Bidden en kaarsen branden

De beleidsverklaring van Di Rupo bevatte veel stoere claims - zoals die dat ze de loonlasten met zo'n 2,4 miljard zou verlagen. In realiteit gaat het over een 200 mio tegenover een handicap van 24 miljard! Di Rupo gaf een uitgebreid doch zwaar opgeleukt overzicht van wat deze federale regering al zou gedaan hebben. Maar het zweeg over de vele nog noodzakelijke hervormingen.

Zo doet deze regering doet ten gronde niets aan de pensioenbom. Nieuwe brugpensioenen blijven mogelijk. Dat is telkens een financiële dijkbreuk voor de gemeenschap en massaal verlies aan expertise. De huizenhoge pensioenprivileges van de statutaire ambtenaren blijven overeind. Die krijgen - na verrekening van de werkgeversbijdragen voor groepspensioenen in de privé en dergelijke, en van de fiscale voordelen daarop - ongeveer twee maal zoveel pensioen als werknemers in de privé.

De stapjes die deze regering zette voor de pensioenen zijn waardevol. Maar de hardste noten voor de pensioenen moeten nog gekraakt worden. Hetzelfde geldt voor het eenheidsstatuut: Wat nu voorligt blijft een onvolledig en peperduur misbaksel dat geen enkele stap zet naar betere re-activering van wie ontslagen wordt. En idem voor energieprijzen: daarvoor gebeurde ook wel wat, maar het blijft hier fors duurder dan bij onze buren! Op vele andere vlakken moeten de eerste stappen zelfs nog gezet worden: verantwoordelijkheid voor openbare bestuurders, mobiliteit, concurrentekracht, ...

Ook in de fiscaliteit geen enkele van de grote noodzakelijke hervormingen: de fiscale regels blijven extreem complex, de lasten van de hoogste in de wereld, maar de voordelen voor een beperkt aantal grote bedrijven en bepaalde groepen blijven enorm.

De ongelijkheid in de reële belastingdruk voor de bedrijven blijft onder Di Rupo vele tientallen mate groter dan de ongelijkheid in ons onderwijs!

Wat Di Rupo 'de grootste staatshervorming' noemt, dat is ten gronde een dure, nodeloos complexe impasse. De Franstaligen krijgen veel extra geld en ethnische privileges. Die worden stuk voor stuk met dubbele meerderheden vergrendeld. En de Vlamingen? Die worden nu ook de iure gediscrimineerd in Brussel en het Vlaamse Gewest moet zware extra transfers naar de Franstaligen torsen. Een deel daarvan is zelfs niet omkeerbaar.

Di Rupo en zijn acolieten beweren al maanden dat bij deze staatshervorming het zwaartepunt van de openbare uitgaven naar de deelstaten verschuift. Dat is een flagrante leugen: 57% blijft federaal en slechts 30% zullen de deelstaten beheren - de rest zit bij de lagere besturen. Van de fiscale en parafiscale bevoegdheden blijft ruim 4/5-de onder federale controle. Deze hervorming behoudt anderzijds wel het totale gebrek aan eigen inkomsten voor de gemeenschappen, én de dominantie rol van federale dotaties en andere federale middelen voor de gewesten.

De recente veroordeling van België door de EU om ons milieubeleid typeert wat er misloopt: veel te trage hervormingen (hier: in de waterzuivering), die vooral langs Waalse kant nog niet afgerond zijn en die ons nu 10 mio boete opleveren. En dan maar proberen dat op de nationale schatkist af te wentelen - en dus voor tweederde op Vlaamse belastingbetalers, hoewel Vlaanderen geen enkele achterstand in de waterzuivering meer kent!

Voor wie zou menen dat structurele hervormingen en drastische besparingen niet zouden kunnen, kijk eens naar Ierland! Dat land kende een veel zwaardere bankencrisis, maar het staat terug recht. Het zal waarschijnlijk binnen enkele weken als eerste uit het Europese hulpprogramma stappen.

Rudi Dierick, hoofdredacteur De Bron, ingenieur en bedrijfsadviseur
(de-bron.org)