De superieure reactie van moeder Eefje Lambrecks

De pen van Van Cauwelaert zoals we ze kennen.

Naar aanleiding van de voorwaardelijke vrijlating van Michèle Martin laakt Rik Van Cauwelaert, strategisch directeur bij Knack, in een scherp opiniestuk vandaag terecht de lafheid en de hypocrisie van de politici.

Tegelijkertijd merkt hij - zowat als enige journalist – op dat de moeder van Eefje Lambrecks (Rachel Vanderhoven), blijk gaf van meer rechtszin dan de verzamelde Wetstraat, die niet durfde verdedigen wat het eerder (in 2006) goedkeurde.

Na de voorwaardelijke vrijlating van Martin liet Mevrouw Vanderhoven via haar raadsman weten:

“Er zijn regels opgesteld om de individuele rechten van burgers te beschermen tegen het optreden van de overheid. Helaas profiteren daar ook mensen van die daar strikt genomen geen recht op hebben, maar daarom moet het hele systeem niet worden afgeschoten. Als Martin aan de wettelijke voorwaarden voldoet, gelden die regels ook voor haar en moeten wij dat kunnen respecteren."

Volledig in tegenstelling met deze serene reactie van een slachtoffer, stelt Van Cauwelaert dat de politici die in mei 2006 nog, onder Paars, zelf de wet op de strafuitvoerinsrechtbanken hadden goedgekeurd, plots hun kritiek spuien op de aanpak van de strafuitvoeringsrechtbank in Mons.

Enkele uittreksels uit het opiniestuk van Van Cauwelaert:

• Over paars: politici die in mei 2006 nog, onder Paars, de wet op de strafuitvoerinsrechtbanken hadden goedgekeurd, waren plots niet zuinig met hun kritiek op de aanpak van de strafuitvoeringsrechtbank in Mons.

• Over Open VLD: zelfs Annemie Turtelboom die als minister van Justitie in delicate kwesties als deze niet genoeg terughoudendheid aan de dag kan leggen, beloofde prompt, na een gesprek met de ouders van de slachtoffers, werk te zullen maken van het verstrengen van de wet op de voorwaardelijke invrijheidstelling.

• Over de PS: Zij werd daarin nagepraat door premier Elio Di Rupo. In het regeerakkoord stond overigens de intentie om de wet op de voorwaardelijke invrijheidsstelling te verstrengen en op de ‘onsamendrukbaarheid’ van bepaalde veroordelingen (veroordelingen die niet in aanmerking komen voor strafvermindering).Maar daar kwam al die tijd niets van in huis.

• Over de Spa: Vicepremier Johan Vande Lanotte, jurist en hoogleraar, vond plots dat 16 jaar toch wat weinig was voor een misdadigster als Martin. En helemaal over de schreef ging zijn partijgenoot, het Brugse SP.A-Kamerlid Renaat Landuyt, van wie geen verzet tegen de wet op de strafuitvoeringsrechtbank was bekend.

• Nog over Renaat Landuyt (Spa): Landuyt stelde dat de jury die destijds Michelle Martin tot 30 jaar cel veroordeelde wellicht nooit heeft gedacht aan een vrijlating na 16 jaar. Als toonbeeld van politieke praatjesmakerij heeft de uitspraak van Landuyt geen gelijke. Om te beginnen hoort deze jurist te weten dat de assisenvoorzitter aanwezig is wanneer de jury zich over de strafmaat uitspreekt. En de voorzitter heeft de jury zeker op die mogelijkheid gewezen. En als het al zo zou zijn dat de jury dit niet besefte, dan wordt een Kamerlid als Landuyt precies verkozen en betaald om dat te weten. Want hij is deel van de wetgevende macht.