hoofdstad nodig heeft. Voor de strijd tegen de armoede moet een strategisch plan opgesteld worden."

"Ik voel me geen slechte Brusselaar wanneer ik deze gedachtegang ontwikkel. Zelfs de FDF’er Didier Gosuin verklaarde onlangs dat de parlementaire activiteit van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te vergelijken is met een grote gemeenteraad. Hij heeft gelijk. De gewestelijke structuur verhindert een coherent beleid."

"De regeringsonderhandelaars hebben geen keuze: ofwel wordt een confederatie gebouwd die de tegenstellingen overbrugt en een gemeenschappelijke hoofdstad beheert, ofwel valt het land uiteen, met nadelige gevolgen voor alle inwoners en elke gemeenschap."

Vic Anciaux in een interview in juli 2010


(Vic Anciaux is oud-Volksunie-voorzitter, erelid van de Kamer en oud-staatssecretaris van de federale en de Brusselse regering)

"Ofwel wordt een confederatie gebouwd die de tegenstellingen overbrugt en een gemeenschappelijke hoofdstad beheert, ofwel valt het land uiteen, met nadelige gevolgen voor alle inwoners en elke gemeenschap" - Vic Anciaux -

geplaatst door Addertje  

Peiling La Libre Belgique:
62% Franstaligen voor ontmanteling federaal België

Voor of tegen een bijna volledige ontmanteling van het federale België ?

geplaatst door Addertje  

N-VA-plan stuit op Belgisch confederalisme

"Hét struikelpunt dat commentatoren en politologen het meest uitspeelden is het feit dat N-VA geen bondgenoten zal vinden voor dit plan. Nu is het vreemd dat een partij bij het uitwerken van het kiesprogramma een draagvlak zou moeten gaan zoeken bij de concurrerende partijen. Het zou mooi zijn als de kiezer zou mogen beslissen over het al dan niet bestaan van draagvlakken, maar dat schreef ik al eerder voor Doorbraak."

"Ruud Goossens van De Standaard tweette: ‘Als N-VA dit confederalisme wil uitvoeren, zal zelfs die 40 procent van Geert Bourgeois niet volstaan.’ Waarop politoloog Dave Sinardet reageerde: ‘Enige oplossing is opkomen in Wallonië en ook daar meer dan 40% halen.’ Deze korte tweetwissel tekent de Vlaamse knoop loepzuiver. Vlaanderen kan volgens kenners niet beslissen over de eigen institutionele toekomst. Zelfs als N-VA in Vlaanderen 60% haalt, blijven de grendels intact en kan alles geblokkeerd worden door het zuiden. De Franstaligen beschikken vandaag reeds over een veto-recht, zoals dat in confederaties het geval is."

"Dat leidt tot het ogenschijnlijk paradoxale besluit dat het confederalisme kan geblokkeerd worden door de confederale technieken die België nu al kent. Staat N-VA alleen met haar pleidooi voor confederalisme? Absoluut niet. De tegenstanders brengen de confederale technieken juist graag in aanslag om N-VA desgevallend te stuiten. Als N-VA veel kiezers kan verleiden, krijgen we na de verkiezingen eigenlijk een strijd tussen Vlaamslievende confederalisten en Belgischminnende confederalisten."

Peter De Roover, chef politiek van Doorbraak.be 


 

geplaatst door Addertje  

De domheid van de federale overheid is onvergeeflijk

“De regering onder leiding van Elio Di Rupo (PS) is de ploeg van de gemiste kansen. Dat is de conclusie van twee begrotingsexperts, Wim Moesen (KU Leuven) en Herman Matthijs (UGent en VUB). Op verzoek van Knack onderzochten ze de meer dan 400 begrotingsmaatregelen van de huidige regering. Ze concluderen dat de regering-Di Rupo, in tegenstelling tot wat de oppositie bijna dagelijks beweert, niet zozeer een belastingregering is maar wel de regering van de eenmalige maatregelen. Dat is nog erger, want het knip- en plakwerk dat Di Rupo presenteerde als begrotingen heeft ons niet op het pad gezet van de structurele gezondmaking van onze overheidsfinanciën.

Het budgettaire lijk wordt nu weer over de verkiezingen van mei 2014 getild. De volgende regering mag het oplossen, samen met de verantwoordelijken bij de regionale en lokale besturen, die met de staatshervorming een deel van de budgettaire miserie doorgespeeld kregen.”

“In zijn boekje Domheid voor beginners - een stoomcursus onderscheidt Matthijs van Boxsel drie tijdperken van de domheid. Allereest is er de klassieke domheid, gekenmerkt door fundamentele naïviteit: 'Heer, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.' Dan is er de moderne domheid: 'Heer, zij weten niet wat ze doen, en dat is maar goed ook.' Nu zitten we volgens Van Boxsel met postmoderne domheid: 'Heer, ze weten wat ze doen, maar doen het toch.' Dat is de domheid van de federale regeringen van ons land: sinds 2000 weten ze welke gigantische uitdagingen ons met de vergrijzing te wachten staan - zeker in het licht van onze precaire overheidsfinanciën.

En toch hebben ze gehandeld alsof er niets aan de hand is. Zo veel domheid is onvergeeflijk.”

Ewald Pironet, opiniemaker voor Knack.be

 

"Het budgettaire lijk wordt nu weer over de verkiezingen van mei 2014 getild" - Ewald Pironet -

geplaatst door Addertje  

DE BELGISCHE STILSTAND

In 2013 vierde de PS 25 jaar regeringsdeelname. Een kwarteeuw van stilstand waarin België, anders dan zijn buurlanden, amper grondige sociaaleconomische hervormingen kende. “Iedereen hervormt, behalve België”, merkt de Gouverneur van de Nationale Bank op. Met alle gevolgen van dien. De belastingdruk, de loonlasten en de overheidsuitgaven behoren tot de hoogste in de wereld en nemen nog altijd toe. Daarbovenop is er de enorme staatsschuld. De koopkracht van alle mensen en het concurrentievermogen van onze bedrijven staan onder druk. De werkloosheid stijgt, net zoals het aantal faillissementen en de schuldgraad. Het vertrouwen van onze ondernemers in de overheid en het federaal economisch beleid neemt nog steeds af. Intussen dient de gigantische uitdaging van de vergrijzing zich alsmaar dreigender aan.

Het antwoord van de federale regering? Nog meer overheidsuitgaven en nog meer belastingen. Fundamentele hervormingen? Die komen er niet. De federale regering slaagt er niet in overeenstemming te bereiken, want ze is het product van het Belgische dualisme. België is in feite een ‘tweestromenland’ en bestaat uit twee democratieën. De kloof tussen Vlaanderen en Wallonië wordt alsmaar groter. Vlamingen en Franstaligen hebben hun eigen waardenschaal, kijken anders tegen samenlevingsproblemen aan en schuiven verschillende beleidskeuzes naar voor.

Deze verschillen staan een daadkrachtig en efficiënt bestuur in de weg. De federale regering duwt noodzakelijke grondige hervormingen voor zich uit. En wanneer ze dan al eens een beslissing neemt, komt ze niet verder dan een halfslachtig akkoord, enkel datgene dat aan de politieke onderhandelingstafel haalbaar is: ‘le faisable’, zoals Di Rupo het verwoordde. Meer zit er niet in.

België is een land in stilstand dat internationaal achteruitboert. En in die achteruitgang sleurt het 6,5 miljoen Vlamingen, hun welvaart en hun welzijn mee.

(Uittreksel uit: “Verandering voor Vooruitgang”, Congresteksten N-VA)

geplaatst door Addertje  

'België wordt nieuw zorgenkind van Europa'

Terwijl de regering Di Rupo geen gelegenheid voorbij laat gaan om te benadrukken dat ons land het economisch veel beter doet dan de buurlanden en het gemiddelde Europese land, wordt België volgens Die Welt het nieuwe zorgenkind van Europa. Ons land deelt die weinig benijdenswaardige positie met Nederland, Frankrijk en Finland.

'In Spanje, Portugal en Griekenland zijn de economische hervormingen in volle gang, al gaat het dan maar langzaam vooruit,' schrijft de Duitse krant Die Welt in een analyse van de stand van zaken van de eurocrisis.

Het probleem is daarmee niet van de baan. 'Er dienen zich nieuwe zorgenkindjes aan.' De opvallendste naam in een nieuwe (korte) lijst van probleemlanden is die van ... België. Nog opvallend: 'België heeft problemen met zijn concurrentievermogen en zijn hoge overheidsschuld.'

Concurrentievermogen

'België importeert meer dan het exporteert, hoewel het jarenlang omgekeerd was,' schrijft de krant. 'Wat er in het land geproduceerd wordt, is zelden high tech en is daardoor prijsgevoelig en onderhevig aan zeer sterke concurrentie op de wereldmarkt.'

'België investeert bijna niets in onderzoek en ontwikkeling. Ook in België heeft het concurrentievermogen een deuk gekregen. In het eerste kwartaal van dit jaar stegen de loonkosten in de industrie en dienstensectoren met 2,6 procent. In de eurolanden bleef de stijging gemiddeld beperkt tot 1,6 procent.'

Overheidsschuld

'Daarbij komt nog de hoge overheidsschuld in België,' zo gaat de analyse verder. 'De overheidsschuld klom op tot ruim 100 procent van het BBP en zal in 2014 nog verder stijgen. Dat maakt dat het land weinig speelruimte heeft om investeringen te doen of om relancemaatregelen te nemen om de economie opnieuw aan te zwengelen.'

De krant geeft nog mee dat ons land vorig jaar een economische krimp kende, dit jaar ongeveer een nulgroei en dat er voor volgend jaar een groei van om en bij de één procent verwacht wordt.

Andere landen die zich aandienen als economische zorgenkinderen voor de Europese Unie zijn volgens Die Welt Nederland, Frankrijk en Finland. In Frankrijk sleurt de arbeidsmarkt het land in een crisis, in Nederland de vastgoedmarkt en in Finland de hypotheekmarkt.

(Knack.be)

geplaatst door Addertje  

Slechts één Belg op drie zorgt voor de welvaart

Op 100 Belgen zijn er slechts 41 die werken, van wie 9 voor de staat. Uiteindelijk zorgt dus amper 32 procent voor de welvaart waarmee de overheid de rekeningen betaalt voor de ambtenarij, de jeugd, de werklozen en de almaar groter wordende groep senioren. Dat schrijft Het Laatste Nieuws vandaag op basis van een doorlichting van econoom en politicus Lode Vereeck (LDD). "De foto van onze welvaartsstaat is een omgekeerde piramide die wankelt", klinkt het.

"Op 100 Belgen zijn er 41 die werken, van wie 6 voor zichzelf, 26 voor een baas en 9 voor de staat. Die laatsten dragen bij tot de samenleving door de diensten die ze verlenen en de belastingen die ze betalen, maar het zijn de 32 andere werkenden die voor de welvaart zorgen en de rest van het systeem financieren", aldus Vereeck.

"Bij de 59 overige Belgen zitten onder meer 17 bejaarden. Zonder ingrepen zal die 'grijze groep' tegen 2050 uitbreiden naar 25 op 100, ten koste van de werkenden."

Volgens Vereeck moet de aandacht op korte termijn gaan naar het versterken van de beroepsactieve bevolking. "En dat vergt een drastische verlaging van de loonkost. De regeringen die op 6 november het concurrentiepact sluiten, staan voor een verpletterende verantwoordelijkheid."

(Hln)

geplaatst door Addertje  

Standpunten N-VA: aanhangers tot over de taalgrens

Er wordt weinig of geen ruchtbaarheid aan gegeven maar de Franstalige krant Le Soir organiseerde gisteren op haar webstek een opvallende peiling: over zes van de sociaal-economische standpunten die de N-VA maandag lanceerde in de aanloop naar de verkiezingen van mei 2014 vroeg de krant de mening van de lezers.

Het resultaat is nog opmerkelijker: een meerderheid van de Le Soir-lezers gaat akkoord met liefst 4 van de 6 stellingen. Dus ook aan Franstalige kant vindt de N-VA heel wat aanhangers voor haar standpunten. Natuurlijk – wie had anders verwacht – kreeg het thema van een verdere overheveling van bevoegdheden naar de regio’s geen meerderheid. Het tegendeel zou pas verbazen. Al is het verzet (56%) niet massaal te noemen. Let wel, het gaat hier "maar" om een internetpeiling.

En toch… wie de politiek en de economie van dit land een beetje volgt moet vaststellen dat enkel met een grote dosis gezond verstand en grondige veranderingen de huidige en toekomstige uitdagingen in dit land kunnen worden aangepakt. En enkel de N-VA wijst hiervoor tot nog toe de juiste weg.

Addertje

 
Moet de inning van de belastingen hoofdzakelijk naar de regio's worden overgeheveld ?



 
Moet de indexering van de lonen worden afgeschaft ?



 
Moet de werkloosheidsuitkering worden beperkt tot 2 jaar ?




 
Moeten de overheidsuitgaven (regionale en lokale) worden bevroren tot 2016 ?



  
Moet men de werknemers ontmoedigen om vóór 65 jaar hun pensioen te nemen ?



Moet de belasting van de ondernemingen worden verlaagd van 33,99 % naar 27,13 % ?

geplaatst door Addertje  

Relancemaatregelen in tijden van besparingen

De COMORI, het comité rond de staatshervorming, heeft beslist dat er 75 bijkomende Franstalige rechters komen; 60 Franstalige griffiers en 52 Franstalige griffieassistenten. De Vlamingen krijgen slechts drie extra magistraten en gaan er dus op achteruit.De situatie van 65 % Franstaligen tegenover 35 % Nederlandstaligen wordt omgevormd naar 71 - 29 %. Het akkoord is typisch Belgischewafelijzerpolitiek. De Vlamingen betalen een dure Brusselse wafel voor wat MR-voorzitter Charles Michel een kolossale stap voorwaarts noemt voor de Franstaligen.

Pjotr

(anders-nieuws-extra)

75 magistrats francophones supplémentaires pour Bruxelles

geplaatst door Addertje  

Een politieke winter

Het wordt nog een heel lange winter voor de politieke redacties. Zolang N-VA boegbeeld Bart De Wever zich honderd procent inzet voor het besturen van Antwerpen, blijft landelijke politiek een schimmenspel. Ook voor politologen duurt deze windstilte blijkbaar te lang.

In diverse kranten en weekbladen worden na de tenoren zoals ‘Potager’ Patrick Dewael (Open Vld) almaar meer tweederangsfiguren opgevoerd om toch te proberen N-VA uit zijn kot te lokken. De ene tendentieuze interpretatie volgt een ander non-event op. Groot nieuws dus wanneer er ook uit het N-VA-kamp een boodschap komt. Hoog tijd dat de journalisten van de Wetstraat na al dat water ook eens een grand cru mogen openen. Helaas.

De volgende stap in deze mediatieke winter is het zelf maken van politiek nieuws. Tot het een storm in een glas water blijkt te zijn. Wablief, een Vlaamse vod in een wielerfiets? Voor een N-VA sympathisant is Bracke meteen goed voor een defenestratie. Hem uit het venster gooien zoals dat oorspronkelijk gebeurde in het jaar 1419 toen iemand uit het venster van de Praagse burcht werd gegooid. Maar een echte Gentenaar hangt toch te bengelen aan een strop? Binnenkort rolt Links en Rechts binnen N-VA gegarandeerd al vechtend over de vloer. Jan Peumans contra Jan Jambon. Zou dat geen groot nieuws zijn?

Voor de politologen wordt het blijkbaar ook vervelend. Bart De Wever moet dit of dat doen, zo schrijven ze, want anders …, tja, anders moeten ze gewoon nog een beetje geduld hebben. Of ze zouden voor de verandering eens het regeringsbeleid aan een kritische analyse kunnen onderwerpen. Toch niet te veel werk?

Als u het mij vraagt is een verkiezingsperiode die begint in januari al meer dan genoeg voor de mensen om in mei het (de) juiste bolletje(s) 'zwart te maken'. Is dat geen omfloerst racistische kleurkeuze?

Pjotr

(anders-nieuws-extra)

geplaatst door Addertje  

SamuSocial: au secours !

De zelfbediening van de socialisten is legendarisch. Het voorbije weekend werd nog maar eens de daad bij het woord gevoegd, ttz. bij de zegswijze die stelt dat “'het makkelijker is een hond rond een hotdogkraam te leiden dan een socialist rond een hoopje geld'.

De ons-kent-ons-cultuur zal bij het rode gevaar nooit verdwijnen. Ditmaal gaat het over de verloning van Pascale Peraita (PS), de topvrouw van daklozenorganisatie SamuSocial. Die topvrouw geeft leiding aan zowat een veertigtal mensen. Daarvoor strijkt de dame een jaarsalaris op van bijna 200.000 euro.

De rood-blauwe (PS-sp.a, MR, Open VLD) coalitie in Brussel-stad zwijgt oorverdovend over de protegee van de burgemeester in spe, Ivan Mayeur (PS). Peraita zit in de door interne twisten geplaagde Brusselse PS immers in het kamp van de OCMW-voorzitter.

Uiteraard is de verontwaardiging bij de traditionele partijen van de oppositie (CDH, CD&V, Groen) niet te beschrijven. Dat gaat zo: men houde het dekseltje van elkaars potjes onaangeroerd. Maar van zodra een en ander toch uitlekt, dan komen de trado’s één voor één uit de lucht gevallen als een aangeschoten gans. Dit keer is het La Libre Belgique dat “lekte” dat de Inspectie van Financiën zich ernstige zorgen maakt over de ondoorzichtige geldstromen, de bedenkelijke reisjes én het toploon van de directrice van SamuSocial.

In een nog niet zover verleden (november 2011) publiceerde Koen Meulenaere (toen nog in Knack) een uitstekende column over het casino-socialisme van de partij van de werkmens. Zijn slotzin: “U allen, die nauwelijks rondkomt van uw uitkering of uw pensioentje, stemt op de Vlaamse socialisten, de verdedigers van de kleine man.”

Addertje

Lees ook:

geplaatst door Addertje  

Stemrecht of stemplicht ?

geplaatst door Addertje  

‘Beoordeel politici op woorden en daden’

Johan Sauwens (CD&V)

Vlaams parlementslid Johan Sauwens (CD&V) krijgt een déjá vu bij de commotie rond de aanwezigheid van Jan Jambon (N-VA) op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds. ‘Politici moeten niet beoordeeld worden op waar ze verschijnen’, zegt hij daarover.

In 2001 verloor Sauwens, toen bij de Volksunie, zijn functie als Vlaams minister door zijn aanwezigheid op een jubileum van het extreemrechtse Sint-Maartensfonds. Hij ziet gelijkenissen met de gelekte foto’s van Jan Jambon op een gelijkaardige bijeenkomst.

‘Men gebruikt hier feiten uit het verleden om een politiek figuur en zijn partij te beschadigen’, zegt hij. ‘Ik vind dat politici op hun woorden en hun daden moeten geëvalueerd worden, niet op basis van de bijeenkomsten waar ze aanwezig zijn.’

Over zijn uitnodiging in 2001 heeft Sauwens het gevoel dat hij in de val gelokt is. Ook de hele zaak rond Jambon noemt hij overroepen, ook al was de N-VA’er daar als spreker. ‘Bovendien was ik daar als minister in functie, voor hem is dit een foto van lang geleden.’

Zijn partij (de Volksunie, nvdr), die toen al barsten vertoonde, heeft hem toen niet genoeg gesteund, klinkt het. ‘Ik denk niet dat Jan Jambon zich daarover zorgen moet maken.’

De website van het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA/NDP) pakte gisteren uit met foto's van de N-VA fractievoorzitter die een toespraak houdt op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds in 2001. Dat uit onvrede met de ‘hypocrisie en dubbele standaarden van het partijpolitieke establishment’.

(Bron: DS)

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de regimepers (3)

Jan Jambon présent lors d’une réunion d’extrême droite en 2001

Le passé peu reluisant de Jan Jambon (N-VA)

Charles Michel: «Je ne crois pas à la sincérité de la N-VA»

Bruxelles : Les trafics d'armes d'un N-VA

N-VA: les rats quittent le navire?

"Il y a un problème à la N-VA mais le match n’est pas fini !"

Édito: tout est encore possible

Une majorité des conseillers communaux N-VA à Turnhout quitte le parti

Le PS n'a pas plus envie de la N-VA que la N-VA n'a envie du PS

Zie ook:

Het gespin in de Vlaamse regimepers (1)

Het gespin van de Vlaamse regimepers (2)

geplaatst door Addertje  

Un accord est intervenu ce matin, en Comori.

« Et il est très très positif pour les francophones », annonce Charles Michel (Président MR). « Il est prévu de recruter, pour le cadre francophone, 75 magistrats, 60 greffiers, et 50 membres de personnel autres que greffier. »

« En outre, l’accord prévoit un assouplissements des conditions de bilinguisme », poursuit Charles Michel.

Avec Melchior Wathelet, Joëlle Milquet et Laurette Onkelinx, nous avons obtenu un accord qui est extrêmement positif pour les francophones.»

Addertje



Et pour les flamands la même chose...

Lees hier het volledige bericht van Le Soir

Avec Melchior Wathelet, Joëlle Milquet et Laurette Onkelinx, nous avons obtenu un accord qui est extrêmement positif pour les francophones.»-

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de Vlaamse regimepers (2)

Bracke omschrijft Vlaamse Leeuw als een vod




Addertje




Lees ook Het gespin in de Vlaamse regimepers (1)

geplaatst door Addertje  

Pijnlijke cijfers en toch Di Rupo II ?

• 6e Staatshervorming: “De staatshervorming die de volgende regering moet doorvoeren bevat tal van onduidelijkheden en bijgevolg nogal wat conflictstof.
  
  Er hebben al wel vaker regeringen aangekondigd dat ze de communautaire confrontaties achterwege zullen laten. Die van Paul Van den Boeynants was er zo een. Ze strandde op Leuven Vlaams.
  
  Guy Verhofstadt (Open VLD) kondigde heel kordaat aan werk te willen maken van de economische dossiers en de communautaire kwesties in de koelkast te zullen houden. Enkele jaren later zat zijn paarse ploeg te sleutelen aan de kieskringen, met het probleem van Brussel-Halle-Vilvoorde als gevolg, en moest de bijzondere financieringswet worden hervormd om het Franstalige onderwijs van vers geld te voorzien. Het resultaat van Verhofstadts kunstgrepen moeten deze en volgende regeringen constitutioneel en budgettair rechttrekken.”

• Ramkoers: “De zesde staatshervorming schept zeker geen klaarheid in de afbakening van de federale beleidsdomeinen, die overigens allemaal communautair ondermijnd zijn. Bijgevolg geraken Vlamingen en Franstaligen bij het minste interpretatieverschil op ramkoers.”

• Verandering: “In Nederland werd de klassieke verzorgingsstaat al geruild voor de zogenaamde participatiesamenleving, waarbij wie kan verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn of haar leven en omgeving. Dat het in België dezelfde kant uitgaat, lijdt weinig twijfel.”

• Waalse cijfers: “Het is maar de vraag of Wallonië die oefening aankan. Wat tot onderhuidse spanningen leidt in de PS. Want bijzonder pijnlijk voor de partij van Elio Di Rupo die al decennia Wallonië regeert, zijn de armoedecijfers van het Waalse bureau voor statistiek IWEPS. Volgens het IWEPS leeft in Wallonië een kind op vier in armoede, kan 10 procent van de Waalse gezinnen de verwarmingsfactuur niet meer betalen en is 38 procent van die gezinnen niet opgewassen tegen een onvoorziene uitgave van 1.000 euro.”

• Inkomenskloof: “Met die armoedecijfers zakt Wallonië naar het niveau van Polen en Portugal. De inkomenskloof tussen Wallonië en Vlaanderen, dat aansluit bij het rijkere Noord-Europa, is allerminst kleiner geworden.”

• Staat als werkgever en financier: “De activiteitsgraad onder de bevolking op arbeidsleeftijd blijft met 67,2 procent erg laag. In Duitsland kunnen ze bogen op 76,7 procent, in Nederland zelfs op 77,2 procent. Van de 4,7 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd tussen 20 en 64 jaar zijn er ruim 3,8 miljoen loontrekkenden. Meer dan de helft van die loontrekkenden, waarvan een fors deel aan de slag met dienstencheques, heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd.”

• Di Rupo II ?: “Al die pijnlijke cijfers alleen al hebben tot gevolg dat de Vlaamse regeringspartijen onmogelijk naar de stembus kunnen met de aankondiging dat ze de huidige coalitie willen voortzetten.“

Rik Van Cauwelaert in De Tijd

"Meer dan de helft van de loontrekkenden heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd" -  Rik Van Cauwelaert -

geplaatst door Addertje  

De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen

geplaatst door Addertje  

Bidden en kaarsen branden

De beleidsverklaring van Di Rupo bevatte veel stoere claims - zoals die dat ze de loonlasten met zo'n 2,4 miljard zou verlagen. In realiteit gaat het over een 200 mio tegenover een handicap van 24 miljard! Di Rupo gaf een uitgebreid doch zwaar opgeleukt overzicht van wat deze federale regering al zou gedaan hebben. Maar het zweeg over de vele nog noodzakelijke hervormingen.

Zo doet deze regering doet ten gronde niets aan de pensioenbom. Nieuwe brugpensioenen blijven mogelijk. Dat is telkens een financiële dijkbreuk voor de gemeenschap en massaal verlies aan expertise. De huizenhoge pensioenprivileges van de statutaire ambtenaren blijven overeind. Die krijgen - na verrekening van de werkgeversbijdragen voor groepspensioenen in de privé en dergelijke, en van de fiscale voordelen daarop - ongeveer twee maal zoveel pensioen als werknemers in de privé.

De stapjes die deze regering zette voor de pensioenen zijn waardevol. Maar de hardste noten voor de pensioenen moeten nog gekraakt worden. Hetzelfde geldt voor het eenheidsstatuut: Wat nu voorligt blijft een onvolledig en peperduur misbaksel dat geen enkele stap zet naar betere re-activering van wie ontslagen wordt. En idem voor energieprijzen: daarvoor gebeurde ook wel wat, maar het blijft hier fors duurder dan bij onze buren! Op vele andere vlakken moeten de eerste stappen zelfs nog gezet worden: verantwoordelijkheid voor openbare bestuurders, mobiliteit, concurrentekracht, ...

Ook in de fiscaliteit geen enkele van de grote noodzakelijke hervormingen: de fiscale regels blijven extreem complex, de lasten van de hoogste in de wereld, maar de voordelen voor een beperkt aantal grote bedrijven en bepaalde groepen blijven enorm.

De ongelijkheid in de reële belastingdruk voor de bedrijven blijft onder Di Rupo vele tientallen mate groter dan de ongelijkheid in ons onderwijs!

Wat Di Rupo 'de grootste staatshervorming' noemt, dat is ten gronde een dure, nodeloos complexe impasse. De Franstaligen krijgen veel extra geld en ethnische privileges. Die worden stuk voor stuk met dubbele meerderheden vergrendeld. En de Vlamingen? Die worden nu ook de iure gediscrimineerd in Brussel en het Vlaamse Gewest moet zware extra transfers naar de Franstaligen torsen. Een deel daarvan is zelfs niet omkeerbaar.

Di Rupo en zijn acolieten beweren al maanden dat bij deze staatshervorming het zwaartepunt van de openbare uitgaven naar de deelstaten verschuift. Dat is een flagrante leugen: 57% blijft federaal en slechts 30% zullen de deelstaten beheren - de rest zit bij de lagere besturen. Van de fiscale en parafiscale bevoegdheden blijft ruim 4/5-de onder federale controle. Deze hervorming behoudt anderzijds wel het totale gebrek aan eigen inkomsten voor de gemeenschappen, én de dominantie rol van federale dotaties en andere federale middelen voor de gewesten.

De recente veroordeling van België door de EU om ons milieubeleid typeert wat er misloopt: veel te trage hervormingen (hier: in de waterzuivering), die vooral langs Waalse kant nog niet afgerond zijn en die ons nu 10 mio boete opleveren. En dan maar proberen dat op de nationale schatkist af te wentelen - en dus voor tweederde op Vlaamse belastingbetalers, hoewel Vlaanderen geen enkele achterstand in de waterzuivering meer kent!

Voor wie zou menen dat structurele hervormingen en drastische besparingen niet zouden kunnen, kijk eens naar Ierland! Dat land kende een veel zwaardere bankencrisis, maar het staat terug recht. Het zal waarschijnlijk binnen enkele weken als eerste uit het Europese hulpprogramma stappen.

Rudi Dierick, hoofdredacteur De Bron, ingenieur en bedrijfsadviseur
(de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

België ? Twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben

Louis Verbeke,
advocaat

Twee landen: “Wie de media in noord en zuid volgt, kan maar tot één besluit komen: dit zijn twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben. De voorpagina’s verschillen totaal, brengen ander nieuws. En als het toch over hetzelfde gaat, dan wordt het totaal anders belicht. De dominantie van de PS speelt daarbij een grote rol.”

De macht van de PS: “Iedereen weet dat alles in Wallonië door en via de PS gebeurt. Zelfs de liberale MR is doordrongen van die wetenschap en legt als oppositiepartij in het Waalse gewestparlement “een grote zelfbeheersing” aan de dag. De MR weet dat ze haast zeker alleen weg kan uit de Waalse oppositie via een coalitie met de PS. Elke Waal weet dat hij zijn gedrag moet afstemmen op die machtsconcentratie die PS heet.”

Onderwijs is ramp: “Laten we het onderwijs nemen. Dat is zonder meer één van de meest bepalende factoren voor armoede, werkloosheid en zo meer. Alle PISA-verslagen* leren hetzelfde: het Franstalige onderwijs is een ramp. Kijk naar Brussel: de Vlamingen maken wellicht zowat 5% uit van de bevolking maar 21% van de kinderen gaat daar naar Vlaamse scholen en als we de scholen buiten het gewest meerekenen, zal dat nog heel wat meer zijn. Het Franstalig onderwijs duwt Wallonië economisch gewoon weg. Als daar iets aan kan worden gedaan, en dat moeten we dan nog eerst zien, duurt het nog een halve generatie vooraleer dat positief wordt vertaald in de economische statistieken.”

De onzin van een federale kieskring: “Zo’n federale kieskring is totale onzin. Waarom vormen we niet één kieskring met Nederland ? Of met Rwanda, want daar hebben we nog wel wat goed te maken. Het gebrek aan Belgische politieke ruimte is niet het gevolg van wettelijke ingrepen, het is omgekeerd. De politieke partijen zijn spontaan gesplitst. Er is geen enkele wet die Franstaligen verbiedt de politiek op dezelfde manier te benaderen als de Vlamingen.“

De eisen van het zuiden: “In zijn memoires verwijst Leo Tindemans naar uitspraken van enkele christendemocratische voorgangers die stelden dat het niet meer lukt één partij te vormen met de Franstalige Belgen. Ze zeiden hem dat er een dag zou komen dat de Vlamingen zullen weigeren een Belgische regering te vormen gegeven zijnde de eisen van het zuiden.”

Bart De Wever: “Het is allemaal de schuld van Bart De Wever, die spelbreker zou zijn. Flauwekul. De Wever is gewoon een van de logische gevolgen van de Belgische politieke geschiedenis. Neem Groen. De ecologie zou toch het meest universele gedachtegoed moeten zijn ? Zelfs de ecologisten hebben in dit land twee partijen. Het Belgisch probleem is het gevolg van een onderliggende fundamentele culturele, politieke, economische kloof."

PS-apparaat: “Er zijn echt wel Walen, ook binnen de PS, die willen veranderen. Het is ook nodig. Maar België ontneemt het zuiden de prikkels om het stuur om te gooien. België biedt de PS de middelen om de kiezers aan zich te blijven binden. Met Vlaamse geld wordt het PS-apparaat in stand gehouden.”

Nationalisme: "Wanneer wordt nationalisme een probleem en iets dat moet worden bestreden ? Als het anderen wil gaan beheersen. Nu kun je het Vlaams-nationalisme moeilijk verwijten dat het anderen wil beheersen. Het Vlaamse–nationalisme is wel het meest defensieve nationalisme dat je kunt indenken, zonder enige ambitie buiten Vlaanderen. Wie daar een bedreigend fenomeen in ziet, verlaat het terrein van de analyse en dan wordt een rationeel discours natuurlijk onmogelijk."

Verandering ?: “België kan alleen een Franstalige land zijn met wat faciliteiten voor de Vlamingen. Wanneer dit daarenboven voor hen ook economisch profijtig is, dan zie ik geen politieke ommekeer aan de horizon. Dan blijft er alleen nog het geld als drukkingsmiddel, voor wie verandering wil.”

(Louis Verbeke was mede-oprichter en advocaat van het beroemde Loeff, Claeys, Verbeke (LCV) en later bij het kantoor Allen & Overy Belgium. Hij is docent aan de Vlerick Business School)

Lees ook het interview ‘Duidelijke grenzen trekken, werkt bevrijdend’ op Doorbraak.be

*PISA (Programme for International Student Assessment) is een grootschalig internationaal vergelijkend onderzoek, onder auspiciën van de OESO.

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de regimepers

De politieke machine van N-VA hapert

'Imago N-VA heeft een deuk gekregen'

Eric Van Rompuy: "N-VA weet zelf niet wat confederalisme is"

Het 'incontournable'-verhaal van N-VA lijkt erg ver weg

Eric Van Rompuy: 'De veer is gebroken bij N-VA'

Di Rupo en De Block verkopen N-VA oplawaai

'Als N-VA in paniek raakt, is dat het begin van het einde'

De andere taalstrijd

De genade van De Wever

Lokale verankering gaat niet altijd over rozen

geplaatst door Addertje  

Wanneer verleiding misleiding wordt

Elio de illusionist

• Vergelijken: “Dat de premier in zijn toespraak België vergelijkt met andere landen en daaruit afleidt dat we het beter doen, is een aloude truc. Het volstaat immers telkens die landen te selecteren die het in het vergeleken domein minder goed doen.”

• Selectief: “Het gebruik van selectieve informatie verklaart waarom de goed nieuws show van Di Rupo aan de UGent geen foute informatie bevat, maar toch schril afsteekt bij de eveneens op officiële cijfers gebaseerde ‘stand van het land’ door N-VA politicus Siegfried Bracke. De al even officiële cijfers van VOKA, nauwelijks enkele dagen na de presentatie door Di Rupo, spoorden al evenmin met deze van Di Rupo. Teveel belastingen waarvoor we veel te weinig terugkrijgen, luidt de conclusie.”

• Onzin: “Di Rupo wees er ook op dat de grootste stijging van de staatsschuld er kwam in de periode 1981-88, zonder socialisten in de regering. De waarheid heeft zijn rechten zo voegde hij eraan toe. Applaus op de banken. Een vooraanstaand editorialist stuurde mij hierover een kort bericht: “Di Rupo vertelt onzin”. Alain Mouton schreef in Trends (21/08/2012) over de stijging van de staatschuld in de jaren tachtig: “Het overleden PS-kopstuk Guy Spitaels was een van de hoofdverantwoordelijken voor de fenomenaal hoge Belgische staatsschuld en de overheidstekorten die in de jaren zeventig en tachtig steeds groter werden.”

• Vanzelf: “Met zijn misleidende uitspraak stapt Di Rupo in de voetsporen van een illustere partijgenoot, Guy Mathot, die beweerde ‘dat de staatsschuld er vanzelf gekomen was en ook vanzelf zou verdwijnen’.”

• Negatie regionale werkelijkheid: “Met een grafiek stelde Di Rupo dat in België en Nederland de ongelijkheid tussen arm en rijk afneemt terwijl ze toeneemt in Frankrijk en Duitsland. Voor socialisten is dat ongetwijfeld een belangrijk aspect. Maar wat betekenen deze cijfers voor België wanneer men weet dat de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zo groot zijn? Groter zelfs dan het aangegeven verschil tussen België en de andere landen? De onwil van de federale regering om ons te informeren over de interne verschillen maakt dat elke informatie over België op zich al misleidend is. “

• Decennialang socialistisch beleid: “De regionale werkelijkheid wordt verzwegen omdat Di Rupo en de PS zich dan zouden moeten verantwoorden voor hun decennia onafgebroken socialistisch beleid in Wallonië en Brussel dat enkel maar meer armoede en meer afhankelijkheid opleverde. Dan pas zou de bevolking zelf kunnen vaststellen dat de meerwaarde van België voor de regio’s heel verschillend is.”

• Hoger, lager: “Di Rupo pronkt terecht met de fors gedaalde prijs voor elektriciteit en feliciteerde daarvoor zijn regeringsvrienden van SP.A. Maar deze daling was enkel mogelijk omdat de federale regering, met PS en SP.A, decennialang een veel te hoge prijs tolereerde. Waarom zorgden ze daar geen twintig jaar eerder voor? Het blijft trouwens raden waarom hij de actuele prijs in België vergelijkt met het gemiddelde van de buurlanden, Frankrijk, Nederland en Duitsland, in plaats van de cijfers voor elk land afzonderlijk te geven.”

• Misleidende propaganda: “Zouden de toehoorders binnen en buiten de aula deze trucs doorzien, zoals Carl Devos mij liet weten? Ik betwijfel het. Tijdens de komende colleges kan professor Devos hierover wel nog verder doorpraten met zijn studenten en hen wijzen op de manier waarop Di Rupo omging met de cijfers. Wetenschappelijke nabesprekingen zijn hier zeker op hun plaats, zo niet blijft het misleidende propaganda onder een wetenschappelijke dekmantel.”

• Media, welke media ? “Maar wie zorgt ervoor dat de vele duizenden buiten de aula deze propaganda kunnen doorzien? Is dat niet de rol van de media? Het zou in elk geval goed zijn mochten ze niet alleen dienst doen als klankversterker, maar ook een kritische stem laten horen. Quod non.”

(de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Dé perfecte symbiose in Franstalig België, dé logische synergie onder Franstaligen :

“Stromae zingt voor de Rode Duivels”

U kent de popzanger ongetwijfeld van hits als "Alors on dance", "Je cours" et "Formidable" maar vooral van "In Brussel we spreken Frans én Vlaams, oké ?"

Addertje

 

geplaatst door Addertje  

Et pour les flamands la même chose

De Brusselse parlementsvoorzitter Françoise Dupuis (PS) verstuurde de uitnodigingen voor een jaarlijkse Europese conferentie in het Frans en in het Engels, en niet in het Nederlands. ‘Een grove belediging’, reageert Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) in een boze brief.

Het gaat om uitnodigingen voor de jaarlijkse CALRE-vergadering, een vergadering van de voorzitters van de regionale wetgevende parlementen in Europa. ‘Brussel is volgens de grondwet tweetalig’, zegt Peumans. ‘Ik heb een rechtzetting gevraagd. Als die rechtzetting er niet komt, ga ik niet naar die vergadering. Zo simpel is het.’

Peumans liet eerst zijn kabinetschef een mail sturen om te protesteren. Die mail bleef naar verluidt onbeantwoord. Daarop kroop Peumans zelf in de pen voor een officiële brief aan zijn Brusselse collega. Dat er geen uitnodiging in het Nederlands is verstuurd, is volgens hem een ‘grove belediging’, niet alleen voor het Vlaams Parlement, maar ook voor de Nederlandstalige verkozenen in het Brussels parlement.

Als Peumans niet naar de vergadering gaat, zou hij vervangen worden door ondervoorzitter Veerle Heeren, zo is afgesproken in het Uitgebreid Bureau van het Vlaams Parlement. De ‘tactiek van de lege stoel’ zou voor sommigen namelijk een stap te ver zijn geweest. Tegelijk is in het Bureau afgesproken dat de kwestie zal worden aangekaart op het volgende overleg van de deelstaatparlementen van ons land.

(Standaard.be)
 

geplaatst door Addertje  

Lachen in het vuistje met de N-VA

De traditionele partijen lachen volop in hun vuistje. Hun weekend was dan ook uitstekend gestart. Stel u voor: de Rode Duivels drijven met een 1-2 overwinning tegen Kroatië het “België-gevoel” naar een (voorlopig) hoogtepunt en enkele uren daarvoor geeft een peiling van VRT/De Standaard de N-VA een tik om te “stranden” op het peil van de verkiezingen van 2010. Toen sprak iedereen van een tsunami. Vandaag heet het dat Di Rupo de N-VA een oplawaai geeft. En ook nu weer speelt de regimepers glansrijk haar rol.

Een partij die op zeer korte tijd de grootste wordt, moet nu eenmaal een aantal kinderziektes en groeipijnen doorstaan. De timing - zowat 8 maanden voor de moeder aller verkiezingen – valt slecht, maar die fase moet je nu eenmaal door. Je kan enkel proberen de schade zo veel als mogelijk te beperken. Het is dan vooral zaak om de troepen samen te houden. Fratsen van de een of andere partijmandataris op het lokale niveau wordt in de regimepers onherroepelijk verheven tot nationaal nieuws met vette titels.

Reken daarbij dat Bart de Wever zich de laatste maanden een beetje op de achtergrond houdt. Als hij in beeld komt in de regimepers wordt hij veelal negatief voorgesteld of moet hij zich (in Antwerpen) verdedigen tegen het onophoudelijk gebash. Tegelijk geeft hij echter andere mensen binnen de partij ruimte om zich te profileren. Dit lukt best. Er is ontegensprekelijk al heel wat kwaliteit komen bovendrijven. Maar, nu dat het communautaire door de trado’s op de achtergrond wordt verdrongen (jaja, zij zijn nog altijd - tegen beter weten in - euforisch over BHV en de staatshervorming) moet de partij zich inhoudelijk breder positioneren en meer dan voordien andere registers opentrekken. N-VA heeft trouwens al langer dan vandaag een sterk socio-economisch programma.

N-VA zit echter met een perceptieprobleem. Blunders zoals er in de voorbije maanden (op lokaal vlak) enkele werden gepresteerd, kan de partij zich niet meer permitteren. Komt daarbij dat de regimepers ieder futiel incident uitvergroot tot ridicule proporties.

Maar laat de anderen niet te vroeg victorie kraaien. De buit is nog lang niet binnen. Voor zover men het op het N-VA-hoofdkwartier nog niet zou geweten hebben, maakt deze peiling duidelijk dat, voor een partij die grondige veranderingen wil, verkiezingen niet worden gewonnen met de vingers in de neus. Maar dat moet je zeker Bart De Wever niet vertellen. Alleen al de tegenstand van de ganse regimepers maakt dat N-VA nog nadrukkelijker met argumenten en inhoud moet overtuigen en reageren op de oneliners van de tegenstander. Niet opgeven is de boodschap. En zich vanaf nu focussen op mei 2014 en een foutloos parcours trachten te rijden.

Naarmate de verkiezingen naderen zal ook De Wever opnieuw sterker op de voorgrond treden. Dit kan al snel voor een nieuwe boost zorgen. Hij verpersoonlijkt op een overtuigende manier de nood aan verandering. En zoals Peter De Roover in zijn column op Doorbraak.be opmerkte: een beetje vrolijkheid kan zeker geen kwaad. Het staat buiten kijf dat de N-VA een sterk merk is en blijft. De traditionele partijen hebben overvloedig bewezen dat wat hen betreft het status-quo geen probleem vormt. Zij zijn daarbij de onderdanen van de PS.

Hopelijk is de Vlaming niet naïef. Met de recente goednieuws-show van Di Rupo en zijn handlangers valt het wanbeleid van deze en vorige regeringen niet goed te praten. En wie er mocht aan twijfelen: aan het succes van de Rode Duivels hebben Di Rupo en zijn regering geen enkele verdienste.

Intussen zal echter de tegenstander, die vele gezichten heeft, de komende maanden alles uit de kast halen om de kiezer te herinneren aan de recente peiling om aldus een negatief sfeertje te creëren, de N-VA en haar leiders zo veel mogelijk in een slecht daglicht te stellen en hen proberen kalt zu stellen (om eens de terminologie van die tegestander te gebruiken).

Zij zouden zich wel eens zwaar kunnen vergissen.

geplaatst door Addertje  

De staatshervorming(en) van Martens

Hendrik Vuye weegt de betekenis van de pas overleden ex-premier

Wilfried Martens, die vanochtend is overleden, werd het gezicht van de staatshervorming van 1980. Dit is tot op heden de belangrijkste uit de reeks. Onvolkomen en onvoldragen, maar wel definitief. Na de staatshervorming van 1980 was het voor altijd gedaan met ‘la Belgique de papa’. We zijn sedertdien op weg naar ‘iets’ anders ... maar naar wat?

(Wilfried Martens werd in Sleidinge geboren op 19 april 1936. Hij overleed op 10 oktober 2013 in Lokeren. Van april 1979 tot maart 1992 was hij, met korte onderbrekingen, premier van België. Hij stond in zijn jonge jaren mee aan de wieg van Doorbraak.)

De staatshervorming van 1970

De eerste staatshervorming komt er onder eerste minister Gaston Eyskens (CVP). Drie cultuurgemeenschappen zien het levenslicht: de Nederlandse, de Franse en de Duitse.

Deze cultuurgemeenschappen zijn bevoegd voor culturele aangelegenheden. Ze hebben elk een raad, dit is een parlementair orgaan. De Nederlandse en de Franse cultuurgemeenschap krijgen decreetgevende bevoegdheid. Decreten hebben kracht van wet en staan dus op hetzelfde niveau als de wet.

Tevens erkent de Grondwetgever dat België drie Gewesten kent: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest. De bevoegdheden en de werking van de Gewesten moesten worden geregeld bij bijzondere wet. Deze concrete invulling zal pas gebeuren naar aanleiding van de volgende staatshervormingen, namelijk in 1980 en 1989.

Ook de federale instellingen - toen sprak men nog van nationale instellingen - worden aangepast. Beide kamers van het federale parlement kennen voortaan twee taalgroepen, namelijk een Nederlandse en een Franse. De federale regering van haar kant bestaat, de eerste minister eventueel uitgezonderd, uit evenveel Nederlandstalige als Franstalige ministers.

Martens over deze eerste staatshervorming

Bij deze eerste staatshervorming geven de Vlamingen hun numerieke meerderheid op in ruil voor culturele autonomie. Achteraf bekeken, is dit een bijzonder grote toegeving geweest, voor uiteindelijk heel weinig bevoegdheden. De culturele autonomie werd cash betaald.

Vanaf deze eerste staatshervorming is de ‘grendelgrondwet’ een realiteit. Voortaan bestaan er ‘alarmtoeters’ en ‘alarmbellen’ bij de vleet. Eender welke beslissing veronderstelt het akkoord van de Franstaligen. Franstalig België heeft voortaan een vetorecht. De minderheid is nu ook meerderheid geworden.

Martens zelf was hierover steeds kritisch. In zijn memoires schrijft hij dat Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’.

Op heden kan men hier enkel aan toevoegen dat deze prijs staatshervorming na staatshervorming steeds groter werd. Het Vlinderakkoord overtreft op dit punt alle verwachtingen. Een splitsing van BHV die oorspronkelijk slechts ‘vijf minuten politieke moed’ vereiste, werd uiteindelijk voor een bijzonder zware prijs afgekocht. Dit is niet ‘de grootste staatshervorming ooit’, wat Servais Verherstraeten (CD&V) welhaast mechanisch blijft herhalen van zodra er een micro in de buurt is. Het is wel de staatshervorming waarvoor ‘de grootste prijs ooit’ werd betaald.

Egmontpact

Maar ook Martens zal tot verregaande toegevingen worden gedwongen. Het Egmontpact dat hij onderhandelt in 1977-78, is echt geen toonbeeld van duidelijkheid. Vooral te Brussel en in de Vlaamse rand is het een kluwen aan instellingen. Dit had nooit kunnen werken.

Het Egmontpact wordt gekelderd door het ontslag op 11 oktober 1978 van eerste minister Leo Tindemans (CVP). In volle zitting verklaart Tindemans dat de Grondwet voor hem ‘geen vodje papier is’ en kondigt hij aan het ontslag van zijn regering aan te bieden.

Martens is het Egmontpact steeds blijven verdedigen. Tot in zijn memoires toe zal hij schrijven dat Tindemans een historische kans heeft gemist. Maar hij voegt er wel aan toe dat het Egmontpact helemaal geen meesterwerk was. Er waren technische en politieke mankementen. Nog steeds volgens Martens heeft de mislukking van het Egmontpact, twee jaar later, een grote staatshervorming mogelijk gemaakt.

1980: de staatshervorming van Wilfried Martens

Met de staatshervorming van 1980 worden belangrijke stappen gezet. Voortaan is België een federale staat met deelstaten. De cultuurgemeenschappen worden omgevormd tot Gemeenschappen (Bijzondere Wet van 8 augustus 1980). Zij zijn niet langer alleen bevoegd voor culturele aangelegenheden maar tevens voor de zogenaamde ‘persoonsgebonden materies’. In de parlementaire voorbereiding wordt dit gedefinieerd als ‘aangelegenheden die nauw met het leven van de mens in zijn gemeenschap zijn verbonden’. Het gaat om zaken als gezondheidsbeleid en bijstand aan personen.

De Gemeenschappen hebben voortaan niet alleen een raad, maar tevens een uitvoerend orgaan, namelijk de executieve.

Het Vlaamse en het Waalse Gewest worden ingevuld. De Gewesten oefenen voornamelijk economische bevoegdheden uit. Het Gewest kent een raad en een executieve. De Raad keurt decreten goed. Over het Brusselse Gewest blijkt het niet mogelijk een politiek compromis te vinden. In het politieke jargon luidt het dat Brussel ‘in de frigo wordt gezet’, tot er zich een oplossing aandient. Deze oplossing zal er pas in 1989 komen.

Tevens wordt een Arbitragehof opgericht. In oorsprong was dit rechtscollege uitsluitend bevoegd voor de bevoegdheidsconflicten tussen de deelstaten en de federale staat of tussen de deelstaten onderling. Het Hof was een arbiter in communautaire aangelegenheden. Later zal het uitgroeien tot een Grondwettelijk Hof.

Tegelijk wordt de grendelgrondwet verder voorzien van nieuwe grendels. Voortaan zijn er ook belangenconflicten. Dat belangenconflicten aan Franstalig België een politiek vetorecht toekennen, blijkt ten volle tijdens de BHV-crisis die volgt na de verkiezingen van 2007. België is nu grondig vergrendeld.

En nadien ....

Martens was nog eerste minister ten tijde van de derde staatshervorming (1988-89). Ter gelegenheid van deze derde staatshervorming worden de bevoegdheden van Gemeenschappen en Gewesten aanzienlijk uitgebreid. Zo worden nagenoeg alle bevoegdheden inzake onderwijs overgeheveld naar de Gemeenschappen. Het Brusselse Gewest wordt opgericht onder de naam Brusselse Hoofdstedelijk Gewest.

Toch is deze staatshervorming veeleer de staatshervorming van Jean-Luc Dehaene (CD&V) dan van Wilfried Martens. De belangrijkste onderhandelaars van het Brusselakkoord zijn immers Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Philippe Moureaux (PS).

Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest is het voorbeeld bij uitstek van het ‘loodgietersfederalisme’ van Dehaene. Alles hangt aan elkaar met stukken en brokken. Het is zo ingewikkeld dat welhaast niemand het nog begrijpt, en dan maar hopen dat het werkt. En de problemen oplossen, dat is voor later, wanneer de problemen zich stellen. Eén ding weet men met zekerheid: op termijn komen er problemen ... Het loodgietersfederalisme lost geen problemen op, het stelt problemen uit.

Onomkeerbaar

Met zijn staatshervorming van 1980 heeft Martens definitief van België een federale staat gemaakt. Er is geen weg meer terug. Zelfs indien de rode duivels wereldkampioen voetbal worden, Stromae het Eurosongfestival wint, Béatrice Delvaux de Pulitzerprijs voor journalistiek en Tom Lanoye de Nobelprijs, zelfs dan is er geen weg terug. Het verdampingsproces van België is ingezet. Ooit zullen de talrijke grendels maken dat men geen politieke oplossing meer vindt voor één of ander probleem. Dan zal België in zijn voegen kraken. Dit proces werd al ingezet na de verkiezingen van 2007. Waartoe dit uiteindelijk zal leiden weet niemand. Eén ding staat echter vast: het ‘Belgique de papa’ van voor Martens komt nooit meer terug.

(Doorbraak.be)

 

"In zijn memoires schrijft Wilfried Martens dat Vlaamse politici vanaf de eerste staatshervorming voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’."

geplaatst door Addertje  

Regering baart nog maar eens een muis

Reacties op het mini-relanceplan de federale regering

Federaal Minister Koen Geens (CD&V): "Zelfs als een muis gebaard wordt kan men tevreden zijn. De mensen zouden het niet pikken indien het opnieuw een berg was."

Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) had heel wat meer verwacht. “Ik heb gisteren (dinsdag) gesproken met de Nederlandse minister-president en vandaag (woensdag) met de minister-president van Noordrijn-Westfalen. In sommige sectoren zitten we met een loonkostverschil van 30 procent in ons nadeel. We zitten duidelijk met een probleem en moeten snel komen met een concurrentiepact”, legt Peeters uit.

“De federale regering heeft nu een aantal maatregelen genomen. Maar die beantwoorden niet aan de nood van een concurrentiepact. Er zal meer nodig zijn om iets te doen aan onze concurrentiepositie

N-VA: "Vlaanderen is het kind van de rekening"

Met een mini-relanceplan bevestigt de ploeg van Elio Di Rupo nog maar eens dat ze niet verder geraakt dan “le faisable”. Geen structurele oplossingen, maar het maximum haalbare binnen de huidige Belgische context.
"Ondanks een Bijzondere Financieringswet en een Staatshervorming die Vlaanderen miljarden zal kosten, was de Vlaamse Regering bereid om jaarlijks 166 miljoen in te zetten voor de relance. We kunnen enkel vaststellen dat die goede wil slechts van één kant komt.”


VOKA, Jo Libeer, Afgevaardigde Bestuurder, in een Tweet : "Relanceplan is zoals Higgs-deeltje: nauwelijks merkbaar"


Vakbond ACV begripvol voor "magere" relancemaatregelen in begrotingsplan: Dat de regering zich niet overhaast gewaagd heeft aan avonturen die in aanloop naar verkiezingen bijzonder aanlokkelijk zijn, maar ook risico's inhouden vindt de vakbond maar logisch. "Ook een regering heeft nood aan een zo realistisch mogelijk businessplan".

Addertje

geplaatst door Addertje  

Vlaanderen wil zijn wil opleggen aan Franstalig België ? Verzinsel.

"Ik heb in Vlaams-nationale milieus nooit het verzinsel gehoord dat Vlaanderen zijn wil wil opleggen aan Franstalig België. Wel integendeel. Het federalisme dat sedert de jaren ‘60 wordt verdedigd, het meer recente confederalisme en zelfs het onafhankelijkheidsstreven, maken dat Vlamingen en Franstaligen net autonoom kunnen beslissen. Dit is alvast het beoogde doel. Niemand legt iemand anders zijn wil op. Wel integendeel, eenieder verwerft zelfbeschikking. Een beperkte zelfbeschikking in geval van federalisme, een grote zelfbeschikking in geval van confederalisme en zelfs volledige zelfbeschikking in geval van onafhankelijkheid."

Hendrik Vuye, Professor Staatsrecht, op DOORBRAAK.be

Lees hier de volledige bijdrage van Hendrik Vuye

geplaatst door Addertje  

"Heb nog altijd zelfde vraag voor Di Rupo"

Luc Bertrand,
CEO van investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren

Na zijn uithaal naar de ‘marxistische regering-Di Rupo’ wacht topman Luc Bertrand van de investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren nog altijd op antwoord. Hoe gaat de regering de economie opnieuw aanzwengelen en hoe maak je de topzware overheid kleiner? ‘Zonder investeringen in mobiliteit is groei in België uitgesloten', zegt hij in een gesprek met De Tijd.

Bertrand zegt nog met dezelfde vragen te zitten als een jaar geleden en stelt vast dat het overheidsbeslag (gewicht van de overheidsuitgaven in het bbp) in ons land in het afgelopen jaar zelfs gestegen is van 52 naar 54,7 procent. Dat is volgens hem op termijn niet vol te houden. Ons land moet volgens Bertrand alles inzetten op een betere mobiliteit. 'Zeker als je je profileert als een logistiek platform van West-Europa. Zonder investeringen in mobiliteit en infrastructuur is economische groei in ons land uitgesloten.'

Dat er nog altijd geen beslissing is over het Oosterweeldossier vindt hij onvoorstelbaar. 'Je hebt een economie die het moeilijk heeft en een project dat dringend noodzakelijk is en waar tienduizenden mensen aan het werk kunnen worden gezet, maar toch slaagt men er niet in om het uit te voeren.'

(De Tijd)



 

geplaatst door Addertje  

Tweede zit voor Elio Di Rupo

Johan Van Overtveldt,
Hoofdredacteur Trends

Premier Elio Di Rupo claimt - tijdens een gastcollege in Gent - dat onze belastingen onze welvaart verhogen. Theoretisch kan dat, in de Belgische praktijk gaat dat niet op.

"Hij claimde dat "onze belastingen voor onze welvaart zorgen". Vanuit politiek-ideologisch standpunt valt deze claim vanwege Elio Di Rupo licht te begrijpen. Volgens de gegevens van de OESO steeg tussen 2010 en 2013 de belastingdruk in België van 48,7% van het BBP naar 51,3% van het BBP. Dit komt neer op een belastingverhoging van afgerond 10 miljard €. De regering Di Rupo is in belangrijke mate een belastingregering en dus is het niet meer dan logisch dat de leider van deze regering dit essentieel kenmerk van het beleid in een zo positief mogelijk daglicht poogt te stellen.

De claim van Di Rupo rond het welvaartsverhogend effect van belastingen kan in theorie opgaan, nl. als de overheid met de wegbelaste gelden zaken doet die de algemene maatschappelijke welvaart verhogen. Een wiskundig bewijs kan hier in de ene noch de andere richting geleverd worden maar de evidentie dat de claim van Di Rupo voor België niet opgaat, is toch aanzienlijk. We ballen die evidentie samen in twee argumenten.

Ten eerste, standaard economische analyse leert dat elke belastingverhoging een negatieve impact heeft op de activiteit die belast wordt. Soms is dat de bedoeling, zoals bijvoorbeeld bij het belasten van vervuilende productie. Het resultaat van het systematisch opvoeren van de globale belastingdruk is dat de globale economische activiteit daaronder leidt. Anders uitgedrukt: door het voortdurend opdrijven van de belastingdruk komt er minder economische groei waardoor de belastingontvangsten en de tewerkstelling lager uitvallen (zeker als arbeid sowieso al zwaar belast wordt). Als gevolg hiervan komt de begroting onder druk en als men dan opnieuw de belastingen verhoogt - het handelsmerk van Di Rupo I - dan ontstaat er een vicieuze cirkel die gegarandeerd welvaart verlagend werkt.

Ten tweede, uit studies van onder meer de Europese Centrale Bank (ECB) en de Leuvense professor Wim Moesen blijkt dat de overheid in dit land tot de meest inefficiënte van de groep van rijke landen behoort. Concreet wil dit zeggen dat er bij de omzetting van middelen verzameld via belastingen naar andere maatschappelijke projecten toe (onderwijs, gezondheidszorg, ...) klaarblijkelijk niet al te zorgzaam met die middelen wordt omgesprongen. Hoe meer belastingen men int, hoe meer middelen verkwist zullen worden. Ook dit gegeven werkt uiteraard niet positief in op de welvaart van het land en haar burgers.

Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt."

Bron: Knack.be
 

"Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt" - Johan Van Overtveldt -

geplaatst door Addertje  

Het nieuwe België? Formidable!

geplaatst door Addertje  

Justitie heeft een forse schrobbeurt nodig, zonder taboes

• Deze week was het weer prijs: Fortis-onderzoek, jaren vertraging. Groot schandaal in de krant, morrende bevolking. In zo'n zaak dan nog. Maar ook in gewone zaken van hetzelfde laken een broek. Zo donderdag: zitting voor een hof van beroep, advocaten staan testosteronklaar om volle drie uur te pleiten. De zitting start met een extra vraag van een rechter en hop, uitstel naar mei 2015. Eén - voor het overige perfect relevante - vraag van de rechter, en twintig maanden vertraging.

• Als u wil weten hoe het er in echt beschaafde Europese landen aan toegaat, lees het rapport van de Raad van Europe 'Evaluation of European Judicial Systems' (http://www.coe.int/t/dghl/cooperation/cepej/evaluation/2012/Rapport_en.pdf) We staan er met voorsprong bovenaan. Toch als het erom gaat zaken om ter traagst te doen. Bijvoorbeeld bij een betwiste echtscheiding in graad van beroep: dat duurt in België 436 dagen (enkel Italië doet slechter met 453 dagen), in Slovenië bent u na 45 dagen weer thuis van uw echtscheidingstrip. Voor de zwaarste strafzaken staan we afgetekend op kop: 369 dagen voor een beroepsprocedure, in Macedonië 60. Genadeloos uit het wiel gereden zijn we.
  
  
• Sommige investeerders laten België dus bewust links liggen omwille van zijn justitie. Ondanks de hoge levensstandaard en de goede keuken. Wat onaanvaardbaar is voor die kandidaat-investeerders, moet ook voor ons onaanvaardbaar zijn. Dus, wat doen we?
  
  
• De grove middelen om het tij te keren: de moed hebben om die dingen op te lijsten die volledig anders moeten, ook als dat radicaal ingaat tegen wat we vroeger altijd deden of als 'volledig anders' betekent dat privileges verloren gaan. Rechters die er de kanten aflopen, advocaten die abominabele kwaliteit leveren, griffiers die op zondagsritme draaien horen niet thuis in een moderne justitie.
  
  
• Wie maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt, moet marktconform worden vergoed, met voldoende ethisch besef. (…) Wil men de allerknapste mensen voor de job blijven warm maken en eisen dat zij efficiënt en snel topkwaliteit leveren, dan moet hun vergoeding omhoog. En dan kan de eisenlast ook transparant hoog worden geplaatst.Wie voor justitie wil werken om voldoende vrije tijd over te houden, moet ophoepelen.
  
  
• Koken kost geld, goed koken moet niet meer geld kosten. Met de juiste ingesteldheid (kwaliteit, efficiëntie en snelheid zijn de maat van alle dingen) en prioriteiten kan justitie haar kerntaak aan: de maatschappij te vrede houden.
  
  
• Justitie moet door en door worden gezuiverd. Radicaal. Er moet hygiëne in het systeem komen. Dat elke justitiespeler spons en zeep ter hand neemt en zich de eerste schrobbeurt geeft. Rechtshygiëne rules.

Patrick Hofströssler, Advocaat, in De Tijd

(uittreksel)

geplaatst door Addertje