Noot van Addertje:
In tegenstelling tot vele journalisten van de zelfverklaarde kwaliteitspers hoeft Johan Van Overtveldt zijn pen niet eerst in vitriool te dompelen om scherp uit de hoek te komen. Evenmin kan men van Overtveldt ervan beschuldigen het spel ad hominem te spelen.
Integendeel, zijn analyses getuigen stuk voor stuk van een gedegen dossierkennis van het behandelde onderwerp en van de kunst om op een gevatte wijze en zonder omwegen de vinger op de zere wonde te leggen. Hij gaat op zoek naar de waarheid en deinst er niet voor terug zaken die fout lopen aan te klagen. Kortom een directe rechttoe-rechtaanstijl, zoals hij het zelf omschrijft. Deze stijl die de ganse redactie van Trends tracht aan te houden is zeker een belangrijke reden van de stijgende verkoopcijfers van het weekblad en - volgens de jongste CIM-cijfers - de grote uitzondering in deze markt.
Maar inderdaad, met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes. En Van Overtveldt bewijst: degelijke journalistiek behoeft helemaal geen vitriool.
|
Met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes.
Met die aanpak (rechttoe-rechtaanstijl) maken we ons niet overal geliefd en zo hoort het. Met goede journalistiek trap je altijd wel ergens op gevoelige teentjes. Dat leidt soms tot heftige reacties die het leven er niet altijd eenvoudiger op maken. Een typische verdediging bestaat erin vooringenomenheid en partijdigheid te claimen.
Onze kritiek op de regering-Di Rupo hangt heel vaak samen met de enorme kloof die er gaapt tussen wat deze regering zegt te doen en wat ze effectief doet.
Neem nu de begroting. Ja, het klopt dat deze regering het begrotingstekort niet uit de hand liet lopen, hoewel de staatsschuld toch weer tot boven de 100 procent van het bruto binnenlands product opliep. Maar het is zeer fout te pretenderen dat er door deze regeerploeg een stevig begrotingsbeleid op de lange termijn werd uitgestippeld en uitgevoerd.
Sla er, bijvoorbeeld, het rapport van de Vergrijzingscommissie op na en je weet dat we in België, net als in nogal wat landen, nauwelijks voorbereid zijn op de vergrijzingstsunami die op ons afkomt. Ondanks alle retoriek over begrotingsdiscipline geldt voor de regering-Di Rupo, net als voor de meeste regeringen voor haar, schuldig verzuim in de publieke financiën.
Het verschil tussen woord en daad merk je ook bij de loonkosten. Nagenoeg alle excellenties erkennen dat onze economie met een zware loonkostenhandicap kampt. Hij bedraagt minstens iets in de buurt van de 10 procent of 13,5 miljard euro, want de privésector in België heeft een globale loonrekening van afgerond 135 miljard euro. Kom je dan af met maatregelen voor 250 tot 500 miljoen euro, dan bestrijd je een uitslaande brand met een waterpistooltje. In die omstandigheden blijven beweren dat je als regering echt werk maakt van het verkleinen van de loonkostenhandicap is demagogie.
Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur, in Trends
|