België ? Twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben

Louis Verbeke,
advocaat

Twee landen: “Wie de media in noord en zuid volgt, kan maar tot één besluit komen: dit zijn twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben. De voorpagina’s verschillen totaal, brengen ander nieuws. En als het toch over hetzelfde gaat, dan wordt het totaal anders belicht. De dominantie van de PS speelt daarbij een grote rol.”

De macht van de PS: “Iedereen weet dat alles in Wallonië door en via de PS gebeurt. Zelfs de liberale MR is doordrongen van die wetenschap en legt als oppositiepartij in het Waalse gewestparlement “een grote zelfbeheersing” aan de dag. De MR weet dat ze haast zeker alleen weg kan uit de Waalse oppositie via een coalitie met de PS. Elke Waal weet dat hij zijn gedrag moet afstemmen op die machtsconcentratie die PS heet.”

Onderwijs is ramp: “Laten we het onderwijs nemen. Dat is zonder meer één van de meest bepalende factoren voor armoede, werkloosheid en zo meer. Alle PISA-verslagen* leren hetzelfde: het Franstalige onderwijs is een ramp. Kijk naar Brussel: de Vlamingen maken wellicht zowat 5% uit van de bevolking maar 21% van de kinderen gaat daar naar Vlaamse scholen en als we de scholen buiten het gewest meerekenen, zal dat nog heel wat meer zijn. Het Franstalig onderwijs duwt Wallonië economisch gewoon weg. Als daar iets aan kan worden gedaan, en dat moeten we dan nog eerst zien, duurt het nog een halve generatie vooraleer dat positief wordt vertaald in de economische statistieken.”

De onzin van een federale kieskring: “Zo’n federale kieskring is totale onzin. Waarom vormen we niet één kieskring met Nederland ? Of met Rwanda, want daar hebben we nog wel wat goed te maken. Het gebrek aan Belgische politieke ruimte is niet het gevolg van wettelijke ingrepen, het is omgekeerd. De politieke partijen zijn spontaan gesplitst. Er is geen enkele wet die Franstaligen verbiedt de politiek op dezelfde manier te benaderen als de Vlamingen.“

De eisen van het zuiden: “In zijn memoires verwijst Leo Tindemans naar uitspraken van enkele christendemocratische voorgangers die stelden dat het niet meer lukt één partij te vormen met de Franstalige Belgen. Ze zeiden hem dat er een dag zou komen dat de Vlamingen zullen weigeren een Belgische regering te vormen gegeven zijnde de eisen van het zuiden.”

Bart De Wever: “Het is allemaal de schuld van Bart De Wever, die spelbreker zou zijn. Flauwekul. De Wever is gewoon een van de logische gevolgen van de Belgische politieke geschiedenis. Neem Groen. De ecologie zou toch het meest universele gedachtegoed moeten zijn ? Zelfs de ecologisten hebben in dit land twee partijen. Het Belgisch probleem is het gevolg van een onderliggende fundamentele culturele, politieke, economische kloof."

PS-apparaat: “Er zijn echt wel Walen, ook binnen de PS, die willen veranderen. Het is ook nodig. Maar België ontneemt het zuiden de prikkels om het stuur om te gooien. België biedt de PS de middelen om de kiezers aan zich te blijven binden. Met Vlaamse geld wordt het PS-apparaat in stand gehouden.”

Nationalisme: "Wanneer wordt nationalisme een probleem en iets dat moet worden bestreden ? Als het anderen wil gaan beheersen. Nu kun je het Vlaams-nationalisme moeilijk verwijten dat het anderen wil beheersen. Het Vlaamse–nationalisme is wel het meest defensieve nationalisme dat je kunt indenken, zonder enige ambitie buiten Vlaanderen. Wie daar een bedreigend fenomeen in ziet, verlaat het terrein van de analyse en dan wordt een rationeel discours natuurlijk onmogelijk."

Verandering ?: “België kan alleen een Franstalige land zijn met wat faciliteiten voor de Vlamingen. Wanneer dit daarenboven voor hen ook economisch profijtig is, dan zie ik geen politieke ommekeer aan de horizon. Dan blijft er alleen nog het geld als drukkingsmiddel, voor wie verandering wil.”

(Louis Verbeke was mede-oprichter en advocaat van het beroemde Loeff, Claeys, Verbeke (LCV) en later bij het kantoor Allen & Overy Belgium. Hij is docent aan de Vlerick Business School)

Lees ook het interview ‘Duidelijke grenzen trekken, werkt bevrijdend’ op Doorbraak.be

*PISA (Programme for International Student Assessment) is een grootschalig internationaal vergelijkend onderzoek, onder auspiciën van de OESO.

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de regimepers

De politieke machine van N-VA hapert

'Imago N-VA heeft een deuk gekregen'

Eric Van Rompuy: "N-VA weet zelf niet wat confederalisme is"

Het 'incontournable'-verhaal van N-VA lijkt erg ver weg

Eric Van Rompuy: 'De veer is gebroken bij N-VA'

Di Rupo en De Block verkopen N-VA oplawaai

'Als N-VA in paniek raakt, is dat het begin van het einde'

De andere taalstrijd

De genade van De Wever

Lokale verankering gaat niet altijd over rozen

geplaatst door Addertje  

Wanneer verleiding misleiding wordt

Elio de illusionist

• Vergelijken: “Dat de premier in zijn toespraak België vergelijkt met andere landen en daaruit afleidt dat we het beter doen, is een aloude truc. Het volstaat immers telkens die landen te selecteren die het in het vergeleken domein minder goed doen.”

• Selectief: “Het gebruik van selectieve informatie verklaart waarom de goed nieuws show van Di Rupo aan de UGent geen foute informatie bevat, maar toch schril afsteekt bij de eveneens op officiële cijfers gebaseerde ‘stand van het land’ door N-VA politicus Siegfried Bracke. De al even officiële cijfers van VOKA, nauwelijks enkele dagen na de presentatie door Di Rupo, spoorden al evenmin met deze van Di Rupo. Teveel belastingen waarvoor we veel te weinig terugkrijgen, luidt de conclusie.”

• Onzin: “Di Rupo wees er ook op dat de grootste stijging van de staatsschuld er kwam in de periode 1981-88, zonder socialisten in de regering. De waarheid heeft zijn rechten zo voegde hij eraan toe. Applaus op de banken. Een vooraanstaand editorialist stuurde mij hierover een kort bericht: “Di Rupo vertelt onzin”. Alain Mouton schreef in Trends (21/08/2012) over de stijging van de staatschuld in de jaren tachtig: “Het overleden PS-kopstuk Guy Spitaels was een van de hoofdverantwoordelijken voor de fenomenaal hoge Belgische staatsschuld en de overheidstekorten die in de jaren zeventig en tachtig steeds groter werden.”

• Vanzelf: “Met zijn misleidende uitspraak stapt Di Rupo in de voetsporen van een illustere partijgenoot, Guy Mathot, die beweerde ‘dat de staatsschuld er vanzelf gekomen was en ook vanzelf zou verdwijnen’.”

• Negatie regionale werkelijkheid: “Met een grafiek stelde Di Rupo dat in België en Nederland de ongelijkheid tussen arm en rijk afneemt terwijl ze toeneemt in Frankrijk en Duitsland. Voor socialisten is dat ongetwijfeld een belangrijk aspect. Maar wat betekenen deze cijfers voor België wanneer men weet dat de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zo groot zijn? Groter zelfs dan het aangegeven verschil tussen België en de andere landen? De onwil van de federale regering om ons te informeren over de interne verschillen maakt dat elke informatie over België op zich al misleidend is. “

• Decennialang socialistisch beleid: “De regionale werkelijkheid wordt verzwegen omdat Di Rupo en de PS zich dan zouden moeten verantwoorden voor hun decennia onafgebroken socialistisch beleid in Wallonië en Brussel dat enkel maar meer armoede en meer afhankelijkheid opleverde. Dan pas zou de bevolking zelf kunnen vaststellen dat de meerwaarde van België voor de regio’s heel verschillend is.”

• Hoger, lager: “Di Rupo pronkt terecht met de fors gedaalde prijs voor elektriciteit en feliciteerde daarvoor zijn regeringsvrienden van SP.A. Maar deze daling was enkel mogelijk omdat de federale regering, met PS en SP.A, decennialang een veel te hoge prijs tolereerde. Waarom zorgden ze daar geen twintig jaar eerder voor? Het blijft trouwens raden waarom hij de actuele prijs in België vergelijkt met het gemiddelde van de buurlanden, Frankrijk, Nederland en Duitsland, in plaats van de cijfers voor elk land afzonderlijk te geven.”

• Misleidende propaganda: “Zouden de toehoorders binnen en buiten de aula deze trucs doorzien, zoals Carl Devos mij liet weten? Ik betwijfel het. Tijdens de komende colleges kan professor Devos hierover wel nog verder doorpraten met zijn studenten en hen wijzen op de manier waarop Di Rupo omging met de cijfers. Wetenschappelijke nabesprekingen zijn hier zeker op hun plaats, zo niet blijft het misleidende propaganda onder een wetenschappelijke dekmantel.”

• Media, welke media ? “Maar wie zorgt ervoor dat de vele duizenden buiten de aula deze propaganda kunnen doorzien? Is dat niet de rol van de media? Het zou in elk geval goed zijn mochten ze niet alleen dienst doen als klankversterker, maar ook een kritische stem laten horen. Quod non.”

(de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Dé perfecte symbiose in Franstalig België, dé logische synergie onder Franstaligen :

“Stromae zingt voor de Rode Duivels”

U kent de popzanger ongetwijfeld van hits als "Alors on dance", "Je cours" et "Formidable" maar vooral van "In Brussel we spreken Frans én Vlaams, oké ?"

Addertje

 

geplaatst door Addertje  

Et pour les flamands la même chose

De Brusselse parlementsvoorzitter Françoise Dupuis (PS) verstuurde de uitnodigingen voor een jaarlijkse Europese conferentie in het Frans en in het Engels, en niet in het Nederlands. ‘Een grove belediging’, reageert Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) in een boze brief.

Het gaat om uitnodigingen voor de jaarlijkse CALRE-vergadering, een vergadering van de voorzitters van de regionale wetgevende parlementen in Europa. ‘Brussel is volgens de grondwet tweetalig’, zegt Peumans. ‘Ik heb een rechtzetting gevraagd. Als die rechtzetting er niet komt, ga ik niet naar die vergadering. Zo simpel is het.’

Peumans liet eerst zijn kabinetschef een mail sturen om te protesteren. Die mail bleef naar verluidt onbeantwoord. Daarop kroop Peumans zelf in de pen voor een officiële brief aan zijn Brusselse collega. Dat er geen uitnodiging in het Nederlands is verstuurd, is volgens hem een ‘grove belediging’, niet alleen voor het Vlaams Parlement, maar ook voor de Nederlandstalige verkozenen in het Brussels parlement.

Als Peumans niet naar de vergadering gaat, zou hij vervangen worden door ondervoorzitter Veerle Heeren, zo is afgesproken in het Uitgebreid Bureau van het Vlaams Parlement. De ‘tactiek van de lege stoel’ zou voor sommigen namelijk een stap te ver zijn geweest. Tegelijk is in het Bureau afgesproken dat de kwestie zal worden aangekaart op het volgende overleg van de deelstaatparlementen van ons land.

(Standaard.be)
 

geplaatst door Addertje  

Lachen in het vuistje met de N-VA

De traditionele partijen lachen volop in hun vuistje. Hun weekend was dan ook uitstekend gestart. Stel u voor: de Rode Duivels drijven met een 1-2 overwinning tegen Kroatië het “België-gevoel” naar een (voorlopig) hoogtepunt en enkele uren daarvoor geeft een peiling van VRT/De Standaard de N-VA een tik om te “stranden” op het peil van de verkiezingen van 2010. Toen sprak iedereen van een tsunami. Vandaag heet het dat Di Rupo de N-VA een oplawaai geeft. En ook nu weer speelt de regimepers glansrijk haar rol.

Een partij die op zeer korte tijd de grootste wordt, moet nu eenmaal een aantal kinderziektes en groeipijnen doorstaan. De timing - zowat 8 maanden voor de moeder aller verkiezingen – valt slecht, maar die fase moet je nu eenmaal door. Je kan enkel proberen de schade zo veel als mogelijk te beperken. Het is dan vooral zaak om de troepen samen te houden. Fratsen van de een of andere partijmandataris op het lokale niveau wordt in de regimepers onherroepelijk verheven tot nationaal nieuws met vette titels.

Reken daarbij dat Bart de Wever zich de laatste maanden een beetje op de achtergrond houdt. Als hij in beeld komt in de regimepers wordt hij veelal negatief voorgesteld of moet hij zich (in Antwerpen) verdedigen tegen het onophoudelijk gebash. Tegelijk geeft hij echter andere mensen binnen de partij ruimte om zich te profileren. Dit lukt best. Er is ontegensprekelijk al heel wat kwaliteit komen bovendrijven. Maar, nu dat het communautaire door de trado’s op de achtergrond wordt verdrongen (jaja, zij zijn nog altijd - tegen beter weten in - euforisch over BHV en de staatshervorming) moet de partij zich inhoudelijk breder positioneren en meer dan voordien andere registers opentrekken. N-VA heeft trouwens al langer dan vandaag een sterk socio-economisch programma.

N-VA zit echter met een perceptieprobleem. Blunders zoals er in de voorbije maanden (op lokaal vlak) enkele werden gepresteerd, kan de partij zich niet meer permitteren. Komt daarbij dat de regimepers ieder futiel incident uitvergroot tot ridicule proporties.

Maar laat de anderen niet te vroeg victorie kraaien. De buit is nog lang niet binnen. Voor zover men het op het N-VA-hoofdkwartier nog niet zou geweten hebben, maakt deze peiling duidelijk dat, voor een partij die grondige veranderingen wil, verkiezingen niet worden gewonnen met de vingers in de neus. Maar dat moet je zeker Bart De Wever niet vertellen. Alleen al de tegenstand van de ganse regimepers maakt dat N-VA nog nadrukkelijker met argumenten en inhoud moet overtuigen en reageren op de oneliners van de tegenstander. Niet opgeven is de boodschap. En zich vanaf nu focussen op mei 2014 en een foutloos parcours trachten te rijden.

Naarmate de verkiezingen naderen zal ook De Wever opnieuw sterker op de voorgrond treden. Dit kan al snel voor een nieuwe boost zorgen. Hij verpersoonlijkt op een overtuigende manier de nood aan verandering. En zoals Peter De Roover in zijn column op Doorbraak.be opmerkte: een beetje vrolijkheid kan zeker geen kwaad. Het staat buiten kijf dat de N-VA een sterk merk is en blijft. De traditionele partijen hebben overvloedig bewezen dat wat hen betreft het status-quo geen probleem vormt. Zij zijn daarbij de onderdanen van de PS.

Hopelijk is de Vlaming niet naïef. Met de recente goednieuws-show van Di Rupo en zijn handlangers valt het wanbeleid van deze en vorige regeringen niet goed te praten. En wie er mocht aan twijfelen: aan het succes van de Rode Duivels hebben Di Rupo en zijn regering geen enkele verdienste.

Intussen zal echter de tegenstander, die vele gezichten heeft, de komende maanden alles uit de kast halen om de kiezer te herinneren aan de recente peiling om aldus een negatief sfeertje te creëren, de N-VA en haar leiders zo veel mogelijk in een slecht daglicht te stellen en hen proberen kalt zu stellen (om eens de terminologie van die tegestander te gebruiken).

Zij zouden zich wel eens zwaar kunnen vergissen.

geplaatst door Addertje  

De staatshervorming(en) van Martens

Hendrik Vuye weegt de betekenis van de pas overleden ex-premier

Wilfried Martens, die vanochtend is overleden, werd het gezicht van de staatshervorming van 1980. Dit is tot op heden de belangrijkste uit de reeks. Onvolkomen en onvoldragen, maar wel definitief. Na de staatshervorming van 1980 was het voor altijd gedaan met ‘la Belgique de papa’. We zijn sedertdien op weg naar ‘iets’ anders ... maar naar wat?

(Wilfried Martens werd in Sleidinge geboren op 19 april 1936. Hij overleed op 10 oktober 2013 in Lokeren. Van april 1979 tot maart 1992 was hij, met korte onderbrekingen, premier van België. Hij stond in zijn jonge jaren mee aan de wieg van Doorbraak.)

De staatshervorming van 1970

De eerste staatshervorming komt er onder eerste minister Gaston Eyskens (CVP). Drie cultuurgemeenschappen zien het levenslicht: de Nederlandse, de Franse en de Duitse.

Deze cultuurgemeenschappen zijn bevoegd voor culturele aangelegenheden. Ze hebben elk een raad, dit is een parlementair orgaan. De Nederlandse en de Franse cultuurgemeenschap krijgen decreetgevende bevoegdheid. Decreten hebben kracht van wet en staan dus op hetzelfde niveau als de wet.

Tevens erkent de Grondwetgever dat België drie Gewesten kent: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest. De bevoegdheden en de werking van de Gewesten moesten worden geregeld bij bijzondere wet. Deze concrete invulling zal pas gebeuren naar aanleiding van de volgende staatshervormingen, namelijk in 1980 en 1989.

Ook de federale instellingen - toen sprak men nog van nationale instellingen - worden aangepast. Beide kamers van het federale parlement kennen voortaan twee taalgroepen, namelijk een Nederlandse en een Franse. De federale regering van haar kant bestaat, de eerste minister eventueel uitgezonderd, uit evenveel Nederlandstalige als Franstalige ministers.

Martens over deze eerste staatshervorming

Bij deze eerste staatshervorming geven de Vlamingen hun numerieke meerderheid op in ruil voor culturele autonomie. Achteraf bekeken, is dit een bijzonder grote toegeving geweest, voor uiteindelijk heel weinig bevoegdheden. De culturele autonomie werd cash betaald.

Vanaf deze eerste staatshervorming is de ‘grendelgrondwet’ een realiteit. Voortaan bestaan er ‘alarmtoeters’ en ‘alarmbellen’ bij de vleet. Eender welke beslissing veronderstelt het akkoord van de Franstaligen. Franstalig België heeft voortaan een vetorecht. De minderheid is nu ook meerderheid geworden.

Martens zelf was hierover steeds kritisch. In zijn memoires schrijft hij dat Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’.

Op heden kan men hier enkel aan toevoegen dat deze prijs staatshervorming na staatshervorming steeds groter werd. Het Vlinderakkoord overtreft op dit punt alle verwachtingen. Een splitsing van BHV die oorspronkelijk slechts ‘vijf minuten politieke moed’ vereiste, werd uiteindelijk voor een bijzonder zware prijs afgekocht. Dit is niet ‘de grootste staatshervorming ooit’, wat Servais Verherstraeten (CD&V) welhaast mechanisch blijft herhalen van zodra er een micro in de buurt is. Het is wel de staatshervorming waarvoor ‘de grootste prijs ooit’ werd betaald.

Egmontpact

Maar ook Martens zal tot verregaande toegevingen worden gedwongen. Het Egmontpact dat hij onderhandelt in 1977-78, is echt geen toonbeeld van duidelijkheid. Vooral te Brussel en in de Vlaamse rand is het een kluwen aan instellingen. Dit had nooit kunnen werken.

Het Egmontpact wordt gekelderd door het ontslag op 11 oktober 1978 van eerste minister Leo Tindemans (CVP). In volle zitting verklaart Tindemans dat de Grondwet voor hem ‘geen vodje papier is’ en kondigt hij aan het ontslag van zijn regering aan te bieden.

Martens is het Egmontpact steeds blijven verdedigen. Tot in zijn memoires toe zal hij schrijven dat Tindemans een historische kans heeft gemist. Maar hij voegt er wel aan toe dat het Egmontpact helemaal geen meesterwerk was. Er waren technische en politieke mankementen. Nog steeds volgens Martens heeft de mislukking van het Egmontpact, twee jaar later, een grote staatshervorming mogelijk gemaakt.

1980: de staatshervorming van Wilfried Martens

Met de staatshervorming van 1980 worden belangrijke stappen gezet. Voortaan is België een federale staat met deelstaten. De cultuurgemeenschappen worden omgevormd tot Gemeenschappen (Bijzondere Wet van 8 augustus 1980). Zij zijn niet langer alleen bevoegd voor culturele aangelegenheden maar tevens voor de zogenaamde ‘persoonsgebonden materies’. In de parlementaire voorbereiding wordt dit gedefinieerd als ‘aangelegenheden die nauw met het leven van de mens in zijn gemeenschap zijn verbonden’. Het gaat om zaken als gezondheidsbeleid en bijstand aan personen.

De Gemeenschappen hebben voortaan niet alleen een raad, maar tevens een uitvoerend orgaan, namelijk de executieve.

Het Vlaamse en het Waalse Gewest worden ingevuld. De Gewesten oefenen voornamelijk economische bevoegdheden uit. Het Gewest kent een raad en een executieve. De Raad keurt decreten goed. Over het Brusselse Gewest blijkt het niet mogelijk een politiek compromis te vinden. In het politieke jargon luidt het dat Brussel ‘in de frigo wordt gezet’, tot er zich een oplossing aandient. Deze oplossing zal er pas in 1989 komen.

Tevens wordt een Arbitragehof opgericht. In oorsprong was dit rechtscollege uitsluitend bevoegd voor de bevoegdheidsconflicten tussen de deelstaten en de federale staat of tussen de deelstaten onderling. Het Hof was een arbiter in communautaire aangelegenheden. Later zal het uitgroeien tot een Grondwettelijk Hof.

Tegelijk wordt de grendelgrondwet verder voorzien van nieuwe grendels. Voortaan zijn er ook belangenconflicten. Dat belangenconflicten aan Franstalig België een politiek vetorecht toekennen, blijkt ten volle tijdens de BHV-crisis die volgt na de verkiezingen van 2007. België is nu grondig vergrendeld.

En nadien ....

Martens was nog eerste minister ten tijde van de derde staatshervorming (1988-89). Ter gelegenheid van deze derde staatshervorming worden de bevoegdheden van Gemeenschappen en Gewesten aanzienlijk uitgebreid. Zo worden nagenoeg alle bevoegdheden inzake onderwijs overgeheveld naar de Gemeenschappen. Het Brusselse Gewest wordt opgericht onder de naam Brusselse Hoofdstedelijk Gewest.

Toch is deze staatshervorming veeleer de staatshervorming van Jean-Luc Dehaene (CD&V) dan van Wilfried Martens. De belangrijkste onderhandelaars van het Brusselakkoord zijn immers Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Philippe Moureaux (PS).

Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest is het voorbeeld bij uitstek van het ‘loodgietersfederalisme’ van Dehaene. Alles hangt aan elkaar met stukken en brokken. Het is zo ingewikkeld dat welhaast niemand het nog begrijpt, en dan maar hopen dat het werkt. En de problemen oplossen, dat is voor later, wanneer de problemen zich stellen. Eén ding weet men met zekerheid: op termijn komen er problemen ... Het loodgietersfederalisme lost geen problemen op, het stelt problemen uit.

Onomkeerbaar

Met zijn staatshervorming van 1980 heeft Martens definitief van België een federale staat gemaakt. Er is geen weg meer terug. Zelfs indien de rode duivels wereldkampioen voetbal worden, Stromae het Eurosongfestival wint, Béatrice Delvaux de Pulitzerprijs voor journalistiek en Tom Lanoye de Nobelprijs, zelfs dan is er geen weg terug. Het verdampingsproces van België is ingezet. Ooit zullen de talrijke grendels maken dat men geen politieke oplossing meer vindt voor één of ander probleem. Dan zal België in zijn voegen kraken. Dit proces werd al ingezet na de verkiezingen van 2007. Waartoe dit uiteindelijk zal leiden weet niemand. Eén ding staat echter vast: het ‘Belgique de papa’ van voor Martens komt nooit meer terug.

(Doorbraak.be)

 

"In zijn memoires schrijft Wilfried Martens dat Vlaamse politici vanaf de eerste staatshervorming voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’."

geplaatst door Addertje  

Regering baart nog maar eens een muis

Reacties op het mini-relanceplan de federale regering

Federaal Minister Koen Geens (CD&V): "Zelfs als een muis gebaard wordt kan men tevreden zijn. De mensen zouden het niet pikken indien het opnieuw een berg was."

Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) had heel wat meer verwacht. “Ik heb gisteren (dinsdag) gesproken met de Nederlandse minister-president en vandaag (woensdag) met de minister-president van Noordrijn-Westfalen. In sommige sectoren zitten we met een loonkostverschil van 30 procent in ons nadeel. We zitten duidelijk met een probleem en moeten snel komen met een concurrentiepact”, legt Peeters uit.

“De federale regering heeft nu een aantal maatregelen genomen. Maar die beantwoorden niet aan de nood van een concurrentiepact. Er zal meer nodig zijn om iets te doen aan onze concurrentiepositie

N-VA: "Vlaanderen is het kind van de rekening"

Met een mini-relanceplan bevestigt de ploeg van Elio Di Rupo nog maar eens dat ze niet verder geraakt dan “le faisable”. Geen structurele oplossingen, maar het maximum haalbare binnen de huidige Belgische context.
"Ondanks een Bijzondere Financieringswet en een Staatshervorming die Vlaanderen miljarden zal kosten, was de Vlaamse Regering bereid om jaarlijks 166 miljoen in te zetten voor de relance. We kunnen enkel vaststellen dat die goede wil slechts van één kant komt.”


VOKA, Jo Libeer, Afgevaardigde Bestuurder, in een Tweet : "Relanceplan is zoals Higgs-deeltje: nauwelijks merkbaar"


Vakbond ACV begripvol voor "magere" relancemaatregelen in begrotingsplan: Dat de regering zich niet overhaast gewaagd heeft aan avonturen die in aanloop naar verkiezingen bijzonder aanlokkelijk zijn, maar ook risico's inhouden vindt de vakbond maar logisch. "Ook een regering heeft nood aan een zo realistisch mogelijk businessplan".

Addertje

geplaatst door Addertje  

Vlaanderen wil zijn wil opleggen aan Franstalig België ? Verzinsel.

"Ik heb in Vlaams-nationale milieus nooit het verzinsel gehoord dat Vlaanderen zijn wil wil opleggen aan Franstalig België. Wel integendeel. Het federalisme dat sedert de jaren ‘60 wordt verdedigd, het meer recente confederalisme en zelfs het onafhankelijkheidsstreven, maken dat Vlamingen en Franstaligen net autonoom kunnen beslissen. Dit is alvast het beoogde doel. Niemand legt iemand anders zijn wil op. Wel integendeel, eenieder verwerft zelfbeschikking. Een beperkte zelfbeschikking in geval van federalisme, een grote zelfbeschikking in geval van confederalisme en zelfs volledige zelfbeschikking in geval van onafhankelijkheid."

Hendrik Vuye, Professor Staatsrecht, op DOORBRAAK.be

Lees hier de volledige bijdrage van Hendrik Vuye

geplaatst door Addertje  

"Heb nog altijd zelfde vraag voor Di Rupo"

Luc Bertrand,
CEO van investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren

Na zijn uithaal naar de ‘marxistische regering-Di Rupo’ wacht topman Luc Bertrand van de investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren nog altijd op antwoord. Hoe gaat de regering de economie opnieuw aanzwengelen en hoe maak je de topzware overheid kleiner? ‘Zonder investeringen in mobiliteit is groei in België uitgesloten', zegt hij in een gesprek met De Tijd.

Bertrand zegt nog met dezelfde vragen te zitten als een jaar geleden en stelt vast dat het overheidsbeslag (gewicht van de overheidsuitgaven in het bbp) in ons land in het afgelopen jaar zelfs gestegen is van 52 naar 54,7 procent. Dat is volgens hem op termijn niet vol te houden. Ons land moet volgens Bertrand alles inzetten op een betere mobiliteit. 'Zeker als je je profileert als een logistiek platform van West-Europa. Zonder investeringen in mobiliteit en infrastructuur is economische groei in ons land uitgesloten.'

Dat er nog altijd geen beslissing is over het Oosterweeldossier vindt hij onvoorstelbaar. 'Je hebt een economie die het moeilijk heeft en een project dat dringend noodzakelijk is en waar tienduizenden mensen aan het werk kunnen worden gezet, maar toch slaagt men er niet in om het uit te voeren.'

(De Tijd)



 

geplaatst door Addertje  

Tweede zit voor Elio Di Rupo

Johan Van Overtveldt,
Hoofdredacteur Trends

Premier Elio Di Rupo claimt - tijdens een gastcollege in Gent - dat onze belastingen onze welvaart verhogen. Theoretisch kan dat, in de Belgische praktijk gaat dat niet op.

"Hij claimde dat "onze belastingen voor onze welvaart zorgen". Vanuit politiek-ideologisch standpunt valt deze claim vanwege Elio Di Rupo licht te begrijpen. Volgens de gegevens van de OESO steeg tussen 2010 en 2013 de belastingdruk in België van 48,7% van het BBP naar 51,3% van het BBP. Dit komt neer op een belastingverhoging van afgerond 10 miljard €. De regering Di Rupo is in belangrijke mate een belastingregering en dus is het niet meer dan logisch dat de leider van deze regering dit essentieel kenmerk van het beleid in een zo positief mogelijk daglicht poogt te stellen.

De claim van Di Rupo rond het welvaartsverhogend effect van belastingen kan in theorie opgaan, nl. als de overheid met de wegbelaste gelden zaken doet die de algemene maatschappelijke welvaart verhogen. Een wiskundig bewijs kan hier in de ene noch de andere richting geleverd worden maar de evidentie dat de claim van Di Rupo voor België niet opgaat, is toch aanzienlijk. We ballen die evidentie samen in twee argumenten.

Ten eerste, standaard economische analyse leert dat elke belastingverhoging een negatieve impact heeft op de activiteit die belast wordt. Soms is dat de bedoeling, zoals bijvoorbeeld bij het belasten van vervuilende productie. Het resultaat van het systematisch opvoeren van de globale belastingdruk is dat de globale economische activiteit daaronder leidt. Anders uitgedrukt: door het voortdurend opdrijven van de belastingdruk komt er minder economische groei waardoor de belastingontvangsten en de tewerkstelling lager uitvallen (zeker als arbeid sowieso al zwaar belast wordt). Als gevolg hiervan komt de begroting onder druk en als men dan opnieuw de belastingen verhoogt - het handelsmerk van Di Rupo I - dan ontstaat er een vicieuze cirkel die gegarandeerd welvaart verlagend werkt.

Ten tweede, uit studies van onder meer de Europese Centrale Bank (ECB) en de Leuvense professor Wim Moesen blijkt dat de overheid in dit land tot de meest inefficiënte van de groep van rijke landen behoort. Concreet wil dit zeggen dat er bij de omzetting van middelen verzameld via belastingen naar andere maatschappelijke projecten toe (onderwijs, gezondheidszorg, ...) klaarblijkelijk niet al te zorgzaam met die middelen wordt omgesprongen. Hoe meer belastingen men int, hoe meer middelen verkwist zullen worden. Ook dit gegeven werkt uiteraard niet positief in op de welvaart van het land en haar burgers.

Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt."

Bron: Knack.be
 

"Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt" - Johan Van Overtveldt -

geplaatst door Addertje  

Het nieuwe België? Formidable!

geplaatst door Addertje  

Justitie heeft een forse schrobbeurt nodig, zonder taboes

• Deze week was het weer prijs: Fortis-onderzoek, jaren vertraging. Groot schandaal in de krant, morrende bevolking. In zo'n zaak dan nog. Maar ook in gewone zaken van hetzelfde laken een broek. Zo donderdag: zitting voor een hof van beroep, advocaten staan testosteronklaar om volle drie uur te pleiten. De zitting start met een extra vraag van een rechter en hop, uitstel naar mei 2015. Eén - voor het overige perfect relevante - vraag van de rechter, en twintig maanden vertraging.

• Als u wil weten hoe het er in echt beschaafde Europese landen aan toegaat, lees het rapport van de Raad van Europe 'Evaluation of European Judicial Systems' (http://www.coe.int/t/dghl/cooperation/cepej/evaluation/2012/Rapport_en.pdf) We staan er met voorsprong bovenaan. Toch als het erom gaat zaken om ter traagst te doen. Bijvoorbeeld bij een betwiste echtscheiding in graad van beroep: dat duurt in België 436 dagen (enkel Italië doet slechter met 453 dagen), in Slovenië bent u na 45 dagen weer thuis van uw echtscheidingstrip. Voor de zwaarste strafzaken staan we afgetekend op kop: 369 dagen voor een beroepsprocedure, in Macedonië 60. Genadeloos uit het wiel gereden zijn we.
  
  
• Sommige investeerders laten België dus bewust links liggen omwille van zijn justitie. Ondanks de hoge levensstandaard en de goede keuken. Wat onaanvaardbaar is voor die kandidaat-investeerders, moet ook voor ons onaanvaardbaar zijn. Dus, wat doen we?
  
  
• De grove middelen om het tij te keren: de moed hebben om die dingen op te lijsten die volledig anders moeten, ook als dat radicaal ingaat tegen wat we vroeger altijd deden of als 'volledig anders' betekent dat privileges verloren gaan. Rechters die er de kanten aflopen, advocaten die abominabele kwaliteit leveren, griffiers die op zondagsritme draaien horen niet thuis in een moderne justitie.
  
  
• Wie maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt, moet marktconform worden vergoed, met voldoende ethisch besef. (…) Wil men de allerknapste mensen voor de job blijven warm maken en eisen dat zij efficiënt en snel topkwaliteit leveren, dan moet hun vergoeding omhoog. En dan kan de eisenlast ook transparant hoog worden geplaatst.Wie voor justitie wil werken om voldoende vrije tijd over te houden, moet ophoepelen.
  
  
• Koken kost geld, goed koken moet niet meer geld kosten. Met de juiste ingesteldheid (kwaliteit, efficiëntie en snelheid zijn de maat van alle dingen) en prioriteiten kan justitie haar kerntaak aan: de maatschappij te vrede houden.
  
  
• Justitie moet door en door worden gezuiverd. Radicaal. Er moet hygiëne in het systeem komen. Dat elke justitiespeler spons en zeep ter hand neemt en zich de eerste schrobbeurt geeft. Rechtshygiëne rules.

Patrick Hofströssler, Advocaat, in De Tijd

(uittreksel)

geplaatst door Addertje  

De Wever bij de volgende balkonscène: your ass is mine!

Jo Claus, N-VA

Tijdens een van de voorbije uitzendingen van ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ (een kwisprogramma op de commerciële tv-zender Vier) noemde StuBru-radiopresentatrice Lisa Smolders de balkonscène (bij de overwinning van de gemeenteraadsverkiezingen door N-VA in oktober 2012) van Bart De Wever ‘Hitleriaans’. ’t Stad is van iedereen, maar vandaag is ‘t efkes van ons’, sprak De Wever.

Om te beginnen slaag ik er maar niet in te snappen dat bijna niemand zich hierover verontwaardigt. Vergeleken worden met Hitler levert niet bepaald een eerzame titel op. De Wever moet waarschijnlijk gedacht hebben dat het beter is dergelijke idiotie te negeren en zijn tijd te steken in nuttiger zaken.

Dan zal ik het maar even opnemen voor mijn voorzitter.

Sta me toe even de simplistische vergelijking van Smolders tussen De Wever en Hitler te ontkrachten. Heeft De Wever opgeroepen tot haat? Neen. Heeft hij de holocaust verheerlijkt? Neen. Heeft hij de suprematie der ariërs bejubeld? Neen. Waar heeft Smolders dan de vergelijking vandaan? Het is gewoon traditie bij de groenen (Smolders was van 2007 tot 2009 gemeenteraadslid voor Groen); wanneer ze verkiezingen verliezen (en daar hebben ze wel wat ervaring mee) worden ze giftig en dan zijn alle termen goed om de tegenstanders te belasteren.

Wat heeft De Wever dan wel gedaan?

De Wever heeft gewoon een verkiezingsoverwinning gevierd, samen met de sympathisanten van de N-VA. De N-VA had die dag immers een derde van de Antwerpse bevolking achter zich. Die dag heeft niemand anders dan zijn partij de politiek kleur gegeven. Die dag was de N-VA de politieke overwinnaar van ’t stad. Diezelfde avond op het balkon was ’t stad in figuurlijke zin dan ook efkes van De Wever, de N-VA en haar kiezers. De slogan van De Wever was dan ook geheel correct, al is het voor de linkse klasse nooit goed. Had hij gewoon gezegd dat Antwerpen politiek achter de N-VA stond, dan had Smolders wel gezegd dat twee derde van Antwerpen niet achter hem stond en dat die dan maar beter op het balkon hadden gestaan. Voor Smolders was er maar één goed alternatief en dat was een overwinning van haar partij, Groen.

Your ass is mine

Ik zou de slogan van De wever durven vergelijken met die van Natalia in het Sportpaleis alwaar ze tijdens één van haar gesmaakte shows het publiek toesprak met de woorden ‘Tonight your ass is mine’. Bedoelde ze daarmee dat ze zich het gat van alle aanwezigen zou toe-eigenen? Gezien eenieder met zijn eigen gat huiswaarts is gekeerd, is het duidelijk dat het slechts om een slogan ging, een quote die paste in de sfeer van het evenement. Natalia bedoelde met haar uitspraak niets meer dan dat alle aanwezigen op haar tonen en op haar muziek zouden dansen en feestvieren. Zij dicteerde de muzikale wet die avond in het sportpaleis en iedereen vond dat goed, daar waren ze immers voor gekomen. Natalia stond daar, deed waar ze goed in is en iedereen onderwierp zich aan Natalia. ‘Your ass is mine’ was in dat verband een vettige, sfeervolle, toepasselijke quote zoals we dat van Natalia gewend zijn.

Mocht Natalia in het sportpaleis gescandeerd hebben dat het ‘stad efkes van haar was’, dan had smolders haar zeker applaus gegeven. Mocht De Wever de bevolking hebben toegesproken met de woorden ‘Your ass is mine’, dan had Smolders hem vermoedelijk een viespeuk genoemd.

We moeten het Smolders wel nageven, ze weet veel. Maar veel weten is helaas nog geen synoniem voor intelligentie, laat staan voor integriteit.

Beterschap, Lisa!

Jo Claus op LVB.be

geplaatst door Addertje  

België is niet klaar om van eventuele groeihervatting te profiteren

Terwijl buiten de herfst toeslaat, is op de arbeidsmarkt een zwaluw gesignaleerd. Het uitzendbedrijf Manpower ziet voor het eerst in twintig maanden een positief cijfer.

Pas op daarmee. De cijfers van Manpower zijn wel betrouwbaar, maar de economie niet. De situatie kan morgen alweer omslaan. En als de lente echt in aantocht is, als er groei op komst is, zal het zeker geen uitbundige maar hooguit een bescheiden groei zijn.

Maar goed, er is hoop.

Is dit land dan klaar om die beperkte groei maximaal in banen om te zetten?

Het ziet er niet goed uit.

Maatregelen waarmee je optimaal kan profiteren van nieuwe groei, moet je niet beginnen te bedenken als de lente doorbreekt; die moet je doorvoeren als het slecht gaat, om klaar te zijn als het goed begint te gaan. En dat is niet afdoende gebeurd.

Hoe staat het met onze competitiviteit?

Slecht, maar Vlaams minister-president Kris Peeters en federaal premier Elio Di Rupo kondigden een historisch initiatief aan: een competitiviteitspact met complementaire maatregelen van beide bestuursniveaus.

Maar erg concreet is dat nog niet. En als het er komt, zal het weer bestaan uit een reeks zeer kleine algemene maatregelen en kleine doelgroepmaatregelen. Die zullen allemaal zo homeopatisch klein zijn dat alleen op een placebo-effect gerekend kan worden.

Over een tweede hoeksteen, een aanpassing van de ondernemingsfiscaliteit, is veel ideologisch wapengekletter te horen, maar daarvan moet nu niets verwacht worden.

Aan de derde hoeksteen, de modernisering van de arbeidswetgeving, is nauwelijks iets gebeurd en is ook weinig te verwachten.

De sociale partners zijn nog krampachtig bezig met wat ze 50 jaar geleden hadden moeten doen: een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden uitwerken.

Intussen werken Vlaanderen en Wallonië wel hard aan de vierde hoeksteen: het innovatiever maken van de economie. Ze boeken daarmee soms merkwaardige successen. Maar nog niet genoeg. Onze economie is daarmee nog niet echt van aanschijn veranderd.



Uittreksel - Guy Tegenbos in DS

geplaatst door Addertje  

Stratego van de N-VA

• "Als de N-VA niet onmisbaar is, dan is de kans zeer groot dat de partij opzij wordt gezet. De traditionele partijen snakken naar een lange periode van communautaire rust. Ze weten dat vijf jaar een eeuwigheid is in de politiek en rekenen er op dat het N-VA momentum voorbij zal zijn in 2019. De N-VA kan dit rampscenario enkel vermijden door incontournable te worden in het Vlaams Parlement. Daartoe moeten N-VA en Vlaams Belang samen ongeveer 47% halen, dit is 10% meer dan bij de provincieraadsverkiezingen. Die stemmen moet de N-VA weghalen bij Open VLD en CD&V. Dat zal enkel lukken met een stevig sociaal-economisch verhaal: ‘een stem vóór de N-VA is een stem tegen een nieuwe PS-belastingregering. Wat de N-VA vandaag doet in Antwerpen, kan ze volgend jaar herhalen in Vlaanderen én België: de spilzieke en belastinggeile socialisten buitenknikkeren en écht het verschil maken.’ Dit is de meest verleidelijke boodschap om kiezers weg te lokken bij VLD en CD&V."
  
  
• "Maar de verhaallijn van het confederalisme dreigt daarbij een vervelende stoorzender te worden. Want als de N-VA de regeringsvorming wil koppelen aan het confederalisme, dan rolt ze juist de rode loper uit voor de PS. Die partij zal dan in elk geval nodig zijn, hetzij om de meerderheid te leveren voor het confederalisme, hetzij om dit confederalisme af te blokken in een anti-N-VA-coalitie. Daarom is het strategisch een goede zet om dat confederalisme wat naar het achterplan te verschuiven. Op die manier zal de N-VA allicht stemmen verliezen aan het Vlaams Belang, maar er winnen bij de traditionele partijen. Het aantal V-zetels zal stijgen, en dat is het enige wat telt."
  
  
• "Het is natuurlijk Bart De Wever (en niet Siegfried Bracke) die de moeilijke boodschap (van een strategische koerswending) had moeten brengen, en die meteen al zijn gezag in de weegschaal had moeten leggen om die ook verkocht te krijgen. Nu was het een communicatieve miskleun van formaat. Als het ene partijboegbeeld over het andere moet zeggen ‘ik weet niet wat hem heeft bezield’, dan weet je het wel. Dit is het soort van slechte en zelfdestructieve cinema waarop de VLD tot nu toe het patent had. Maar de N-VA, met haar (zogezegd) gestroomlijnde en perfect georkestreerde communicatie, is wel de laatste partij van wie je zoiets zou verwachten."
  
  
• "En er is nog een ander probleem: wat met het groots opgezette confederalisme-congres van eind januari? (…) De partij heeft te zwaar ingezet op dat confederalisme-congres om het nog onder het tapijt te kunnen vegen zonder dat het te veel opvalt. Wellicht zal het institutionele thema op het congres minder prominent zijn dan oorspronkelijk gepland, en worden ingebed in de nieuwe sociaal-economische verhaallijn. Het zal daarbij helpen dat de congresteksten al einde oktober bekend zullen raken. Wat de N-VA nu precies onder confederalisme verstaat zal dan oud nieuws zijn op het moment van het congres zelf, eind januari. Dit zal de partij toelaten om het congres open te trekken, voorbij het confederalisme, en een ‘fond’ te leggen voor de overwegend sociaal-economische boodschap waarmee men in mei naar de kiezer wil trekken."
  
  
• "Het is normaal dat er vanuit de Vlaams Beweging uiterst sceptisch wordt gereageerd op het stratego van de N-VA. Hoe kan een Vlaams-nationale partij nu het communautaire programma naar het achterplan schuiven? (…) Men moet ook aanvaarden dat een partij een andere logica volgt. In tegenstelling tot drukkingsgroepen zijn partijen onderworpen aan de ijzeren wetten van de politieke markt. Ze worden willens nillens meegezogen in een meedogenloze en bikkelharde competitie om stemmen en macht. De marktwaarde van elke partij wordt elke verkiezing opnieuw genadeloos in kaart gebracht. Voor de V-partijen geldt de oude GB-slogan: ‘twee miljoen kiezers, dat moet je verdienen, elke verkiezing opnieuw’. Dat is nogal wat anders dan een vereniging met een paar duizend leden in de lucht houden. Een bepaalde strategie kan perfect verantwoord en zelfs onvermijdelijk zijn volgens een partijpolitieke marktlogica, maar kronkelig en perfide lijken in de ogen van een drukkingsgroep, die niet onderhevig is aan de harde wetmatigheden van de politieke markt."
  
  
• "De periodieke electorale beursnotering maakt ook dat partijen voortdurend denken in termen van vóór en na. Vóór 25 mei komt het erop aan om de verkiezingen te winnen. Ná 25 begint een nieuw tijdperk (en bovendien een dat dit keer een eeuwigheid zal duren). Vóór 25 mei komt het erop aan om de beste kaarten in handen te krijgen. En voor de N-VA is de onmisbaarheid in het Vlaams Parlement dé cruciale troefkaart. Na 25 mei zal het zaak zijn om die kaarten zo goed mogelijk uit te spelen. Maar hoe de N-VA dat spel dan zal spelen zal ook en vooral afhangen van de bredere politieke constellatie op dat moment."
   
• "Het enige wat nu telt vanuit Vlaams-nationaal oogpunt is dat de N-VA met een geloofwaardig en consistent verhaal naar de kiezer stapt, een verhaal waarmee zoveel mogelijk centrum-rechtse VLD- en CD&V-kiezers kunnen worden verleid. Wat het post 25 mei-tijdperk betreft is er eigenlijk maar één zekerheid: als de traditionele partijen erin slagen om de N-VA opzij te zetten (en ik herhaal, de kans daarop is groot), dan zullen het confederalisme en de staatshervorming voor lange tijd allesbehalve een prioriteit zijn. Dan begint een jarenlange tocht door de troosteloze woestijn van de Belgische contra-reformatie."

Uittreksels uit artikel van Prof. Bart Maddens op Doorbraak.be

Lees hier het volledige artikel

geplaatst door Addertje  

Het wurgende establishment

Wordt België een autoritaire staat? Een wispelturige nep-democratie met een slaafse pers, een oppositie die grotendeels buiten spel gezet wordt en met vervolging van dissidenten? Of speelt de oligarchie het hier slimmer? Vele waarnemers wezen al op de sterke collusie tussen het politieke establishment en de top van haar bedrijfsleven. De leiders van de politieke partijen, de vakbonden, de mutualiteiten en de CEO's van banken, holdings en de grote (semi-)openbare maatschappijen vormen een kaste, lui die mekaar eindeloos gunsten toedelen en de hand boven het hoofd houden.

Getuige daarvan het stuitende gebrek aan vervolging van de verantwoordelijken voor de miljarden-debacles bij Dexia, Gemeentelijke Holding, Arco en Ethias, en bij Belgocontrol, de NMBS, ... en de slechts symbolische straffen voor ex-directeurs van Fortis. De lijst van de mislukkingen in het bestuur is lang, maar de lijst van diegenen die daarvoor vervolgd worden ultra-kort, want quasi leeg. Erger, hier mogen verantwoordelijke bestuurders voor miljarden-fiasco's officieel zelfs vereffenaar worden van hun eigen puinhoop! Francine Swiggers, één van de hoofdverantwoordelijken voor de catastrofes bij Arco en Dexia, is nu vereffenaar van Arco. Zoiets is een gigantische schande, een aanfluiting van de rechtsstaat.

Het gros van de pers zwijgt echter over de objectieve verantwoordelijkheid van de bestuurders van deze maatschappijen, vooral politici. Het geeft dat veel minder aandacht dan de beweerde verdiensten van een federale coalitie die de crisis zogenaamd onder controle aan 't krijgen is.

Maar of dat laatste ook zo is, daarvoor zijn er geen harde bewijzen. Diezelfde pers negeert al even vlot dat een Belgische regering, zelfs indien ze kordaat en verstandig zou handelen, de crisis niet kan onder controle krijgt; daarvoor hebben de regeringspartijen teveel privileges te verdedigen en is België meerdere maten te klein. Wat ze wel zou kunnen en moeten doen, is het contraproductieve beleid van haar voorgangers, waardoor die de crisis niet enkel hielpen veroorzaken maar ook nog verergeren en verlengen, terugdraaien. Daar moet Di Rupo I echter nog aan beginnen.

Harde aanwijzingen voor de stelling dat de crisis nog lang gaat duren en dat mede omdat de regeringen zwaar tekort schieten, die zijn er echter in overvloed.

De laatste maanden hoorden we daarenboven kritische economen klagen dat ze bedreigd worden. Zowel Geert Noels (Econopolis), als Ivan Van de Cloot (Itinera) als Johan Van Over 't Veldt (Trends) luidden eerder al de noodklok. Ze signaleerden zware druk en regelrechte bedreigingen. Gezien de aard van deze aanklachten en de auteurs ervan lijken die klachten terecht. Of hun analyse van het beleid klopt, dat zal de toekomst uitwijzen. Onze eigen analyse lijkt hun kritiek te bevestigen. Maar één ding staat nu al vast: zo'n dreigementen zeggen de politici die die bedreigingen uitten alle democratische afspraken op.

Kort daarop bekloeg Geert Lenssens, één van de advocaten van gedupeerde Arco-coöperanten zich over druk om zich terug te trekken. Hij vertegenwoordigt een aantal aandeelhouders die de vereffenaars, Francine Swiggers, Mark Tinant en Ludo Foqué, een gebrek aan transparantie verwijten, plus te vage rapportering en tegenstrijdigheid van belangen. De vereffenaars waren inderdaad zelf bestuurders van Arcopar wat een bizarre situatie oplevert die strijdig is met fundamentele beginselen van de rechtsstaat. 

Tegelijk krijgen de dagbladen een bijzonder gulle federale subsidiëring. Dat maakt de krantenbedeling spotgoedkoop, vergeleken met de werkelijke kosten. Die subsidie wordt door media-experten op enkele honderden miljoenen per jaar geschat. Ze menen dat die voorkeursbehandeling ook een onprofessionele vriendelijkheid tegenover het federale gezag bevordert. De nieuwe, digitale media krijgen echter geen enkele reële steun. Teveel kritische stemmen in die nieuwe media?

En zonet neemt Tecteo, een door de PS gecontroleerde intercommunale, l’Avenir over van Corelio. Tecteo onderhandelt ook over overname van andere dagbladtitels. Maar nergens vindt men uitleg over het belang van media voor de openbare dienstverlening die deze intercommunale moet leveren. Kortom, alles wijst hier op een federale coalitie die haar invloed op de media nog verder wil versterken.

Het Belgische establishment, met vooral de ACW en de PS in de frontlinie, lijkt de aard van het politieke bestel fundamenteel te willen veranderen. In '92 omschrijf prof. Wilfried Dewachter dat nog als 'De mythe van de parlementaire democratie'. Dat degenereerde toen even met zwaar geweld binnen de PS, met de moorden op André Cools en een te kritische journalist. Weinigen weten dat toen ook twee financiële verantwoordelijken van de socialistische mutualiteit vermoord werden. Maar die ontsporingen niet te na gesproken, bleef het nog 'redelijk beschaafd'. Daar lijkt nu verandering in te komen: het establishment grijpt naar de vuile wapens.

Rudi Dierick, hoofdredacteur Bron (de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Over Menen en onbeschofte manieren

geplaatst door Addertje  

“De zaken lopen beter als een Franstalige socialist aan het roer staat”

• “De regering Di Rupo is allesbehalve een centrumrechtse regering. Welke andere Europese regering heeft de lasten op kapitaal zo sterk verhoogd? Van de budgettaire inspanning van ruim 20 miljard komt er 6 miljard uit kapitaal. Wie heeft de kleine pensioenen en de lage lonen verhoogd? Niemand anders Wie heeft de pensioenleeftijd kunnen behouden? Onze ergering. Di RUpo I is een sociale regering; Het is dus zekier geen toeval dat deze regering populair is.”

• “Wij zijn erg trots op het feit dat een regering die door een socialist wordt geleid al zo veel poslitieve dingen voor ons land heeft kunnen realiseren. In het verelden waren wij altijd eenpartij die de coalitie vulde. Nu bepalen we de koers. We hebben kunnen bewijzen dat de zaken beter lopen als een Franstalige socialist aan het roer staat.”

• Dankzij de staatshervorming zijn de communautaire spanningen geluwd, zijn de deelstaten meer vragende partij om samen met het federal niveau te werken Dat is nuttig.”
  
  
  
  

Paul Magnette, PS-Voorzitter in De Morgen

geplaatst door Addertje  

“Met die aanpak (rechttoe-rechtaanstijl) maken we ons niet overal geliefd en zo hoort het. Met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes. Dat leidt soms tot heftige reacties die het leven er niet altijd eenvoudiger op maken. Een typische verdediging bestaat erin vooringenomenheid en partijdigheid te claimen.

Onze kritiek op de regering-Di Rupo hangt heel vaak samen met de enorme kloof die er gaapt tussen wat deze regering zegt te doen en wat ze effectief doet.

Neem nu de begroting. Ja, het klopt dat deze regering het begrotingstekort niet uit de hand liet lopen, hoewel de staatsschuld toch weer tot boven de 100 procent van het bruto binnenlands product opliep. Maar het is zeer fout te pretenderen dat er door deze regeerploeg een stevig begrotingsbeleid op de lange termijn werd uitgestippeld en uitgevoerd.

Sla er, bijvoorbeeld, het rapport van de Vergrijzingscommissie op na en je weet dat we in België, net als in nogal wat landen, nauwelijks voorbereid zijn op de vergrijzingstsunami die op ons afkomt. Ondanks alle retoriek over begrotingsdiscipline geldt voor de regering-Di Rupo, net als voor de meeste regeringen voor haar, schuldig verzuim in de publieke financiën.

Het verschil tussen woord en daad merk je ook bij de loonkosten. Nagenoeg alle excellenties erkennen dat onze economie met een zware loonkostenhandicap kampt. Hij bedraagt minstens iets in de buurt van de 10 procent of 13,5 miljard euro, want de privésector in België heeft een globale loonrekening van afgerond 135 miljard euro. Kom je dan af met maatregelen voor 250 tot 500 miljoen euro, dan bestrijd je een uitslaande brand met een waterpistooltje. In die omstandigheden blijven beweren dat je als regering echt werk maakt van het verkleinen van de loonkostenhandicap is demagogie.”

Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur, in Trends

geplaatst door Addertje