Een Belgische staatshervorming verdraagt geen tweede lezing
Een dwaling is een onbedoeld begane zonde, die men niet zwaar kan aanrekenen omwille van het onbewuste karakter. Bij de Belgische staatshervorming is er zelden sprake van een dwaling: men wist telkens goed wat men deed, welke risicos er waren en welke toekomstige kansen gehypothekeerd werden. Telkens gold dat aan een bereikt akkoord niet getornd kon worden, eenmaal het was bereikt. Het is niet zo dat Belgische politici, generatie op generatie, kleine kinderen zijn die niet in staat zijn om een vergissing toe de geven. De akkoorden die ze sluiten zijn echter zo wankel en kwetsbaar dat zelfs logische aanvullingen of correcties onmogelijk worden geacht. Voor een aanpassing moet men wachten op een volgende hervorming, wat jaren kan duren.
Het valt daarom te vrezen dat alle terechte bezwaren die tijdens de verdere parlementaire behandeling van de zesde staatshervorming straal genegeerd zullen worden. Niet omdat de voorgestelde correcties zo onredelijk zijn, maar omdat Belgische staatshervormingen geen tweede lezing verdragen. Dat is in het bijzonder pijnlijk voor het parlement zelf, dat zo andermaal gedegradeerd wordt tot de doofstomme uitvoerder van de koop zoals die werd gesloten door een groep partijvoorzitters, ver weg van het parlement.
(Daniël Walraeve op Doorbraak.be)
|