…Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij het Itinera Institute, vandaag in een opiniestuk over het Arco/Belfius-debâcle in De Morgen

• Op een ogenblik dat het land in gevaar werd gebracht - molensteen Dexia om de nek - werd het staatsbelang nog steeds ondergeschikt bevonden aan het private belang van enkelen [Arco].
• Het drama van de parlementaire commissie [Dexia] is dat de experts paragrafen wilden toevoegen om de aanbeveling te geven strafvordering in te stellen tegen vroegere directie én bestuurders. Stukjes die sneuvelden in het laatste weekend voor publicatie.
  
• Destijds heb ik er al op gewezen dat dit een zware inschattingsfout ten nadele van de Belgische bevolking kon zijn, maar tot op heden blijft de Arco-groep ontkennen dat ze verantwoordelijk waren voor het creëren van het monster Dexia.
  
  
  
• We zijn veel gewoon in dit land maar dit verhaal heeft de grenzen van het onvatbare bereikt.
• Impliciet wordt nu gezegd dat, indien Arco geen vergoeding meer krijgt, het niet kan 'garanderen' dat de spaarders van haar achterban de bank niet zullen verlaten. Dit is tussen de lijnen dreigen met een bankrun(*). En dan komen we tot de vaststelling dat het blijkbare gewone kost is geworden dat men de belastingbetaler kan afdreigen. Of nog: eigenlijk moet de belastingbetaler betalen opdat Arco geen misdaad zou begaan door op te roepen tot een bankrun(*). Feitelijk is dit niet meer of niet minder dan de eis tot protectiegeld, zoals in de betere Italiaanse films voorkomt.
• In plaats van uit kadaverdiscipline te zwijgen, zou ik hen [ACW-medewerkers en vrijwilligers] willen vragen aan hun hiërarchie te vragen om tot bezinning te komen en na te denken over wat er is misgelopen. (…) Maar zoals het ook gaat in dit land: wie dit soort kritische evaluatie vandaag maakt, merkt frequent dat hij ofwel als nestbevuiler wordt weggezet, ofwel compleet wordt genegeerd.
• Om Carl Devos te parafraseren: dit wordt later, over een jaar of twintig, een klassieke case in de lessen politicologie, over hoe anno 2013 politieke partijen het geld van de gemeenschap mochten gebruiken om hun achterban te compenseren voor financieel verlies. Later dus, nu ligt het te gevoelig voor the powers that be.

(*) nvdr: men spreekt van een bankrun wanneer spaarrekeninghouders massaal bij een bank tegelijkertijd al hun spaargeld weer opnemen, waardoor voor de bank een acuut liquiditeitsprobleem ontstaat. Een groot deel van het spaargeld heeft ze namelijk geïnvesteerd zodat ze daarover niet onmiddellijk kan beschikken.