Dit kunnen ze niet Menen

Vlaanderen blijft in meerdere opzichten bijzonder. Hier ontstaat zowaar een mediarel omdat een gemeente beslist heeft de wet na te leven. Dit kunnen ze niet menen, denk je dan, want er zijn veel goede redenen om te doen wat Menen doet.

Het bestuur van de stad Menen, dicht tegen de Franse grens en de Belgische taalgrens, nam de spectaculaire beslissing de wet te zullen naleven in de contacten met particulieren aan de gemeenteloketten. Artikel 12 van de wet op het gebruik van de talen in bestuurszaken is nochtans duidelijk: ‘Iedere plaatselijke dienst, die in het Nederlandse, het Franse of het Duitse taalgebied is gevestigd, gebruikt uitsluitend de taal van zijn gebied voor zijn betrekkingen met de particulieren, onverminderd de mogelijkheid die hem gelaten wordt aan de particulieren, die gevestigd zijn in een ander taalgebied, te antwoorden in de taal waarvan de betrokkenen zich bedienen.’

Als iemand uit Wallonië zich in het Frans richt tot een Vlaamse gemeente, dan staat het die gemeente dus vrij te antwoorden in het Frans. Als een inwoner van Menen zich van het Frans bedient aan het gemeenteloket, dan vormt het een inbreuk op de wet (1) om in het Frans te antwoorden.

De beslissing van Menen om de wet niet langer te overtreden, zorgde bizar genoeg voor een hoop persheisa. Die heeft alvast de verdienste duidelijk gemaakt te hebben dat vele gemeenten de wet wél aan de laars lappen. Er is dus wel degelijk reden tot opschudding en verontwaardiging: dat officiële besturen illegaal handelen is hier schering en inslag. Overheidsbesturen die de wet overtreden, verliezen nochtans elk moreel recht van de burgers te eisen de regels wel na te leven. (2)

Inwoners van Menen of andere Vlaamse gemeenten die verwachten in het Frans geholpen te worden, eisen faciliteiten op die de wetgever hen niet verleent. Faciliteiten bestaan maar worden nadrukkelijk beperkt tot een reeks gemeenten. Menen staat niet in dat lijstje. Voor de liefhebbers, zie bovengenoemde wet. Gemeenten die wel aan die wens voldoen, negeren de voorziene procedures om rechtsregels in te voeren en zo nodig te wijzigen en daarmee een basisregel van de rechtstaat. (3)

Vlaamse gemeenten die toch Frans gebruiken – of Waalse Nederlands – overtreden niet alleen de wet, verliezen hun moreel gezag en miskennen de rechtstaat, ze discrimineren bovendien. Een Tsjetsjeen of Oeigoer wordt niet in de eigen taal bediend net zo min als een Berber of een Koerd. Die ‘soepele’ gemeenten negeren dus ook de wet die discriminatie verbiedt. (4)

Als aan de andere kant van het loket toevallig een Tsjetsjeen in overheidsdienst zit, dan wordt de Tsjetsjeen wel geholpen? Dit heet dan weer ‘willekeur’. (5)

Nog een vraagje aan de liefhebbers van ‘pragmatisme’: moeten loketbedienden in Vlaanderen Frans verstaan en spreken of mogen ze dat? Wordt het helpen in het Frans een recht of een kwestie van geluk? Wie verwacht dat in alle Vlaamse gemeenten Frans wordt gebruikt aan het gemeenteloket moet de bedienden daartoe verplichten en bij de aanwerving een bijkomende taalvereiste opleggen. Gaan we alle gemeentelijke loketbedienden die daar niet aan voldoen, overhevelen naar een dienst waarbij ze niet in contact komen met het publiek? Uiteraard moet die regel ook in Wallonië worden opgelegd dan. Wie revolutie wil, hier ligt het recept klaar voor een lawine aan terechte sociale onrust. (6)

Zelfs zonder ook maar één taalargument aan te halen, zijn er tenminste zes goede redenen om de (taal)wet gewoon te volgen. Even nadenken volstaat om ze te vinden. Mooi dat ze het menen met behoorlijk bestuur, daar in Menen.



Bron: Doorbraak.be