Zij heeft al gebeld voor nieuws te hebben maar vooral omdat zij mijn verwarring begrip. Zij vondt het beter dan een gewoon mail opsturen, " ik ga me beter uitdrukken" zegt ze.
Nu dat Robert beter is heeft ze mij een heel schone presentatie gezend: het wordt 'Pas de deux' genoemd, het zijn beelden van vogelkoppels.
Als het zo blijft zal hij binnenkort buiten de intensieve zorgen zijn.
Het maakt me heel tevreden.
Het betekent minder stress voor mij en een normaal milieu voor hem, want bij de instensive zorgen zijn de patiënten volledig verloren. Het is bij voorbeeld voor hen moeielijk het verschil tussen dag en nacht te doen. Ook worden ze moeielijker dan de gewoonte 'Ik wil dit in plaat van dat" "Ik wil weg" Ik heb geen zorgen nodig" "laat me gerust" maar het personeel kent dat heel goed en ze kunnen zelfs darmee lachen.
Ik vind dat wij ons petje voor die mensen moeten afnemen.
Robert is bij het militaire ziekenhuis, in de intensieve zorgen of liefst "de brandwondencentrum" zoals genoemd. Ik ben bang gelijk het in mijn vorige boodschap beschreven. Maar we zijn goed ontvangen geweest. Gedurende de admissie werd ik door de psycholoog en de sociale assistant geholpen. Ze zijn gebleven tot op het moment dat de dokter met mij is komen praten. Maar die is frank geweest: het geval van Robert is zwaar en er is een risico. Ik heb steun van familieleden en van vrienden Ik kan hem bezoeken en in de morgen heb ik hem aan de lijn gehad. Het was een groot geluk voor ons twee. Ja ik wil hopen. Ik wil hopen en bidden.
Mijne man is in het hospitaal. Opnieuw. Opnieuw wachten met de GSM in mijne handen of naast mijn bed. Opnieuw bang zijn dat het gaat bellen. Met de angst een stem te horen zeggen dat hij naar de intensieve zorgen moet gaan. Gelijk verleden keer. De reden? Een "mineure" ziekte die Psoriasis wordt genoemd. Wie heeft me ooit durven zeggen dat die ziekte van het huid niet erg was ? Omdat die ziekte geen dodelijke einde oorzaakt ? Maar welk is de levenskwalitiet van iemand die zo'n ziekte moet lijden ? En welk is de levenskwaliteit van zijn omgeving ? Tijdens dertig jaren heeft Psorisasis ons alles genomen: onze jonge jaren, ons sociale leven, onze hobbies, onze dromen en projecten. We hebben zoveel energie door die ziekte verspild dat er geen meer voor de rest blijft Wie durft zeggen at dit niet erg is ?
