Zijn alle blinden geradbraakt? Hangen ze aan elkaar en vijzen en bouten?Met haken en ogen? Toen ik nog tot de wereld der zienden behoorde, heb ik er nooit op gelet. Een blinde kon niet zien. Punt uit.Maar nu weet ik wel beter. Stiekem heeft een blinde nog wel meer mankementen, dat geef ik je op een blaadje. Of ligt het aan mij???

Zoals ik voorheen al heb geschreven: alles heeft hier een vaste routine. Een vaste plaats ook. De tafel staat op een bepaalde plaats, op een bepaalde tegel. Anders: blauwe schenen. De pannen zitten op een bepaalde volgorde in de kast. Anders: een huis vol kabaal, en een hond met een hartstilstand. Een deur is helemaal dicht, of helemaal open. Anders: gebroken neus.

Je zou denken dat ik al die regels ken, vermits ik ze zelf heb gemaakt.Tot gisteren dacht ik dat ook…

Ik ga, zoals altijd naar het toilet met een boek. Al vanaf ik een kind ben, werken mijn anaalspieren beter bij het verwerken van literatuur. Vroeger in zwartdruk, nu in braille; blijft hetzelfde, als de spieren maar werken. Maar als het een spannend boek is, kan het gebeuren dat ik even de wereld rondom mij vergeet en mijn dochter luidkeels moet brullen dat het nu haar beurt is.

Dus gisteren zit ik, volledig in de ban van mijn thriller te genieten in mijn kleinste kamertje. Met de deur dicht.Natuurlijk. Na een tijdje en een achterwerk dat in slaaptoestand verkeert, besluit ik mijn dagtaak verder te zetten. Ik leg mijn boek neer, neem wc papier, duw op de flushknop.en dan buk ik me, om mijn boek weer op te rapen.Maar de deur is dicht, mijn toilet heel klein..bang…met mijn hoofd tegen de deurklink. Pardoes met mijn fontanelleke.Een stekende pijn in mijn brein. Ik zak op de grond, de tranen lopen weer over mijn wangen. Voor de zoveelste keer…

Een tijdje later zit ik aan de keukentafel. Met hoofdpijn. Misselijk. Evenwichtstoornissen. Dit is geen goed teken…

Ik ga vroeg slapen. Rust zal me goed doen. Heb proberen te eten. Ging niet. Maar als ik me wil omdraaien in bed: gaat ook niet. Goedkoop zat.

Het is de volgende ochtend. Gisteren was ik nog van plan om naar de academie te gaan, maar vandaag twijfel ik. Nog steeds hoofdpijn, nog steeds evenwichtstoornissen. Na mijn ontbijt, dat er met moeite in blijft, en een paar tassen koffie, besluit ik het toch te proberen. En warempel, ik hou het vol tot een eind in de namiddag. Dan kan ik niet meer; teveel hoordpijn, te veel kabaal, te veel viswijven in de academie. Maar mijn avondeten blijft zitten waar het zit. Gelukkig. Het komt allemaal wel goed. Als ik maar rustig aan doe…

Ik maak de som op van bijna vijf jaar blind zijn. Eenmaal gescheurde enkelligamenten, eenmaal gekneusde ribben, vier maal gebroken neus, twee gebroken tenen en nu misschien een lichte hersenschudding…

Ligt het nu aan mij?Ben ik nu echt zo onhandig? Of ben ik te snel? Wil ik nog steeds op hetzelfde tempo verder als jaren geleden? Dan word het hoge tijd dat ik bouten en vijzen ga bij kopen. Want ikke, Agaatje, breek mijn nek nog wel eens. Maar niet wandaag, dat beloof ik. Want vandaag…heb ik hoofdpijn.