Lachen in het vuistje met de N-VA

De traditionele partijen lachen volop in hun vuistje. Hun weekend was dan ook uitstekend gestart. Stel u voor: de Rode Duivels drijven met een 1-2 overwinning tegen Kroatië het “België-gevoel” naar een (voorlopig) hoogtepunt en enkele uren daarvoor geeft een peiling van VRT/De Standaard de N-VA een tik om te “stranden” op het peil van de verkiezingen van 2010. Toen sprak iedereen van een tsunami. Vandaag heet het dat Di Rupo de N-VA een oplawaai geeft. En ook nu weer speelt de regimepers glansrijk haar rol.

Een partij die op zeer korte tijd de grootste wordt, moet nu eenmaal een aantal kinderziektes en groeipijnen doorstaan. De timing - zowat 8 maanden voor de moeder aller verkiezingen – valt slecht, maar die fase moet je nu eenmaal door. Je kan enkel proberen de schade zo veel als mogelijk te beperken. Het is dan vooral zaak om de troepen samen te houden. Fratsen van de een of andere partijmandataris op het lokale niveau wordt in de regimepers onherroepelijk verheven tot nationaal nieuws met vette titels.

Reken daarbij dat Bart de Wever zich de laatste maanden een beetje op de achtergrond houdt. Als hij in beeld komt in de regimepers wordt hij veelal negatief voorgesteld of moet hij zich (in Antwerpen) verdedigen tegen het onophoudelijk gebash. Tegelijk geeft hij echter andere mensen binnen de partij ruimte om zich te profileren. Dit lukt best. Er is ontegensprekelijk al heel wat kwaliteit komen bovendrijven. Maar, nu dat het communautaire door de trado’s op de achtergrond wordt verdrongen (jaja, zij zijn nog altijd - tegen beter weten in - euforisch over BHV en de staatshervorming) moet de partij zich inhoudelijk breder positioneren en meer dan voordien andere registers opentrekken. N-VA heeft trouwens al langer dan vandaag een sterk socio-economisch programma.

N-VA zit echter met een perceptieprobleem. Blunders zoals er in de voorbije maanden (op lokaal vlak) enkele werden gepresteerd, kan de partij zich niet meer permitteren. Komt daarbij dat de regimepers ieder futiel incident uitvergroot tot ridicule proporties.

Maar laat de anderen niet te vroeg victorie kraaien. De buit is nog lang niet binnen. Voor zover men het op het N-VA-hoofdkwartier nog niet zou geweten hebben, maakt deze peiling duidelijk dat, voor een partij die grondige veranderingen wil, verkiezingen niet worden gewonnen met de vingers in de neus. Maar dat moet je zeker Bart De Wever niet vertellen. Alleen al de tegenstand van de ganse regimepers maakt dat N-VA nog nadrukkelijker met argumenten en inhoud moet overtuigen en reageren op de oneliners van de tegenstander. Niet opgeven is de boodschap. En zich vanaf nu focussen op mei 2014 en een foutloos parcours trachten te rijden.

Naarmate de verkiezingen naderen zal ook De Wever opnieuw sterker op de voorgrond treden. Dit kan al snel voor een nieuwe boost zorgen. Hij verpersoonlijkt op een overtuigende manier de nood aan verandering. En zoals Peter De Roover in zijn column op Doorbraak.be opmerkte: een beetje vrolijkheid kan zeker geen kwaad. Het staat buiten kijf dat de N-VA een sterk merk is en blijft. De traditionele partijen hebben overvloedig bewezen dat wat hen betreft het status-quo geen probleem vormt. Zij zijn daarbij de onderdanen van de PS.

Hopelijk is de Vlaming niet naïef. Met de recente goednieuws-show van Di Rupo en zijn handlangers valt het wanbeleid van deze en vorige regeringen niet goed te praten. En wie er mocht aan twijfelen: aan het succes van de Rode Duivels hebben Di Rupo en zijn regering geen enkele verdienste.

Intussen zal echter de tegenstander, die vele gezichten heeft, de komende maanden alles uit de kast halen om de kiezer te herinneren aan de recente peiling om aldus een negatief sfeertje te creëren, de N-VA en haar leiders zo veel mogelijk in een slecht daglicht te stellen en hen proberen kalt zu stellen (om eens de terminologie van die tegestander te gebruiken).

Zij zouden zich wel eens zwaar kunnen vergissen.