SamuSocial: au secours !

De zelfbediening van de socialisten is legendarisch. Het voorbije weekend werd nog maar eens de daad bij het woord gevoegd, ttz. bij de zegswijze die stelt dat “'het makkelijker is een hond rond een hotdogkraam te leiden dan een socialist rond een hoopje geld'.

De ons-kent-ons-cultuur zal bij het rode gevaar nooit verdwijnen. Ditmaal gaat het over de verloning van Pascale Peraita (PS), de topvrouw van daklozenorganisatie SamuSocial. Die topvrouw geeft leiding aan zowat een veertigtal mensen. Daarvoor strijkt de dame een jaarsalaris op van bijna 200.000 euro.

De rood-blauwe (PS-sp.a, MR, Open VLD) coalitie in Brussel-stad zwijgt oorverdovend over de protegee van de burgemeester in spe, Ivan Mayeur (PS). Peraita zit in de door interne twisten geplaagde Brusselse PS immers in het kamp van de OCMW-voorzitter.

Uiteraard is de verontwaardiging bij de traditionele partijen van de oppositie (CDH, CD&V, Groen) niet te beschrijven. Dat gaat zo: men houde het dekseltje van elkaars potjes onaangeroerd. Maar van zodra een en ander toch uitlekt, dan komen de trado’s één voor één uit de lucht gevallen als een aangeschoten gans. Dit keer is het La Libre Belgique dat “lekte” dat de Inspectie van Financiën zich ernstige zorgen maakt over de ondoorzichtige geldstromen, de bedenkelijke reisjes én het toploon van de directrice van SamuSocial.

In een nog niet zover verleden (november 2011) publiceerde Koen Meulenaere (toen nog in Knack) een uitstekende column over het casino-socialisme van de partij van de werkmens. Zijn slotzin: “U allen, die nauwelijks rondkomt van uw uitkering of uw pensioentje, stemt op de Vlaamse socialisten, de verdedigers van de kleine man.”

Addertje

Lees ook:

geplaatst door Addertje  

Stemrecht of stemplicht ?

geplaatst door Addertje  

‘Beoordeel politici op woorden en daden’

Johan Sauwens (CD&V)

Vlaams parlementslid Johan Sauwens (CD&V) krijgt een déjá vu bij de commotie rond de aanwezigheid van Jan Jambon (N-VA) op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds. ‘Politici moeten niet beoordeeld worden op waar ze verschijnen’, zegt hij daarover.

In 2001 verloor Sauwens, toen bij de Volksunie, zijn functie als Vlaams minister door zijn aanwezigheid op een jubileum van het extreemrechtse Sint-Maartensfonds. Hij ziet gelijkenissen met de gelekte foto’s van Jan Jambon op een gelijkaardige bijeenkomst.

‘Men gebruikt hier feiten uit het verleden om een politiek figuur en zijn partij te beschadigen’, zegt hij. ‘Ik vind dat politici op hun woorden en hun daden moeten geëvalueerd worden, niet op basis van de bijeenkomsten waar ze aanwezig zijn.’

Over zijn uitnodiging in 2001 heeft Sauwens het gevoel dat hij in de val gelokt is. Ook de hele zaak rond Jambon noemt hij overroepen, ook al was de N-VA’er daar als spreker. ‘Bovendien was ik daar als minister in functie, voor hem is dit een foto van lang geleden.’

Zijn partij (de Volksunie, nvdr), die toen al barsten vertoonde, heeft hem toen niet genoeg gesteund, klinkt het. ‘Ik denk niet dat Jan Jambon zich daarover zorgen moet maken.’

De website van het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA/NDP) pakte gisteren uit met foto's van de N-VA fractievoorzitter die een toespraak houdt op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds in 2001. Dat uit onvrede met de ‘hypocrisie en dubbele standaarden van het partijpolitieke establishment’.

(Bron: DS)

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de regimepers (3)

Jan Jambon présent lors d’une réunion d’extrême droite en 2001

Le passé peu reluisant de Jan Jambon (N-VA)

Charles Michel: «Je ne crois pas à la sincérité de la N-VA»

Bruxelles : Les trafics d'armes d'un N-VA

N-VA: les rats quittent le navire?

"Il y a un problème à la N-VA mais le match n’est pas fini !"

Édito: tout est encore possible

Une majorité des conseillers communaux N-VA à Turnhout quitte le parti

Le PS n'a pas plus envie de la N-VA que la N-VA n'a envie du PS

Zie ook:

Het gespin in de Vlaamse regimepers (1)

Het gespin van de Vlaamse regimepers (2)

geplaatst door Addertje  

Un accord est intervenu ce matin, en Comori.

« Et il est très très positif pour les francophones », annonce Charles Michel (Président MR). « Il est prévu de recruter, pour le cadre francophone, 75 magistrats, 60 greffiers, et 50 membres de personnel autres que greffier. »

« En outre, l’accord prévoit un assouplissements des conditions de bilinguisme », poursuit Charles Michel.

Avec Melchior Wathelet, Joëlle Milquet et Laurette Onkelinx, nous avons obtenu un accord qui est extrêmement positif pour les francophones.»

Addertje



Et pour les flamands la même chose...

Lees hier het volledige bericht van Le Soir

Avec Melchior Wathelet, Joëlle Milquet et Laurette Onkelinx, nous avons obtenu un accord qui est extrêmement positif pour les francophones.»-

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de Vlaamse regimepers (2)

Bracke omschrijft Vlaamse Leeuw als een vod




Addertje




Lees ook Het gespin in de Vlaamse regimepers (1)

geplaatst door Addertje  

Pijnlijke cijfers en toch Di Rupo II ?

• 6e Staatshervorming: “De staatshervorming die de volgende regering moet doorvoeren bevat tal van onduidelijkheden en bijgevolg nogal wat conflictstof.
  
  Er hebben al wel vaker regeringen aangekondigd dat ze de communautaire confrontaties achterwege zullen laten. Die van Paul Van den Boeynants was er zo een. Ze strandde op Leuven Vlaams.
  
  Guy Verhofstadt (Open VLD) kondigde heel kordaat aan werk te willen maken van de economische dossiers en de communautaire kwesties in de koelkast te zullen houden. Enkele jaren later zat zijn paarse ploeg te sleutelen aan de kieskringen, met het probleem van Brussel-Halle-Vilvoorde als gevolg, en moest de bijzondere financieringswet worden hervormd om het Franstalige onderwijs van vers geld te voorzien. Het resultaat van Verhofstadts kunstgrepen moeten deze en volgende regeringen constitutioneel en budgettair rechttrekken.”

• Ramkoers: “De zesde staatshervorming schept zeker geen klaarheid in de afbakening van de federale beleidsdomeinen, die overigens allemaal communautair ondermijnd zijn. Bijgevolg geraken Vlamingen en Franstaligen bij het minste interpretatieverschil op ramkoers.”

• Verandering: “In Nederland werd de klassieke verzorgingsstaat al geruild voor de zogenaamde participatiesamenleving, waarbij wie kan verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn of haar leven en omgeving. Dat het in België dezelfde kant uitgaat, lijdt weinig twijfel.”

• Waalse cijfers: “Het is maar de vraag of Wallonië die oefening aankan. Wat tot onderhuidse spanningen leidt in de PS. Want bijzonder pijnlijk voor de partij van Elio Di Rupo die al decennia Wallonië regeert, zijn de armoedecijfers van het Waalse bureau voor statistiek IWEPS. Volgens het IWEPS leeft in Wallonië een kind op vier in armoede, kan 10 procent van de Waalse gezinnen de verwarmingsfactuur niet meer betalen en is 38 procent van die gezinnen niet opgewassen tegen een onvoorziene uitgave van 1.000 euro.”

• Inkomenskloof: “Met die armoedecijfers zakt Wallonië naar het niveau van Polen en Portugal. De inkomenskloof tussen Wallonië en Vlaanderen, dat aansluit bij het rijkere Noord-Europa, is allerminst kleiner geworden.”

• Staat als werkgever en financier: “De activiteitsgraad onder de bevolking op arbeidsleeftijd blijft met 67,2 procent erg laag. In Duitsland kunnen ze bogen op 76,7 procent, in Nederland zelfs op 77,2 procent. Van de 4,7 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd tussen 20 en 64 jaar zijn er ruim 3,8 miljoen loontrekkenden. Meer dan de helft van die loontrekkenden, waarvan een fors deel aan de slag met dienstencheques, heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd.”

• Di Rupo II ?: “Al die pijnlijke cijfers alleen al hebben tot gevolg dat de Vlaamse regeringspartijen onmogelijk naar de stembus kunnen met de aankondiging dat ze de huidige coalitie willen voortzetten.“

Rik Van Cauwelaert in De Tijd

"Meer dan de helft van de loontrekkenden heeft een inkomen dat op een of andere manier door de staat wordt gefinancierd" -  Rik Van Cauwelaert -

geplaatst door Addertje  

De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen

geplaatst door Addertje  

Bidden en kaarsen branden

De beleidsverklaring van Di Rupo bevatte veel stoere claims - zoals die dat ze de loonlasten met zo'n 2,4 miljard zou verlagen. In realiteit gaat het over een 200 mio tegenover een handicap van 24 miljard! Di Rupo gaf een uitgebreid doch zwaar opgeleukt overzicht van wat deze federale regering al zou gedaan hebben. Maar het zweeg over de vele nog noodzakelijke hervormingen.

Zo doet deze regering doet ten gronde niets aan de pensioenbom. Nieuwe brugpensioenen blijven mogelijk. Dat is telkens een financiële dijkbreuk voor de gemeenschap en massaal verlies aan expertise. De huizenhoge pensioenprivileges van de statutaire ambtenaren blijven overeind. Die krijgen - na verrekening van de werkgeversbijdragen voor groepspensioenen in de privé en dergelijke, en van de fiscale voordelen daarop - ongeveer twee maal zoveel pensioen als werknemers in de privé.

De stapjes die deze regering zette voor de pensioenen zijn waardevol. Maar de hardste noten voor de pensioenen moeten nog gekraakt worden. Hetzelfde geldt voor het eenheidsstatuut: Wat nu voorligt blijft een onvolledig en peperduur misbaksel dat geen enkele stap zet naar betere re-activering van wie ontslagen wordt. En idem voor energieprijzen: daarvoor gebeurde ook wel wat, maar het blijft hier fors duurder dan bij onze buren! Op vele andere vlakken moeten de eerste stappen zelfs nog gezet worden: verantwoordelijkheid voor openbare bestuurders, mobiliteit, concurrentekracht, ...

Ook in de fiscaliteit geen enkele van de grote noodzakelijke hervormingen: de fiscale regels blijven extreem complex, de lasten van de hoogste in de wereld, maar de voordelen voor een beperkt aantal grote bedrijven en bepaalde groepen blijven enorm.

De ongelijkheid in de reële belastingdruk voor de bedrijven blijft onder Di Rupo vele tientallen mate groter dan de ongelijkheid in ons onderwijs!

Wat Di Rupo 'de grootste staatshervorming' noemt, dat is ten gronde een dure, nodeloos complexe impasse. De Franstaligen krijgen veel extra geld en ethnische privileges. Die worden stuk voor stuk met dubbele meerderheden vergrendeld. En de Vlamingen? Die worden nu ook de iure gediscrimineerd in Brussel en het Vlaamse Gewest moet zware extra transfers naar de Franstaligen torsen. Een deel daarvan is zelfs niet omkeerbaar.

Di Rupo en zijn acolieten beweren al maanden dat bij deze staatshervorming het zwaartepunt van de openbare uitgaven naar de deelstaten verschuift. Dat is een flagrante leugen: 57% blijft federaal en slechts 30% zullen de deelstaten beheren - de rest zit bij de lagere besturen. Van de fiscale en parafiscale bevoegdheden blijft ruim 4/5-de onder federale controle. Deze hervorming behoudt anderzijds wel het totale gebrek aan eigen inkomsten voor de gemeenschappen, én de dominantie rol van federale dotaties en andere federale middelen voor de gewesten.

De recente veroordeling van België door de EU om ons milieubeleid typeert wat er misloopt: veel te trage hervormingen (hier: in de waterzuivering), die vooral langs Waalse kant nog niet afgerond zijn en die ons nu 10 mio boete opleveren. En dan maar proberen dat op de nationale schatkist af te wentelen - en dus voor tweederde op Vlaamse belastingbetalers, hoewel Vlaanderen geen enkele achterstand in de waterzuivering meer kent!

Voor wie zou menen dat structurele hervormingen en drastische besparingen niet zouden kunnen, kijk eens naar Ierland! Dat land kende een veel zwaardere bankencrisis, maar het staat terug recht. Het zal waarschijnlijk binnen enkele weken als eerste uit het Europese hulpprogramma stappen.

Rudi Dierick, hoofdredacteur De Bron, ingenieur en bedrijfsadviseur
(de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

België ? Twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben

Louis Verbeke,
advocaat

Twee landen: “Wie de media in noord en zuid volgt, kan maar tot één besluit komen: dit zijn twee landen die haast niets met elkaar te maken hebben. De voorpagina’s verschillen totaal, brengen ander nieuws. En als het toch over hetzelfde gaat, dan wordt het totaal anders belicht. De dominantie van de PS speelt daarbij een grote rol.”

De macht van de PS: “Iedereen weet dat alles in Wallonië door en via de PS gebeurt. Zelfs de liberale MR is doordrongen van die wetenschap en legt als oppositiepartij in het Waalse gewestparlement “een grote zelfbeheersing” aan de dag. De MR weet dat ze haast zeker alleen weg kan uit de Waalse oppositie via een coalitie met de PS. Elke Waal weet dat hij zijn gedrag moet afstemmen op die machtsconcentratie die PS heet.”

Onderwijs is ramp: “Laten we het onderwijs nemen. Dat is zonder meer één van de meest bepalende factoren voor armoede, werkloosheid en zo meer. Alle PISA-verslagen* leren hetzelfde: het Franstalige onderwijs is een ramp. Kijk naar Brussel: de Vlamingen maken wellicht zowat 5% uit van de bevolking maar 21% van de kinderen gaat daar naar Vlaamse scholen en als we de scholen buiten het gewest meerekenen, zal dat nog heel wat meer zijn. Het Franstalig onderwijs duwt Wallonië economisch gewoon weg. Als daar iets aan kan worden gedaan, en dat moeten we dan nog eerst zien, duurt het nog een halve generatie vooraleer dat positief wordt vertaald in de economische statistieken.”

De onzin van een federale kieskring: “Zo’n federale kieskring is totale onzin. Waarom vormen we niet één kieskring met Nederland ? Of met Rwanda, want daar hebben we nog wel wat goed te maken. Het gebrek aan Belgische politieke ruimte is niet het gevolg van wettelijke ingrepen, het is omgekeerd. De politieke partijen zijn spontaan gesplitst. Er is geen enkele wet die Franstaligen verbiedt de politiek op dezelfde manier te benaderen als de Vlamingen.“

De eisen van het zuiden: “In zijn memoires verwijst Leo Tindemans naar uitspraken van enkele christendemocratische voorgangers die stelden dat het niet meer lukt één partij te vormen met de Franstalige Belgen. Ze zeiden hem dat er een dag zou komen dat de Vlamingen zullen weigeren een Belgische regering te vormen gegeven zijnde de eisen van het zuiden.”

Bart De Wever: “Het is allemaal de schuld van Bart De Wever, die spelbreker zou zijn. Flauwekul. De Wever is gewoon een van de logische gevolgen van de Belgische politieke geschiedenis. Neem Groen. De ecologie zou toch het meest universele gedachtegoed moeten zijn ? Zelfs de ecologisten hebben in dit land twee partijen. Het Belgisch probleem is het gevolg van een onderliggende fundamentele culturele, politieke, economische kloof."

PS-apparaat: “Er zijn echt wel Walen, ook binnen de PS, die willen veranderen. Het is ook nodig. Maar België ontneemt het zuiden de prikkels om het stuur om te gooien. België biedt de PS de middelen om de kiezers aan zich te blijven binden. Met Vlaamse geld wordt het PS-apparaat in stand gehouden.”

Nationalisme: "Wanneer wordt nationalisme een probleem en iets dat moet worden bestreden ? Als het anderen wil gaan beheersen. Nu kun je het Vlaams-nationalisme moeilijk verwijten dat het anderen wil beheersen. Het Vlaamse–nationalisme is wel het meest defensieve nationalisme dat je kunt indenken, zonder enige ambitie buiten Vlaanderen. Wie daar een bedreigend fenomeen in ziet, verlaat het terrein van de analyse en dan wordt een rationeel discours natuurlijk onmogelijk."

Verandering ?: “België kan alleen een Franstalige land zijn met wat faciliteiten voor de Vlamingen. Wanneer dit daarenboven voor hen ook economisch profijtig is, dan zie ik geen politieke ommekeer aan de horizon. Dan blijft er alleen nog het geld als drukkingsmiddel, voor wie verandering wil.”

(Louis Verbeke was mede-oprichter en advocaat van het beroemde Loeff, Claeys, Verbeke (LCV) en later bij het kantoor Allen & Overy Belgium. Hij is docent aan de Vlerick Business School)

Lees ook het interview ‘Duidelijke grenzen trekken, werkt bevrijdend’ op Doorbraak.be

*PISA (Programme for International Student Assessment) is een grootschalig internationaal vergelijkend onderzoek, onder auspiciën van de OESO.

geplaatst door Addertje  

Het gespin van de regimepers

De politieke machine van N-VA hapert

'Imago N-VA heeft een deuk gekregen'

Eric Van Rompuy: "N-VA weet zelf niet wat confederalisme is"

Het 'incontournable'-verhaal van N-VA lijkt erg ver weg

Eric Van Rompuy: 'De veer is gebroken bij N-VA'

Di Rupo en De Block verkopen N-VA oplawaai

'Als N-VA in paniek raakt, is dat het begin van het einde'

De andere taalstrijd

De genade van De Wever

Lokale verankering gaat niet altijd over rozen

geplaatst door Addertje  

Wanneer verleiding misleiding wordt

Elio de illusionist

• Vergelijken: “Dat de premier in zijn toespraak België vergelijkt met andere landen en daaruit afleidt dat we het beter doen, is een aloude truc. Het volstaat immers telkens die landen te selecteren die het in het vergeleken domein minder goed doen.”

• Selectief: “Het gebruik van selectieve informatie verklaart waarom de goed nieuws show van Di Rupo aan de UGent geen foute informatie bevat, maar toch schril afsteekt bij de eveneens op officiële cijfers gebaseerde ‘stand van het land’ door N-VA politicus Siegfried Bracke. De al even officiële cijfers van VOKA, nauwelijks enkele dagen na de presentatie door Di Rupo, spoorden al evenmin met deze van Di Rupo. Teveel belastingen waarvoor we veel te weinig terugkrijgen, luidt de conclusie.”

• Onzin: “Di Rupo wees er ook op dat de grootste stijging van de staatsschuld er kwam in de periode 1981-88, zonder socialisten in de regering. De waarheid heeft zijn rechten zo voegde hij eraan toe. Applaus op de banken. Een vooraanstaand editorialist stuurde mij hierover een kort bericht: “Di Rupo vertelt onzin”. Alain Mouton schreef in Trends (21/08/2012) over de stijging van de staatschuld in de jaren tachtig: “Het overleden PS-kopstuk Guy Spitaels was een van de hoofdverantwoordelijken voor de fenomenaal hoge Belgische staatsschuld en de overheidstekorten die in de jaren zeventig en tachtig steeds groter werden.”

• Vanzelf: “Met zijn misleidende uitspraak stapt Di Rupo in de voetsporen van een illustere partijgenoot, Guy Mathot, die beweerde ‘dat de staatsschuld er vanzelf gekomen was en ook vanzelf zou verdwijnen’.”

• Negatie regionale werkelijkheid: “Met een grafiek stelde Di Rupo dat in België en Nederland de ongelijkheid tussen arm en rijk afneemt terwijl ze toeneemt in Frankrijk en Duitsland. Voor socialisten is dat ongetwijfeld een belangrijk aspect. Maar wat betekenen deze cijfers voor België wanneer men weet dat de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zo groot zijn? Groter zelfs dan het aangegeven verschil tussen België en de andere landen? De onwil van de federale regering om ons te informeren over de interne verschillen maakt dat elke informatie over België op zich al misleidend is. “

• Decennialang socialistisch beleid: “De regionale werkelijkheid wordt verzwegen omdat Di Rupo en de PS zich dan zouden moeten verantwoorden voor hun decennia onafgebroken socialistisch beleid in Wallonië en Brussel dat enkel maar meer armoede en meer afhankelijkheid opleverde. Dan pas zou de bevolking zelf kunnen vaststellen dat de meerwaarde van België voor de regio’s heel verschillend is.”

• Hoger, lager: “Di Rupo pronkt terecht met de fors gedaalde prijs voor elektriciteit en feliciteerde daarvoor zijn regeringsvrienden van SP.A. Maar deze daling was enkel mogelijk omdat de federale regering, met PS en SP.A, decennialang een veel te hoge prijs tolereerde. Waarom zorgden ze daar geen twintig jaar eerder voor? Het blijft trouwens raden waarom hij de actuele prijs in België vergelijkt met het gemiddelde van de buurlanden, Frankrijk, Nederland en Duitsland, in plaats van de cijfers voor elk land afzonderlijk te geven.”

• Misleidende propaganda: “Zouden de toehoorders binnen en buiten de aula deze trucs doorzien, zoals Carl Devos mij liet weten? Ik betwijfel het. Tijdens de komende colleges kan professor Devos hierover wel nog verder doorpraten met zijn studenten en hen wijzen op de manier waarop Di Rupo omging met de cijfers. Wetenschappelijke nabesprekingen zijn hier zeker op hun plaats, zo niet blijft het misleidende propaganda onder een wetenschappelijke dekmantel.”

• Media, welke media ? “Maar wie zorgt ervoor dat de vele duizenden buiten de aula deze propaganda kunnen doorzien? Is dat niet de rol van de media? Het zou in elk geval goed zijn mochten ze niet alleen dienst doen als klankversterker, maar ook een kritische stem laten horen. Quod non.”

(de-bron.org)

geplaatst door Addertje  

Dé perfecte symbiose in Franstalig België, dé logische synergie onder Franstaligen :

“Stromae zingt voor de Rode Duivels”

U kent de popzanger ongetwijfeld van hits als "Alors on dance", "Je cours" et "Formidable" maar vooral van "In Brussel we spreken Frans én Vlaams, oké ?"

Addertje

 

geplaatst door Addertje  

Et pour les flamands la même chose

De Brusselse parlementsvoorzitter Françoise Dupuis (PS) verstuurde de uitnodigingen voor een jaarlijkse Europese conferentie in het Frans en in het Engels, en niet in het Nederlands. ‘Een grove belediging’, reageert Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) in een boze brief.

Het gaat om uitnodigingen voor de jaarlijkse CALRE-vergadering, een vergadering van de voorzitters van de regionale wetgevende parlementen in Europa. ‘Brussel is volgens de grondwet tweetalig’, zegt Peumans. ‘Ik heb een rechtzetting gevraagd. Als die rechtzetting er niet komt, ga ik niet naar die vergadering. Zo simpel is het.’

Peumans liet eerst zijn kabinetschef een mail sturen om te protesteren. Die mail bleef naar verluidt onbeantwoord. Daarop kroop Peumans zelf in de pen voor een officiële brief aan zijn Brusselse collega. Dat er geen uitnodiging in het Nederlands is verstuurd, is volgens hem een ‘grove belediging’, niet alleen voor het Vlaams Parlement, maar ook voor de Nederlandstalige verkozenen in het Brussels parlement.

Als Peumans niet naar de vergadering gaat, zou hij vervangen worden door ondervoorzitter Veerle Heeren, zo is afgesproken in het Uitgebreid Bureau van het Vlaams Parlement. De ‘tactiek van de lege stoel’ zou voor sommigen namelijk een stap te ver zijn geweest. Tegelijk is in het Bureau afgesproken dat de kwestie zal worden aangekaart op het volgende overleg van de deelstaatparlementen van ons land.

(Standaard.be)
 

geplaatst door Addertje  

Lachen in het vuistje met de N-VA

De traditionele partijen lachen volop in hun vuistje. Hun weekend was dan ook uitstekend gestart. Stel u voor: de Rode Duivels drijven met een 1-2 overwinning tegen Kroatië het “België-gevoel” naar een (voorlopig) hoogtepunt en enkele uren daarvoor geeft een peiling van VRT/De Standaard de N-VA een tik om te “stranden” op het peil van de verkiezingen van 2010. Toen sprak iedereen van een tsunami. Vandaag heet het dat Di Rupo de N-VA een oplawaai geeft. En ook nu weer speelt de regimepers glansrijk haar rol.

Een partij die op zeer korte tijd de grootste wordt, moet nu eenmaal een aantal kinderziektes en groeipijnen doorstaan. De timing - zowat 8 maanden voor de moeder aller verkiezingen – valt slecht, maar die fase moet je nu eenmaal door. Je kan enkel proberen de schade zo veel als mogelijk te beperken. Het is dan vooral zaak om de troepen samen te houden. Fratsen van de een of andere partijmandataris op het lokale niveau wordt in de regimepers onherroepelijk verheven tot nationaal nieuws met vette titels.

Reken daarbij dat Bart de Wever zich de laatste maanden een beetje op de achtergrond houdt. Als hij in beeld komt in de regimepers wordt hij veelal negatief voorgesteld of moet hij zich (in Antwerpen) verdedigen tegen het onophoudelijk gebash. Tegelijk geeft hij echter andere mensen binnen de partij ruimte om zich te profileren. Dit lukt best. Er is ontegensprekelijk al heel wat kwaliteit komen bovendrijven. Maar, nu dat het communautaire door de trado’s op de achtergrond wordt verdrongen (jaja, zij zijn nog altijd - tegen beter weten in - euforisch over BHV en de staatshervorming) moet de partij zich inhoudelijk breder positioneren en meer dan voordien andere registers opentrekken. N-VA heeft trouwens al langer dan vandaag een sterk socio-economisch programma.

N-VA zit echter met een perceptieprobleem. Blunders zoals er in de voorbije maanden (op lokaal vlak) enkele werden gepresteerd, kan de partij zich niet meer permitteren. Komt daarbij dat de regimepers ieder futiel incident uitvergroot tot ridicule proporties.

Maar laat de anderen niet te vroeg victorie kraaien. De buit is nog lang niet binnen. Voor zover men het op het N-VA-hoofdkwartier nog niet zou geweten hebben, maakt deze peiling duidelijk dat, voor een partij die grondige veranderingen wil, verkiezingen niet worden gewonnen met de vingers in de neus. Maar dat moet je zeker Bart De Wever niet vertellen. Alleen al de tegenstand van de ganse regimepers maakt dat N-VA nog nadrukkelijker met argumenten en inhoud moet overtuigen en reageren op de oneliners van de tegenstander. Niet opgeven is de boodschap. En zich vanaf nu focussen op mei 2014 en een foutloos parcours trachten te rijden.

Naarmate de verkiezingen naderen zal ook De Wever opnieuw sterker op de voorgrond treden. Dit kan al snel voor een nieuwe boost zorgen. Hij verpersoonlijkt op een overtuigende manier de nood aan verandering. En zoals Peter De Roover in zijn column op Doorbraak.be opmerkte: een beetje vrolijkheid kan zeker geen kwaad. Het staat buiten kijf dat de N-VA een sterk merk is en blijft. De traditionele partijen hebben overvloedig bewezen dat wat hen betreft het status-quo geen probleem vormt. Zij zijn daarbij de onderdanen van de PS.

Hopelijk is de Vlaming niet naïef. Met de recente goednieuws-show van Di Rupo en zijn handlangers valt het wanbeleid van deze en vorige regeringen niet goed te praten. En wie er mocht aan twijfelen: aan het succes van de Rode Duivels hebben Di Rupo en zijn regering geen enkele verdienste.

Intussen zal echter de tegenstander, die vele gezichten heeft, de komende maanden alles uit de kast halen om de kiezer te herinneren aan de recente peiling om aldus een negatief sfeertje te creëren, de N-VA en haar leiders zo veel mogelijk in een slecht daglicht te stellen en hen proberen kalt zu stellen (om eens de terminologie van die tegestander te gebruiken).

Zij zouden zich wel eens zwaar kunnen vergissen.

geplaatst door Addertje  

De staatshervorming(en) van Martens

Hendrik Vuye weegt de betekenis van de pas overleden ex-premier

Wilfried Martens, die vanochtend is overleden, werd het gezicht van de staatshervorming van 1980. Dit is tot op heden de belangrijkste uit de reeks. Onvolkomen en onvoldragen, maar wel definitief. Na de staatshervorming van 1980 was het voor altijd gedaan met ‘la Belgique de papa’. We zijn sedertdien op weg naar ‘iets’ anders ... maar naar wat?

(Wilfried Martens werd in Sleidinge geboren op 19 april 1936. Hij overleed op 10 oktober 2013 in Lokeren. Van april 1979 tot maart 1992 was hij, met korte onderbrekingen, premier van België. Hij stond in zijn jonge jaren mee aan de wieg van Doorbraak.)

De staatshervorming van 1970

De eerste staatshervorming komt er onder eerste minister Gaston Eyskens (CVP). Drie cultuurgemeenschappen zien het levenslicht: de Nederlandse, de Franse en de Duitse.

Deze cultuurgemeenschappen zijn bevoegd voor culturele aangelegenheden. Ze hebben elk een raad, dit is een parlementair orgaan. De Nederlandse en de Franse cultuurgemeenschap krijgen decreetgevende bevoegdheid. Decreten hebben kracht van wet en staan dus op hetzelfde niveau als de wet.

Tevens erkent de Grondwetgever dat België drie Gewesten kent: het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest. De bevoegdheden en de werking van de Gewesten moesten worden geregeld bij bijzondere wet. Deze concrete invulling zal pas gebeuren naar aanleiding van de volgende staatshervormingen, namelijk in 1980 en 1989.

Ook de federale instellingen - toen sprak men nog van nationale instellingen - worden aangepast. Beide kamers van het federale parlement kennen voortaan twee taalgroepen, namelijk een Nederlandse en een Franse. De federale regering van haar kant bestaat, de eerste minister eventueel uitgezonderd, uit evenveel Nederlandstalige als Franstalige ministers.

Martens over deze eerste staatshervorming

Bij deze eerste staatshervorming geven de Vlamingen hun numerieke meerderheid op in ruil voor culturele autonomie. Achteraf bekeken, is dit een bijzonder grote toegeving geweest, voor uiteindelijk heel weinig bevoegdheden. De culturele autonomie werd cash betaald.

Vanaf deze eerste staatshervorming is de ‘grendelgrondwet’ een realiteit. Voortaan bestaan er ‘alarmtoeters’ en ‘alarmbellen’ bij de vleet. Eender welke beslissing veronderstelt het akkoord van de Franstaligen. Franstalig België heeft voortaan een vetorecht. De minderheid is nu ook meerderheid geworden.

Martens zelf was hierover steeds kritisch. In zijn memoires schrijft hij dat Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’.

Op heden kan men hier enkel aan toevoegen dat deze prijs staatshervorming na staatshervorming steeds groter werd. Het Vlinderakkoord overtreft op dit punt alle verwachtingen. Een splitsing van BHV die oorspronkelijk slechts ‘vijf minuten politieke moed’ vereiste, werd uiteindelijk voor een bijzonder zware prijs afgekocht. Dit is niet ‘de grootste staatshervorming ooit’, wat Servais Verherstraeten (CD&V) welhaast mechanisch blijft herhalen van zodra er een micro in de buurt is. Het is wel de staatshervorming waarvoor ‘de grootste prijs ooit’ werd betaald.

Egmontpact

Maar ook Martens zal tot verregaande toegevingen worden gedwongen. Het Egmontpact dat hij onderhandelt in 1977-78, is echt geen toonbeeld van duidelijkheid. Vooral te Brussel en in de Vlaamse rand is het een kluwen aan instellingen. Dit had nooit kunnen werken.

Het Egmontpact wordt gekelderd door het ontslag op 11 oktober 1978 van eerste minister Leo Tindemans (CVP). In volle zitting verklaart Tindemans dat de Grondwet voor hem ‘geen vodje papier is’ en kondigt hij aan het ontslag van zijn regering aan te bieden.

Martens is het Egmontpact steeds blijven verdedigen. Tot in zijn memoires toe zal hij schrijven dat Tindemans een historische kans heeft gemist. Maar hij voegt er wel aan toe dat het Egmontpact helemaal geen meesterwerk was. Er waren technische en politieke mankementen. Nog steeds volgens Martens heeft de mislukking van het Egmontpact, twee jaar later, een grote staatshervorming mogelijk gemaakt.

1980: de staatshervorming van Wilfried Martens

Met de staatshervorming van 1980 worden belangrijke stappen gezet. Voortaan is België een federale staat met deelstaten. De cultuurgemeenschappen worden omgevormd tot Gemeenschappen (Bijzondere Wet van 8 augustus 1980). Zij zijn niet langer alleen bevoegd voor culturele aangelegenheden maar tevens voor de zogenaamde ‘persoonsgebonden materies’. In de parlementaire voorbereiding wordt dit gedefinieerd als ‘aangelegenheden die nauw met het leven van de mens in zijn gemeenschap zijn verbonden’. Het gaat om zaken als gezondheidsbeleid en bijstand aan personen.

De Gemeenschappen hebben voortaan niet alleen een raad, maar tevens een uitvoerend orgaan, namelijk de executieve.

Het Vlaamse en het Waalse Gewest worden ingevuld. De Gewesten oefenen voornamelijk economische bevoegdheden uit. Het Gewest kent een raad en een executieve. De Raad keurt decreten goed. Over het Brusselse Gewest blijkt het niet mogelijk een politiek compromis te vinden. In het politieke jargon luidt het dat Brussel ‘in de frigo wordt gezet’, tot er zich een oplossing aandient. Deze oplossing zal er pas in 1989 komen.

Tevens wordt een Arbitragehof opgericht. In oorsprong was dit rechtscollege uitsluitend bevoegd voor de bevoegdheidsconflicten tussen de deelstaten en de federale staat of tussen de deelstaten onderling. Het Hof was een arbiter in communautaire aangelegenheden. Later zal het uitgroeien tot een Grondwettelijk Hof.

Tegelijk wordt de grendelgrondwet verder voorzien van nieuwe grendels. Voortaan zijn er ook belangenconflicten. Dat belangenconflicten aan Franstalig België een politiek vetorecht toekennen, blijkt ten volle tijdens de BHV-crisis die volgt na de verkiezingen van 2007. België is nu grondig vergrendeld.

En nadien ....

Martens was nog eerste minister ten tijde van de derde staatshervorming (1988-89). Ter gelegenheid van deze derde staatshervorming worden de bevoegdheden van Gemeenschappen en Gewesten aanzienlijk uitgebreid. Zo worden nagenoeg alle bevoegdheden inzake onderwijs overgeheveld naar de Gemeenschappen. Het Brusselse Gewest wordt opgericht onder de naam Brusselse Hoofdstedelijk Gewest.

Toch is deze staatshervorming veeleer de staatshervorming van Jean-Luc Dehaene (CD&V) dan van Wilfried Martens. De belangrijkste onderhandelaars van het Brusselakkoord zijn immers Jean-Luc Dehaene (CD&V) en Philippe Moureaux (PS).

Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest is het voorbeeld bij uitstek van het ‘loodgietersfederalisme’ van Dehaene. Alles hangt aan elkaar met stukken en brokken. Het is zo ingewikkeld dat welhaast niemand het nog begrijpt, en dan maar hopen dat het werkt. En de problemen oplossen, dat is voor later, wanneer de problemen zich stellen. Eén ding weet men met zekerheid: op termijn komen er problemen ... Het loodgietersfederalisme lost geen problemen op, het stelt problemen uit.

Onomkeerbaar

Met zijn staatshervorming van 1980 heeft Martens definitief van België een federale staat gemaakt. Er is geen weg meer terug. Zelfs indien de rode duivels wereldkampioen voetbal worden, Stromae het Eurosongfestival wint, Béatrice Delvaux de Pulitzerprijs voor journalistiek en Tom Lanoye de Nobelprijs, zelfs dan is er geen weg terug. Het verdampingsproces van België is ingezet. Ooit zullen de talrijke grendels maken dat men geen politieke oplossing meer vindt voor één of ander probleem. Dan zal België in zijn voegen kraken. Dit proces werd al ingezet na de verkiezingen van 2007. Waartoe dit uiteindelijk zal leiden weet niemand. Eén ding staat echter vast: het ‘Belgique de papa’ van voor Martens komt nooit meer terug.

(Doorbraak.be)

 

"In zijn memoires schrijft Wilfried Martens dat Vlaamse politici vanaf de eerste staatshervorming voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van hun Franstalige collega’s. En dan volgt een profetische zin: ‘Daarbij bestond het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat’."

geplaatst door Addertje  

Regering baart nog maar eens een muis

Reacties op het mini-relanceplan de federale regering

Federaal Minister Koen Geens (CD&V): "Zelfs als een muis gebaard wordt kan men tevreden zijn. De mensen zouden het niet pikken indien het opnieuw een berg was."

Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) had heel wat meer verwacht. “Ik heb gisteren (dinsdag) gesproken met de Nederlandse minister-president en vandaag (woensdag) met de minister-president van Noordrijn-Westfalen. In sommige sectoren zitten we met een loonkostverschil van 30 procent in ons nadeel. We zitten duidelijk met een probleem en moeten snel komen met een concurrentiepact”, legt Peeters uit.

“De federale regering heeft nu een aantal maatregelen genomen. Maar die beantwoorden niet aan de nood van een concurrentiepact. Er zal meer nodig zijn om iets te doen aan onze concurrentiepositie

N-VA: "Vlaanderen is het kind van de rekening"

Met een mini-relanceplan bevestigt de ploeg van Elio Di Rupo nog maar eens dat ze niet verder geraakt dan “le faisable”. Geen structurele oplossingen, maar het maximum haalbare binnen de huidige Belgische context.
"Ondanks een Bijzondere Financieringswet en een Staatshervorming die Vlaanderen miljarden zal kosten, was de Vlaamse Regering bereid om jaarlijks 166 miljoen in te zetten voor de relance. We kunnen enkel vaststellen dat die goede wil slechts van één kant komt.”


VOKA, Jo Libeer, Afgevaardigde Bestuurder, in een Tweet : "Relanceplan is zoals Higgs-deeltje: nauwelijks merkbaar"


Vakbond ACV begripvol voor "magere" relancemaatregelen in begrotingsplan: Dat de regering zich niet overhaast gewaagd heeft aan avonturen die in aanloop naar verkiezingen bijzonder aanlokkelijk zijn, maar ook risico's inhouden vindt de vakbond maar logisch. "Ook een regering heeft nood aan een zo realistisch mogelijk businessplan".

Addertje

geplaatst door Addertje  

Vlaanderen wil zijn wil opleggen aan Franstalig België ? Verzinsel.

"Ik heb in Vlaams-nationale milieus nooit het verzinsel gehoord dat Vlaanderen zijn wil wil opleggen aan Franstalig België. Wel integendeel. Het federalisme dat sedert de jaren ‘60 wordt verdedigd, het meer recente confederalisme en zelfs het onafhankelijkheidsstreven, maken dat Vlamingen en Franstaligen net autonoom kunnen beslissen. Dit is alvast het beoogde doel. Niemand legt iemand anders zijn wil op. Wel integendeel, eenieder verwerft zelfbeschikking. Een beperkte zelfbeschikking in geval van federalisme, een grote zelfbeschikking in geval van confederalisme en zelfs volledige zelfbeschikking in geval van onafhankelijkheid."

Hendrik Vuye, Professor Staatsrecht, op DOORBRAAK.be

Lees hier de volledige bijdrage van Hendrik Vuye

geplaatst door Addertje  

"Heb nog altijd zelfde vraag voor Di Rupo"

Luc Bertrand,
CEO van investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren

Na zijn uithaal naar de ‘marxistische regering-Di Rupo’ wacht topman Luc Bertrand van de investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren nog altijd op antwoord. Hoe gaat de regering de economie opnieuw aanzwengelen en hoe maak je de topzware overheid kleiner? ‘Zonder investeringen in mobiliteit is groei in België uitgesloten', zegt hij in een gesprek met De Tijd.

Bertrand zegt nog met dezelfde vragen te zitten als een jaar geleden en stelt vast dat het overheidsbeslag (gewicht van de overheidsuitgaven in het bbp) in ons land in het afgelopen jaar zelfs gestegen is van 52 naar 54,7 procent. Dat is volgens hem op termijn niet vol te houden. Ons land moet volgens Bertrand alles inzetten op een betere mobiliteit. 'Zeker als je je profileert als een logistiek platform van West-Europa. Zonder investeringen in mobiliteit en infrastructuur is economische groei in ons land uitgesloten.'

Dat er nog altijd geen beslissing is over het Oosterweeldossier vindt hij onvoorstelbaar. 'Je hebt een economie die het moeilijk heeft en een project dat dringend noodzakelijk is en waar tienduizenden mensen aan het werk kunnen worden gezet, maar toch slaagt men er niet in om het uit te voeren.'

(De Tijd)



 

geplaatst door Addertje  

Tweede zit voor Elio Di Rupo

Johan Van Overtveldt,
Hoofdredacteur Trends

Premier Elio Di Rupo claimt - tijdens een gastcollege in Gent - dat onze belastingen onze welvaart verhogen. Theoretisch kan dat, in de Belgische praktijk gaat dat niet op.

"Hij claimde dat "onze belastingen voor onze welvaart zorgen". Vanuit politiek-ideologisch standpunt valt deze claim vanwege Elio Di Rupo licht te begrijpen. Volgens de gegevens van de OESO steeg tussen 2010 en 2013 de belastingdruk in België van 48,7% van het BBP naar 51,3% van het BBP. Dit komt neer op een belastingverhoging van afgerond 10 miljard €. De regering Di Rupo is in belangrijke mate een belastingregering en dus is het niet meer dan logisch dat de leider van deze regering dit essentieel kenmerk van het beleid in een zo positief mogelijk daglicht poogt te stellen.

De claim van Di Rupo rond het welvaartsverhogend effect van belastingen kan in theorie opgaan, nl. als de overheid met de wegbelaste gelden zaken doet die de algemene maatschappelijke welvaart verhogen. Een wiskundig bewijs kan hier in de ene noch de andere richting geleverd worden maar de evidentie dat de claim van Di Rupo voor België niet opgaat, is toch aanzienlijk. We ballen die evidentie samen in twee argumenten.

Ten eerste, standaard economische analyse leert dat elke belastingverhoging een negatieve impact heeft op de activiteit die belast wordt. Soms is dat de bedoeling, zoals bijvoorbeeld bij het belasten van vervuilende productie. Het resultaat van het systematisch opvoeren van de globale belastingdruk is dat de globale economische activiteit daaronder leidt. Anders uitgedrukt: door het voortdurend opdrijven van de belastingdruk komt er minder economische groei waardoor de belastingontvangsten en de tewerkstelling lager uitvallen (zeker als arbeid sowieso al zwaar belast wordt). Als gevolg hiervan komt de begroting onder druk en als men dan opnieuw de belastingen verhoogt - het handelsmerk van Di Rupo I - dan ontstaat er een vicieuze cirkel die gegarandeerd welvaart verlagend werkt.

Ten tweede, uit studies van onder meer de Europese Centrale Bank (ECB) en de Leuvense professor Wim Moesen blijkt dat de overheid in dit land tot de meest inefficiënte van de groep van rijke landen behoort. Concreet wil dit zeggen dat er bij de omzetting van middelen verzameld via belastingen naar andere maatschappelijke projecten toe (onderwijs, gezondheidszorg, ...) klaarblijkelijk niet al te zorgzaam met die middelen wordt omgesprongen. Hoe meer belastingen men int, hoe meer middelen verkwist zullen worden. Ook dit gegeven werkt uiteraard niet positief in op de welvaart van het land en haar burgers.

Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt."

Bron: Knack.be
 

"Elio Di Rupo is een begaafd politicus en gediplomeerd chemicus. Zijn economische inzichten schieten echter dermate tekort dat hier een tweede zit zich opdringt" - Johan Van Overtveldt -

geplaatst door Addertje